5 Έλληνες φωτογράφοι μας στέλνουν την αγαπημένη φωτογραφία της μητέρας τους

Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, ζητήσαμε από 5 Έλληνες φωτογράφους να μας στείλουν τη φωτογραφία της δικής τους μαμάς, εκείνη που τους κάνει να χαμογελούν όταν την κοιτούν. Η κάθε φωτογραφία αντικατοπτρίζει τη μοναδική σχέση μητέρας και παιδιού και την ανιδιοτελή αγάπη που θα έπρεπε να υπάρχει ανάμεσά τους.

Ο Δημήτρης Σκουλός, η Ολυμπία Κρασαγάκη, ο Μιχαήλ-Άγγελος Βαρθακούρης, ο Δημήτρης Ανδρίτσος και ο Παναγιώτης Μάλλιαρης ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Bovary.gr και μοιράστηκαν μαζί μας μια δική τους στιγμή. Τους ευχαριστούμε.

Δημήτρης Σκουλός

Σε αυτή τη φωτογραφία είμαστε στη Νέα Σμύρνη, στο πατρικό μου, όπου μένει η μαμά. Ήταν από τις μέρες που πάω να την επισκεφτώ, κάνουμε τη βόλτα στη λιακάδα και λέμε τα νέα μας. Κουβεντιάζουμε με την «μπουμπούκα» -έτσι τη φωνάζω- και λέμε τα νέα μας. Και αγκαλιαζόμαστε στη λιακάδα. Αλλά και να μην έχει λιακάδα, όταν την αγκαλιάζω είναι το ίδιο όμορφα, σαν να έχει πάντα ήλιο.

Ολυμπία Κρασαγάκη

Γεννημένη σε ένα μικρό χωριό της Κρήτης η μητέρα μου Σταματία ξεχώριζε από μικρή για την ψιλόλιγνη, αρχαία ελληνική φιγούρα της και το αγέρωχο βάδισμά της.

Από μικρό παιδάκι τη θαύμαζα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες τις.

Ήταν από τα πρώτα μου «μοντέλα» όταν ξεκίνησα να φωτογραφίζω.

Συνήθως είναι δύσκολο να της κάνω το πορτρέτο της όπως θέλω εγώ γιατί πάντα μιλάμε πολύ και γελάμε πολύ, οπότε τις κλέβω στιγμές της.

Μία από αυτές τις κλεμμένες στιγμές είναι και αυτή η φωτογραφία, που αγαπώ πολύ.

Είναι στην Καθολική εκκλησία στα Χανιά στην Κρήτη. Είναι καλοκαίρι, έχει καύσωνα, έχουμε περπατήσει πολύ και δραπετεύουμε σε αυτόν τον δροσερό ναό για να ανάψουμε ένα κεράκι και να ξαποστάσουμε.

Αγαπώ αυτή τη φωτογραφία γιατί είναι η στιγμή της σιγής. Η στιγμή της ξεκούρασης από ήχους, εικόνες και αναμνήσεις.

Όταν βρίσκομαι σε δύσκολες στιγμές στην ζωή μου πάντα ψιθυρίζω «Παναγία μου, βοήθησε με»… και τότε είναι η Μητέρα μου που βρίσκεται πλάι μου.

Σε αυτή την εικόνα έχω και τις δυο μητέρες μαζί, η καθεμιά με το δικό της σιωπηλό πόνο βυθισμένη στις σκέψεις της, και όμως είναι σαν ακούω την φωνή της μητέρας μου.

«Την ευχή μου να έχεις παιδί μου…» μου λέει κάθε φορά που είναι να φύγω από κοντά της και αυτό με κάνει πάντα να νιώθω σιγουριά.

Τη νοιάζομαι όπως εκείνη εμένα, την καμαρώνω όπως εκείνη εμένα, την πονάω όπως εκείνη εμένα και την αγαπάω όπως εκείνη εμένα.

Μιχαήλ-Άγγελος Βαρθακούρης

Αυτή η φωτογραφία είναι από την πρώτη συναυλία του αδελφού μου, Νικόλα, του good job nicky.

Ήταν η στιγμή που τελείωσε ο Νικόλας τη συναυλία και νιώσαμε με τη μητέρα μου μια τέτοια ανακούφιση, αλλά και περηφάνια, που όταν αγκαλιαστήκαμε ήταν λες και γίναμε όλοι ένα. Σαν να είπαμε, «τα καταφέραμε».

Ήταν η πιο ωραία αγκαλιά που έχω πάρει ποτέ τη μητέρα μου σε όλη μου τη ζωή. Ένιωσα μαζί της μια τρομερή σύνδεση, σαν να επέστρεψα στο 9μηνο που με φιλοξενούσε. Δεν θα έλεγα ότι ήταν ακριβώς επανασύνδεση, γιατί αυτό προϋποθέτει ότι δύο άνθρωποι έχουν περάσει χρόνο χώρια και αυτό στη δική μας περίπτωση δεν ισχύει.

Ήταν μια στιγμή συγκίνησης και περηφάνιας που βγήκε σε μια αγκαλιά τόσο δυνατή που δε θα την ξεχάσω ποτέ.

Τη φωτογραφία την έβγαλε ένας φίλος από την παρέα που ήταν μαζί μας και πραγματικά τον ευχαριστώ τόσο πολύ που πρόλαβε να απαθανατίσει μια τόσο σημαντική στιγμή στη ζωή μου.

Δημήτρης Ανδρίτσος

Η μητέρα μου είναι η πιο ντροπαλή κυρία που ξέρω. Ζήτημα να έχει βγει 20 φωτογραφίες στη ζωή της. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι το να τη φωτογραφήσω στο studio μου ήταν ένας άθλος που μετρούσε τόσα χρόνια όσα είμαι φωτογράφος. Με τον ερχομό των παιδιών μου, άρχισε να μην φέρνει αντίρρηση σε μία αυθόρμητη φωτογραφία σε οικογενειακά τραπέζια, ήθελε να έχει φωτογραφία με τα εγγόνια της να τα βλέπει και να τα χαίρεται.

Πέρσι, κάλεσα τον πατέρα μου να φωτογραφηθεί με τον συνονόματό του εγγονό και γιο μου, Δαμιανό. Ήξερα πως ήταν μία καλή ευκαιρία για να την πείσω να έρθει να φωτογραφηθεί και εκείνη μαζί τους. Δεν σας το κρύβω ότι ήμουν κάπως αμήχανος για το πώς θα την καθοδηγήσω μπροστά από τον φακό, αισθανόμουν σαν να φωτογραφίζω πρώτη φορά. Δεν πέρασαν πολλά λεπτά και μου έδωσε το πιο αληθινό χαμόγελό της, καθώς ο πατέρας μου με τα πειράγματά του προσπαθούσε να το προκαλέσει. Και το πέτυχε.

Παναγιώτης Μάλλιαρης

Αυτή η φωτογραφία για μένα είναι από τις σημαντικότερες που έχω τραβήξει ποτέ, καθώς με τη μητέρα μου με ενώνει μια δυνατή συναισθηματική σύνδεση. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος με μεγάλωσε με αγνή αγάπη και ανιδιοτέλεια, που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο στον κόσμο. Το μόνο που μπορώ να της πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ!