Δανάη Μπάρκα: «Δεν έχω κλάψει εγώ; Εγώ πιο πολύ κλαίω παρά γελάω»

Η Δανάη Μπάρκα μπήκε στην τηλεόραση πριν από δύο χρόνια και μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε. Γεμάτη ζωντάνια και αισιοδοξία, άλλαξε τα δεδομένα και τα πρότυπα, χαράζοντας τη δική της πορεία. Κι ίσως τελικά το «Πάμε Δανάη» να μην είναι μόνον ο τίτλος της καθημερινής της εκπομπής στο Mega, αλλά και το σύνθημα της ζωής της.

«Πάμε Δανάη», τρίτη σεζόν

«Επειδή είμαι από τη φύση μου αγχώδης νομίζω ότι έχω την ίδια αγωνία και φέτος με την εκπομπή. Ισως γιατί έχω την ίδια χαρά γι΄αυτό που μου έχει έρθει: Αν θα είναι ικανοποιημένοι οι γύρω μου, αν θα περάσει καλά ο τηλεθεατής, αν θα είναι χαρούμενο το κανάλι. Κι ακόμα το να είμαστε μια καλή συντροφιά, να μην πληγώσουμε και να μην προσβάλλουμε κανέναν, που για μένα είναι πολύ σημαντικό, να χαμογελάσει κάποιος που θα μας δει στο σπίτι του...

Οταν ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι της τηλεόρασης, το αντιμετώπισα πολύ σοβαρά αλλά ήξερα ότι η βασική μου δουλειά είναι το θέατρο -νομίζω ότι το πήρα περισσότερο σαν πρόκληση. Γνώριζα εξαρχής ότι θα ήμουν κερδισμένη, είτε κοβόταν η εκπομπή είτε όχι. Οφείλω βέβαια αυτή την αισιοδοξία μου στην πίστη του καναλιού, απ΄τον πρόεδρο μέχρι τον διευθυντή, τους αρχισυντάκτες. Δεν φοβήθηκα. Είχα αυτή τη γλυκιά αγωνία και προσμονή κι ευχόμουν να συμβεί, να συνεχίσουμε και να πάμε καλά. Αλλά με καθησύχαζαν όλοι οι άνθρωποι του σταθμού απ΄την πρώτη σεζόν...

Τον φόβο προσπαθώ να μην τον βάζω στην ζωή μου ούτε στην δουλειά μου –φοβάμαι μόνο για τους ανθρώπους μου».

Η μαμά μου, η γιαγιά μου, ο Χρήστος...

«Πριν την τηλεόραση έκανα έξι χρόνια θέατρο και είχα συνηθίσει να με κρίνουν πριν με δουν. Ηξεραν ποιο είναι το γενεαλογικό μου δένδρο, ποια είναι η μαμά μου, με ποιον άνθρωπο μεγάλωσα, άρα ήμουν συνηθισμένη ότι κάτι εκτίθεται από μένα. Στην εκπομπή είμαι ο εαυτός μου, όπως όλη η ομάδα, γιατί και ο κόσμος θέλει να ταυτιστεί με τους ανθρώπους που βλέπει στην τηλεόραση και να καταλάβει πόσο κανονικοί είμαστε. Είναι και η ανοιχτωσιά μου, που την έχω απ΄το σπίτι μου, την έχει κι η γιαγιά μου, κι η μαμά μου. Θα βάλουμε τον άλλον σπίτι μας, θα τον γνωρίσουμε, θα πούμε ιστορίες, θα γελάσουμε δυνατά, είναι η λαϊκή μας ταυτότητα. Μεγάλωσα σε μια λαϊκή γειτονιά, στο Περιστέρι, από μια λαϊκή οικογένεια, οπότε νομίζω ότι είχα αμέσως την ανάγκη να πω καλωσήρθατε σπίτι μου κι εγώ στο δικό σας...»

Η κόρη της Βίκυς...

«Υπήρχαν στιγμές που έλεγα ότι δεν είμαι μόνο αυτό αλλά ποτέ δεν θεώρησα κακό ότι είμαι η κόρη της Βίκυς. Καταλαβαίνω όμως ότι, επειδή εμένα η μαμά μου είναι αναγνωρίσιμη πρέπει, σε στιγμές, να έχω ένα μέτρο, αλλά δεν το πήρα ποτέ ως κακό. Ετυχε... Εγώ ξέρω πως βρέθηκα στην τηλεόραση, δεν έκανα κακό σε κάποιον για να είμαι εδώ, δοκιμάζομαι καθημερινά όπως όλοι μας, και μέσα απ΄αυτό το βήμα προσπαθώ να είμαι μια ευχάριστη παρουσία...».

Το άγχος της χαράς ή η τοξική θετικότητα

«Είμαι ένας πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, κι αυτό είναι κάτι πολύ αληθινό, και στη ζωή μου και στις δυσκολίες μου. Προσπαθώ να κάνω πάντα χιούμορ κι όταν βλέπω τους άλλους γύρω μου χειρότερα από μένα κάνω ό,τι μπορώ για να τους βοηθήσω. Εχω, απ΄την άλλη, και δύσκολες στιγμές, στεναχώριες, τις οποίες όμως δεν θέλω να εκθέσω δημόσια, αν και το έχω κάνει λίγο. Οταν ξεκινούσε η εκπομπή, την πρώτη σεζόν, χώριζα από σχέση οκτώμιση χρόνων. Ούτε ακούστηκε κάτι ούτε ήθελα να με δει ο κόσμος να κλαίω... Επιλέγω, κάθε μέρα, όταν αποφασίσω να εκτεθώ, να στέλνω την αισιόδοξη πλευρά μου γιατί νιώθω ότι μόνο αυτό μας έχει μείνει.

Τα τελευταία χρόνια περάσαμε όλοι άσχημα, οπότε προτιμώ να είμαι χαρούμενη στο όριο της τοξικής θετικότητας, από το να είμαι τοξική. Υπάρχουν στιγμές που δεν είμαι καλά αλλά δεν θέλω να το δείξω ούτε στη δουλειά ούτε στους φίλους μου. Προτιμώ να εξαφανιστώ για μια μέρα παρά να με δουν με το δάκρυ. Νομίζω ότι αυτό είναι βίωμα και έχω πάρει απ΄τη μαμά μου αυτό το κόμπλεξ. Την θυμάμαι πάντα με την αγωνία να περνάνε οι γύρω της καλά, στη δουλειά και στη ζωή της. Της χρωστάω το 95% των θετικών που έχω. Το ότι θέλω οι άνθρωποι να είναι χαμογελαστοί και όπως εγώ μπορώ να βοηθήσω, αυτό το χρωστάω και στην γιαγιά μου.

Μεγαλώνοντας παρατηρώ ότι όταν θέλουμε ν΄αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας το αλλάζουμε. Φυσικά και οι γονείς μας παίζουν μεγάλο ρόλο στον χαρακτήρα που αναπτύσσουμε, αλλά για έναν νοήμονα άνθρωπο θεωρώ ότι, όταν βλέπει το κακό, είναι στο χέρι του να τ΄αλλάξει. Υπάρχουν πράγματα που δεν μ΄αρέσουν σε μένα και τα έχω πάρει από τη μαμά μου αλλά είμαι στη διαδικασία της μετατροπής τους σε θετικά. Χαίρομαι που τα έχω αναγνωρίσει. Οπως για παράδειγμα ότι θέλω να ελέγχω τα πάντα -όταν ξεπεράσεις το όριο γίνεται αρνητικό. Στον υπερθετικό βαθμό ακόμα και η ευγένεια κουράζει».

Οικογένεια και παράδοση

«Νομίζω ότι η μαμά μου, επειδή είναι ένας πολύ ενοχικός άνθρωπος, όπως όλες οι μανούλες, με μεγάλωσε σχεδόν με τύψεις για τις ώρες που έλειπε απ΄το σπίτι. Αυτό είναι κάτι που την έκανε πιο ελαστική με μένα. Εγώ το έβλεπα, με συγκινούσε αλλά δεν της το έλεγα ποτέ –τώρα της το λέω.

Επίσης μεγαλωμένη σε ένα σπίτι καλλιτεχνών νομίζω ότι η ελευθερία είναι συνώνυμο. Το να μοιράζομαι στιγμές με σπουδαίους ανθρώπους, θεατρανθρώπους όπως ο Σταμάτης Φασουλής, μουσικούς, όπως ο Σταμάτης Κραουνάκης, ποιητές, όπως ο Μάνος (σ.σ. Ελευθερίου) και η Κική (σ.σ. Δημουλά) είναι βιώματα και καταστάσεις χαραγμένα μέσα μου. Ζούσα σ΄ένα ελεύθερο σπίτι, είχαμε καβγάδες, αλλά πολύ μικρούς και χρονικά ανεπαίσθητους. Επίσης είχα πάντα το μαξιλαράκι που λεγόταν Χρήστος (σ.σ. Χατζηπαναγιώτης). Ενα παιδί που μεγαλώνει με αρκετούς γονείς, όπως λέω εγώ, αυτά είναι μαξιλαράκια ασφαλείας, η γιαγιά, ο παππούς, ο δεύτερος μπαμπάς... Αρα όταν κάτι συνέβαινε, είχα σύμμαχο. Πάντα όμως μια μαμά και μια κόρη τσακώνονται, νομίζω είναι υγιές. Στη δική μας περίπτωση μερικές φορές ήμουν κι εγώ μαμά.

Μ΄ενδιαφέρει πολύ να κάνω οικογένεια. Γιατί μπορεί να έχω μεγαλώσει μοντέρνα, με την έννοια της μη κανονικότητας, αλλά μέσα σ΄αυτή την μη κανονικότητα υπάρχει βαθιά χαραγμένη η παράδοση μέσα μου από την γιαγιά μου και το Περιστέρι.

Η ζωή μου μέσα στην μοντερνιά της είχε και τα προβλήματα μιας χωρισμένης γυναίκας να μάθει να ζει μόνη της, να κυνηγήσει τα όνειρά της –κάτι που βλέπουμε να ισχύει και τώρα στα νέα ζευγάρια. Και νομίζω ότι οι άνθρωποι είμαστε παντοδύναμοι όταν βάζουμε στόχο.

Θα' θελα πολύ ένα παιδί, όχι απλά για να το κάνω, -και ναι, θα το΄κανα και μόνη μου και με πολλή χαρά, το θαυμάζω όταν το κάνουν. Πέρυσι είχα φιλοξενήσει τη Δόμνα Μιχαηλίδου και της είχα πει ότι αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως είναι να΄ρθουν, θα υιοθετούσα ένα παιδί –και θα υιοθετούσα και θα γεννούσα.

Αλλά το ιδανικό στο μυαλό μου φυσικά και είναι μια σταθερά ως προς το θέμα της οικογένειας. Εχω και την γιαγιά που με κυνηγάει –πρώτα με ρωτάει αν υπάρχει κάτι κι ύστερα αν είμαι καλά. Αλλά και η υιοθεσία έχει περάσει απ΄το μυαλό μου και το βρίσκω τόσο ευαίσθητο όταν το βλέπω να συμβαίνει. Υποκλίνομαι, γενικά, στους γονείς. Θεωρώ ότι είναι μεγάλο πράγμα να μεγαλώνεις ένα παιδί –είτε το έχεις γεννήσει είτε όχι. Μου γεννάει έναν σεβασμό ότι κάποιος ξυπνάει και κοιμάται έχοντας στο μυαλό του έναν άλλον άνθρωπο που έχει βγάλει από τα σπλάχνα του -χωρίς να΄ναι ρατσιστικό για τις άλλες γυναίκες».

Ρατσισμός, μπούλινγκ και πολιτική ορθότητα...

«Με αγχώνει αν θα παρερμηνευθεί κάτι, αν θα βγει αλλιώς προς τα έξω, γιατί δεν έχουμε όλοι ούτε το ίδιο χιούμορ ούτε την ίδια αντίληψη -και ευτυχώς. Αυτή είναι μια αγωνία μου κάθε μέρα στο live.

Μ΄αρέσει που μπορεί να βρει σε μένα κάποιος απάγκιο, ν΄ακουμπήσει τα βάρη του για το μπούλινγκ που έχει υποστεί ή τα βλέμματα που έχει αντιμετωπίσει. Προσπαθώ να μην το κάνω σημαία, να μην κουράσω, αλλά όταν χρειαστεί να μιλήσω, μιλάω.

Οχι, εγώ δεν έχω υποστεί μπούλινγκ και είμαι απόλυτα ειλικρινής. Παραδόξως, δεν μου έχει συμβεί κάτι που να με στοιχειώσει, ούτε όταν πήγαινα σχολείο. Ειδικά στην εφηβεία με επισκίαζε η μαμά μου, ήμουν κάτω από μια ομπρέλα: Ημουν ένα παιδί έξω καρδιά, μέσα σ΄όλα, και ήμουν η κόρη της Βίκυς. Ηταν πολύ ισυχρό –μόλις είχε τελειώσει το “Είσαι το ταίρι μου”, έκανε το “Taxi girl”, τις “7 θανάσιμες πεθερές” και υπήρχε μεγάλη αγάπη στο πρόσωπό της. Κι αυτό αγκάλιαζε κι εμένα. Ανήκω στις τυχερές περιπτώσεις. Πιο πολύ μ΄έχουν στοιχειώσει τα social media. Κάπως έβρισκα ως άμυνα το χιούμορ μου, οτιδήποτε μπορούσα να τροφοδοτήσω την προσωπικότητά μου για να μην μείνει κανένας στην εμφάνισή μου ή έλεγα πρώτη αυτό που θα΄λεγε ο άλλος. Αυτή είναι η έννοια του αυτοσαρκασμού: Λέμε εμείς αυτό που θα σκεφτεί ο άλλος για να μην το πει και μας πληγώσει. Είναι κουραστικό αλλά από κάποια στιγμή και μετά είχα εξελίξει τόσο πολύ τη σκέψη μου που γινόταν αυτόματα. Ο αυτοσαρκασμός είναι η άμυνά μου -να γελάσει ο άλλος με κάτι που θα πω, να λυτρωθώ τονίζοντας την αδυναμία μου για να γίνει δύναμη.... Είναι οι μηχανισμοί που ενεργοποιεί ο άνθρωπος για να γίνει αποδεκτός. Είναι τρομερό πράγμα η αποδοχή που έχουμε ανάγκη».

Η υπερέκθεση ως επιλογή

«Οι άνθρωποι ξέρουν για μένα πράγματα μέσα από μένα, μέσα απ΄τις δικές μου αναρτήσεις. Στην έκθεση με τρομάζει πάντα η βιαιότητα της παραβίασης. Καταρχάς, ενώ υπάρχει τεράστια έκθεση, αν κάποιος με παρατηρήσει ουσιαστικά και όχι επιφανειακά, θα δει ότι εκθέτω πολύ συγκεκριμένα πράγματα -τους τέσσερις κολλητούς μου όχι το προσωπικό, ερωτικό μου κομμάτι, τα σκυλιά μου, τη γιαγιά μου. Πιο πολύ φοβάμαι και τρέμω την αναπαραγωγή των πραγμάτων που κάνω, παρά τις αναρτήσεις μου.

Ο φόβος μου τώρα με την εκπομπή είναι ο δημόσιος χώρος, γι΄αυτό και έχω κλειστεί πολύ περισσότερο. Παλιότερα με τους φίλους μου κάναμε απερίγραπτες τρέλες, τρέλες της στιγμής. Τώρα δεν τα κάνω αυτά, αλλά μ΄αρέσει που παραμένω ένα τρελοκόριτσο κι όποιος μπει στο προφίλ μου θα δει φίλους, κόσμο, ζωή και δεν θα δει στούντιο και δουλειά. Μ΄αρέσει η κανονικότητά μου».

Πρότυπο εγώ;

«Οχι, δεν είπα ποτέ ότι αυτό που εκπέμπω είναι ένα πρότυπο. Τα πρότυπα χρήζονται από το κοινό. Δεν ξέρω αν είμαι πρότυπο -είναι και αγχωτικό να είσαι γιατί σημαίνει ότι οφείλεις να εκπροσωπείς πάντα κάποιους ανθρώπους, να είσαι politically correct. Είμαι ένας ζωντανός οργανισμός, όπως όλοι. Απ΄τη στιγμή που μου έχει δοθεί μια αναγνωρισιμότητα ονειρεύομαι και παλεύω και θα παλεύω ν΄ανακουφίζω έναν άνθρωπο που το΄χει ανάγκη –αν αυτό είναι πρότυπο, τότε μπορεί και να΄μαι. Δεν θεωρώ ότι όλοι πρέπει να γίνουν όπως εγώ, ίσα-ίσα. Εγώ ψάχνω να βρω από ποιους ανθρώπους μπορώ να πιαστώ για να τους μοιάσω και να κλέψω χαρακτηριστικά τους που μ΄αρέσουν. Δεν χρειάζεται να γινόμαστε σαν άλλους, -να μοιραζόμαστε, ναι, αλλά παραμένοντας μέσα μας ο εαυτός μας, που θέλει να εξελιχθεί, μη πληγώνοντας άλλους. Για μένα αυτός είναι ο βασικός μου άξονας. Μ΄αρέσει, αν αύριο είναι η τελευταία μου μέρα στη γη, να γυρίσει κάποιος και να πει κάτι καλό για μένα».

Οι φωτογραφίες με μαγιό και τα «ευχαριστώ»

«Φέτος συνάντησα ανθρώπους που μου είπαν ότι “έβαλα μαγιό χάρη σε σένα”, κι αυτό ενώ μου φαίνεται αγχωτικό για την δύναμη που έχει η δημοσιότητα, την ίδια στιγμή είναι απίστευτη τιμή για μένα. Δεν είπα ποτέ γίνε όπως εγώ, δεν είπα ποτέ σ΄έναν αδύνατο φάε, ποτέ. Αλλά αν, για χ-ψ λόγους, υγείας ορμονικούς, ψυχολογικούς, αδυναμίας, είσαι έτσι όπως είσαι –ψηλός, κοντός, παχύς, αδύνατος, με κινητικό πρόβλημα, όπως και να΄σαι δηλαδή, αποδέξου το. Είναι δώρο το να γεννιέσαι, αλλά αν είναι να ζεις μέσα στο κλουβί της σκέψης και του μυαλού σου, για μένα, είναι αυτοκτονία. Οπότε, βγες απ΄το κλουβί, βγες απ΄το κελί, αντιμετώπισε ό,τι είναι, κλάψε, πόνεσε. Δεν έχω κλάψει εγώ; Εγώ πιο πολύ κλαίω παρά γελάω. Αλλά αγάπησε τον εαυτό σου και βρες γιατί έχεις έρθει. Ολοι έχουμε έρθει για κάτι –ας το βρούμε, ας το ψάξουμε, ας παίξουμε. Γιατί όλοι, όλοι, εκεί που είναι να πάμε, θα πάμε. Το θέμα είναι τι κάνουμε ως τότε. Από το να πληγώνουμε, να σκορπάμε ρατσισμό και θλίψη στους ανθρώπους καλύτερα να μην λέμε τίποτα. Αν είναι να πεις κάτι, πες κάτι καλό...».

Το κίνημα #metoo & οι γυναικοκτονίες

«Ως Δανάη ούτε πήρα ποτέ θέση ούτε πρόκειται να πάρω. Φυσικά, αν κάποιος έχει πονέσει, είμαστε όλοι δίπλα του. Αλλά σε σχέση με το #metoo μπορεί να ξεκίνησαν όλα στο θέατρο απ΄τη Ζέτα Δούκα που μίλησε σ΄εμάς, αλλά ως εκπομπή παραθέταμε γεγονότα. Δεν κάναμε ποτέ καμία υπερβολική αξιοποίηση-εκμετάλλευση. Και ήταν πολύ αμήχανο όταν έπρεπε να μεταφέρουμε γεγονότα για ανθρώπους που έχω θαυμάσει και δουλέψει μαζί είτε ως Δανάη είτε ως Δανάη ηθοποιός. Από ένα σημείο και μετά μου φάνηκε υπερβολή. Κάνουμε περισσότερο θόρυβο όλοι οι υπόλοιποι από εκείνους που το θέμα τους αφορά ουσιαστικά. Νομίζω ότι ως εκπομπή το αγγίξαμε λιγότερο απ΄όλους.

Το θέατρο θα είναι πάντα το θέατρο, ναός, λειτούργημα. Για τους ηθοποιούς στην Ελλάδα θεωρώ ότι ίσως και ν΄άλλαξε με άσχημο τρόπο, διχάστηκαν. Βγήκαν στην επιφάνεια πράγματα που με φόβισαν –γενικά εμένα η ανθρωποφαγία και ο διχασμός πάντα με τρομάζουν.

Στην εκπομπή προσπαθούσαμε να σεβαστούμε τις οικογένειες όλων, και δεν πήραμε ποτέ θέση -δεν είχαν εκδικαστεί κι οι υποθέσεις. Τα πράγματα πρέπει να παίρνουν τη νόμιμη οδό και να μην μιλάμε οι υπόλοιποι. Και τη λαϊκή οργή, όσοι είμαστε μπροστά, πρέπει να την δαμάζουμε. Και διαφωνώ κάθετα με την άποψη ότι αν δεν πάρεις θέση είσαι με τους άλλους. Σημαίνει ότι σέβεσαι και τους ανθρώπους που έχουν πονέσει και τις οικογένειες εκείνων που μπορεί να έκαναν άλλους να πονέσουν. Μου φαίνεται σοκαριστικό στην εποχή που συμβαίνουν όλα αυτά να εντείνουμε την ανθρωποφαγία και το μίσος -μπορεί ν΄ακούγεται ρομαντικό όλο αυτό.

Τι να πεις για τις γυναικοκτονίες; Νομίζω ότι η τρέλα δεν μπορεί να εξηγηθεί ποτέ. Πώς μπορείς να βάλεις λογική σε ένα μυαλό που μπορεί να σκοτώσει; Να σκοτώσει κάποιον που αγαπάει, υποτίθεται. Εκεί είναι που λέω ότι με τρομάζει να δημιουργούμε μίσος. Γιατί ταΐζοντας λίγο-λίγο κάποιον, στο μέλλον γίνεται τόσο μεγάλο το τέρας που δεν σώζεται. Αν κάποιος δεν σου κάνει, φύγε».

Μου λείπει το θέατρο

«Το θέατρο είναι το όνειρό μου, μου λείπει, αλλά δεν γίνεται, σε μένα τουλάχιστον, να συνδυάσω και τα δύο. Επειδή και στην τηλεόραση είμαι από πάνω δεν μπορώ να δοθώ στο θέατρο για πολύ. Γι΄αυτό και έκανα λίγες παραστάσεις πέρυσι με την “Ουρανία” και συζητάμε να την ξανακάνω»

«Πάμε Δανάη» με την Δανάη Μπάρκα, από Δευτέρα ως Παρασκευή στις 10.50, στο Mega