Ο Άγγελος Πεντάρης είπε «κοίτα με» σε όποιον του έλεγε «δεν μπορείς»

Αν θέλεις να μάθεις πώς είναι να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι, ρώτα τον Άγγελο Πεντάρη. Όταν διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση τεσσάρων μηνών, οι γονείς του αποφάσισαν ότι, αντί να τον εμποδίσουν να ακολουθήσει τα όνειρά του, θα του μάθαιναν πώς να αντιμετωπίζει τις απογοητεύσεις και τις πτώσεις (κυριολεκτικά), ώστε να σηκώνεται ξανά και να τολμά (ξανά). Ο ίδιος διαγράφει πλέον μια λαμπρή πορεία στη μουσική, παίζοντας ντραμς, αγαπά τα θαλάσσια σπορ και τη γυμναστική, κάνει motivational speaking και δεν εφησυχάζεται ποτέ. Άλλωστε, τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ.

Πες μου σε τι φάση σε πετυχαίνω.

Χαίρομαι πάρα πολύ που με πετυχαίνετε σε μία πολύ δημιουργική φάση. Έχω ξεκινήσει να κάνω και live μουσικά events, τα οποία οργανώνω εγώ ο ίδιος, κάτι που είναι σχετικά καινούργιο. Μου αρέσει που μου δίνεται η ευκαιρία να επικοινωνήσω με τον κόσμο, να ενωθώ, να βλέπω ότι ο κόσμος περνάει καλά εξαιτίας της μουσικής που παίζω.

Νιώθεις ότι ζεις το όνειρο σου αυτή τη στιγμή;

Θα έλεγα ότι είναι ένας ανάμεικτος συνδυασμός. Ζω κάποια πράγματα από το όνειρο μου, που δεν περίμενα ποτέ ότι θα κάνω ή τουλάχιστον δεν περίμενα ότι θα κάνω σε τόσο μικρή ηλικία. Ταυτόχρονα, κάνω κι άλλα βήματα προς άλλα όνειρα που έχω και δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμη. Άλλωστε, είμαι ακόμα 26.

Νιώθεις τυχερός;

Δεν θα έλεγα ότι νιώθω τυχερός. Μάλλον ευγνώμων, επειδή έχω δουλέψει πάρα πολύ σκληρά για να είμαι εδώ που είμαι. Εντάξει, κάποια πράγματα που δεν είναι στο χέρι μας μπορεί απλά να συμβαίνουν. Μπορείς να το πεις τύχη, μπορείς να το πεις σύμπαν. Εγώ πάντως θα έλεγα ότι η καρδιά μου είναι γεμάτη και είμαι πολύ ευχαριστημένος με το πώς είναι η ζωή μου και με τους ανθρώπους που έχω γύρω μου.

Οπότε, πιστεύεις ότι είναι και λίγο συνδυασμός και τύχης αλλά και σκληρής δουλειάς;

Πιστεύω ότι η τύχη παίζει κάποιο ρόλο αλλά ταυτοχρόνως εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε την τύχη μας. Και αν υπάρχει κάτι που το έχεις βάλει στόχο και κάνεις συνέχεια βήματα που σε πάνε προς τα εκεί, κάποια στιγμή και η τύχη θα σου χαμογελάσει.

Τη μουσική σου πώς την χαρακτηρίζεις;

Θα έλεγα ότι δεν παίζω μόνο ένα είδος μουσικής -επειδή στόχος μου είναι να εξυπηρετήσω έναν σκοπό. Για παράδειγμα, αν παίξω για έναν καλλιτέχνη κοιτάω να εξυπηρετήσω αυτόν τον καλλιτέχνη με ό,τι θέλει αυτός. Είναι δικό τους το όραμα και εγώ απλά είμαι εκεί σαν υποστήριξη και σαν βοήθεια. Οπότε, έχω παίξει με καλλιτέχνες που έχουν διάφορα στιλ και κάθε φορά κοιτάω απλά να είμαι εκεί για να εξυπηρετήσω. Ξέρω τον ρόλο μου μέσα στα πράγματα. Όσον αφορά τη μουσική που φτιάχνω ο ίδιος, θα έλεγα ότι μερικά κομμάτια είναι rock, κάποια είναι πιο RnB, πιο χορευτικά, πιο χαλαρά. Γενικότερα δε μένω σε ένα στιλ, αλλά ταυτόχρονα δεν προσπαθώ να κάνω τα πάντα ή δεν προσπαθώ να κάνω κάτι επειδή είναι της μόδας. Αν ένα πρότζεκτ νιώθω ότι θα με κάνει χαρούμενο, θα τα δώσω όλα και θα το κάνω, επειδή νιώθω ότι είναι ειλικρινές. Και αυτό για εμένα είναι το σημαντικό.

Τα ακούσματά σου μεγαλώνοντας ποια ήταν;

Μεγαλώνοντας, ξεκίνησα να ακούω πάρα πολύ classic rock, ειδικά από τους γονείς μου. Δηλαδή, ACDC, Black Sabbath και τέτοια. Μετά, άρχισα πιο πολύ να ακούω μπάντες, όπως Red Hot Chili Peppers, Metallica ή κάτι τέτοιο. Μέχρι που πήγα και σε πολύ metal ακούσματα, πιο βαριά, όπως Slipknot. Ύστερα, όταν έφυγα από την Ελλάδα, τα ακούσματά μου άλλαξαν τελείως και ήταν σαν να κάνω μία επανεκκίνηση. Τώρα, νιώθω ότι αυτά που κάνω έχουν και στοιχεία από τα παλιά μου ακούσματα και από τα καινούργια.

Στο εξωτερικό πώς βρέθηκες;

Πάντα ήξερα ότι ήθελα να καταλήξω στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στο Λος Άντζελες. Και ήξερα ότι ήθελα να σπουδάσω μουσική, οπότε το έψαξα και έβλεπα ότι όλοι οι αγαπημένοι μου ντράμερ είχα βάση τους το Λος Άντζελες ή τη Νέα Υόρκη, επειδή εκεί βρίσκονται οι μεγάλες μουσικές βιομηχανίες. Επέλεξα το Λος Άντζελες, επειδή εκεί βρήκα το πανεπιστήμιο που ήθελα να πάω. Ήξερα ότι με περίμενε ένα δύσκολο πρόγραμμα, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύσκολο. Μου είπαν ότι θα ασχολούμαι όλη μέρα, εφτά μέρες την εβδομάδα με το αντικείμενό μου. Κι αυτό δε με τρόμαξε, ήταν κάτι που το ήθελα. Πιστεύω ότι όλες μου οι εμπειρίες στο LA με άλλαξαν σαν επαγγελματία αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, προς το καλύτερο. Πήγα πολύ συνειδητοποιημένος, αν και μικρός -λίγους μήνες πριν γίνω 18. Ήταν αυτό που λέμε, μπήκα κατευθείαν στα βαθιά. Και τα έξι χρόνια που έμεινα εκεί ήταν μία τεράστια συνεχόμενη πρόκληση. Για να σου δώσω μία ιδέα από το πόσο δύσκολη σχολή ήταν: μέσα στην τάξη μου ήταν 15 ντράμερς και μόνο τρεις αποφοιτήσαμε. Γενικότερα, είναι ένα πολύ μικρό πανεπιστήμιο, έχει 300 άτομα και περίπου τα μισά θα αποφοιτήσουν. Παράλληλα, δούλευα και σαν μουσικός. Εκεί κατάλαβα ότι, αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας δεν αρκεί να είσαι μόνο καλλιτέχνης, είσαι και businessman και πρέπει να τα ξέρεις όλα. Δηλαδή, πώς να προωθείς τον εαυτό σου, πώς να επικοινωνείς με πελάτες, πώς να στήσεις το site σου και πολλά ακόμα. Και όλα αυτά με ανάγκασαν να γνωρίσω και τον εαυτό μου σαν προσωπικότητα -ποιος είμαι, ποια είναι η επαγγελματική μου ταυτότητα. Έμαθα και πιο πολλά για εμένα.

Οπότε, τελειώνοντας τη σχολή σου γύρισες στην Ελλάδα;

Έκανα δύο πτυχία εκεί, οπότε ανάμεσα από το πρώτο πτυχίο και το δεύτερο δούλεψα για ένα χρόνο, για να πάρω κάποιες εμπειρίες -σαν μουσικός και έκανα μαθήματα σε παιδάκια που έρχονταν από δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον, ηλικίας 4-17 ετών. Μετά το δεύτερο πτυχίο, και αφού δούλεψα για άλλον ένα χρόνο, γύρισα στην Ελλάδα λόγω της πανδημίας, νομίζοντας ότι θα ξαναπάω στο LA πολύ σύντομα. Που εν τέλει δεν έγινε ή δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής. Πιστεύω ότι, κάποια στιγμή θα επιστρέψω για δουλειά στην Αμερική, απλώς στην Ελλάδα μου έχουν συμβεί τόσα πολλά καλά μέχρι στιγμής, που δεν έχω λόγο να φύγω. Όπως είπα και στην αρχή της συνέντευξης, είναι μία πολύ δημιουργική περίοδος για εμένα.

Στο Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες ποια ήταν η αντιμετώπιση απέναντι στα ΑμεΑ;

Όπως σου είπα, το πανεπιστήμιο ήταν πολύ μικρό και δυστυχώς, δεν ήταν συχνό να δεις κάποιον με αναπηρία ή δυσκολίες κινητικότητας. Μου είπαν μάλιστα, όταν με δέχτηκαν, ότι θα είμαι το δεύτερο άτομο με αναπηρία που πάει σε αυτή τη σχολή. Ωστόσο, υπήρχε μία τεράστια διάθεση για βοήθεια και μία τεράστια κατανόηση για τις ανάγκες μου, από όλο το προσωπικό του Πανεπιστημίου -κάτι που είδα και έξω από τη σχολή. Γενικότερα, η αντιμετώπιση της αναπηρίας και της διαφορετικότητας είναι πολύ διαφορετική στο Λος Άντζελες. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, στην περιοχή που έμενα υπήρχε ένα πολύ ωραίο καφέ, το οποίο δεν είχε δικό του πάρκινγκ. Μία μέρα βρήκα να παρκάρω στον δρόμο και το επισκέφτηκα, έφαγα, ήπια καφέ και λέω στον μαγαζάτορα ότι ο καφές του είναι φοβερός. Αυτός, επειδή είδε το κινητικό μου πρόβλημα, μου είπε “όποτε θέλεις κάτι θα με παίρνεις τηλέφωνο λίγο πριν, θα στο φτιάχνω και θα στο φέρνω έξω”. Δηλαδή, το γεγονός ότι δεν υπήρχε διαθέσιμο πάρκινγκ, δε σήμαινε ότι δεν ήταν προσβάσιμο για εμένα ο συγκεκριμένος καφές. Ο μαγαζάτορας δεν είπε απλά «Λυπάμαι που δεν υπάρχει πάρκινγκ», αλλά «Δεν υπάρχει πάρκινγκ, αλλά σου βρίσκω εγώ τη λύση». Ενώ στην Ελλάδα νιώθω ότι πολύς κόσμος λέει “Λυπάμαι πολύ, αλλά τα πράγματα είναι έτσι”. Που όντως λυπούνται αλλά δε λένε «Να δω τι μπορώ να κάνω, για να τα αλλάξω».

Οι γονείς σου είναι μουσικόφιλοι;

Νομίζω ότι το πάθος μου το κληρονόμησα από τον παππού μου. Δηλαδή, οι γονείς μου είναι μεν μουσικόφιλοι και τους αρέσει η μουσική, ωστόσο δεν παίζουν κάποιο όργανο. Ο παππούς μου είναι αυτοδίδακτος πιανίστας -μάλιστα, έμαθε σε δύσκολες εποχές, που δεν υπήρχαν YouTube και τέτοια. Αλλά πιστεύω ότι τα ντραμς κάπως δεν τα διάλεξα, με διάλεξαν. Λόγω ενός τραυματισμού που είχα έπρεπε να σταματήσω όλες τις άλλες δραστηριότητες και η μόνη εκτόνωση που είχα εκείνη την περίοδο ήταν τα ντραμς. Μέχρι τότε, είχα παίξει λίγο, αλλά δεν είχε γίνει αυτό το μεγάλο κλικ. Αφού ξεκίνησα εντατικά, ένιωσα ότι μου έσωσαν τη ζωή. Είπα “αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου.” Κατάλαβα πόσο θεραπευτική δύναμη έχει η μουσική.

Από τα παιδικά σου χρόνια τι θυμάσαι;

Θυμάμαι να είμαι χαρούμενος, θυμάμαι ότι πάντα βρίσκαμε τρόπο να κάνουμε αυτά που θέλουμε, δεν είχα στερηθεί ποτέ εμπειρίες. Θυμάμαι ότι, λόγω της εγκεφαλικής παράλυσης είχα αντιμετωπίσει πολλές καταστάσεις που ίσως να ήταν δύσκολες, αλλά πάντα τις αντιμετωπίσαμε με χιούμορ σαν οικογένεια. Μέσα στην οικογένεια δεν ένιωθα έντονα τη διαφορετικότητά μου. Μπορεί να σου φανεί περίεργο, αλλά ακόμα και όταν τσακωνόμουν με τα αδέρφια μου μού άρεσε, γιατί έδειχναν ότι δε με αντιμετώπιζαν διαφορετικά.

Ήσουν ζωηρός ή πιο ήσυχος;

Γενικότερα είχα ζωντάνια και ενέργεια, αλλά σαν παιδί μπορείς να πεις ότι ήμουν ήσυχος και πάντα ώριμος για την ηλικία μου, επειδή και η φυσικοθεραπεία απαιτούσε μία τεράστια πειθαρχία.

Οι γονείς σου ήταν υπερπροστατευτικοί;

Όχι, νομίζω ότι απλά κάποια πράγματα ίσως να ήθελαν περισσότερο ψάξιμο. Παραδείγματος χάρη, ήθελα να οδηγήσω. Μου είπαν «OK, να οδηγήσεις». Κάναμε ένα τεστ αντανακλαστικών και κάποιες άλλες διαδικασίες για να σιγουρευτούμε ότι μπορώ να το κάνω με ασφάλεια. Αλλά κάτι πολύ σημαντικό που θέλω να αναφέρω είναι ότι, ειδικά στα παιδικά μου χρόνια λόγω της εγκεφαλικής παράλυσης έπεφτα πάρα πολύ -υπήρχαν πολλά ατυχήματα και χτυπήματα και πεσίματα. Δε μου είπαν ποτέ «μην τρέξεις, μην παίξεις, μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο». Η απάντηση στο ότι πέφτω, κάποιες φορές έπεφτα και 30–40 φορές την ημέρα, δεν ήταν να μη με αφήσουν ποτέ μόνο μου. Ήταν «πρέπει να πάμε κάπου που να μάθεις πώς να πέφτεις». Και όντως, κάναμε πολλά μαθήματα στη φυσικοθεραπεία ειδικά πάνω σε αυτό. Σε σπρώχνω και πέφτεις, πώς θα πέσεις για να μη χτυπήσεις. Δεν είναι ότι προσπαθούν να με προστατεύσουν από τα πάντα, απλώς με έμαθαν να αντιμετωπίζω τη διαφορετικότητά μου με τέτοιο τρόπο, που να μη νιώθω ότι μου περιορίζει τη ζωή -όσο αυτό είναι εφικτό.

Με το σχολείο τι σχέση είχες;

Διάβαζα, προσπαθούσα πάντα το καλύτερο που μπορούσα αλλά πάντα η μεγαλύτερη προτεραιότητά μου ήταν η φυσικοθεραπεία και μετά το σχολείο. Οι γονείς μου, ας πούμε, απαιτούσαν από εμένα να προσπαθώ το καλύτερο που μπορώ και πέρα από αυτό δεν έδιναν τόση σημασία σε βαθμούς. Πάντα με μεγάλωναν με την νοοτροπία: αφού κάνεις και προσπαθείς το καλύτερο που μπορείς, κάποια στιγμή θα φτάσεις εκεί που θέλεις και θα καταφέρεις αυτά που θέλεις. Αυτό τους ένοιαζε πιο πολύ, να βλέπουν ότι προσπαθώ.

Στο σχολείο με τα άλλα παιδιά είχες ποτέ κάποιο πρόβλημα;

Βεβαίως αντιμετώπισα bulling, για εμένα ήταν λόγω της αναπηρίας μου αλλά νομίζω ότι ζούμε σε μία εποχή που υπάρχει τόσο πολύ bulling, ανεξάρτητα από το αν κάποιος έχει αναπηρία ή όχι. Απλά η αναπηρία ήταν το «αδύναμο» σημείο που ήταν εύκολο για άλλους να κοροϊδέψουν. Αλλά, ταυτόχρονα, είχα πάντα και πολύ καλούς φίλους δίπλα μου, οπότε είχε δημιουργηθεί κάπως μία ισορροπία. Το bullying μου έμαθε να είμαι πιο ισχυρή προσωπικότητα. Με έκανε να είμαι πιο γρήγορος με τα λόγια μου και πιο έξυπνος με τον τρόπο που απαντάω. Δεν ήθελα απλά να κάθομαι να ακούω κάποιον να με προσβάλει και ήθελα λεκτικά να μπορώ να βάζω τους ανθρώπους στη θέση τους. Ήθελα να τους δείξω ότι, επειδή έχω αναπηρία δε σημαίνει ότι φοβάμαι, δε σημαίνει ότι δεν θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Ήθελα να βγάλω απ' το μυαλό κάποιων ανθρώπων ότι αναπηρία ίσον αδυναμία, δεν ισχύει. Ούτε μου αρέσει αν βλέπω ότι κάποιος με λυπάται, δεν υπάρχει χώρος γι' αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή μου. Φροντίζω οι άνθρωποι που έχω γύρω μου να είναι αληθινοί.

Πες μου και για το motivational speaking που κάνεις.

Το motivational speaking είναι κάτι που ανακάλυψα λίγο πιο μεγάλος. Προσπαθώ να εμπνέω, όχι μόνο μέσα από τα λόγια μου, αλλά και μέσα από τις πράξεις και τον τρόπο ζωής μου. Αν μοιραστώ αυτά που έχω ζήσει με άλλους ανθρώπους, ελπίζω να πάρουν δύναμη από την ιστορία μου. Σκοπός μου με το motivational speaking, είναι να ενθαρρύνω τον κάθε άνθρωπο να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του και να ενθαρρύνω όλους, αλλά ειδικά τον νέο κόσμο, να φτιάξουν μία ζωή που αγαπάνε να ζουν.

Πώς χαρακτηρίζεις τη στάση της Ελλάδας απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Τι θα άλλαζες εσύ αν μπορούσες;

Βλέπω ότι οι καινούριοι χώροι που φτιάχνονται προσπαθούν να είναι accessible, αλλά όχι με τον σωστό τρόπο -είναι μέχρι ένα σημείο. Στην Αθήνα, όπου πολλά κτίρια είναι παλιά, υπάρχουν πολλές δυσκολίες. Γενικά, πιστεύω ότι, όταν φτιάχνεται ένας καινούριος χώρος ή αν γίνεται αναβάθμιση, δεν πρέπει να είναι ο αρχιτέκτονας που θα πει «ωραία θα βάλουμε μία ράμπα εδώ» και να υπάρχουν άλλα 10 πράγματα που έχουν παραμεληθεί. Αν είναι να πεις «θα φτιάξω έναν προσβάσιμο χώρο» πρέπει να το κάνεις σωστά. Και για να το κάνεις σωστά πρέπει να συμβουλευτείς ΑμεΑ -να το δεις πρακτικά, όχι θεωρητικά.

Τι κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο;

Μου αρέσει πάρα πολύ η γυμναστική. Είναι βέβαια απαραίτητη για τη φυσικοθεραπεία, αλλά είναι και το χόμπι μου. Επίσης, ασχολούμαι πολύ με τον αθλητισμό, με τα θαλάσσια σπορ κυρίως, το κολύμπι και την πυγμαχία. Εκτός από αυτό, στον ελεύθερό μου χρόνο θεωρώ ότι το πιο σημαντικό δεν είναι το που θα πάω ή τι θα κάνω, αλλά τα άτομα που κάνω παρέα. Αν μου πει ένας φίλος “πάμε εκεί να δοκιμάσουμε αυτό” και είναι καλή η παρέα, δεν θα πω ποτέ όχι. Μου αρέσει πολύ να δοκιμάζω καινούρια πράγματα.

Οι σημαντικότεροι άνθρωποι στη ζωή σου ποιοι είναι;

Σίγουρα η οικογένειά μου και οι φυσικοθεραπευτές μου -είναι κι αυτοί μέρος της οικογένειάς μου, έχω τους ίδιους από τότε που ήμουν παιδί. Επίσης, οι κοντινοί μου φίλοι, που τους νιώθω πραγματικά δίπλα μου. Ακόμα κι αν δεν τους βλέπω πολύ συχνά, επειδή κάποιοι μένουν και σε άλλες χώρες, ξέρω ότι είναι φιλίες ζωής.

Έχεις πει ποτέ «κουράστηκα»;

Φυσικά. Πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά και τώρα. Και εν μέρει πιστεύω ότι είναι καλό σημάδι, ότι συνέχεια αντιμετωπίζω προκλήσεις. Οι ορίζοντές μου ανοίγουν όλο και περισσότερο και όταν δοκιμάζεις καινούργια πράγματα, νέες εμπειρίες, και λες «ναι», αυτόματα έρχονται και νέες προκλήσεις και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. Βέβαια, είμαι άνθρωπος και όπως όλοι μας έχω και στιγμές που αμφισβητώ τον εαυτό μου, φορές που δεν ξέρω αν είμαι στο σωστό δρόμο ή αν θα τα καταφέρω. Ωστόσο, κάθε φορά που παίζω ντραμς ή κάνω γυμναστική ή είμαι στο στούντιο, νιώθω μια βαθιά σύνδεση με αυτό που κάνω, με τον σκοπό μου και νιώθω ευγνωμοσύνη για τη ζωή μου. Και αυτό μου δίνει δύναμη.

Και το motto σου ποιο είναι;

Νομίζω ότι έχω δύο-τρία motto στη ζωή μου, αλλά θα σου πω αυτό που κυριαρχεί στην καρδιά και στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή, που είναι απλό αλλά πολύ ισχυρό: Αν το αγαπάς κάντο!

Μια συνεργασία-όνειρο με κάποιον καλλιτέχνη;

Η λίστα είναι πραγματικά τεράστια. Θα σου πω τρεις: ο ράπερ Rash, η Αγγλίδα τραγουδίστρια Jo Stone και ο Αμερικανός κιθαρίστας Gary Clark jr. Αυτές είναι τρεις συνεργασίες θα είναι πραγματικά τεράστιο όνειρο αν συμβούν.

Τέλος, πες μου και για το στούντιό σας.

Καταρχάς να διευκρινίσω ότι το στούντιό μας δεν είναι μόνο για προσωπική χρήση. Φυσικά, κάνω κι εγώ δουλειές εκεί, αλλά μπορεί και όποιος άλλος θέλει να το νοικιάσει. Επίσης, αναλαμβάνουμε βίντεο, φωτογραφίσεις, μουσικές παραγωγές, ηχογραφήσεις για δίσκους αλλά και live ηχογραφήσεις με βιντεοσκόπηση. Είναι ένας πάρα πολύ ιδιαίτερος χώρος, έχουμε τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα, αλλά και αναλογικό και vintage εξοπλισμό, ο οποίος είναι ανακαινισμένος και μπορεί να εκτοξεύσει ένα project σε επίπεδο παγκόσμιας κλάσης. Στόχος μου είναι μέσα από το στούντιο να μπορώ να κάνω δουλειές εγώ ο ίδιος, αλλά να βοηθάω και άλλους ανθρώπους να εκπληρώνουν τα μουσικά τους όνειρα. Επειδή είμαι μουσικός, αντιλαμβάνομαι πόσο στρες και άγχος μπορεί να περιέχει αυτή η δουλειά.