Νάταλι Γουντ -Ανέκδοτο υλικό, ημερολόγια, στο ντοκιμαντέρ για τον πιο μυστηριώδη θάνατο του Χόλιγουντ

Έζησε μια μικρή αλλά έντονη ζωή, το νήμα της οποίας κόπηκε απότομα στα 43 της χρόνια, όταν ο μεγαλύτερος φόβος της -ο πνιγμός- έγινε τελικά πραγματικότητα. Ο λόγος για μια ιδιαίτερη περίπτωση του Χόλιγουντ, της Νάταλι Γουντ, που με το μεγάλο ταλέντο της και τη σπάνια ομορφιά της στη σύντομη καριέρα της κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πάνθεον της Έβδομης Τέχνης.

Παρόλα αυτά, το τραγικό της τέλος και οι θεωρίες γύρω από αυτό επισκίασαν τελικά την πολυσύνθετη προσωπικότητα μιας μοναδικής καλλιτέχνιδος. Αυτή την αδικία φαίνεται πως θέλει να διορθώσει το ντοκιμαντέρ «Natalie Wood: What Remains Behind» (Νάταλι Γουντ: Τι Μένει Πίσω) του Λοράν Μπουζερό σε συνεργασία με την κόρη της Γουντ, Νατάσα, που προβλήθηκε στις 5 Μαΐου στο ιδιωτικό κανάλι HBO στην Αμερική.

Ανέκδοτο υλικό, ημερολόγια, home movies, συνεντεύξεις από ανθρώπους του περιβάλλοντός της επιχειρούν να ρίξουν φως στις άγνωστες πτυχές της, πέρα από τις φήμες για τον θάνατό της. Άλλωστε το ντοκιμαντέρ αλλά και η κόρη της αποδέχονται την ιατροδικαστική έκθεση που μιλούσε για ένα «τραγικό ατύχημα υπό ελαφριά μέθη». Ίσως και γι’ αυτό τον λόγο από τις συνεντεύξεις των αγαπημένων της λείπει εκείνη της Λάνα Γουντ, της αδερφής της δηλαδή, που υποστηρίζει σθεναρά ότι ο θάνατός της ήταν προϊόν εγκληματικής ενέργειας.

Τη μοιραία εκείνη νύχτα η Γουντ βρισκόταν μαζί με τον σύζυγό της Ρόμπερτ Βάγκνερ, και τον Κρίστοφερ Γουόκεν σε μια θαλαμηγό, οι οποίοι όμως τότε δεν θεωρήθηκαν ύποπτοι για δολοφονία. Το 2011 η υπόθεση του θανάτου της άνοιξε και πάλι από την αστυνομία του Λος Άντζελες λόγω «νέων πληροφοριών». Έναν χρόνο αργότερα, η αιτιολογία στο πιστοποιητικό θανάτου της άλλαξε από «τυχαίος πνιγμός» σε «πνιγμός και άλλοι μη καθορισμένοι παράγοντες», ενώ το 2018, το αστυνομικό τμήμα του Λος Άντζελες χαρακτήρισε τον Ρόμπερτ Γουάγκνερ «πρόσωπο ενδιαφέροντος». Η Λάνα Γουντ μάλιστα μένοντας αποξενωμένη από την οικογένειά της- στο ντοκιμαντέρ μάλιστα φαίνεται να θεωρείται αναξιόπιστη- τον είχε καλέσει να πει την αλήθεια μια και καλή.

Η Νατάσα τη νύχτα που πέθανε η μητέρα της ήταν έντεκα ετών και ένιωσε τον κόσμο της να συντρίβεται, όμως ο λόγος για τον οποίο συμμετείχε σε αυτό το ντοκιμαντέρ είναι όπως είπε γιατί «ήθελε την προσοχή του κόσμου στη ζωή της. Όχι στη νύχτα που πέθανε». Παίρνοντας συνέντευξη από τον πατριό της, που σήμερα πλέον είναι 90 χρόνων, του ζήτησε να πει την δική του εκδοχή για εκείνο το βράδυ της 29ης Νοεμβρίου του 1981 και φαίνεται πως συντάσσεται με το μέρος του. Σύμφωνα με τον Γουάγκνερ, η Γουντ είχε βγει να δέσει τη λέμβο του γιοτ, μιας και την ενοχλούσε ο θόρυβος, γλίστρησε και χτύπησε το κεφάλι της.

Η Νάταλι Γουντ γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1938 στο Σαν Φρανσίσκο και οι γονείς της ήταν Ρώσοι μετανάστες. Το πραγματικό της όνομα άλλωστε ήταν Ναταλία Νικολάεβα Ζακαρένκο. Ξεκίνησε να παίζει σε ταινίες από πέντε χρόνων. Η αυταρχική μητέρα της, Μαρία, με το επιχειρηματικό μυαλό, λειτουργούσε ως ατζέντης της και σύντομα μετά από την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση στο φλιμ «Σαντα ρόζα» πήρε την οικογένεια και όλοι μαζί μετακόμισαν στο Λος Άντζελες για να κυνηγήσει την καριέρα της κόρης της.

Εκπληκτικά φωτογενής και απίστευτη επαγγελματίας. Η Γουντ θα βρεθεί στα 15 της δίπλα στον Τζέιμς Ντιν στην ταινία «Επαναστάτης χωρίς αιτία» και θα κερδίσει μια υποψηφιότητα Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου. Μέχρι τα 25 της είχε κερδίσει άλλες δύο υποψηφιότητα για τις ταινίες «Πυρετός στο αίμα» και «Αγάπησα έναν ξένο».

Το 1957 παντρεύεται τον Ρόμπερτ Γουάγκνερ το και ο γάμος τους γίνεται πρωτοσέλιδο. Θα χωρίσουν το 1962, αλλά θα ξαναπαντρευτούν μια δεκαετία αργότερα, αφού πήρε διαζύγιο από τον Ρίτσαρντ Γκρέγκσον, τον δεύτερο σύζυγό της, με τον οποίο απέκτησε τη Νατάσα. Η Γουντ όμως απέκτησε κι άλλη μια κόρη, την Κόρτνεϊ, μετά τον δεύτερό της γάμο με τον Βάγκνερ.

Κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’70, στράφηκε στην τηλεόραση, πρωταγωνιστώντας στην τηλεοπτική επανεκτέλεση της ταινίας του 1953 «Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι», που της χάρισε μια ακόμη υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.

Οι συνεντεύξεις επίσης του Ρόμπερτ Ρέντφορντ και της Μία Φάροου, που περιλαμβάνονται στο ντοκιμαντέρ, αποκαλύπτουν μια γυναίκα μαχητική και δυναμική, που τολμούσε να μιλήσει για τη θέση των γυναικών στη βιομηχανία του θεάματος υπερασπίζοντας το δικαίωμά τους για μεγαλύτερες αμοιβές. Επίσης συχνά μιλούσε για το θέμα της ημερομηνία λήξης της καριέρας των καλλιτεχνών, μαχόμενη για το αντίθετο, αλλά και για δικαιώματα των ομοφυλοφίλων σε μια δύσκολη εποχή. Μάλιστα είχε χρηματοδοτήσει η ίδια την ταινία του καλού της φίλου Μαρτ Κρόουλι, «The Boys in the Band», που αναφέρεται στη ζωή των γκέι.

Γι’ αυτό άλλωστε οι δικοί της άνθρωποι που μιλούν στο ντοκιμαντέρ υποστηρίζουν πως σήμερα θα ήταν ευτυχισμένη με τις αλλαγές που έχουν συμβεί και τις μάχες που έχουν κερδηθεί.