Πώς συνηθισμένες γυναίκες έγιναν βασανιστές των SS σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
«Υγιείς εργαζόμενες γυναίκες , ηλικίας 20-40 ετών, ζητούνται για στρατιωτική τοποθεσία», έγραφε μια αγγελία για εργασία σε γερμανική εφημερίδα το 1944.
Η ίδια αγγελία υποσχόταν καλό μισθό, δωρεάν φαγητό, διαμονή και ένδυση.
Ωστόσο, αυτό που δεν έλεγε ούτε στα ψιλά γράμματα ήταν το γεγονός ότι τα ρούχα θα ήταν η στολή των SS και η στρατιωτική τοποθεσία το στρατόπεδο συγκέντρωσης γυναικών Ράβενσμπρουκ.
Το στρατόπεδο βρισκόταν 80 χιλιόμετρα βόρεια του Βερολίνου, όπου σήμερα δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά ένα άδειο, βραχώδες τοπίο.
Τα μόνα που στέκουν είναι οχτώ ξύλινα σπίτια, όπου ζούσαν οι γυναίκες δεσμοφύλακες, πολλές με τα παιδιά τους. Έμοιαζαν με βίλες με μπαλκόνια, κάτι σαν τα γερμανικά εξοχικά του Μεσαίωνα, στην 40s Ναζί εκδοχή τους.
Ήταν περιτριγυρισμένα από ένα δάσος και μια πανέμορφη λίμνη, που απολάμβαναν οι δεσμοφύλακες. Ωστόσο, το τοπίο δεν περιελάμβανε μόνο αυτό: Ήταν και οι αλυσοδεμένες φυλακισμένες γυναίκες και οι καμινάδες των θαλάμων αερίων που κάπνιζαν και μύριζαν καμένη σάρκα και θάνατο.
Οι νεαρές γυναίκες που εργάστηκαν εκεί προέρχονταν κυρίως από φτωχές οικογένειες, δεν τελείωσαν ποτέ το σχολείο και δεν είχαν πολλές ευκαιρίες για δουλειά.
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης ήταν μια καλή ευκαιρία, για εκείνες, πολύ καλύτερη από το εργοστάσιο, όπως αναφέρει ο Andrea Genest, διευθυντής του μουσείου μνήμης του Ράβενσμπρουκ. Πιο υψηλοί μισθοί, διαμονή και οικονομική ανεξαρτησία, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για εκείνες.
Πολλές από εκείνες είχαν μπει στις ομάδες νεολαίας του Χίτλερ από νωρίς και είχαν υιοθετήσει την ιδεολογία του. «Ένιωθαν ότι υποστήριζαν την κοινωνία με το να κάνουν κάτι εναντίον των εχθρών της», αναφέρει ο ίδιος στο BBC.
Οι περισσότερες ήταν γύρω στα 20, όμορφες, νέες, ντυμένες σύμφωνα με τη μόδα της εποχής και τα κομψά vang χτενίσματα των 40s. Στις φωτογραφίες που εκτίθενται σήμερα στον χώρο, οι γυναίκες ποζάρουν χαμογελαστές απολαμβάνοντας καφέ και κέικ, γελώντας αγκαλιασμένες και κάνοντας βόλτα στο δάσος με τα σκυλιά τους.
Μπορεί να μοιάζουν αθώες, ωστόσο τα εμβλήματα στη στολή τους υπενθυμίζουν ότι ανήκαν στα SS και ότι ο σκύλοι αυτοί χρησιμοποιήθηκαν για να βασανίσουν ανθρώπους.
Πάνω από 3.500 γυναίκες εργάστηκαν ως δεσμοφύλακες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί και όλες ξεκίνησαν από εκεί για να βρεθούν αργότερα στα κολαστήρια του Άουσβιτς-Μπίρκεναου και του Μπέργκεν-Μπέλσεν.«Ήταν απαίσιοι άνθρωποι», λέει η 98χρονη Selma van de Perre, μια Δανή Εβραία, μέλος της αντίστασης. «Τους άρεσε γιατί τους έδινε εξουσία πάνω τους φυλακισμένους. Σε κάποιους φέρονταν πολύ άσχημα, τους χτυπούσαν», αναφέρει στο BBC.
Το Ράβενσμπρουκ ήταν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης μόνο για γυναίκες στην Ευρώπη. Πάνω από 120.000 γυναίκες από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες φυλακίστηκαν εκεί. Αντιστασιακές, πολιτικές αντίπαλοι ή απλώς γυναίκες που δεν ταίριαζαν στην κοινωνία των Ναζί: Εβραίες, λεσβίες, πόρνες ή άστεγες. Τουλάχιστον 30.000 γυναίκες πέθαναν μέσα στο στρατόπεδο. Άλλες σε θαλάμους αερίων, άλλες κρεμάστηκαν, πέθαναν από την πείνα, τις ασθένειες ή δούλεψαν μέχρι θανάτου.
Η μεταχείρισή τους από άλλες γυναίκες, τις δεσμοφύλακες ήταν βίαιη και φρικιαστική. Βασανίστηκαν, χτυπήθηκαν ή δολοφονήθηκαν. Μάλιστα, είχαν δώσει ονόματα στις κακοποιήτριές τους: "Bloody Brygyda" και "Revolver Anna" είναι μερικά από αυτά.
Μετά τον πόλεμο, ήρθαν οι δίκες του 1945 για τα εγκλήματα πολέμου από τους Ναζί.
Η Irma Grese ήταν μία από τις δεσμοφύλακες που ο Τύπος ονόμασε «πανέμορφο τέρας». Νέα, όμορφη και ξανθιά, καταδικάστηκε σε θάνατο για δολοφονίες και οδηγήθηκε στην αγχόνη.
Από τις χιλιάδες γυναίκες που εργάστηκαν ως δεσμοφύλακες, όμως, μόνο 77 έφτασαν σε δίκη και λίγες ήταν αυτές που καταδικάστηκαν. Θεώρησαν τους εαυτούς τους αδαείς βοηθούς της Γερμανικής πατριαρχικής κοινωνίας. Οι περισσότερες άλλαξαν όνομα, έκαναν οικογένεια και δεν ξαναμίλησαν για το παρελθόν.
Η Herta Bothe φυλακίστηκε για τις αποτρόπαιες πράξεις της, αλλά αργότερα έλαβε χάρη από τους Βρετανούς. Σε σπάνια συνέντευξή της, δήλωσε αμετανόητη και είπε ότι το μόνο λάθος της ήταν που εργάστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και δεν έφυγε καθώς φοβήθηκε ότι θα φυλακιζόταν και η ίδια.
Οι γυναίκες αυτές και οι ιστορίες έγιναν βιβλία και ταινία με πιο γνωστό, τα «Σφραγισμένα χείλη», με την Κέιτ Γουίνσλετ.Άλλες φορές παρουσιάζονται ως θύματα εξαπάτησης και άλλες φορές ως σαδιστικά τέρατα. Η αλήθεια όμως είναι πώς δεν επρόκειτο για τέρατα αλλά για συνηθισμένες γυναίκες που κατέληξαν να κάνουν τερατώδη πράγματα, καταλήγει το άρθρο του BBC.
