Ο κόσμος των Cheerleaders δεν είναι τόσο λαμπερός -Οι αυστηροί κανόνες, οι επίπονες προπονήσεις και οι θυσίες για μια θέση στην ομάδα
Τις χαρακτηρίζουν ως τις «αγαπημένες της Αμερικής», είναι περιζήτητες, όμορφες και γυμνασμένες. Πρέπει πάντα να δείχνουν τέλειες και αψεγάδιαστες. Είναι οι cheerleaders της καλύτερης ποδοσφαιρικής ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών, των Dallas Cowboys, του Τέξας.
Η ομάδα DCC -όπως είναι περισσότερο γνωστή- σίγουρα αποτελεί την αφρόκρεμα, ωστόσο ο λαμπερός κόσμος των cheerleaders και το κύρος που εκπέμπουν έχει κόστος.
Οι DCC έγιναν icons την δεκαετία του '70, όταν σε έναν αγώνα μία από τις 36 μαζορέτες την στιγμή που χόρευε και την κατέγραφε η κάμερα, αποφάσισε να κλείσει παιχνιδιάρικα το μάτι στην οθόνη. Η ίδια ούτε που φανταζόταν ότι αυτή η μικρή κίνησή της, με το κλείσιμο του ματιού, θα είχε τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό και θα κάνει τις DCC αυτό που είναι σήμερα: θρυλικές.
Το Netflix μάλιστα πρόσφατα κυκλοφόρησε τη σειρά ντοκιμαντέρ 7 επεισοδίων στα οποία παρακολουθούμε τη ζωή των cheerleaders από τις πρώτες οντισιόν τους, που αναμένουν να επιλεγούν από την κριτική επιτροπή, -η οποία αποτελείται από δύο χορογράφους και πρώην μέλη των DCC- μέχρι το τέλος των αγώνων της ποδοσφαιρικής ομάδας.
Ωστόσο το «America's Sweethearts» έχει και πρίκουελ, συγκεκριμένα το 2006 και το 2021, προβλήθηκε το ριάλιτι «Making The Team» το οποίο έδιεχνε λεπτομερώς το ταξίδι των χορευτριών από τις οντισιόν μέχρι την ημέρα του αγώνα.
Ωστόσο οι δυσκολίες σε αυτό το φαινομενικά ονειρικό ταξίδι των cheerleaders είναι πολλές. Οι μαζορέτες υπόκεινται σε αυστηρούς κανονισμούς προκειμένου να συμμετέχουν στην πολυπόθετη ομάδα και μάλιστα αμείβονται ελάχιστα για τις πολύωρες και επίπονες προπονήσεις που κάνουν καθημερινά.
Για πολλά μέλη της ομάδας, ακόμη και επίδοξα, απαιτούνται μεγάλες θυσίες. Πολλές κοπέλες εγκαταλείπουν τη ζωή τους - συμπεριλαμβανομένων των θέσεων εργασίας και των σχέσεων - για να μετακομίσουν στο Τέξας για εκπαίδευση στην οποία υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κοπούν αφού μόνο οι 36 καλύτερες πρόκειται να απαρτίζουν την ομάδα. Πάντα με χαμόγελο και υποτακτικές τάσεις, απαντούν στις επισημάνσεις των κριτικών τους λέγοντας «Yes ma'am» ακόμη και αν ξέρουν ότι αυτό που τους ζητάται είναι αδύνατον. Το σώμα τους κυριολεκτικά θρυμματίζεται υπό τις συνεχείς πιέσεις των χορευτικών κινήσεων όπως με την χαρακτηριστική πόζα τους στην οποία πρέπει να κάνουν σπαγκάτο στον αέρα, αλλά εκείνες θέλουν απεγνωσμένα μία θέση στις DCC.
Ακόμη, στο ντοκιμαντέρ παρακολουθούμε την ζωή της Βικτόρια της οποίας η μητέρα της ήταν στις DCC. Για την 23χρονη χορεύτρια υπήρξαν πολλές ευάλωτες στιγμές στην κάμερα, όπως όταν μίλησε για τη διατροφική της διαταραχή λόγω της ενασχόλησής της με την ομάδα.
Μέσα από το ντοκιμαντέρ παίρνουμε μία γεύση για τους κανόνες που πρέπει να τηρούν οι 36 επιλεγμένες κοπέλες που θα αποτελούν την ομάδα.
Οι Cheerleaders των Dallas Cowboys δεν επιτρέπεται να βγαίνουν ραντεβού με ποδοσφαιριστές
Οι αμερικανικές εφηβικές ταινίες μπορεί συνήθως να συνδυάζουν τις cheerleaders με τους ποδοσφαιριστές, αλλά αυτό δεν ισχύει στην πραγματικότητα.
Αν και δεν είναι απολύτως σαφές εάν αυτό εξακολουθεί να εφαρμόζεται, στις δεκαετίες του 1970 και του 80 ήταν αυστηρός κανόνας ότι οι μαζορέτες δεν έπρεπε να έχουν σχέση με τους παίκτες.
«Οι μαζορέτες του Ντάλας έχουν κάτι που τις ξεχώριζε από πολλές άλλες ομάδες μαζορέτες σε όλη τη χώρα», δήλωσε ο συνταξιούχος αθλητικός ρεπόρτερ Dale Hansen στο podcast America's Girls.
Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα που να εμποδίζει τις μαζορέτες να βγαίνουν με παίκτες του Dallas Cowboys αφού αποσυρθούν από την ομάδα. Ο ιστότοπος της DCC δείχνει τη Niki Green ως παράδειγμα, η οποία παντρεύτηκε τον παίκτη των Cowboys Toby Gowin μετά την αποχώρησή της.
Τα τατουάζ πρέπει να είναι κρυμμένα
Οι cheerleaders δεν απαγορεύεται να κάνουν τατουάζ — αλλά δεν θα πρέπει να φαίνεται κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο ιστότοπος της οργάνωσης αναφέρει ότι τα τατουάζ δεν αποτελούν πρόβλημα, ωστόσο, δεν μπορούν να είναι ορατά όταν φορούν στολή.
Δεν πρέπει να μασούν τσίχλα
Το America's Sweethearts περιλαμβάνει ένα κλιπ της Suzanne Mitchell, η οποία ήταν διευθύντρια των DCC από το 1976 έως το 1989, στο οποίο δείχνει να τιμωρεί μία μαζορέτα επειδή μασούσε τσίχλα. Αποτελούσε μέρος του εγχειριδίου κανόνων της παρόλο που δεν είναι γνωστός ο λόγος πίσω από τη συγκεκριμένη απόφαση.
Οι μαζορέτες πρέπει να παρευρίσκονται σε κάθε πρόβα
«Αν οι υποψήφιες δεν παρευρίσκονται σε όλες τις πρόβες, δεν μπορούν να είναι μαζορέτες των Dallas Cowboys», αναφέρει ένας απαράβατος κανονισμός της
Suzanne Mitchell.
Αυτό το σημείωμα ισχύει ακόμα και σήμερα, με την ακριβή διατύπωση της δήλωσης να δημοσιεύεται στον ιστότοπο του οργανισμού — με όλα τα γράμματα κεφαλαία.
Οι μαζορέτες πρέπει να διατηρούν μια συγκεκριμένη εμφάνιση
Οι Cheerleaders των Dallas Cowboys πρέπει να έχουν μία αψεγάδιαστη εικόνα, τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Στο βιβλίο της Candy Evans 1982 A Decade of Dreams , το οποίο περιγράφει λεπτομερώς την ιστορία του DCC, αναφέρει πως πρέπει να φορούν ψηλοτάκουνα, καλσόν, κοστούμι, μακιγιάζ και φτιαγμένα μαλλιά. Επίσης πρέπει να έχουν ήθος και να είναι πάρα πολύ ευγενικές. Κανόνες οι οποίοι ισχύουν μέχρι και σήμερα.
Έχουν ακόμη και έναν οδηγό στον ιστότοπό τους για το ποιες εταιρείες παρέχουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες της μαζορέτας, συμπεριλαμβανομένου του μαυρίσματος, των μαλλιών και της προετοιμασίας του γεύματος. Ο ιστότοπος διαθέτει επίσης σεμινάρια από την DCC σχετικά με τον τρόπο αναπαραγωγής των μαλλιών και του μακιγιάζ της υπογραφής τους.
Ωστόσο, ο έλεγχος της οργάνωσης στην εμφάνιση της μαζορέτας είναι βαθύτερος από τα μαλλιά και το μακιγιάζ.
Ωστόσο η εξωτερική εμφάνιση των κοριτσιών δεν έχει να κάνει μόνο με τα μαλλιά και το μακιγιάζ αλλά και με την σωματική διάπλαση. Στην λίστα κανόνων της Μίτσελ αναφέρεται πως «οι μαζορέτες οι οποίες παίρνουν βάρος αποσύρονται από την ομάδα». Ωστόσο η νέα διευθύντρια Κέλι Φινγκλας δεν έχει δηλώσει ξεκάθαρα κάτι τέτοιο και παράλληλα ο οργανισμός αναφέρει ότι δεν έχει απαιτήσεις ύψους ή βάρους, κάτι που όμως δεν αποδεικνύεται στο ντοκιμαντέρ, αφού τα σχόλια για το ύψος και το βάρος είναι καθημερινά.
Παρά τον φαινομενικά λαμπερό κόσμο τους, υπάρχουν διάφορα σκάνδαλα τα οποία έχουν ξεσπάσει κατά καιρούς από την ίδρυση των DCC μέχρι σήμερα.
Όταν πρωτοδημιουργήθηκε η ομάδα, οι cheerleaders δεν πληρώνονταν καθόλου για το χρόνο τους. Στο ντοκιμαντέρ του 2023, φαίνεται ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά, με μια μαζορέτα, την Kat, να συγκρίνει τον μισθό της με αυτόν «μιας εργαζόμενης σε εστιατόριο που εργάζεται με πλήρες ωράριο».
Το 2017, η πρώην μαζορέτα των Dallas Cowboys Erica Wilkins μήνυσε την οργάνωση για χαμένους μισθούς, λέγοντας ότι κέρδισε μόνο $4.700 για έναν ολόκληρο χρόνο δουλειάς, η οποία περιελάμβανε επίσης τη συμμετοχή της στην «ομάδα σόου», μιας ελίτ ομάδας που αποτελείται από τους καλύτερους χορευτές. Η ίδια όπως δήλωσε λάμβανε 8 $ την ώρα για πρόβες (που γίνονταν κάθε βράδυ για τρεις έως έξι ώρες), μια πάγια χρέωση 100 $ για εμφανίσεις (η οποία αυξήθηκε σε $300 μέχρι τον τρίτο χρόνο της στις DCC) και 250 $ αν εμφανίζοταν η ομάδα σε κάποια εκπομπή.
Η Wilkins ισχυρίστηκε επίσης ότι οι cheerleaders πληρώνονταν λιγότερο από τη μασκότ της ποδοσφαιρικής ομάδας, έναν άνδρα που φέρεται να έβγαζε 65.000 δολάρια το χρόνο.
«Ναι, υποτίθεται ότι έχουμε κύρος», δήλωσε η ίδια στη The New York Post, «Αλλά στο τέλος της ημέρας, το κύρος δεν πληρώνει το ενοίκιο μου. Δεν μπορώ να πάω στο γραφείο μίσθωσης και να τους δώσω τη στολή μου για τον μήνα».
Σύμφωνα με το ABC, μετά τη διαμάχη του Wilkins, η αμοιβή των Dallas Cowboys Cheerleaders αυξήθηκε από 8 $ την ώρα σε 12 $ για τις πρόβες και σε $ 400 για τις εμφανίσεις τους την ημέρα του αγώνα.
Τέλος, στο ντοκιμαντέρ του Netflix, το οποίο δείχνει την ημέρα του αγώνα, μία από τις 36 χορεύτριες, πέφτει θύμα σεξουαλικής επίθεσης, όταν ένας camera man περνάει από δίπλα της και την αγγίζει σε απόκρυφο σημείο. Η ίδια σταματά το σόου, πηγαίνει στα αποδυτήρια κλαίγοντας και αμέσως τον καταγγέλλει στην αστυνομία, ωστόσο δεν του αποδίδονται ποινές καθώς όπως της ανακοινώνουν ότι «η κατάθεσή της δεν είναι αρκετή».
Δυστυχώς ίσως τελικά να τους ταιριάζει περισσότερο ο χαρακτηρισμός «αδικημένες» της Αμερικής και όχι «αγαπημένες»...
