Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Η γυναίκα είναι ένα τσουνάμι ευαισθησίας, αντίληψης και αισθητικής»

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης έχει κατακτήσει τη θέση του μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο κι αυτό το έχει πετύχει με τη δουλειά του αλλά και με την προσωπική του στάση. Φέτος, για ένατη σεζόν, παραμένει ο συντηρητικός Ηλίας της τηλεοπτικής «Μουρμούρας» ενώ ετοιμάζεται για μια ακόμα πρεμιέρα –με την «Παγίδα» στο Ζίνα-, μετρώντας ήδη σαράντα χρόνια στο θέατρο. Κι έχει πολλά να πει για το συνάφι του, για το νέο σκηνικό που διαμορφώθηκε μετά τις καταγγελίες, για τις γυναίκες που τιμά και εκτιμά αλλά και για τη δική του που υπεραγαπά. Κι όλα αυτά με την ειλικρίνεια και την αμεσότητα που τον διακρίνει. Δεν είναι τυχαία το πόσο αγαπητός είναι στο κοινό..

Περί πειθαρχίας

«Αν και μέσα μου έχω ένα μόνιμο τσίρκο, προσπαθώ να το πειθαρχήσω και στο τέλος τα καταφέρνω. Εχω τρομερή πειθαρχία, την έμαθα από τον αθλητισμό. Ημουν αθλητής, μπάσκετ, βόλεϊ -στο βόλεϊ έκανα και πρωταθλητισμό. Αυτή η πειθαρχία με ακολουθεί συνέχεια. Βάζω όρια, αν και το μέσα μου επαναστατεί. Ευτυχώς μεγαλώνω κι αρχίζω και μαζεύομαι.

Νομίζω ότι η πειθαρχία διδάσκεται. Βέβαια, αν δεν το έχεις καθόλου, δύσκολα να το μάθεις. Τώρα πια έχω την πολυτέλεια να οργανώνω καλύτερα την ποιότητα της ζωής μου. Γιατί πειθαρχία στο θέατρο και στην τηλεόραση σημαίνει 18 ώρες δουλειά την ημέρα με ένα μυαλό να γυρίζει συνέχεια γύρω απ΄ αυτά. Εχω καταφέρει όμως τα τελευταία χρόνια να αποστασιοποιούμαι, κάτι που μου δίνει άλλη ψυχραιμία για να ρυθμίζω την πορεία μου».

Σαράντα χρόνια θέατρο

«Πορεύτηκα με πρόγραμμα και σχέδιο, αλλά θέλω και να πειραματίζομαι. Δεν μ’ αρέσει να μπαίνω σ' ένα χρονοντούλαπο και να με τρώει ο σκώρος. Θα μπορούσα να έχω επαναπαυθεί και να μην εξελίσσομαι. Στη δουλειά, ιδίως στο θέατρο. κάνω συνειδητές επιλογές. Για χρόνια έλεγα ότι θα ασχοληθώ μόνο με την κωμωδία, στερώντας μου ίσως ένα κομμάτι που δεν το εκπαιδεύσα. Αλλά το επέλεξα. Εγώ στη δουλειά μου ερευνώ, όπως οι επιστήμονες, οι γενετιστές.

Τώρα νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνω μια στροφή σιγά-σιγά, πάλι συνειδητά. Να ανοιχτώ πλέον στο δράμα και όταν μου ξαναγεννηθεί η ανάγκη, να επιστρέψω στην κωμωδία, αλλά σε μια black humour εκδοχή τη».

Το έδαφος είναι έτοιμο αλλά θέλει δουλειά, εκπαίδευση. Δεν θρέφω μόνο την υστεροφημία και τον ναρκισσισμό μου. Δεν λέω ότι, επειδή έχω γίνει πασίγνωστος και όλοι με χαιρετούν ας ανεβάσω μια αρχαία τραγωδία... Οχι. Ξέρω ότι, για να το κάνω αυτό πρέπει να δουλέψω κι όχι να αντιμετωπίσω το οποιοδήποτε δράμα με γενικά συναισθήματα και εφέ. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν πολύ στη δύναμη του λόγου. Πρέπει να εξιστορήσω μια ιστορία στο κοινό και ελπίζω ότι θα βγουν τα καλύτερα κάποια στιγμή –ή και τα χειρότερα...».

Εμπορικό και ποιοτικό

«Ο κόσμος δεν αντιμετωπίζει τέτοια διλήμματα. Οσο για τους συναδέλφους, όλοι έχουμε να πούμε κάτι για τον άλλον, να κοιτάξουμε το μέσα του. Εχω δεχτεί κριτική από ανθρώπους μέσα απ' τη δουλειά ότι γύρισα στο πιο εμπορικό κάποια στιγμή. Μα ήταν ανάγκη μου. Λατρεύω τη φάρσα, αυτό ήθελα. Αλλά δεν θέλω να μένω στάσιμος.

Στο θέατρο Ζίνα κλείνω φέτος οκτώ χρόνια: Επί οκτώ χρόνια λοιπόν ό,τι κι αν έχω παρουσιάσει, το θέατρο είναι γεμάτο. Και πραγματικά αυτό το θεωρώ άκρως τιμητικό. Όποιος και να μπει στο θέατρο, εγώ θα δώσω το 100% του εαυτού μου. Κι αν δεν πάει καλά, δεν πήγε... Το καλοκαίρι το απέδειξε: Με την “Παγίδα” ήμασταν μέσα στις τρεις παραστάσεις που πήγαν καλύτερα εμπορικά.

Δεν λέω ότι κάθε βράδυ κάνω απολογισμό, αλλά τα σχέδιά μου, που προτρέχουν των πράξεών μου, φροντίζω να τα επεξεργάζομαι πολλά χρόνια πριν προβώ στο επόμενο βήμα. Δεν θέλω να είναι απότομα. Ελπίζω οι θεατές να συνεχίσουν να με ακολουθούν. Αλλά δεν κάνω κάτι για τους θεατές. Κάνω κάτι που εμένα προσωπικά με εκπροσωπεί και το ευχαριστιέμαι.

Αγαπάω πολύ το συνάφι μου. Εμείς προσπαθούμε να μεγεθύνουμε τα πάντα μέσα μας, είναι η φύση της δουλειάς μας. Παίρνουμε ένα συναίσθημα, προσπαθούμε να το διογκώσουμε κι αυτό επηρεάζει την ίδια μας τη ζωή. Στο θέατρο, όταν διαχειριζόμαστε συναισθήματα, τα αντιμετωπίζουμε και στην υπερβολή τους –μισούμε, αγαπάμε, θυμώνουμε, ζηλεύουμε υπερβολικά. Κι όλα αυτά από την ανάγκη μας να οργανώσουμε αυτό το μεγάλο συναίσθημα για να το στείλουμε κάτω, να το απολαύσει ο θεατής. Αυτό όμως έχει συνέπειες -και στη ζωή μας. Γι΄ αυτό και δεν πειράζομαι από το κακό σχόλιο. Καταλαβαίνω πόσο εμείς οι ηθοποιοί είμαστε ανασφαλείς».

Ακρότητες και καταγγελίες

«Πριν φτάσουμε στις συμπεριφορές θέλω να πω ότι, αυτή η ανασφάλεια είναι κίνητρο για εξέλιξη. Αν είχα αποκτήσει σιγουριά, θα είχα πλήξει θανάσιμα. Η ανασφάλεια με βάζει σε μια καθημερινή διαδικασία να τεστάρω τον εαυτό μου και να αποδεικνύω στον θεατή ότι “έκανες καλά που ήρθες να με δεις”.

Καμιά φορά λέω ότι, όταν σε κοιτάει μια γυναίκα με δύο μάτια ερωτευμένα μπορείς να χυθείς στο πάτωμα... Σκέψου λοιπόν τι μπορείς να πάθεις όταν σε κοιτάνε τετρακόσια ζευγάρια μάτια ερωτευμένα, γιατί αυτή είναι η σχέση με τον θεατή. Κι έτσι την πατάμε οι περισσότεροι μέσα σ' αυτή την δουλειά.

Σαφέστατα και ήξερα ότι κάτι συνέβαινε στο θέατρο -όλοι κάτι ξέραμε, αλλά όχι αυτές τις ακρότητες. Όπως ξέρουν κι οι πολιτικοί τι συμβαίνει στον χώρο τους κι ας κάνουν τους ανήξερους.

Ναι, στο χώρο μου είχα και μια αίσθηση προσώπων. Αλλά το κοινό πρέπει να καταλάβει ότι κατά 97% μέσα στον χώρο μας είμαστε άνθρωποι που κάνουμε τη δουλειά μας κι ένα 3% ξεστρατίζει λόγω κατάχρησης εξουσίας. Για αρκετό διάστημα μπορεί να τους συγχωρούνται κάποια πράγματα, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί. Και είμαι κάθετα αντίθετος όταν καταπατάς την αξιοπρέπεια του συναδέλφου ή οποιουδήποτε ανθρώπου.

Υπάρχουν επαγγελματίες που κάνουμε τη δουλειά μας και μόνον. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που ξεπέρασαν τα όρια. Κάνουμε μια δουλειά που η φύση της είναι ερωτική –με την έννοια ότι μπαίνεις σε μια διαδικασία, επωμίζεσαι τον ρόλο ενός ερωτευμένου, ενός χαρακτήρα που μπορεί να κάνει και ακρότητες επί σκηνής. Απαιτεί εξάσκηση, είναι μια δύσκολη διαδικασία να το νιώσω, αλλά ως εκεί... Ξέρω συναδέλφους που φλερτάρουν, τρώνε πόρτα και το πράγμα τελειώνει εκεί. Αυτές οι ακρότητες είναι κατακριτέες, το λιγότερο που μπορώ να πω.

Με τα γεγονότα και τα έκτροπα που συνέβησαν γυρίσαμε κάποια χρόνια πίσω και ο κόσμος νομίζει ότι το θέατρο είναι ένα μεγάλο μπορντέλο. Δεν είμαστε ένα μεγάλο μπορντέλο. Κάναμε χρόνια να αποτινάξουμε αυτή την ταμπέλα, να δείξουμε στον κόσμο ότι κάνουμε μια δύσκολη, σοβαρή δουλειά».

Καταγγελίες με ονοματεπώνυμο

Νεότερος, δεν κοιτούσα γύρω μου. Μάθαινα από τους άλλους, παρατηρούσα, άκουγα, συμβουλευόμουν για τη δουλειά μου...

Ο Γιώργος Κιμούλης πάντα ήταν στο θέμα της δουλειάς αυστηρός. Οταν βγαίναμε να παίξουμε μαζί -υπήρξε δάσκαλος για μένα, μου έμαθε πολλά πράγματα αλλά ήταν πάντα αυστηρός. Άλλο η αυστηρότητα κι άλλο να σου ξεφύγει μια συμπεριφορά...

Όταν φτάνεις να χειροδικήσεις ή να γίνεις πολύ απότομος θα το πληρώσεις. Και στο θέατρο δεν χρειαζόμαστε τέτοιου είδους εκτονώσεις. Άλλο η αυστηρότητα και άλλο η βία, την κατακρίνω. Διαπληκτισμούς έχω ζήσει σε θιάσους, αλλά όχι μεγαλύτερης έκτασης πράγματα.

Και με την Ζέτα Δούκα έχω συνεργαστεί –είναι ένας λογικός άνθρωπος. Το γεγονός έχει συμβεί, αλλά δεν ξέρω κάτω από ποιες συνθήκες. Μου έχει τύχει ηθοποιός να φέρεται απότομα στα παρασκήνια συνέχεια. Κι όταν τον ρώτησα, μου είπε ότι “σήμερα δεν είμαι καλά”... Κουβαλάμε κι ένα συναισθηματικό φορτίο μέσα μας που καμιά φορά μπορεί να γίνουμε απότομοι χωρίς να το θέλουμε. Άλλο όμως “είμαι εξουσία και μπορώ να σε χτυπήσω”...

Με τον Πέτρο Φιλιππίδη έχω δουλέψει, μια φορά στην τηλεόραση και μία στο θέατρο. Ήξερα πάντα ότι είναι σκυλί στην δουλειά του, ότι τον αφορά πολύ. Αλλά τα άλλα που έμαθα έπεσα από τα σύννεφα, δεν μπορούσα να τα χωνέψω. Τον Δημήτρη Λιγνάδη τον γνώριζα ελάχιστα, αλλά κι εκεί έπεσα από τα σύννεφα. Οπότε καλώς αυτές οι υποθέσεις πήραν τον δρόμο της δικαιοσύνης...

Οσον αφορά στην φήμη τους, πιστεύω ότι τελείωσαν με το θέατρο, ναι. Ουσιαστικά έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να κοιταχτούν, να λύσουν το πρόβλημά τους, όποιο κι αν είναι. Ολο αυτό το σκοτάδι που κουβαλάνε έπρεπε να το εξετάσουν γιατί θα έκαναν κακό, όπως και έκαναν».

Γυναίκες

«Για πολύ καιρό πίστευα ότι έχουμε προχωρήσει σ΄αυτό το θέμα. Θαυμάζω τις γυναίκες –θαυμάζω το μυαλό τους και θα ήθελα να τις δω και σε θέσεις εξουσίας. Γι' αυτό και όχι, δεν έχουν γυρίσει προς τα πίσω τα πράγματα.

Δυστυχώς επειδή για πολλά χρόνια ζούμε την υπερπληροφόρηση και την επέλαση των social media που είναι στοχευμένη πληροφόρηση, φροντίζουν συνειδητά, όχι εμείς, οι κυβερνήσεις, τα κέντρα εξουσίας να παρουσιάζουν αυτή την μορφή κοινωνίας ως πραγματικότητα. Και τους συμφέρει γιατί ξεστρατίζουμε από άλλα. Αλλά στη χώρα μας αυτό που παρουσιάζουμε τώρα τόσο μεγάλο, για μένα δεν είναι. Συναναστρέφομαι γυναίκες σε πολλούς χώρους, που δουλεύουν, που έχουν ηγετικές θέσεις. Το bullying υπάρχει, η κακοποίηση υπάρχει, αλλά δεν είναι τόσο μεγάλα -και δεν θέλω να παρεξηγηθώ γι΄ αυτό που λέω. Ηθελημένα σκύβουμε και δείχνουμε ότι είναι πολύ πιο μεγάλο, για να ξεπεράσουμε άλλα προβλήματα, πιο πολιτικά.

Για μένα η γυναίκα είναι ένα τσουνάμι ευαισθησίας, αντίληψης και αισθητικής. Εγώ βλέπω την γυναίκα ως εκείνη που, όχι μόνον θα γεννήσει παιδιά, αλλά θα γεννήσει την ιδέα. Η θέση της είναι λαμπρή, πρέπει να την ακούσουμε, να μην την αγνοούμε. Ξέρει καλύτερα από εμάς η γυναίκα.

Υπάρχουν κι άλλα σημαντικά θέματα που τα έχουμε ξεχάσει, μια άλλη πραγματικότητα που έχει να κάνει με τη γνώση και την ποίηση, να γυμνάσουμε τις ενδορύξεις που είναι αντίθετες από τις εκρήξεις για να γίνουμε καλύτεροι... Πρέπει να περάσουμε στη συγκριτική μάθηση και όχι σε μια γεγονοτολαγνεία, ώστε να έχω την άποψή μου και να γίνω χρήσιμος πολίτης στην κοινωνία».

Νεοσυντηρητισμός, social media & political correct

«Διαφωνώ κάθετα με τα social media, γιατί μπορούν να παρεξηγηθούν πάρα πολλά πράγματα -ο λόγος είναι γραπτός, δεν αναπτύσσεται σε μια φράση. Εχει τεράστια διαφορά από τον προφορικό Γι΄αυτό δεν συμμετέχω, δεν με ενδιαφέρουν -ο ένας ακυρώνει τον άλλον.

Νομίζω ότι ζούμε καθαρά αμερικανικά πρότυπα ζωής. Εξω από την πόρτα μας είμαστε πουριτανοί, κλείνοντας την πόρτα, η Παναγιά μαζί μας, τι συμβαίνει...

Η νεολαία δίνει τα πρότυπα της κοινωνίας. Και είναι πολύ πιο συντηρητική από ό,τι ήμασταν εμείς στην ηλικία τους. Γιατί εμείς ανοιγόμασταν στον μύθο, στην ποίηση, γι' αυτό δεν ήμασταν τόσο συντηρητικοί. Εμάς η φαντασία μας οργίαζε –τώρα έχουν στεγανά. Συμμερίζομαι τον κόπο του νέου σήμερα που είναι ανιστόρητος και δεν ξέρει τι συμβαίνει. Αλλά δεν συμμερίζομαι και γι' αυτό και δεν με ενδιαφέρει αυτό το “political correct” –καλά κάνει και υπάρχει φυσικά. Γιατί κάθε μας εκτόνωση στη ζωή είναι πολιτική. Γιατί η πολιτική δεν έχει ξεκολλήσει από τους κομματάρχες ακόμα... Κι ας ψάξουν να βρουν τι σημαίνει αυτό. Κι εκεί πλέον γίνομαι κι εγώ συνωμοσιολόγος και λέω ότι θέλουν να μας κρατάνε στον ύπνο».

«Μουρμούρα», η συνέχεια

«Ο Ηλίας είναι ένας συντηρητικός άνθρωπος με την κοιλίτσα του –τη φουσκώνω και λίγο παραπάνω. Βέβαια κάποια στιγμή είχα φτάσει όντως 105 κιλά, κλονίστηκα, οπότε φρόντισα να το μαζέψω.

Ηταν ανανέωση και για τη σειρά και για μένα η έλευση της Κλέλιας Ρένεση, τόσο διαφορετική σε όλα. Αυτή η λαϊκή Πυργιώτισσα που μάλιστα θα τον ερωτευθεί.

Οταν έφυγε η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, μια εξαιρετική ηθοποιός με την οποία ανασαίναμε το ίδιο, είχαμε πει μήπως κρεμάσουμε τα παπούτσια...

Εκεί επενέβη ο Δημήτρης Κοντομηνάς και τον ευχαριστώ για πολλοστή φορά. “Alpha χωρίς Μουρμούρα δεν υπάρχει”, είπε τότε, και να΄ μαστε τώρα στην ένατη χρονιά. Κι όπως βλέπω τα πράγματα, θα συνεχίσουμε και για δέκατη.

Τα ριάλιτι; Στηρίζονται στο τρολάρισμα, το πιο χυδαίο χιούμορ που υπάρχει. Ηθελημένα κατεβάζουν το γνωσιακό επίπεδο του κόσμου. Αυτό πραγματικά μπορεί να συνθλίψει μια κοινωνία. Αν εγώ κάνω πλάκα με τον αδύναμο, δεν ξεχνώ ότι όταν δείχνω τον άλλον, τα άλλα τρία δάχτυλα δείχνουν εμένα».

Ερωτας και καραντίνα

«Δεν με κούρασε καθόλου η καραντίνα. Επειδή λείπω πολύ από το σπίτι όταν δουλεύω, χάρηκα που έμεινα μέσα και ξαναγνώρισα την γυναίκα μου.

Είναι πολλά τα χρόνια που είμαστε μαζί, κλείσαμε τα 33 -είναι χωρισμένα σε κεφάλαια. Τώρα έχει έρθει αυτός ο έρωτας που είναι παραπάνω κι από τον πρώτο, είναι κάτι το μοναδικό. Αλλά αυτό έχει γίνει με κοινή προσπάθεια και με πολλή δουλειά, δεν έγινε από μόνο του. Κάτι μας ενεργοποιεί και τους δύο...

Ισως είναι και κάτι άλλο: Δεν έχω παιδιά, άρα εγώ και η γυναίκα μου έχουμε παραμείνει παιδιά μέσα στην σχέση. Ετσι το βιώνω. Τα αγαπάω τα παιδιά, τα χαίρομαι, αλλά θεωρώ τον εαυτό μου τόσο τυχερό που ξυπνάω και μπορώ να κάνω αυτό που θέλω. Είμαστε οι δύο μας.

Αρκεί μια φράση από τον Σαίξπηρ ότι “η συνήθεια σκοτώνει το συναίσθημα” για να σου λύσει τόσα πράγματα στην προσωπική σου ζωή. Γι΄ αυτό μιλάω για γνώση. Κι εκεί κακίζω τις πολιτικές που δεν σε γυμνάζουν σαν ψυχή, αλλά σαν γεμάτη τσέπη. Δεν καταστρέφεσαι αν χάσεις τα λεφτά σου, αλλά την ψυχή σου. Αυτή είναι η αλήθεια –κι έτσι επιβιώνεις πολλά χρόνια με έναν άνθρωπο.

Θέλει μέτρο η ζωή, με τις συγνώμες δεν λύνεις κάτι. Πράξεις χρειάζονται».

Επίλογος

«Ολα τα έχω κάνει μόνος μου στην ζωή μου».

Θέατρο: «Η Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά: Πρεμιέρα στις 13 Οκτωβρίου στο θέατρο Ζίνα

Τηλεόραση: «Μην αρχίζεις την μουρμούρα», κάθε Πέμπτη & Παρασκευή στις 20.00 (Alpha)