Μιχάλης Σαράντης - Μαίρη Μηνά: «Είμαστε ένα πράγμα πια, είμαστε μια γροθιά»

Ο Μιχάλης Σαράντης και η Μαίρη Μηνά είναι μαζί. Εδώ και πέντε χρόνια που ξεκίνησαν τη κοινή τους ζωή, μοιράζονται τις ανησυχίες και τις σκέψεις τους για το θέατρο και το μέλλον.

Η σχέση τους, βαθειά και αληθινή, έχει αγάπη, θαυμασμό, μια ιδιαίτερη αφοσίωση κα προσοχή του ενός προς τον άλλον. Ο ερχομός της κόρης τους, εννέα μηνών σήμερα, μεγάλωσε όλο αυτό που τους έδενε. Και τώρα που θα παίξουν μαζί για πρώτη φορά, δεν ονειρεύονται παρά την στιγμή που οι τρεις μαζί θα μπουν στην Επίδαυρο...

Την φετινή σας συνεργασία την επιδιώξατε. Θέλατε να είστε μαζί;

Μιχάλης Σαράντης: «Υπήρχε μια επιθυμία κατ΄αρχάς να ανταμώσουμε με την Εφη και τον Αρη. Είχαν γίνει εκατέρωθεν κρούσεις απ΄τα παιδιά για διάφορα πράγματα που δεν προέκυπταν χρονικά. Πέρυσι το καλοκαίρι ήρθε η πρόταση για τα “Βατράχια” σε μένα πρώτα και μετά στην Μαίρη –ήταν έγκυος, και δεν ξέραμε πως θα διαχειριστούμε την κατάσταση. Είναι πάντως καλύτερα που είμαστε μαζί και πρακτικά πέραν του καλλτεχνικού που το θέλαμε. Θα πάρουμε άλλωστε μαζί την κόρη μας στην Επίδαυρο».

Μαίρη Μηνά: «Η αλήθεια είναι ότι όταν αρχίσαμε να σκεφτόμαστε μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να μην είμαστε μαζί σε περιοδεία ώστε να είμαστε εναλλάξ μαζί της, καταλάβαμε ότι δεν το θέλαμε. Ολον αυτόν τον καιρό είμαστε μια γροθιά και δεν θέλαμε να το διαρρήξουμε. Οπότε το να παραμείνουμε μαζί –με κόστος, με ρίσκο, μας έκανε να κερδίζουμε σ΄αυτή την αίσθηση συσπείρωσης. Κάπως συναισθηματικά και ψυχικά μας ήταν πιο αναγκαίο».

Μ.Χ.: «Και βρισκόμαστε και πιο πολλές ώρες».

Μ.Μ.: «Βέβαια υπήρχε κι ένας φόβος ότι δηλαδή θα΄μαστε συνέχεια μαζί 24 ώρες το 24ωρο. Αντιθέτως, τελικά, είναι πολύ ανανεωτικό το να είμαστε μαζί σε εργασιακό πλαίσιο –και να βλέπω τον Μιχάλη μ΄άλλα μάτια, και όχι μ΄αυτά του συντρόφου ή μέσα απ΄την οικογένεια. Εχει ένα στοιχείο ανανέωσης».

Πως είναι να βλέπει ο ένας τον άλλον στις πρόβες;

Μ.Σ.: «Είναι η πρώτη φορά που δουλεύουμε μαζί. Εγώ την καμάρωνα που την καμάρωνα, τώρα τη βιώνω και στην δουλειά, στις πρόβες, στην παράσταση. Φανταζόμουν πως θα είναι στην πρόβα, αλλά τώρα που το βλέπω, καταλαβαίνω γιατί την καμάρωνα, βλέπω τον τρόπο που δουλεύει».

Είναι διαφορετικός;

Μ.Μ.: «Σε τι;...»

Μ.Σ.: «Δεν ξέρω. Νομίζω».

Μ.Μ.: «Είναι ο τρόπος που ο καθένας μπαίνει στα πράγματα, πως εισπράττει και πως διαχειρίζεται τα πράγματα. Είμαστε τελείως διαφορετικοί σε σχέση μ΄αυτό. Για μένα είναι πολύ μεγάλο, κάπως εκπαιδευτικό, γιατί κάπως μ΄εμπνέει ο Μιχάλης για τον τρόπο που κάνει τα πράγματα, πόσο δοσμένος είναι, πόσο τον καίουν. Οτι μέσα στην ένταση και την αγωνία της δουλειάς παραμένει πάντα ευγενής, αυθεντικός... Ενώ ήξερα αυτές τις ποιότητές του, τώρα το να τις βλέπω σε εφαρμογή και μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο είναι πολύ συγκινητικό».

Μ.Σ.: «Βασικά αυτό είναι. Φαντάζεσαι, μυρίζεσαι το πως δουλεύει ο σύντροφός σου, γιατί τον συναντρέφεσαι τόσες ώρες, τόσα χρόνια. Αλλά το να τον βλέπεις σου δίνει μια ικανοποίηση».

Επειδή το θέατρο είναι απ΄την φύση του ξεγύμνωμα, τώρα έχετε την αίσθηση ότι είναι λίγο παραπάνω -μεταξύ σας;

Μ.Σ.: «Στην παρούσα συνθήκη και φάση, όχι, γιατί το ξεγύμνωμα έχει έρθει με το παιδί, πάρα πολύ έντονα. Εχουν πέσει όλες οι μάσκες, βλέπουμε πραγματικά ποιος είναι ο ένας και ο άλλος. Γιατί υπάρχουν πολύ ωραίες στιγμές με το παιδί αλλά και πολύ δύσκολες. Και στα δύσκολα φαίνονται τα πράγματα. Εμένα μ΄έχει στηρίξει πολύ στα δύσκολα με το παιδί. Και θέλω να πιστεύω ότι κι εγώ την Μαίρη.

»Ισως στις πρώτες φορές που έπρεπε να δείξω κάτι, να εκτεθώ, να είχα λίγο τρακ παραπάνω. Αλλά με χαροποιούσε κιόλας γιατί είναι ωραίο να νοιώθεις τρακ επειδή είναι η γυναίκα σου εκεί... Και να θέλεις να σου πει μια κουβέντα».

Σαν ενδιαφέρει πιο πολύ απ΄όλες η γνώμη του ενός προς τον άλλον;

Μ.Σ.: «Την έχω πολύ ψηλά την γνώμη της, πάρα πολύ ψηλά. Οχι μόνον στην συγκεκριμένη διαδικασία. Αλλωστε σ΄αυτή την παράσταση νοιώθουμε πολύ κοντά όλοι μεταξύ μας, κάπως οικογενειακά».

Μ.Μ.: «Εγώ πάντα είχα ένα άγχος σκεπτόμενη πως θα είναι αν κάποια στιγμή συνεργαστούμε με τον Μιχάλη. Μου προκαλούσε μεγάλη ανασφάλεια και στρες. Απ΄την στιγμή όμως που συνέβη, απομυθοποιήθηκε. Υπάρχουν στιγμές που ξέρω ότι από εκείνον δεν θα μπορούσα να κρύψω τίποτα, κι ας “έκρυβα” απ΄τους άλλους. Ο Μιχάλης ξέρει πότε είμαι εκεί και πότε όχι. Αυτές οι στιγμές είναι κάπως, αλλά τελικά μου δίνουν καύσιμο, να πάω πιο βαθειά, πιο κάθετα. Οπότε μόνο για καλό είναι αυτό το μικρό στρες, αποδεικνύεται ζωωγόνο».

Είχατε δει ο ένας τον άλλον στο θέατρο πριν γνωριστείτε; Είχατε μια εικόνα;

Μ.Σ.: «Ναι, εγώ την είχα πρωτοδεί στην όπερα που είχε κάνει ο φίλος μου ο Νίκος Καραθάνος, στην Φρυνίχου, όταν η Αμαλία Μπένετ είχε πάρει στην παράσταση κάποια απ΄τα αγαπημένα της παιδιά απ΄το Ωδείο...».

Μ.Μ.: «Εγώ νομίζω ότι πρώτα σε είχα δει στο “Δεκαήμερο” και μετά σ΄όλες τις δουλειές του Νίκου Καραθάνου και του Δημήτρη Καρατζά. Τον παρακολουθούσα, τον ήξερα σαν ηθοποιό. Αλλά χωρίς καμία προσωπική αίσθηση».

Μ.Σ.: «Εμένα με γοήτευσε η παρουσία της στην όπερα, την είδα, την πρόσεξα».

Μ.Μ.: «Εγώ πάλι, στην αρχή, δεν ήμουν και τόσο ένθερμη μαζί του. Οταν τον είδα στην “Οπερέττα” είπα “ΟΚ, τώρα καταλαβαίνω...”. Εκεί μου αποκαλύφθηκε».

Πόσα χρόνια είστε μαζί;

Μ.Σ. & Μ.Μ.: «Πέντε».

Θέλατε πάντα να κάνετε οικογένεια;

Μ.Μ.: «Εγώ προσωπικά το είχα στο νου μου αλλά στο πολύ πίσω μέρος του μυαλού μου. Κάπως υπήρχε η σκέψη ότι δεν θα΄θελα να φύγω απ΄αυτόν τον κόσμο χωρίς να έχω βιώσει την γονεϊκότητα, χωρίς όμως να με απασχολεί και να με βασανίζει το πότε και το πως... Είχα αυτή την αίσθηση, ότι κάποια στιγμή αν είναι να΄ρθει, θα΄ρθει, ομαλά. Κι έτσι έγινε. Αλλά δεν ήμουν απ΄τους ανθρώπους που έλεγαν ότι στα 35 πρέπει να΄χω παιδί. Ημουν προσανατολισμένη πολύ διαφορετικά. Ηθελα να γευτώ τα πράγματα, να την ζήσω την ζωή μου, να μην έχω απωθυμένα. Κι όλα ήρθαν πολύ αρμονικά».

Μ.Σ.: «Μετά το παιδί, μετά τον ερχομό της μικρής, όλο αυτό μου φαίνεται λίγο παλιό. Δεν έχει νόημα να πω κάτι, έχει γυρίσει η σελίδα τόσο έντονα –εμένα έχουν φύγει κι οι γονείς μου, και ανήκουν πια στην μνήμη μας, κι η ζωή έχει αλλάξει πολύ έντονα, είναι σαν να μην έχει σημασία τι σκεφτόμουν πριν. Πιο πολύ σκέφτομαι τι θα΄ρθει ή τι ζω τώρα. Η μικρή έχει έρθει και τα΄χει σαρώσει όλα».

Δυνατή αίσθηση η πατρότητα, η μητρότητα;

Μ.Σ. «Χαρά, μεγάλη χαρά, πολλή χαρά. Είμαι πολύ συναισθηματικά φορτισμένος μ΄όλο αυτό το γεγονός. Γιατί ήρθε στην ζωή μου και ήρθε μ΄αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο, την Μαίρη. Ηθελα να΄ρθει αυτό το παιδάκι, γιατί ήθελα να΄ρθει και λίγο χαρά στο σπίτι μας. Την αγαπώ πάρα πολύ. Κι επειδή έχω πάρει πολλή αγάπη απ΄τον μπαμπά μου, απ΄τους γονείς μου –αν και όταν τα κάνεις λόγια, μικραίνουν, σχεδόν αυτόματα βγήκε και βγαίνει από μένα όλη αυτή η αγάπη για την μικρή. Και μ΄αρέσει να το εκφράζω, γιατί κι οι δικοί μου ήταν εκφραστικοί, οπότε κάνω κι εγώ κάτι που έχω μάθει. Γιατί να μην τα μοιραστώ;».

Μ.Μ.: «Για μένα η διαδρομή είναι διαφορετική, αλλιώς το βιώνει η μητέρα. Κατ΄αρχάς καταρρίπτεται ένας πολύ μεγάλος μύθος, ότι όλο αυτό είναι ροζ και αγαπητικό. Είναι πολύ πιο σκληρό, πιο βίαιο –γιατί υπάρχει κι αυτή η πλευρά. Εγώ είδα μια εικόνα μεγαλύτερη και πιο ολοκληρωμένη, να μην έχει μόνον χαρά αλλά και τεράστια αγωνία, πολλή θλίψη, να΄χει κι ένα αίσθημα “πένθους”, ότι κάτι αποχωρίζεσαι. Είτε είναι το σώμα σου, είτε η ζωή σου πριν, είτε ο ψυχισμός σου που μπορεί να αλλοιώνεται απ΄τις ορμόνες, νοιώθεις ότι αποχωρίζεσαι έναν εαυτό. Κι αυτό έχει μια σκληράδα, δεν είναι τόσο απλό. Κι εγώ επειδή είμαι συναισθηματική και επιρρεπής προς αυτά, το έζησα πολύ έντονα. Αλλά είναι τόσο έντονο το κύμα που έρχεται με το παιδί, που τελικά δεν συγκρατεί ο εγκέφαλος την κακουχία. Κάθε φορά είναι τόσο καινούργια αυτά, που συνέχεια κάνει χώρο ο εγκέφαλος για την νέα εισροή πληροφορίας, που όντως ξεχνάς... Κι εγώ που είχα μεγάλη δυσκολία στον θηλασμό, κοιτώντας πίσω, δεν θυμάμαι. Εχω μια αίσθηση της δυσκολίας, αλλά δεν το θυμάμαι μέρα-μέρα. Υπάρχει τόσο μεγάλη σοφία απ΄την ίδια την ζωή...

»Αυτό που χρειάζεσαι είναι ένα πλαίσιο στήριξης, απ΄τον σύντροφό σου, τον οικογενειακο κύκλο, γιατί είναι πολλή μεγάλη η μοναξιά».

Μ.Σ.: «Και απ΄το κράτος θέλει μια στήριξη. Μια μητέρα πρέπει κάπως να την προστατεύει το κράτος, να΄χει για ένα διάστημα ένα επίδομα, μια οικονομική στήριξη. Εμείς είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούσε η Μαίρη να κάτσει τότε σπίτι γιατί εγώ δούλευα. Βοηθάει και πολύ η μαμά της Μαίρης».

Μ.Μ.: «Αλλά μοιραζόμαστε τα πράγματα, δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί υπάρχει και η ανάγκη να΄χουμε ο καθένας χρόνο με το παιδί αλλά και ο καθένας να έχει χρόνο για τον εαυτό του, να δίνει χρόνο στον άλλον. Εχουμε βρει ένα μοτίβο που μας κάνει να μην νοιώθουμε εγκλωβισμένοι στο μοτίβο της καθημερινότητας...».

Μ.Σ.: «Προσωπικά μου βγήκε πολύ αυτόματα να μπω μέσα σ΄όλο αυτό, να το μοιραστώ, να΄μαι εκεί. Δεν γινόταν αλλιώς».

Μ.Μ.: «Αν δεν χτίσεις μια σχέση από πολύ νωρίς, αργότερα θα βρεις, θα συναντήσεις το χάσμα».

Πώς θα την βαφτίσετε;

Μ.Μ.: «Βασιλική-Γλυκερία. Τώρα είναι στην φάση που σκαρφαλώνει...

Μ.Σ.: ...Ταρζάν. Ημασταν κι οι δύο πολύ ζωηροί σαν παιδιά».

Μ.Μ.: «Νομίζω ότι ο Μιχάλης και όλα τα αδέλφια του, είναι και τέσσερα, ήταν λίγο παραπάνω ζωηροί, σαν να΄χουν ένα γονίδιο ζωηράδας».

Μ.Σ.: «Τώρα θα΄ρθει στην Επίδαυρο. Δεν γίνεται. Είναι που είναι τεράστια για μας αυτή η εμπειρία, η εμπειρία να΄σαι εκεί μέσα, μέσα σ΄αυτό το θέατρο, μοναδικό, δώρο.

»Ανυπομονώ να πάμε στην πρώτη πρόβα στην Επίδαυρο και να την έχουμε στην αγκαλιά μας και να μπούμε στον χώρο μαζί. Να δούμε όλο αυτό το πράγμα οι τρεις μας. Γιατί είμαστε ένα πράγμα πια, αν και είμαστε και μονάδες, αυτόνομες, η Μαίρη κι εγώ, αλλά μας ενώνει κάτι με σάρκα και οστά.

»Ονειρεύομαι να μπούμε αγκαλιά στην Επίδαυρο, ν΄αφουγκραστούμε αυτό το μεγαλείο. Η μικρή δεν θα καταλάβει τίποτα αλλά περιμένω να δω τι θα κάνει, που θα μπουσουλήσει. Ανυπομονώ....».

Ποια είναι τα σχέδια σας;

Μ.Σ.: «Τα “Νούμερα” θα συνεχίσουν, θα είμαι λίγο, γιατί θα είμαι στους “Πανθέους”, θα κάνω τον Κίτσο -με τράβηξε η λογοτεχνία, το καστ, ο σκηνοθέτης, ο Σπύρος Μιχαλόπουλος. Είναι μια σειρά εποχής Ετσι θα το πάμε, μια ο ένας μια ο άλλος θα αναλαμβάνει περισσότερες υποχρεώσεις. Τον χειμώνα θα κάνω τον “Συρανό” σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, στο θέατρο Αλκυονίς με τον Ιάσωνα Παπαματθαίου, την Λένα Παπαληγούρα, τον Νικόλα Χανακούλα».

Μ.Μ.: «Εγώ θα είμαι με τον Ορφέα Αυγουστίδη και τον Γιώργο Κουτλή στον “Aσχημο”, στο θέατρο Βασιλάκου –μαζί ο Γιάννης Κλίνης, ο Ηλίας Μουλάς. Μπορεί να συνεχίσω στο “IQ160” -με πολλά ερωτηματικά. Κι αυτό γιατί νομίζω ότι δεν έχω ακόμα την αντοχή ούτε τον χώρο για πολύ τρέξιμο. Θέλω τουλάχιστον τα πρώτα δύο του παιδιού να είμαι πολύ παρούσα. Απ΄την στιγμή που ο Μιχάλης θα έχει τόση δουλειά, πρέπει να στηρίξω απ΄την άλλη πλευρά –μου βγαίνει κι εμένα καλύτερα».

Μ.Σ.: «Μέχρι να μεγαλώσει η μικρή έτσι θα πηγαίνει –ευτυχώς έχουμε και την μαμά της Μαίρης».

Συνήθως επιλέγετε να κάνετε θέατρο με φίλους...

Μ.Σ.: «Είμαστε επαγγελματίες. Τον κλάδο μας διέπει ένας επαγγελματισμός κι ας γίνεται η δουλειά σε τόσο αντίξοες συνθήκες. Ενώ φαινομενικά θα μπορούσαμε να είμαστε ξέφραγα αμπέλια.

»Είμαστε μικρός χώρος, γνωριζόμαστε. Ολο αυτό το μεγάλο σόι το ενώνει η αγάπη και το πάθος γι΄αυτή την δουλειά –αν δεν την αγαπάς δεν μπορείς να την κάνεις, ειδικά υπό αυτές τις συνθήκες. Είμαι πολύ τυχερός γιατί έχω δουλέψει με ανθρώπους που νοιώθω πολύ οικεία –ο Νίκος (σ.σ. Καραθάνος) είναι συγγενής μου, ο Γιώργος (σ.σ. Νανούρης), επίσης, μας συνδέουν εμπειρίες. Με τον Αρη (σ.σ. Σερβετάλη) μας συνδέει μια φιλία πολλών ετών. Εχω δουλέψει και σε θιάσους που πρωτογνώρισα. Κι εκεί απέκτησα έναν καλλιτεχνικό συγγενή ή ανθρώπους που εύχομαι να ξανασυναντηθώ».

Μ.Μ.: «Τον τόνο πάντα τον δίνουν οι άνθρωποι και τώρα στα “Βατράχια” είναι η Εφη με τον Αρη. Ο Αρης δεν υπάρχει... Είναι ο άνθρωπος που ενώνει, τρομερά εμπνευστικός. Απ΄την άλλη η Εφη μιλάει με όρους από ένα εικαστικό σύμπαν, που σου ανοίγει έναν άλλον κόσμο, σαν να σε προσκαλεί σε κάτι άλλο. Είμαστε συνέχεια on…».

Μ.Σ.: «...συνέχεια υπό διερεύνηση. Κι είναι χαρά και τιμή μας που παίζουμε φέτος με τον Αργύρη (σ.σ. Ξάφη), τον οποίο θαυμάζω τόσα χρόνια κι η Μαίρη παίζει με τον δάσκαλό της. Αλλά στις παρέες υπάρχει πάντα κι ένας κίνδυνος γι΄αυτό και χρειάζεται κάποια αντίσταση, μια ισορροπία».

Το θέατρο πρωταγωνιστεί στο σπίτι, στην καθημερινότητά σας;

Μ.Μ.: «Τα πρακτικά της δουλειάς ήταν πάντα θέματα προς συζήτηση στο σπίτι μας, να συβουλεύσει ο ένας τον άλλον, τι να κάνω, τι πιστεύεις... Οι ανησυχίες και οι αγωνίες μας δηλαδή, τα μοιραζόμαστε».

Μ.Σ.: «Δεν πρωταγωνιστεί πάντως το θεάτρο στην καθημερινότητά μας, δεν μας κατατροπώνει και τώρα με το παιδί ακόμα παραπάνω. Τώρα δεν γίνεται. Κι αυτό έχει μια υγεία, μια τεράστια υγεία».

Πως θα χαρακτηρίζατε ο ένας τον άλλον;

Μ.Μ.: «Τι σημαίνει ο Μιχάλης για μένα; Είναι σαν εμφανίζεται ένας ουρανός γεμάτος αστερισμούς κι εγώ να πρέπει να διαλέξω δύο-τρία αστεράκια για να του προσδώσω κάποια χαρακτηριστικά... Δεν γίνεται».

Μ.Σ.: «Εγώ δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς την Μαίρη».

«Βατράχια» του Αριστοφάνη. Σκηνοθεσία Εφη Μπίρμπα. Παίζουν: Αρης Σερβετάλης, Μιχάλης Σαράντης, Αργύρης Ξάφης, Μαίρη Μηνά κ.ά.

Πρεμιέρα: Θεσσαλονίκη 19-20/7 - Ανοιχτό Θέατρο Συκεών «Μάνος Κατράκης».

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου 28-29/7. Ακολουθεί περιοδεία