Μαριάννα Τουμασάτου: Δεν βάφομαι γιατί βαριέμαι να ξεβάφομαι

Η Μαριάννα Τουμασάτου γεννήθηκε στην Αθήνα και φοίτησε στην Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, όπου και αρίστευσε. Κι ύστερα πήρε τον δρόμο της. Είναι παντρεμένη με τον ηθοποιό Αλέξανδρο Σταύρου και έχουν μια 9χρονη κόρη. Είναι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος.

«Σχολείο πήγαινα στα Σεπόλια. Έχω γεννηθεί στην Αθήνα, όπως και οι γονείς μου. Του πατέρα μου η καταγωγή είναι από την Κεφαλλονιά και της μητέρας μου από την Πελοπόννησο. Αγαπώ πολύ το νησί. Οι γονείς μου, ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι δύο, είδαν θετικά την επιλογή μου για το θέατρο. Στάθηκαν αρωγοί όχι εμπόδιο. Ήμουν από τα πολύ τυχερά παιδιά. Κι εμένα και τον αδελφό μου μας θέλανε ευτυχισμένους.

Όσο είμαστε τυχεροί, διαλέγουμε διαδρομή

Στο Λύκειο μου ήρθε η έμπνευση να γίνω ηθοποιός. Ήμουν υπεύθυνη από το 15μελές για την θεατρική ομάδα. Είχαμε μια ακύρωση στην παράσταση για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. Εγώ, είχα μάθει τα λόγια γιατί ήμουν συνέχεια εκεί –έχω και μια απίστευτη ευκολία να μαθαίνω λόγια, έκανα την αντικατάσταση. Έκανα αστεία, διασκέδασα εγώ, διασκέδασε ο κόσμος. Μ΄ άρεσε αυτό. Μπήκα στην θεατρική ομάδα, «μολύνθηκα» στο έπακρον και κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω στην ζωή μου και τίποτε άλλο. Ως τότε ήθελα να γίνω πωλήτρια, ίσως γιατί ήταν μια δουλειά που είχε να κάνει με κόσμο.

Πήγα στην σχολή του Θεάτρου Τέχνης –ήταν η πρώτη μου σκέψη, η πρώτη μου επιθυμία. Από τα χρόνια της σχολής τα κρατάω όλα. Ημασταν μια εξαιρετική τάξη (σ.σ. Αιμίλιος Χειλάκης, Μπέσυ Μάλφα, Υρώ Λούπη κ.ά.), δουλεύαμε από τα πρώτα χρόνια. Ημασταν δέκα παιδιά. Κι αν εξαιρέσουμε τον Δημήτρη Βογιατζή που δεν είναι πια στην ζωή, όλοι οι υπόλοιποι, κι ας μην βλεπόμαστε, σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον με αγάπη. Ηταν μαγικά χρόνια.

Η πρώτη μου δουλειά στο ελεύθερο θέατρο ήταν με τον Γιώργο Κιμούλη. Τον είχα γνωρίσει σε μια πρεμιέρα του. Μόλις είχα τελειώσει την σχολή –είχα αριστεύσει. Μια λατρεμένη μου ηθοποιός, που δεν ζει πια, του είπε για μένα ότι “είναι η πρώτη των πρώτων”. Τότε ο Κιμούλης με ρώτησε ποιο κομμάτι με δυσκόλεψε πιο πολύ στην σχολή. Ήταν η Νίνα από τον “Γλάρο” του Τσέχωφ. Όταν μου ζήτησε να κάνουμε οντισιόν για το “Άγριο Μέλι”, μου έδωσε τον “Γλάρο”. Εκεί ήταν ο Γιάννης Βούρος που έκανε την διεύθυνση παραγωγής στις «Γυναίκες», της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και της Ρέινας Εσκενάζυ. Βρέθηκα στην σειρά. Ήμουν τυχερή, έμαθα πολλά. Το ένα έφερνε το άλλο. Μέσα στον πρώτο χρόνο είχα κάνει πέντε σήριαλ.

Είτε παίζω σε εβδομαδιαίο είτε σε καθημερινό δουλεύω πολύ, όπως όλοι. Δεν έχω ζήσει ποτέ αλλιώς. Με θυμάμαι πάντα να μην προλαβαίνω. Η διαφορά είναι ότι την δική μας δουλειά την επιβάλλει μια συναισθηματική αναγκαιότητα, βάζεις ψυχή, κορμί, όλα.
Με αφήνει παγερά αδιάφορη ο διαχωρισμός του ηθοποιού της τηλεόρασης και του θεάτρου. Είναι ένας ρατσισμός που δεν με βρίσκει σύμφωνη. Η δημοσιότητα που έδινε στην γενιά μου η τηλεόραση την έδινε στο παρελθόν ο κινηματογράφος. Το θέατρο αποκλείεται, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, να σου προσφέρει από την αρχή μια αντίστοιχη αναγνωρισιμότητα.

Τεχνικά στην τηλεόραση, κι αυτό θα το πω με μεγάλο εγωισμό, είμαι πολύ καλή. Δεν θα χάσω το φως μου, δεν θα χάσω την κάμερα, όλα θα τα κάνω. Ξεκίνησα με το μονοκάμερο, με ανθρώπους που αγαπούσαν πολύ την δουλειά τους και μου έμαθαν πολλά. Κι από ό,τι λένε, είμαι και καλή συνεργάτης. Άρα αυτά θα έπαιξαν ρόλο στην πορεία μου. Τώρα όσον αφορά στο ταλέντο, αυτό έχει να κάνει με το αν αρέσεις. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.

Κουβαλάμε από το παρελθόν τον διαχωρισμό γυναικείων και αντρικών εργασιών

Ανήκω στους ανθρώπους που γελάνε. Θεωρώ την ζωή δώρο. Κι αν εξαιρέσει κανείς τα ανάποδα από την ροή της ζωής –που ούτε να διανοηθώ δεν μπορώ, όλα τα άλλα τα θεωρώ δώρα. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. “Πέσαμε, πάμε τώρα να σηκωθούμε”, λέω στον εαυτό μου.

Είναι αλήθεια ότι όλα τα χρόνια γεμίζω αγάπη από το κοινό, κι αυτό ήταν ένα καλό ξεκίνημα για να δω την ζωή πιο θετικά. Όχι, η οικειότητα που αισθάνεται ο κόσμος μαζί μου δεν με ενοχλεί καθόλου, εκτός από εκείνες τις εξαιρέσεις, όταν οι άνθρωποι ξεπερνούν κάποια όρια, αλλά είναι ελάχιστες. Θυμάμαι μου έπιαναν το μάγουλο και μου το τσίμπαγαν, λες και ήμουν τριών χρονών –κάτι που ούτε στα τρία μου δεν ήθελα.

Δεν κάνω στροφές στην καριέρα μου –στροφές κάνουν μόνον οι δερβίσηδες. Εμείς οι υπόλοιποι κάνουμε ό,τι μας τυχαίνει και, όσο είμαστε τυχεροί, διαλέγουμε διαδρομή. Φέτος μου δόθηκε ένας ρόλος που δεν μου είχε δοθεί ποτέ, δραματικός. Κάνω περισσότερο αισθηματικές κομεντί, αγαπώ τις κωμωδίες, γιατί είναι πιο κοντά στην ψυχολογία μου. Θέλω οι ρόλοι να μου λένε κάτι, να τους αγαπήσω, αλλά έχω κάνει και ρόλους που δεν μου είπαν τίποτα –από αυτή την δουλειά βιοπορίζομαι.

Εννοείται ότι έχω απωθημένα, πράγματα που δεν έκανα. Δεν νομίζω ότι κανείς στο θέατρο είναι τόσο ευχαριστημένος, ακόμα κι εκείνος που οι επιλογές του τον οδήγησαν στο κλασικό ρεπερτόριο. Άλλωστε είμαστε οι επιλογές μας. Κι εγώ με το κλασικό ξεκίνησα. Για κάποιο λόγο έγιναν έτσι τα πράγματα, έπρεπε να συμβούν, τόσο απλά.

Εξ αντικειμένου η εργαζόμενη γυναίκα κάνει πιο πολλά. Κουβαλάμε από το παρελθόν τον διαχωρισμό γυναικείων και αντρικών εργασιών. Αυτό ισχύει σε γενικά επίπεδα, όχι στο δικό μας σπίτι, όπου μοιραζόμαστε πολλά. Αλλά και πάλι, τα περισσότερα θα πέσουν σε μένα. Άμα είσαι η μαμά, είσαι η μαμά, δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί το πιο σημαντικό απ΄όλα είναι να είσαι μαμά –όταν το θες. 

Ναι, τον άνθρωπό μου τον βρήκα στην τηλεόραση, αλλά πιστεύω ότι όταν είναι να τον βρεις, θα τον βρεις όπου κι αν είναι. Ίσως γι΄αυτό να έγιναν όλα, για να βρεθώ σ΄αυτό το σημείο, σ΄αυτόν τον δρόμο, για να κάνω αυτή την οικογένεια. Με τον Αλέξανδρο (σ.σ. Σταύρου) είχαμε γνωριστεί πριν την “Βέρα στο δεξί” και μετά παίξαμε μαζί στην “Βέρα”. Άλλωστε πρώτα μάθαμε να δουλεύουμε μαζί και μετά να είμαστε μαζί.

Νομίζω ότι ως την εφηβεία μου εξάντλησα όλα όσα είχαν να κάνουμε με την εμφάνισή μου και τα σχετικά. Μετά στράφηκα αλλού, σε πράγματα που μου ταίριαζαν πιο πολύ. Αλλά δεν κατηγορώ τις γυναίκες που ασχολούνται, ίσως να είναι και καλύτερο από αυτό που κάνω εγώ. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Εγώ αυτό αντέχω, αυτό κάνω. Προσωπικά τα βαριέμαι όλα αυτά: Βαριέμαι να βάλω σκουλαρίκια, κι άμα τα βάλω μπορεί να τα φοράω όλη μέρα, πέντε χρόνια (!), γιατί βαριέμαι να τα βαζωβγάζω… Βαριέμαι να βαφτώ γιατί βαριέμαι να ξεβαφτώ. Εκτός δουλειάς θα βαφτώ μόνον για χατήρι της κόρης μου.

Η κόρη μου θα κλείσει τα εννιά… Κατά περιόδους ήθελα να κάνω παιδί, κατά περιόδους όχι. Δεν το σκεφτόμουν πάντα. Νομίζω ότι η κόρη μας δεν δίνει και τόση σημασία στην δουλειά μας όσο άλλα παιδάκια. Άλλωστε κι εμείς αντιμετωπίσαμε το επάγγελμά μας φυσιολογικά, κυρίως σαν κάτι που αγαπάμε πολύ. Έχει μάθει να κινείται ανάμεσα σε ηθοποιούς. Δεν της κάνει καμία εντύπωση. Είναι ένα παιδί που της αρέσουν γενικά οι τέχνες.

Δεν αγχώνομαι με το θέμα του χρόνου. Δεν ξέρω τι θα κάνω αν αρχίσει να με επηρεάζει. Τώρα θα με ρωτήσει κάποιος και πότε περιμένω… Προς το παρόν δεν έχω σκεφτεί το παραμικρό, αλλά δεν μπορώ και να αποκλείσω τίποτα. Είναι θέμα ψυχολογίας, πιστεύω. Προσέχω ωστόσο, αλλά χωρίς υπερβολές.

Την οικονομική κρίση την έχω νιώσει ως το κόκκαλο

Ναι, μου ζητάνε καμιά φορά συμβουλές, γι΄αυτή την «κανονικότητα» που με χαρακτηρίζει, όπως λένε, αλλά προσωπικά αποφεύγω να πάρω την ευθύνη για τις ζωές των άλλων. Μπορεί να δώσω μια γνώμη, αλλά και πάλι με δισταγμό. Αισθάνομαι την αποδοχή του κόσμου. Συχνά με ρωτάνε γονείς παιδιών που θέλουν να ακολουθήσουν το θέατρο. Κι εγώ τους απαντάω πολύ απλά ότι αν κάποιος μπορεί να ζήσει χωρίς να κάνει αυτό το επάγγελμα, τότε να μην το κάνει -μόνο αν είναι μεγάλης αναγκαιότητας. Είναι ταλαίπωρο, δύσκολο, κουραστικό, ψυχοφθόρο και θέλει ψυχή για να γίνει. Η ανάγκη της ψυχής είναι η προτεραιότητα. Έτσι ήταν για μένα.

Ναι θα ήθελα να αλλάξω πράγματα από το παρελθόν, αλλά αν οι αλλαγές με πήγαιναν αλλού, δεν θα το ήθελα.
Η επιτυχία είναι κάτι που ο καθένας μας το εισπράττει διαφορετικά. Το εγώ του ηθοποιού δεν είναι μικρό. Δεν υπάρχει ηθοποιός που να μην έχει φιλοδοξίες. Θα ήταν ψέμα. Ο ηθοποιός δεν έχει ένα ήσυχο εγώ. Το εγώ μας είναι και ισχυρό, δυνατό, ανήσυχο.

Εκτός τηλεόρασης έμεινα μόνον σε σχέση με το παιδί. Ήταν μια απολύτως συνειδητή απόφαση. Τα πρώτα δύο χρόνια δεν δούλεψα καθόλου. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου είχα τόση χαρά που δεν χωρούσε τίποτε άλλο στην σκέψη μου. Ήταν μια εμπειρία που δεν μου έφταναν 24 ώρες για να την γευτώ και να την ευχαριστηθώ. Επέστρεψα στην δουλειά ομαλά και σιγά-σιγά ξαναμπήκα στους ρυθμούς μου. Άρχισα να της εξηγώ πως έχουν τα πράγματα.

Από δύο σήριαλ δεν πήραμε οικογενειακώς λεφτά ενώ πληρώσαμε και εφορίες και απ΄όλα

Πέρυσι μου ζήτησε να μην παίξω θέατρο και το έκανα. Φέτος με το «Νούρα» θα δουλέψω Δευτερότριτα. Δεν μπορείς να κάνεις πάντα τα χατίρια σε ένα παιδί, καταργώντας την δική σου προσωπικότητα και την επαγγελματική σου διαδρομή. Το παιδί πρέπει να ξέρει ότι είναι η προτεραιότητα των γονιών του αλλά επίσης πρέπει να ξέρει ότι δεν καταργούμε και τις ζωές μας…

Την οικονομική κρίση την έχω νιώσει ως το κόκκαλο. Από δύο σήριαλ δεν πήραμε οικογενειακώς λεφτά ενώ πληρώσαμε και εφορίες και απ΄όλα… Ήταν η τελευταία χρονιά στα «Μυστικά της Εδέμ» και η «Δικαίωση». Και τα δύο του Mega. Ήταν τα χρόνια της χολέρας. Τώρα πια στα οικονομικά είναι σαν να ζούμε σε άλλη χώρα…
Θέλω να αισθάνομαι περήφανη για την δουλειά μου. Δεν ντρέπομαι για κάτι που έχω κάνει, απλά θα μπορούσα να μην έχω κάνει κάποια απ΄αυτά.

Δεν είμαι πολύ των εκπλήξεων. Δεν έχω το ταλέντο του άντρα μου στις εκπλήξεις, που είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Οι σχέσεις θέλουν συντήρηση και φροντίδα. Και φαίνεται ότι κάτι έχουμε κάνει και οι δύο».

Η Μαριάννα Τουμασάτου πρωταγωνιστεί στην καθημερινή σειρά «Γυναίκα χωρίς όνομα» (Antenna) και παίζει στο θέατρο Διάνα στην παράσταση «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ»