H Μάγια Τσόκλη αφηγείται τη ζωή της -Η Ύδρα, ο Τσόκλης, το ταξίδι της μητρότητας και η μπίρα Νήσος

Η Μάγια Τσόκλη είναι από μόνη της σαν ένα μεγάλο ταξίδι, όπως αυτά που της αρέσει να κάνει. Εναλλαγές τοπίων, εμπειρίες, συναντήσεις, γεύσεις. Δύσκολο –ίσως και περιττό, να της αποδώσει κανείς μια ιδιότητα. Γεννήθηκε στο Παρίσι. Ζει στην Τήνο. Εχει έναν γιο. Και κάνει πολλά όνειρα…

«Κρατάω τη καλοκαιρινή Ύδρα των παιδικών μου χρόνων. Την έχω εξιδανικεύσει σαν μια από τις ωραιότερες εποχές της ζωής μου. Ήταν το μόνο σταθερό σημείο της ύπαρξής μου ακριβώς επειδή ταξιδεύαμε, λόγω της δουλειάς του Τσόκλη, πολύ. Μια Ύδρα αθώα, ήλιος, βουτιές στη Σπηλιά, ψάρεμα, κούπιζες (είναι οι βουτιές που καταβρέχουν τους ξέγνοιαστους που κάνουν ηλιοθεραπεία), παγωμένα καρπούζια, ξυπολυταρία, ανηφόρα για το σπίτι και κρύο ντους με το λάστιχο. Κάθαρση. Ασφάλεια.
Κρατάω τις εναλλαγές τόπων. Ναι. Αθήνα, Παρίσι, Αθήνα, Βερολίνο, Παρίσι, Αθήνα… Άλλα σχολεία, άλλες γλώσσες, άλλοι φίλοι. Μαθαίνεις στη προσαρμοστικότητα, δεν προλαβαίνεις να βγάλεις βαθιές ρίζες και αυτό, φαντάζομαι, σε σημαδεύει».

«Κρατάω τα χρόνια της κολύμβησης στον Παναθηναϊκό. Μπήκα γρήγορα στην εθνική ομάδα, μάλλον από πείσμα παρά από ιδανική σωματική διάπλαση. Ήταν μια μικρή κοινωνία, ένας άλλος κόσμος από αυτόν που γνώριζα. Με έμαθε πάρα πολλά. Να μιλάω σωστά ελληνικά (γιατί μέχρι τότε σε μια φράση χρησιμοποιούσα διάφορες γλώσσες για ευκολία, κάτι που φάνταζε εντελώς σνομπ στους συναθλητές μου) και κυρίως την έννοια της υπέρβασης, να νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο, και όμως να βρίσκεις μέσα σου μια νέα δύναμη να συνεχίσεις. Σπουδαίο μάθημα».

«Κρατάω τη λατρεία μου για τα σκυλιά. Με τράβαγαν πάντα σαν μαγνήτης, κτηνίατρος ήθελα να γίνω από μικρή και δεν αισθάνομαι ότι έχω μια ολοκληρωμένη ζωή χωρίς κατοικίδια. Αυτή τη στιγμή συζούμε με τον Αλέξανδρο με 4 σκυλιά και 3 γατιά!
Λόγω της ταχύτητας των μετακινήσεων, έμαθα να κάνω παρέες εύκολα γνωρίζοντας ότι ήταν πρόσκαιρες. Δεν υπήρχαν τότε οι δυνατότητες να παραμείνεις σε επαφή. Παιδικές φιλίες έχω μόνο από τα καλοκαίρια στο νησί. Από τη Γαλλία, τη Γερμανία, κανέναν. Από το Γαλλικό Λύκειο στην Ελλάδα και από τα κολυμβητικά μου χρόνια μένουμε σε επαφή χάρη στα social media χωρίς να βρισκόμαστε όμως. Ως μοναχοπαίδι, αγαπώ τη μοναξιά και κάνω μακρόσυρτους διαλόγους με τον εαυτό μου στον καθρέφτη».

«Μάνα, εγώ, τώρα, είναι η πιο δύσκολη πρόκληση που έχω αντιμετωπίσει»

«Πιτσιρικάκι -τα συζητάγαμε προχθές με τον πατέρα μου- μπαίναμε σε μουσεία και γκαλερί, στο Παρίσι, το Μιλάνο, τις Βρυξέλλες, και το παιχνίδι μας ήταν να αναγνωρίζω τα έργα του. “Αυτό είναι δικό σου… αυτό δεν είναι…” Θέλω να πω από πολύ μικρή είχα συνείδηση ότι είχα να κάνω με έναν, hors du commun θα λέγαμε στα γαλλικά, έναν εξαιρετικό, όχι συνηθισμένο άνθρωπο. Ο Τσόκλης δεν είναι σαν κι εμάς. Γεννήθηκε για την Τέχνη, μιλά, σκέπτεται, πράττει μόνο με γνώμονα τη Τέχνη, γι αυτό και εύκολα εξάλλου παρεξηγείται. Μιλά μια γλώσσα που οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουμε.
Δεν ξέρω πως θα ήταν αλλιώς, όμως σίγουρα δεν μεγάλωσα “παραδοσιακά”. Νομίζω ότι η δυσκολία για τα παιδιά σπουδαίων ανθρώπων είναι να βρουν έναν δικό τους χώρο να ανθίσουν. Θες δεν θες, σε ακολουθούν το όνομα, η φήμη, η σύγκριση. Δεν ξεκινάς ήρεμα τη ζωή σου και όπου σε πάει. Τη ξεκινάς με προσδοκίες, συχνά άδικες, γιατί πως να ανταγωνιστείς αυτούς που γεννήθηκαν με αστέρι;
Η Ελένη, η μητέρα μου, κρατούσε την οικογένεια ενωμένη. Ηταν ο δεσμός μεταξύ του πραγματικού κόσμου και του δικού μας κύτταρου. Πίστευε σε μένα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο και μια ζωή προσπαθούσε να τονώσει την αυτοπεποίθησή μου».

«Μάνα, εγώ, τώρα, είναι η πιο δύσκολη πρόκληση που έχω αντιμετωπίσει. Κι αυτό, γιατί όποιες κι αν είναι οι προθέσεις και οι προσπάθειές που κάνεις για το παιδί σου, έχεις να κάνεις με έναν άλλο άνθρωπο, με το δικό του χαρακτήρα, τα δικά του προσόντα, τις δικές του αδυναμίες, τα δικά του όνειρα. Ο μοναδικός στόχος μου λοιπόν, είναι να του μεταδώσω κάποιες αξίες που θεωρώ σημαντικές και να τον βοηθήσω να έχει όσο το δυνατόν περισσότερες επιλογές, ανοικτούς δρόμους ευκαιρίας στην ενήλικη ζωή του. Νομίζω ότι αυτός είναι ο ρόλος του γονιού».

Είναι συγκινητικό ότι οι εκπομπές μας, μετά από τόσα χρόνια εξακολουθούν να παίζονται σε επανάληψη στη δημόσια τηλεόραση

«Για τον καρκίνο μίλησα μόνο και μόνο γιατί θεώρησα υποχρέωσή μου ως ένας άνθρωπος που έχει δεχτεί πολλή αγάπη από τον κόσμο, να μοιραστώ την εμπειρία, να προσπαθήσω να καταρρίψω τα ταμπού της σιωπής και να τονίσω τη σημασία της πρόληψης. Μη νομίζετε ότι είναι εύκολο ή ανώδυνο. Η δε επιμονή των μέσων ενημέρωσης να “δραματοποιούν” κάθε φορά τα λόγια μου, θεωρώντας την ασθένεια “πιασάρικη” με αποθαρρύνει από το να μιλάω συχνότερα. Το ζήτημα είναι να μεταφέρουμε το μήνυμα ότι -καλώς εχόντων- η ζωή συνεχίζεται, δημιουργικά, και ότι κανείς μας δεν έχει υπογράψει με τον Ύψιστο συμβόλαιο μόνιμης παραμονής σ’αυτό τον κόσμο.
Σε ότι αφορά στην υιοθεσία δεν έχω μιλήσει παρά ελάχιστα, και αυτό γιατί το θέμα δεν είναι προσωπικό μου μόνο, αφορά και τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου ο οποίος ακόμη δεν είναι σε ηλικία να αποφασίσει εάν θέλει να τη δημοσιοποιήσει».

«Από την πολιτική δυστυχώς κρατώ μόνο τραύματα. Αντικειμενικά και με καλές προθέσεις εάν το δει κανείς, θα παραδεχτεί πως ενεπλάκην την ατυχέστατη ιστορική στιγμή. Όμως για να αντέξεις στη πολιτική, θέλει άλλα προσόντα από τα δικά μου, άλλες αξίες, άλλες αντοχές. Πήρα αποφάσεις που δεν είχα τα εφόδια να λάβω, δεν αξιοποιήθηκα σε τομείς που θα μπορούσα ενδεχομένως να συμβάλω. Ήταν μια τραυματική εμπειρία, με μόνο θετικό ότι παρακολούθησα από κοντά μια ιστορική στιγμή της χώρας».

«Θα έλεγα ότι γεννήθηκα ταξιδεύοντας αφού οι γεωγραφικές μετακινήσεις ξεκίνησαν πολύ νωρίς στη ζωή μου. Μηνών ακόμη ταξίδεψα από το Παρίσι όπου γεννήθηκα στην Αθήνα και αυτό το πηγαινέλα διήρκεσε δεκαετίες με όλα τα δυνατά μέσα μεταφοράς. Παιδικός μου ήρωας ήταν ο Ντακτάρι, ένας κτηνίατρος στη Νότια Αφρική, εφηβικός μου ο δημοσιογράφος Tintin (γαλλόφωνος ούσα), με τις περιπέτειές του σε όλο το κόσμο! Όμως το ταξίδι έγινε τρόπος ζωής και επάγγελμα χάρη στη συνάντησή μας με τον σκηνοθέτη Χρόνη Πεχλιβανίδη. Το πραγματικό ενδιαφέρον μας για μία άγνωστη μέχρι τότε Ελλάδα, δημιούργησε στην εκπομπή “Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα”, την οποία αφήσαμε αργότερα για τον Ελληνισμό, που μας πήγε σε τόπους μαγικούς μέσα από τη σειρά ντοκιμαντέρ “Ταξιδεύοντας με τη ΜΤ”». Είναι συγκινητικό ότι οι εκπομπές μας, μετά από τόσα χρόνια εξακολουθούν να παίζονται σε επανάληψη στη δημόσια τηλεόραση και να ενδιαφέρουν τους τηλεθεατές. Γενιές και γενιές μεγαλώσαμε!»

Ονειρεύομαι τη διάσχιση της Panamericana από το Μεξικο μέχρι τη Χιλή με μηχανή!

«Ποιοι με καθόρισαν; Καθόρισαν… μεγάλη κουβέντα. Θα έλεγα ο πατέρας μου που έβαλε τον πήχη στον ουρανό, που με έμαθε να βλέπω και να κρίνω, ενδεχομένως υπερβολικά αυστηρά. Η μητέρα μου, που με τον πρόωρο θάνατό της με δίδαξε από πολύ μικρή ότι τα πάντα μπορούν να ανατραπούν απρόοπτα. Με καθόρισαν η αισθητική της ηλιόλουστης Ύδρας, το βροχερό Παρίσι, η γαλλική παιδεία και η διπλή, παράλληλη κουλτούρα. Αυτά, με μια πρώτη σκέψη.
Η Τήνος. Μερικές φορές τα πράγματα δεν έχουν λογική εξήγηση. Ένας χειμώνας με κακοκαιρία, ένας αποκλεισμός ολίγων ημερών και πέρασαν πάνω από 30 χρόνια σε έναν τόπο με τον οποίο δεν είχαμε κανέναν δεσμό αίματος. Ήταν η γη, ήταν τα ανθρώπινα έργα στο τοπίο, οι βοριάδες, ήταν οι άνθρωποι, ήταν η ενέργεια.. νιώσαμε σαν να επιστρέφαμε σ’έναν χώρο οικείο και ακουμπήσαμε τις αποσκευές μας».

«Η μπύρα ΝΗΣΟΣ ξεκίνησε από τη σχέση της Μάγιας και του Αλέξανδρου Κουρή σε μια στιγμή που και οι δυο μας επιθυμούσαμε μια αλλαγή επαγγελματικής κατεύθυνσης αλλά και ζωής. Οι Κυκλάδες, η Τήνος, η μπύρα, η συνειδητή επιθυμία να ενδυναμώσουμε το ελληνικό γαστρονομικό αφήγημα με επώνυμα προϊόντα μεταποίησης υψηλού επιπέδου, όλα αυτά συνέβαλαν στο να πάρει την απόφαση ο Αλέξανδρος να εγκαταλείψει μια άκρως επιτυχημένη και προσοδοφόρα καριέρα στα Εμιράτα, για τη ΝΗΣΟΣ, μια μικρή παραγωγική μονάδα στην νησιωτική Ελλάδα της βαθιάς κρίσης! Μία τρέλα, τι να πω! Μία τρέλα που χάρη στα διεθνή βραβεία που έχει πάρει η ΝΗΣΟΣ και στην ανάπτυξή της μας γεμίζει περηφάνια και αντοχή.
Τι ονειρεύομαι; Ονειρεύομαι τη διάσχιση της Panamericana από το Μεξικο μέχρι τη Χιλή με μηχανή! Πολύ φοβάμαι ότι δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ, αλλά τα όνειρα έτσι κι αλλιώς δεν οφείλουν πάντα να πραγματοποιούνται!!!»

«Συζητάω μια τηλεοπτική εκπομπή με ωραία παρέα και ετοιμάζομαι για τα ταξιδιωτικά podcast με το pod.gr. Αυτή τη στιγμή επανασχεδιάζουμε την ιστοσελίδα μου travelsbytravelers. com και περιμένουμε τα πράγματα να γίνουν ασφαλέστερα, ώστε να ξαναξεκινησουμε τα ταξίδια που διοργανώνει το travelsbytravelers με τη συνεργασία γνωστού πρακτορείου. Μέσα στο καλοκαίρι, θα γίνουν τελικά κάποιες παραστάσεις στο θέατρο μας στην Τήνο, 1η Ιουλίου ανοίγει το μουσείο Τσόκλη, και ετοιμάζεται και το μεγάλο ΤΑΜΑ, η ελεύθερη έκδοση την Τήνου για την επόμενη σαιζόν».