Κωνσταντίνος Ασπιώτης: O ρατσισμός με εξουθενώνει. Πώς γίνεται να μην βλέπεις τους ανθρώπους ως ανθρώπους;

Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε πρόβλημα με την αλλαγή. Νιώθει οικεία μαζί της γιατί από πολύ νωρίς την είχε στη ζωή του. Πλέον την αναζητά συνεχώς γιατί ξέρει ότι μόνο εκείνη τον εξελίσσει. Οταν τον ακούς να μιλά καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο που συνεχώς ανακαλύπτει τον εαυτό του, αμφιβάλλει γι'αυτό που παρουσιάζεται ως πραγματικότητα, δεν προσπερνά εύκολα τις λέξεις και σκέπτεται πολύ -ίσως παραπάνω κι από όσο αντέχει. Όλα τα παραπάνω του ζητούν να κάνει και οι χαρακτήρες που υποδύεται γιατί μόνο έτσι θα καταφέρει να βρει την αλήθεια τους.

Ο ηθοποιός, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Δάφνες και Πικροδάφνες» σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, μας αφηγήθηκε τη ζωή του διαλέγοντας τις στιγμές που δύσκολα θα ξεχάσει.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλoνίκη και έμεινα εκεί μέχρι τα 8 μου χρόνια. Εχω έναν αδελφό τρία χρόνια μικρότερο.

Οι γονείς μου ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, έκαναν την προσπάθειά τους και τα πρώτα χρόνια της ζωής μου πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο. Μετά μετακομίσαμε στα Γιάννενα και πήγα σε δημόσιο. Κλήθηκα, λοιπόν, να προσαρμοστώ σύντομα σε νέες συνθήκες. Κάτι που με χαρακτηρίζει από την παιδική μου ηλικία μέχρι σήμερα είναι ότι ποτέ δεν είχα πρόβλημα με την αλλαγή. Δεν είχα πρόβλημα να αφήνω την ασφάλειά μου, να ανακαλύπτω διαφορετικά πράγματα και να γνωρίζω νέο κόσμο. Θεωρώ ότι εκείνα τα χρόνια –μέχρι δηλαδή και τα τέλη του Γυμνασίου- διαμορφώθηκα ως άτομο. Ως παιδί δεν έμενα ποτέ μέσα στο σπίτι. Μου άρεσε το παιχνίδι έξω στις αλάνες αλλά και οι κασέτες. Να και μια ανάμνηση που ανασύρω για πρώτη φορά στη ζωή μου με αφορμή αυτή τη συνέντευξη: θυμάμαι να γράφω ολόκληρες «ραδιοφωνικές» εκπομπές σε κασέτες.

Είχα πάντα αυτοπεποίθηση. Πήγαινα στις οντισιόν με αέρα «Ήρθα για να συνεργαστούμε»

Είμαι μεγαλωμένος με πολλή αγάπη κι αυτό θεωρώ ότι είναι η Νο1 προϋπόθεση για να γεμίσει ένα παιδί με αυτοπεποίθηση και να προχωρά στη ζωή χωρίς ανασφάλεια. Οι γονείς μου μού προσέφεραν ισορροπία και αυτή ακόμα υπάρχει στις σχέσεις μας. Δεν είμαι ούτε «μαμάκιας», ούτε «μπαμπάκιας». Ξέρω τα πράγματα τα πράγματα που με ενοχλούν σε αυτούς τους δύο ανθρώπους αλλά κι αυτά που εκτιμώ.

Μια παράσταση που είδα στη Θεσσαλονίκη ήταν η αφορμή για να καταλάβω πού έπρεπε να διοχετεύσω την ενέργειά μου στη ζωή. Έπαιζε η Λυδία Φωτοπούλου, ο Δημήτρης Καταλειφός και ο Δημήτρης Ναζίρης. Ήταν η «Νόρα» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη. Είπα να δώσω στο Κρατικό. Εκείνη την εποχή δούλευα σε ταβέρνα. Προετοιμάστηκα μόνος μου για τις εξετάσεις. Ο διευθυντής της σχολής μου, μού εκμυστηρεύτηκε ότι είπαν για μένα όταν με είδαν να παίζω για πρώτη φορά «Αυτός ή καλός είναι ή είδε φως και μπήκε». Γρήγορα κατάλαβα ότι η απόφασή μου ήταν η σωστή γιατί αυτό μου ταίριαζε να κάνω. Τότε ήταν που άρχισα να κάνω συνειδητά πράγματα για μένα και να καλλιεργώ τον εαυτό μου. Μπήκα στη σχολή και ανακάλυψα έναν υπέροχο κόσμο που διψούσα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα. Εκεί μας έμαθαν να είμαστε ηθοποιοί όχι πρωταγωνιστές. Ένα πέρασμα από την σκηνή είναι εξίσου σημαντικό με έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Υπάρχει λόγος που το κάνεις. Από κάπου έρχεσαι και κάπου πας.

Είχα πάντα αυτοπεποίθηση. Πήγαινα στις οντισιόν με αέρα «Ηρθα για να συνεργαστούμε». Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να κουράζομαι αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να αφήσω αυτή τη δουλειά.

Ταλέντο θεωρώ ότι είναι η φυσική τάση του ανθρώπου να κάνει κάποια πράγματα εύκολα. Για παράδειγμα, εγώ ζωγραφίζω καλά αλλά είναι κάτι που δεν έχω διδαχθεί. Δεν είναι, όμως, τίποτα από μόνο του το ταλέντο, πρέπει να το καλλιεργήσεις. Πιστεύω περισσότερο στη δουλειά και λιγότερο στο ταλέντο.

Προσπαθώ να τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να σου πω ότι είμαι εντελώς ήρεμος. Γιατί αν ήμουν εντελώς καλά δεν θα είχα αυτόν τον φόβο θανάτου που έχω. Είναι κάτι το οποίο δουλεύω. Δεν τον είχα παλαιότερα αλλά είμαι πια σε μια ηλικία που μπορώ να το παραδεχτώ. Μου βγαίνει σε διάφορες φάσεις της ζωής μου ακόμα και στη δουλειά.

Φοβάμαι μην πεθαίνω εγώ, όχι τόσο να μην χάσω τους άλλους –που και πάλι είναι πολύ σημαντικό αυτό, φοβερό. Φοβάμαι πολύ και τις αρρώστιες και μιλάω και με γιατρούς τακτικά. Το έχω από μικρός αυτό. Πχ. ήμουν μικροβιοφοβικός. Θυμάμαι να είμαι 10 χρόνων και να καθαρίζω το πιρούνι 40 φορές με οινόπνευμα. Όσο μεγαλώνει ο φόβος του θανάτου μεγαλώνει και ο φόβος για τις αρρώστιες.


Ο ρατσισμός με εξουθενώνει. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν τους ανθρώπους σαν ανθρώπους

Προσπαθώ, όσο μπορώ να είμαι καλός άνθρωπος και να διώχνω τα αρνητικά συναισθήματα. Αν αντιληφθώ τοξικότητα από άλλους ανθρώπους δεν τους έχω στη ζωή μου. Δεν είναι βέβαια εύκολο αυτό για μένα γιατί έχω συνηθίσει να κατανοώ τους ανθρώπους.

Η σχέση μου με την πολιτική είναι σε βρεφικό στάδιο. Αντιλαμβάνομαι αρκετά καλά πολλά πράγματα γιατί έχω διαβάσει ιστορία. Βλέπω ότι επαναλαμβάνονται πολλά. Νιώθω ότι είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν τα πράγματα και κάθε φορά που γίνεται κάτι καλό προς μια θετική κατεύθυνση, χαίρομαι. Από την άλλη, αντιλαμβάνομαι ότι μόνο με τις συλλογικότητες μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, όμως, για να συμβεί αυτό πρέπει ο καθένας να προσπαθεί σε ατομικό επίπεδο. Θα ήθελα να προσπαθώ να ορθώνω ανάστημα, να λέω τη γνώμη μου.

Ο ρατσισμός με εξουθενώνει. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν τους ανθρώπους ως ανθρώπους, αλλά σαν πράγμα και σαν κάτι υποδεέστερο.

Σε όλο αυτό που ζούμε και έχει δημιουργηθεί, ας αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με αγάπη, αλληλεγγύη και κατανόηση και λίγο να εξαλείψουμε την κακία. Κι αν μπορούμε να χαμογελάσουμε, τουλάχιστον ας μην το γυρνάμε σε κακία.

Μπορεί να έχω μεγαλώσει σε μια χώρα που έχει την οικογένεια πυλώνα της –μαζί με την «πατρίδα» και την «θρησκεία»- και απόλυτα την σέβομαι, αλλά δεν θεωρώ την δημιουργία της ως κάτι απαραίτητο. Μπορεί κάποιος να δημιουργεί «οικογένειες» παντού με τους ανθρώπους που νιώθει κοντά του. Αν κάποιος συγγενής μου έβλαπτε έναν φίλο μου, εγώ θα έπαιρνα το μέρος του φίλου μου και όχι της οικογένειάς μου, επειδή απλά είναι «οικογένειά» μου.

Είμαι από τους τυχερούς που δουλεύουν αυτό το καλοκαίρι. Δυστυχώς είμαστε λίγοι. Ευγνωμονώ την τύχη αλλά και την προσπάθεια που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Βάζω την τύχη, όμως, πρώτα γιατί είναι καθαρά θέμα τύχης το ότι αυτή τη στιγμή έχω δουλειά.

Δεν είχα γνωρίσει τις «Δάφνες και Πικροδάφνες» πριν μου προταθεί ο ρόλος. Μιλάμε για το έργο δύο πραγματικά σπουδαίων συγγραφέων, του Δημήτρη Κεχαίδη και της Ελένης Χαβιαρά. Ένα έργο πολύ αστείο αλλά και πολύ βαθύ. Βλέπουμε την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης: είναι η Ελλάδα στην οποία πατάει η Ελλάδα του σήμερα. Συναντάμε τους τύπους που μας έχουν μάθει «να είμαστε αυτοί που είμαστε, όλες τις παθογένειες αλλά και στοιχεία που αν δεν τα δεις ως γραφικά, είναι καλά, πχ. το ταπεραμέντο, την εγγύτητα που έχουν μεταξύ τους οι Έλληνες.

Έχω την χαρά και την τιμή να με έχει επιλέξει ο Πέτρος Φιλιππίδης, ένας σημαντικός και έμπειρος άνθρωπος του θεάτρου μας. Δεν ήξερα τον τρόπο που δουλεύει, μόνο ως θεατής τον γνώριζα. Ανακάλυψα ότι εκτός από ταλαντούχος ηθοποιός είναι και πολύ καλός δάσκαλος. Εχει έναν μοναδικό τρόπο να σε βάζει μέσα στην «κατάσταση». Μαζί του δημιούργησα έναν ρόλο που έχω ήδη αγαπήσει, τον Αλέκο, τον νεαρότερο της παρέας των «πολιτικών» που βλέπουμε στο έργο. Στο έργο πρωταγωνιστούν δύο ακόμα αξιόλογοι ηθοποιοί,ο Τάσος Χαλκιάς και ο Θανάσης Πατριάρχεας. Ο κόσμος που θα έρθει να το δει θα περάσει πολύ καλά, είναι μια φοβερή κωμωδία.

Το ιδανικό για μένα είναι να δημιουργώ πράγματα που θέλω, να μην χάσω ποτέ το ενδιαφέρον μου σε σχέση με αυτό που κάνω και να μπορώ να αμείβομαι τουλάχιστον αξιοπρεπώς γι’αυτό. Στην καθημερινότητά μου, προσπαθώ να είμαι καλά με όποιο τρόπο μπορώ. Προσπαθώ να βλέπω τους φίλους μου και πράγματα που με διασκεδάζουν και με χαλαρώνουν. Μου αρέσει ό,τι κάνω να προσπαθώ να το κάνω με καλή διάθεση. Τονίζω το «προσπαθώ» γιατί πραγματικά κάτι τέτοιο απαιτεί προσπάθεια. Μπορεί να έχεις 1002 πράγματα στο κεφάλι σου και να εμποδίζεσαι χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί.

*Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Δάφνες και πικροδάφνες» των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τους Πέτρο Φιλιππίδη, Τάσο Χαλκιά και Θανάση Πατριαρχέα.

Η πρεμιέρα και η έναρξη της περιοδείας ξεκινούν από το Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας στις 15 Ιουλίου και η παράσταση θα συνεχιστεί σε μεγάλα θέατρα της Αττικής και της Περιφέρειας. 

*Eυχαριστούμε το Noah στο Πάρκο Ελευθερίας για την φιλοξενία.