4 γυναίκες που ζουν με τις γάτες τους εξηγούν γιατί οι cat ladies δεν είναι «γεροντοκόρες»
4 γυναίκες μας μιλάνε για την συγκατοίκησή τους με τις γάτες τους.
«Η τρελή κυρία με τις γάτες», ή ακόμα χειρότερα «η γεροντοκόρη που έχει μαζέψει όλες τις αδέσποτες γάτες της γειτονιάς».
Όλες και όλοι είμαστε εξοικειωμένοι με το στερεότυπο που θέλει τις στερημένες από την οικογενειακή θαλπωρή γυναίκες να βρίσκουν καταφύγιο σε θλιβερά διαμερίσματα, με μοναδική τους συντροφιά το «αχάριστο» αυτό είδος του ζωικού βασιλείου. Φυσικά, όπως και κάθε στερεότυπο, αυτή η εικόνα απέχει εκατομμύρια... τριχόμπαλες από την αλήθεια.
Τέσσερες νέες γυναίκες μας εξηγούν πώς η συγκατοίκηση με μια γάτα (ή και με περισσότερες), δεν έχει καμία σχέση με την ερωτική τους ζωή -είναι πολύ απλά η επιλογή τους.
Η Μαρία είναι δημοσιογράφος και συγκατοικεί με τον Πάμπλο
Με τον Πάμπλο συγκατοικούμε από τον Μάιο του 2018. Υπολογίσαμε ότι γεννήθηκε περίπου στις 20 Απριλίου της ίδιας χρονιάς και εμείς τον πήραμε στο σπίτι όταν ήταν μωράκι. Έχει μια ιστορία –δυστυχώς- πολύ συνηθισμένη για τα περισσότερα αδέσποτα γατάκια. Εκείνον τον Απρίλιο, λοιπόν, ο αδελφός του συντρόφου μου, Αντώνη, που τότε ζούσε στην Αθήνα, περνώντας δίπλα από έναν κάδο σκουπιδιών, άκουσε νιαουρίσματα. Ψάχνοντας λίγο, ανακάλυψε σε μία σακούλα πεταμένη στον κάδο, τον Πάμπλο μαζί με τα δύο αδελφάκια του. Έσωσε και τα τρία και μοιράστηκε την ιστορία στα social media.
Τότε, ο Πάμπλο ήταν απλώς μια χνουδωτή μπαλίτσα με κλειστά ματάκια. Βλέποντάς τον, όμως, εγώ και ο σύντροφός μου σκεφτήκαμε ταυτόχρονα ότι έπρεπε να τον υιοθετήσουμε. Νομίζω ότι το συζητήσαμε περίπου δύο ώρες, πριν το αποφασίσουμε οριστικά. Ο Αντώνης ταξίδεψε στην Αθήνα και στην επιστροφή για Θεσσαλονίκη έφερε μαζί του και τον Πάμπλο σε ένα επεισοδιακό 6ωρο ταξίδι με το τρένο.
Από την εμπειρία μου, νομίζω ότι οι γάτες έχουν εσωτερικό ρολόι. Έτσι, κάθε πρωί στις 7:00, ο Πάμπλο μας ξυπνάει για να φάει τις κροκέτες του και στις 17:00 νιαουρίζει γύρω από το μέρος που έχουμε το φαγητό του για να ξαναφάει. Όλη την υπόλοιπη μέρα, κοιμάται, καθαρίζεται, κοιμάται, παθαίνει αμόκ σπινιάροντας μέσα στο σπίτι, κοιμάται και μας γρατζουνάει με τα νύχια του. Αλλά, κυρίως, κοιμάται. Έχει το συνήθειο να μας υποδέχεται στην πόρτα όταν επιστρέφουμε στο σπίτι και να κοιμάται μαζί μας το βράδυ.
Σιχαίνεται τα χάδια. Πραγματικά, τα σιχαίνεται. Ο μέσος όρος διάρκειας χαδιών είναι περίπου 5 δευτερόλεπτα, πριν αρχίσει να «νυχιάζει» τα χέρια μας. Αντιθέτως, λατρεύει την ξάπλα και για την ακρίβεια είναι φοβερός «κουβερτολάγνος». Συχνά, πηγαίνει στο κρεβάτι μας, σηκώνει την κουβέρτα, σκεπάζεται και κοιμάται. Επίσης, ενώ δεν ζητάει σχεδόν ποτέ να του δώσουμε από το φαγητό μας, λατρεύει το γιαούρτι. Έτσι, συνήθως τρώμε γιαούρτι με έναν γάτο που προσπαθεί να το αρπάξει, τυλιγμένο γύρω μας.
Το φυσιολογικό του βάρος (είναι ράτσα γάτα Αιγαίου) πρέπει να αγγίζει maximum τα 7 κιλά, αλλά ο Πάμπλο είναι 8,5 και κάνει δίαιτα. Επίσης, ακούει το όνομά του, έρχεται όταν τον φωνάζουμε και μας απαντάει με «μιάου, μιάου». Προσπαθεί κάθε μέρα να πιει νερό από τη βρύση του μπάνιου, αλλά δεν τα καταφέρνει. Το χαϊδευτικό του είναι «πεσκανδρίτσα».
Ελπίζω ότι αυτό το μισογυνιστικό στερεότυπο για τις γυναίκες «γεροντοκόρες με γάτες» τείνει να απορριφθεί. Μια γυναίκα με μία γάτα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία γυναίκα που έχει επιλέξει να υιοθετήσει μία γάτα. Περίπου 2 φορές την ημέρα εδώ και τρία χρόνια, άρα 2.190 φορέςέχω μπει στον πειρασμό να υιοθετήσω και δεύτερο αδέσποτο γατάκι. Δυστυχώς, όμως, ο Πάμπλο έχει πολύ κακή σχέση με οποιονδήποτε απειλεί την κυριαρχία του στο σπίτι.
Θα συμβούλευα όσους να υιοθετήσουν μια γάτα μην ενοχλούνται από τις εκατομμύρια τρίχες που πλέον δεν βγαίνουν ποτέ από τα ρούχα μας, τους καναπέδες, το κρεβάτι. Να μάθουν να είναι ανθεκτικοί στις γρατζουνιές. Να ξεχάσουν τις κουρτίνες τους. Να μην αφήνουν ποτέ το παράθυρο στην ανάκληση. Να μην αφήνουν ποτέ ποτήρια ανεπιτήρητα στα τραπέζια. Αλλά κυρίως, θα τους συμβούλευα να το κάνουν από αγάπη. Η υιοθεσία ενός αδέσποτου χρειάζεται αφοσίωση, χρόνο, υπομονή και απέραντη αγάπη.
Η Όλγα είναι καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής και συγκατοικεί με την Μπαλού
Με τη Μπαλού συγκατοικώ εδώ και 3 βδομάδες. Μέχρι τότε, δεν είχα σκεφτεί ποτέ να υιοθετήσω γάτα. Όλα ξεκίνησαν με το τηλεφώνημα μιας φίλης: «Να σου πω, θα κρατούσες ένα γατάκι για λίγες μέρες;». Ήταν μόλις 5 ημερών δεν είχε ανοίξει τα ματάκια της καλά καλά. Την είχαν βρει στον δρόμο από Αθήνα για Θεσσαλονίκη. Συμφώνησα, λοιπόν, να γίνω η μαμά της για εκείνες τις μέρες και μετά θα την έπαιρναν στην Αθήνα για να την δώσουν για υιοθεσία.
Ξαφνικά βρέθηκα με ένα γατάκι–βρέφος που έπρεπε να της μάθω να τρώει από το μπιμπερό. Την τάιζα ανά τρεις ώρες, έχασα τον ύπνο μου αλλά κατάφερε να ζήσει και χωρίς τη μαμά της. Όσο περνούσαν οι μέρες δενόταν και δενόμουν κι εγώ μαζί της, μου ήταν δύσκολο να τη δώσω κι έτσι αποφάσισα να την κρατήσω.
Η αλήθεια είναι πως όταν στο παρελθόν μου έλεγαν γιατί δεν παίρνεις γάτα έλεγα ναι θα φτιάξω κι ένα ράφι και θα είμαι έτοιμη γεροντοκόρη! Σίγουρα αυτό το στερεότυπο υπάρχει ακόμα, κακώς βέβαια. Το ότι μία γυναίκα μπορεί να έχει γάτα/ες δεν σημαίνει ότι θα καταλήξει και μόνη της αυτό είναι καθαρά θέμα επιλογής. Όσο για την Μπαλού, είναι πολύ παιχνιδιάρα και δραστήρια. Μόλις την ταΐσω θέλει κατευθείαν χάδια και παιχνίδι. Είναι κολλημένη επάνω μου, όταν είμαι στο σπίτι θέλει να ασχολούμαι συνέχεια μαζί της, οπότε κι εγώ προσπαθώ να της αφιερώνω αρκετό χρόνο, ειδικά τώρα που είναι τόσο μικρή.
Την εκνευρίζει πολύ η ηλεκτρική σκούπα και της αρέσει να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Θα συμβούλευα όσους θέλουν να υιοθετήσουν ας μην μένουν μόνο στη σκέψη ας το κάνουν πράξη είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να σώζεις και να φροντίζεις ένα ζωάκι.
Η Έλενα είναι σχεδιάστρια και digital marketer και συγκατοικεί με τη Λίλο και τον Λούσιφερ
Τη Λίλο την είδα και την ερωτεύτηκα ενώ περπατούσα με μια φίλη. Πήγαμε να παίξουμε μαζί της και είδαμε πως δεν κουνούσε καλά τα πίσω της πόδια, χωρίς να υπάρχει εμφανές χτύπημα. Τη μαζέψαμε επιτόπου και την πήγαμε στον κτηνίατρο, η οποία της έδωσε αντιβίωση και όλα πήγαν καλά. Δεν είχα σχεδιάσει να γίνω γατομάνα αλλά δε μπορούσα να την αποχωριστώ. Δεν είχα ούτε καν δικό μου σπίτι στην Αθήνα, αλλά ήξερα ότι τη θέλω. Έτσι, την κράτησε η φίλη μου μέχρι να τακτοποιηθώ και μόλις μπήκα στο σπίτι μου, την πήρα.
Για τον Λούσιφερ πήγαινα γυρεύοντας, ήθελα παρέα για τη Λίλο. Αισθανόμουν ενοχές για τις ώρες που έλειπα και την άφηνα μόνη. Έτσι, παρακολουθούσα τις σελίδες με αδέσποτα και, μόλις είδα τη μουσούδα του, ήξερα ότι αυτός είναι για μας. Επικοινώνησα με την κοπέλα που τον βρήκε και τον φιλοξενούσε, η οποία μου τον έφερε delivery την ίδια κιόλας μέρα, αποπαρασιτωμένο και εμβολιασμένο. Μας πήρε 1 βδομάδα να συνυπάρξουμε αρμονικά αλλά το έχουμε βρει και δεν μπορούμε χώρια πλέον.
Τα πρωινά με το πρώτο ξυπνητήρι θα έρθει η Λίλο να με ξυπνήσει. Νιαουρίζει, γλείφει τα χέρια μου και μασουλάει τα μαλλιά μου γιατί ξέρει ότι με εκνευρίζει. Είναι υπομονετική και δεν τα παρατάει μέχρι να σηκωθώ. Όχι τόσο από την καλή της την καρδιά, αλλά επειδή γουργούρισε η κοιλίτσα της. Ο Λούσιφερ σπάνια θα έρθει να με ξυπνήσει αλλά πάντα παρακολουθεί με αγωνία τη Λίλο, για να δει αν θα καταφέρει να με κάνει να σηκωθώ.
Πιστεύω υπάρχει ακόμα το στερεότυπο για τις γυναίκες που θα καταλήξουν γεροντοκόρες με 58 γάτες. Και ήταν και στην περίπτωσή μου, ένα αστείο που το άκουγα συχνά μέχρι να δουν (προς έκπληξή τους) πως συγκατοικήσαμε με το αγόρι μου και τις γάτες μας. Με ρωτάνε τι θα έκανα αν δεν τις ήθελε εκείνος. «Θα συνέχιζα να μένω με τις γάτες μου» απαντώ αμέσως. Αλλά, ευτυχώς, αυτό το στερεότυπο φαίνεται να εξαφανίζεται σιγά-σιγά. Αρχίζουν να τις αγαπούν τις γάτες όλο και περισσότεροι. Για παράδειγμα η μαμά μου φοβόταν τις γάτες από μικρή και τώρα βγάζει φωτογραφίες με τη Λίλο και χαϊδεύει τον Λούσιφερ. Η γιαγιά μου, βέβαια, ακόμη δεν μπορεί να καταλάβει τι χαρά βρίσκω στο να μου χαλάει τον καναπέ η γάτα. Οπότε, έχουμε δρόμο ακόμα.
Κάθε μέρα, μπαίνω στον πειρασμό να υιοθετήσω ένα ακόμα γατάκι. Πολλές φορές λέω στον φίλο μου «μα πορτοκαλί δεν έχουμε» -ή όποιον άλλο χρώμα και συνδυασμό μπορώ να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή. Σκέφτομαι συχνά ποια θα ήταν η τύχη της Λίλο και του Λουσιφερ αν ήταν ακόμη στο δρόμο και νιώθω πάντα χαρούμενη που είμαστε μαζί και έχουμε σπίτι.
Πιστεύω ότι με έχουν κάνει πιο υπεύθυνη, πιο δοτική και σίγουρα πιο ευτυχισμένη. Σε μια δύσκολη μέρα πάντα με ηρεμεί να τα αγκαλιάσω και δεν έχω νιώσει ποτέ μόνη από τη στιγμή που ήρθαν στη ζωή μου. Επίσης, οι γάτες θα σου θέσουν όρια και δεν θα ανεχτούν όσα δεν τους αρέσουν. Αυτό μου έμαθε να παρατηρώ, να καταλαβαίνω και να αφήνω χώρο και στους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν κατάφερα να διδάξω κάτι στα γατιά μου, αλλά αυτά σίγουρα μου διδάσκουν ενσυναίσθηση. Στα πιο πρακτικά, όπως με κάθε κατοικίδιο αλλά όπως και με κάθε παιδί, αντικείμενα και χειροποίητα ρούχα θα καταστραφούν. Δεν πειράζει. Μαθαίνεις!
Η Νικολέτα είναι Social Media Manager και συγκατοικεί με την Σύρα
Τον Αύγουστο θα κλείσουμε τρία χρόνια συγκατοίκησης. Για την ακρίβεια, θα κλείσουμε τρία χρόνια που μένω στο σπίτι της γάτας μου, γιατί μη γελιόμαστε, δικό της το θεωρεί. Γνωριστήκαμε τυχαία και μοιραία όταν μία φίλη ανέβασε φωτογραφία της Σύρα, όταν ήταν μόλις 45 ημερών και αδέσποτη, στο Facebook. Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, χρειάστηκαν 4 δευτερόλεπτα για να την ερωτευτώ όταν την είδα στην κούτα που τη μεταφέραμε.
Σταθερές συνήθειες δεν έχει, εκτός του ότι ξυπνάει το βράδυ κάθε 2 ώρες (απλά και μόνο επειδή μπορεί!). Κατά τα άλλα κάθε ημέρα είναι μία έκπληξη. Αναλόγως με τα κέφια της η Σύρα όταν μπαίνουμε σπίτι θα νιαουρίσει, άλλες φορές θα μας αγνοήσει ενώ αρκετές φορές απλά θα τρέξει να φύγει για να εξερευνήσει την πολυκατοικία. Την εκνευρίζουν οι δυνατοί θόρυβοι, τα αναπάντεχα χάδια και οι εκρήξεις αγάπης. Λατρεύει τις αποδείξεις (για ένα διάστημα σκεφτόμασταν με την Έλενα, την τρίτη συγκάτοικό μας, να την πούμε ΣΔΟΕ).
Σίγουρα, υπάρχει ακόμα το στερεότυπο της γεροντοκόρης με τις γάτες της, αλλά πλέον δεν επηρεάζει κανέναν όπως παλιά. Τα στερεότυπα είναι για να σπάνε εξάλλου. Πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να υιοθετήσω ένα ακόμα γατάκι. Αλλά δυστυχώς δεν γίνεται, η Σύρα θέλει να είναι μοναδική στην καρδιά και στο σπίτι μας. Θα συμβούλευα, όμως, όσους σκέφτονται να υιοθετήσουν ένα γατί πως πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουν πως πρόκειται για ένα ζωντανό πλάσμα, με αρκετά μεγάλη ευθύνη. Και να είναι έτοιμοι για χάδια, αγάπη, γρατζουνιές, παιχνίδια, δαγκώματα και γουργουρητά.
