Α Greek in Paris: Η Χαρά καταγράφει την πραγματικότητα μιας Ελληνίδας στο Παρίσι

Πίσω από την λαμπερή ινσταγκραμική φαντασίωση του Παρισιού που καλλιεργεί σταθερά η ποπ κουλτούρα (με πιο πρόσφατο «τρανταχτό» παράδειγμα τη σειρά Emily in Paris του Netflix) υπάρχει πάντα το αληθινό Παρίσι.

Μια μεγάλη, πολυπολιτισμική πόλη με χίλια πρόσωπα, με τεράστια ιστορία και τεράστιες αντιθέσεις, με δυσκολίες, γραφειοκρατία και επικίνδυνες ζώνες αλλά και, ναι, με ασυναγώνιστη ομορφιά.

Πλάι στα «τουριστικά» ζεστά κρουασάν, τις πολυτελείς σουίτες με θέα τον πύργο του Άιφελ και τις λεωφόρους με τις high fashion μπουτίκ, εκτυλίσσεται η ζωή των ανθρώπων της πόλης, αυτών που βλέπουν το Παρίσι με μεγαλύτερη ψυχραιμία (ίσως και απομυθοποίηση), αλλά σίγουρα με τα γυαλιά της καθημερινότητας.

Τα τελευταία 4μιση χρόνια, η Χαρά ξυπνά, δουλεύει και κάνει τις βόλτες της στο Παρίσι.

Ζει στο Παρίσι και καταγράφει την πραγματικότητα της ζωής εκεί σε έναν εθιστικό λογαριασμό στο Instagram με υπέροχες φωτογραφίες και κατατοπιστικά κείμενα.

Το A Greek in Paris προσελκύει και όσους σκέφτονται πραγματικά να μετακομίσουν στο Παρίσι -έτσι η Χαρά δίνει χρήσιμες πληροφορίες για τα ενοίκια, τη διαδικασία αναζήτησης σπιτιού, τη γλωσσομάθεια και τα «άχαρα» διαδικαστικά μιας τέτοιας απόφασης.

Παρακάτω, ακολουθεί ένα διαδικτυακό chit chat για τους μύθους γύρω από τους Γάλλους, τα αγαπημένα της spots στο Παρίσι, το γαλλικό στιλ και την πραγματικότητα πίσω από τις (πανάκριβες) σοφίτες με θέα.



Πώς βρέθηκες στο Παρίσι; Πόσα χρόνια ζεις εκεί;
Ζω στο Παρίσι εδώ και 4,5 χρόνια. Μετακόμισα στην πόλη μόνιμα τον Αύγουστο του 2017. Πάντοτε ονειρευόμουν να φύγω από την Ελλάδα και να ζήσω σε άλλη χώρα, είτε για κάποια χρόνια, είτε μόνιμα. Γιατί Γαλλία; Ανακάλυψα τη χώρα και την κουλτούρα της όσο σπούδαζα, την αγάπησα και αποφάσισα ότι θέλω να μετακομίσω μόνιμα εκεί. Μόλις τελείωσαν οι προπτυχιακές μου σπουδές μου στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ, έφυγα για μεταπτυχιακό στην εκπαίδευση ενηλίκων και πιο συγκεκριμένα πάνω στο instructional design στο πανεπιστήμιο Paris-Nanterre. Πλέον εργάζομαι ως Project Manager σε ένα ιδιωτικό group σχολών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Εκεί ασχολούμαι με τη δημιουργία e-courses τα οποία προορίζονται σε φοιτητές των διαφόρων σχολών του group και αφορούν διαφορετικές θεματικές, με τον συντονισμό project εφαρμογής καινοτόμων εκπαιδευτικών μεθόδων και με συμβουλευτική προς τις σχολές του group σχετικά με τις παιδαγωγικές τους πρακτικές.

Τι background είχες με τα Γαλλικά;
Ήμουν από τα παιδιά που επέλεξαν τα Γερμανικά ως δεύτερη ξένη γλώσσα στο σχολείο! Στο πρώτο έτος, στη Θεσσαλονίκη, αρχίζω να επισκέπτομαι το Παρίσι 2-3 φορές το χρόνο, περνώντας τα καλοκαίρια μου εκεί. Στο μεταξύ, ξεκινάω να μαθαίνω τη γλώσσα μόνη μου. Στο τέλος του δεύτερου έτους αποφασίζω ότι θέλω να μετακομίσω μόνιμα στο Παρίσι για τις μεταπτυχιακές μου σπουδές. Για να με δεχτούν χρειάζομαι επίπεδο DALF C1, οπότε πρέπει να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις, γρήγορα. Ξεκίνησα ιδιαίτερα -η καλύτερη απόφαση της ζωής μου. Η δουλειά που είχα ήδη κάνει μόνη μου απέδωσε τους καρπούς της. Μαζί με την καταπληκτική μου καθηγήτρια και οπλισμένη με πολλή αποφασιστικότητα και αγάπη για τη γαλλική γλώσσα και κουλτούρα, ξεκινώ ήδη από επίπεδο Β1 και προχωράμε, γρήγορα. 2,5 χρόνια αργότερα και μόλις δύο μήνες πριν μετακομίσω στο Παρίσι, παίρνω το DALF C2. Το timing δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Εννοείται βέβαια πως οι πολλαπλές επισκέψεις στη Γαλλία καθ' όλη τη διάρκεια των προπτυχιακών μου σπουδών βοήθησαν σημαντικά. Ακόμη κι όταν δεν μιλούσα ακόμη Γαλλικά, η εξερεύνηση του Παρισιού και άλλων γαλλικών πόλεων, η επαφή με ντόπιους, η παρατήρηση των μανιερισμών τους, του τρόπου έκφρασης και ομιλίας τους, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Το ίδιο και οι ατελείωτες συζητήσεις χάρη στις οποίες εξοικειώθηκα με το γαλλικό σύστημα, τον τρόπο ζωής. Όλα αυτά ήταν εφόδια για τις εξετάσεις και την επιτυχία μου σε αυτές!

Δυσκολεύτηκες όταν πήγες;
Οι πρώτοι έξι μήνες ήταν ιδιαίτερα δύσκολοι. Ίσως και ολόκληρος ο πρώτος χρόνος, αλλά το πρώτο εξάμηνο ήταν ιδιαίτερα ζόρικο. Παρόλο που είχα βοήθεια και στήριξη, παρ΄όλο που είχα ένα σπίτι στο οποίο μπορούσα να μείνω, γλιτώνοντας τον απέραντο κόπο και χρόνο που πρέπει να αφιερώσει κανείς στην εύρεση κατοικίας στο νέο τόπο. Αν και είχα ήδη καλό γλωσσικό επίπεδο, η προετοιμασία για εξετάσεις γλωσσικής κατάρτισης και οι συζητήσεις με ντόπιους είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Οι εξετάσεις σε προετοιμάζουν να αναλύεις θέματα της επικαιρότητας και να διαβάζεις καλογραμμένα κείμενα. Όταν όμως έρθει η στιγμή και βρεθείς με ντόπιους, τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Όσο περισσότεροι τόσο χειρότερα. Προφανώς, στην αρχή αισθάνεσαι ότι μιλούν με ταχύτητες που ξεπερνούν την αντίληψη σου. Χρησιμοποιούν φράσεις που σου είναι παντελώς άγνωστες ή κόβουν κάποιες λέξεις για συντομία. Δεν αρθρώνουν απαραίτητα όπως εσύ θα ήθελες, οπότε ακόμη κι αν υπήρχαν έστω και λίγες πιθανότητες να καταλάβεις δυο πράγματα, πήγαν κι αυτές περίπατο μαζί με την αυτοεκτίμησή σου. Σιγά σιγά όμως το αυτί συνηθίζει, καταλαβαίνεις και σε καταλαβαίνουν. Το πιο δύσκολο, που έρχεται και τελευταίο στις γλωσσικές κατακτήσεις, είναι βέβαια το χιούμορ. Όταν φτάσεις σε επίπεδο όπου κάνεις αστειάκια και πετυχαίνουν, τότε ξέρεις ότι έχεις πετύχει!

Ποια είναι η ερώτηση που έχεις βαρεθεί να σου κάνουν σχετικά με τη ζωή στο Παρίσι;
Δεν θα έλεγα ότι τις έχω βαρεθεί, αλλά δύο ερωτήσεις που λαμβάνω συχνά είναι : « Τι ρούχα να φέρω ;» και « Πώς θα είναι ο καιρός την τάδε περίοδο ;» Με κάνουν να γελώ κάθε φορά, κυρίως λόγος της πλήρους αδυναμίας μου να απαντήσω ξεκάθαρα. Βλέπεις, ο καιρός στο Παρίσι είναι τόσο ασταθής και απρόβλεπτος που κι εγώ η ίδια τσεκάρω καθημερινά τι καιρό θα κάνει την επόμενη ημέρα, ώστε να ντυθώ κατάλληλα.

Παρίσι + κλισέ =μια σχέση μίσους-πάθους. Αποδόμησε τουλάχιστον τρία από αυτά.

Cliché no 1
«Οι Παριζιάνοι και κατ’επέκταση οι Γάλλοι είναι ντυμένοι με μπερέδες, trench coat και ριγέ μπλουζάκια, κρατώντας μια μπαγκέτα στο χέρι». Ισχύει ότι, ειδικά τους ανοιξιάτικους μήνες, τα trench coat έχουν την τιμητική τους. Ισχύει επίσης ότι η κλασική ριγέ μπλούζα με παραλλαγές στο χρώμα, το πάχος των ριγών και το ύφασμα φοριέται πολύ και από όλους. Ισχύει επίσης ότι πολύς κόσμος θα κρατά στο χέρι ή θα βάλει στην τσάντα μία ή παραπάνω μπαγκέτες επιστρέφοντας στο σπίτι του. Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι με το που φτάσει κανείς στο Παρίσι, θα δει ορδές ανθρώπων που αντιστοιχούν σε αυτή την περιγραφή. Ομολογώ ότι μπερέ θα δει κανείς πολύ πιο δύσκολα κι αν δει, κατά πάσα πιθανότητα ο/η κάτοχος δεν είναι από εδώ.

Cliché no 2
«Οι Γάλλοι είναι αγενείς». Κάθε άλλο! Από τις πρώτες φορές που επισκέφτηκα το Παρίσι, ως τουρίστρια και δίχως να μιλώ ακόμη Γαλλικά, βρήκα τους Γάλλους πολύ ευγενικούς. Το κλασικό είναι το pardon. Σε σκούντηξαν απειροελάχιστα; Pardon. Τους σκούντηξες εσύ καταλάθος; Πάλι pardon θα σου πουν (βέβαια καλύτερα να το πεις κι εσύ). Ανοίγουν την πόρτα για να βγουν από το μετρό ή από κάποιο μαγαζί; Θα κοιτάξουν πίσω να δουν αν έρχεται κάποιος, ώστε να την κρατήσουν ανοιχτή λίγο παραπάνμω και να μην καταλήξει στη μούρη του επόμενου. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις. Απλώς είναι σημαντικό να είμαστε και εμείς οι ίδιοι ευγενικοί, προτού αρχίσουμε να το απαιτούμε από τους άλλους. Δεν είναι λίγες οι φορές που τουρίστες φέρονται με τρόπο αρκετά αγενή, αλλά παρόλα αυτά θα παραπονεθούν πως οι Γάλλοι τους αντιμετώπισαν με αγένεια.
Τέλος, η αγένεια στα εστιατόρια, είναι χαρακτηριστικό των υπερβολικά τουριστικών και αμφιβόλου ποιότητας καφέ και εστιατορίων, οπότε μακριά.

Cliché no 3
«Οι Γάλλοι δεν μιλούν αγγλικά». Ιδίως στο Παρίσι, όλο και περισσότερος κόσμος μιλάει πολύ καλά αγγλικά, ειδικά στα πολύ τουριστικά μέρη, ή έστω προσπαθεί. Είναι βέβαια πάντοτε ωραίο να κάνουμε μια μικρή προσπάθεια, σε όποια χώρα κι αν βρεθούμε, ώστε να μάθουμε 2-3 βασικές λέξεις, είναι τόσο απλό και μας φέρνει πιο κοντά με τους ντόπιους που το εκτιμούν ιδιαίτερα. Φυσικά, σε μέρη εκτός Παρισιού, ιδίως τα λιγότερο τουριστικά, δεν είναι δεδομένο ότι ο περισσότερος κόσμος θα μιλάει καλά την αγγλική, αλλά αυτό ισχύει στις περισσότερες χώρες όπου τα αγγλικά δεν ανήκουν στις επίσημες γλώσσες.

Τελικά ποιο είναι το μεγαλύτερο challenge για κάποιον που μετακομίζει μόνιμα (ή έστω προσωρινά) στο Παρίσι; Τα ενοίκια; Η γλώσσα; Κάτι άλλο;
Σίγουρα η αναζήτηση και εύρεση σπιτιού αποτελεί ένα βασικό ζήτημα. Τα ενοίκια εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία. Δεν είναι απαραίτητο να μιλάει κανείς γαλλικά για να περάσει όμορφα στο Παρίσι αλλά σίγουρα η εμπειρία του δεν θα είναι το ίδιο ολοκληρωμένη όσο εάν μιλούσε τη γλώσσα.

Τι παίζει με τα ενοίκια; Κοστίζει όντως εξωφρενικά πολύ το να μένεις στο κέντρο, σε μία από αυτές τις σοφίτες με μπαλκονάκι;
Τα ενοίκια είναι πράγματι εξωφρενικά ακριβά, το ίδιο και η εύρεση σπιτιού και αυτό ακόμη και για τους ίδιους τους Γάλλους. Για παράδειγμα, ένα διαμέρισμα 20τμ. μπορεί εύκολα να κοστίζει 800€. Υπάρχουν φυσικά περιοχές που είναι ακριβότερες από άλλες αλλά το ενοίκιο είναι ξεκάθαρα το μελανό σημείο της ζωής στο Παρίσι. Τα διαμερίσματα σε σοφίτα που βλέπουμε κάποιες φορές σε σειρές ή φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα, τις περισσότερες φορές το μόνο που έχουν να προσφέρουν (και αυτό όχι πάντοτε), είναι εντυπωσιακή θέα. Πρόκειται συχνά για διαμερίσματα-τρύπες, της τάξεως των 16-20τμ, στον 7ο όροφο δίχως ασανσέρ, με μία μικροσκοπική κουζινούλα που δεν έχει χώρο ούτε για να κόψεις ένα κρεμμύδι, ενώ τα μπαλκονάκια είναι σπάνια περίπτωση και ανεβάζουν εξωφρενικά την τιμή του διαμερίσματος.

Είναι μια σκληρή πόλη; Είναι φιλόξενο; Επικίνδυνο;
Υπάρχουν συγκεκριμένες περιοχές όπου δεν θα αισθανθείς άνετα, ιδίως το βράδυ, αλλά είναι περιορισμένες και πολύ συγκεκριμένες.

Τελικά υπάρχει το “γαλλικό στιλ’;
Το γαλλικό στιλ με τρεις λέξεις απαντά στο mindeset του less is more. Κυριαρχεί η απλότητα και η ισορροπία : στα ρούχα, το μακιγιάζ, τα αξεσουάρ. Απλά, διαχρονικά κομμάτια, ενίοτε με ένα statement piece. Αισθάνομαι πως οι Γάλλοι και οι Γαλλίδες ξέρουν να επιλέγουν ρούχα που τους ταιριάζουν, που τους κάνουν πιο θελκτικούς και με τα οποία αισθάνονται αυτοπεποίθηση. Και όλα αυτά δίνοντας την εντύπωση ότι δεν προσπάθησαν καν. Έτσι, παρατηρώντας τους ανθρώπους στο μετρό ή στο δρόμο, θα αντιληφθείς ότι στην πλειονότητά τους κι ανεξαρτήτως φύλου, είναι προσεγμένοι και ευπαρουσίαστοι, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως ντύθηκαν για να πάνε σε gala. Ωστόσο, αισθάνομαι ότι αυτό που τείνουμε να θεωρούμε ΤΟ γαλλικό στυλ είναι μια αντίληψη αρκετά παραδοσιακή, που γίνεται ολοένα και περισσότερο παρωχημένη και ορθώς. Η παραδοσιακή του εκδοχή δεν αφήνει πάρα πολλά περιθώρια για πειραματισμό και για αποφυγή «φόρμας».

Είναι το Παρίσι οργανωμένο, από άποψη υπηρεσιών και παροχών; Ή σε τρώει και εκεί η γραφειοκρατία;
Κάποια πράγματα είναι σίγουρα πιο οργανωμένα και αυτοματοποιημένα σε σχέση με την Ελλάδα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ηλεκτρονικά συστήματα για πολλές υπηρεσίες, κάτι που υπάρχει εδώ πέρα. Είναι όμως ξεκάθαρα μύθος η πεποίθηση ότι έκτος Ελλάδος όλα λειτουργούν ρολόι και είναι οργανωμένα. Η γραφειοκρατία στο Παρίσι μπορεί να είναι αδίστακτη και κάποιες φορές ανταγωνίζεται επάξιας αυτήν της Ελλάδας.

Πώς αποφάσισες να δημιουργήσεις το a Greek girl in Paris;
Το A Greek in Paris ξεκίνησε από την πλήξη του δεύτερου lockdown, τον Οκτώβρη του 2020. Σκεφτόμουν αρκετό καιρό ότι θα ήθελα να κάνω κάτι στο Instagram αλλά το τοπίο παρέμενε πάντοτε θολό. Ήταν απαραίτητο για μένα η σελίδα να με εκφράζει και να αφορά ένα θέμα για το οποίο έχω πράγματα να πω. Κάπου εκεί ήρθε και η μεγαλύτερη ώθηση. Η Μαρίζα Καρύδη, μέσα από τη σελίδα A Girl in the Museum, ανεβάζει στόρι όπου προτείνει σε άτομα που θα ενδιαφέρονταν να γράψουν στο blog της να της στείλουν μήνυμα. Της έστειλα και ακολούθησε η κλήση γνωριμίας μας, όπου συζητούσαμε λες και γνωριζόμασταν καιρό. Όταν της εξέφρασα την επιθυμία μου να ξεκινήσω κάτι δικό μου, μου απάντησε αυθόρμητα «Και γιατί δεν δημιουργείς μία σελίδα για το Παρίσι;». Σκεπτόμενες ονόματα, χαχανίσαμε στο Chara in Paris που έμοιαζε υπερβολικά κλισέ και παραλλαγή του Emily in Paris (η σειρά είχε μόλις ανέβει στο Netflix) και σταματήσαμε στο a Greek in Paris.

Πόσο απολαμβάνεις τον ρόλο της «ξεναγού» για τους ακόλουθούς σου;
Ο ρόλος της ξεναγού με συνάρπαζε απ’ όταν ήμουν ακόμη παιδί. Αντλώ απίστευτη χαρά από την όλη διαδικασία και δεν με κουράζει καθόλου. Κάθε ξενάγηση με κάνει να ανακαλύπτω την πόλη ακόμη περισσότερο και υπό διαφορετική σκοπιά, ακόμη και όταν περνώ από μέρη που έχω χιλιοδεί. Το ίδιο ισχύει και για τις διαδικτυακές ξεναγήσεις στη σελίδα, είτε παίρνουν τη μορφή αναρτήσεων, με περιγραφικό κείμενο στη λεζάντα, είτε ως μία φωτοβόλτα μέσα από stories. Με ενθαρρύνουν να ανακαλύπτω την πόλη, τις γωνιές, την ιστορία της, τα πολιτιστικά της δρώμενα και να τα μοιράζομαι στη συνέχεια με άλλα άτομα με δημιουργικό τρόπο. 

Ποιο είναι το top 3 των σημείων που πας τους φίλους σου, όταν σε επισκέπτονται για πρώτη φορά;

Είναι δύσκολο να επιλέξω τρία αλλά βαριά τη καρδία θα πω :

To κοιμητήριο Père Lachaise
Μπορεί ένα νεκροταφείο να μην είναι το πρώτο μέρος που θα σκεφτόταν κανείς να δείξει σε ένα φίλο του αλλά πρόκειται για διαμάντι. Το Père-Lachaise είναι ένα ανοιχτό μουσείο, όχι μόνο γιατί εκεί ενταφιάστηκαν πάμπολλες γνωστές προσωπικοτήτες, αλλά γιατί οι ίδιοι οι τάφοι είναι έργα τέχνης.

Η γειτονιά Le Marais
Από τις πιο όμορφες γειτονιές του Παρισιού, γεμάτη με hype καφέ και εστιατόρια, ωραίες boutiques και δρόμους που σε εμπνέουν. Ενδεικτικό της σχέσης έρωτα και εθισμού που διατηρώ με την συνοικία του Marais -και κοινή ομολογία των φίλων μου κάθε φορά αναλαμβάνω να τους ξεναγήσω στο Παρίσι- είναι ότι σε κάθε μας περιήγηση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα καταλήξει, που αλλού, εις το Marais!

Το Musée Nissim de Camondo.
Βασική στάση του πακέτου ξενάγησης που δεν απογοητεύει ποτέ. Όσοι με ξέρουν έχουν βαρεθεί να με ακούνε να μιλάω γι’ αυτό το μουσείο. Έχω αφιερώσει και ολόκληρο άρθρο στο blog του A Girl in the Museum. Πρόκειται για ένα μικρό μουσείο, οπότε δεν επικρατεί πολυκοσμία. Ένα αρχοντικό σπίτι των αρχών του 20ου αιώνα που συνδυάζει παλιά έπιπλα με μοντέρνα αρχιτεκτονική και σου διηγείται την ιστορία μίας ιδιαίτερα ευκατάστατης οικογένειας.

Και ποια είναι τα δικά σου 3 αγαπημένα spots και γιατί;

Αντί να μιλήσω γενικότερα θα αναφερθώ γενικότερα σε τρία είδους βόλτας που απολαμβάνω ιδιαίτερα στο Παρίσι:

Οι ποδηλατάδες στην πόλη. Η πόλη είναι γεμάτη με ποδηλατόδρομους και φιλική στους ποδηλάτες ενώ το δίκτυο των Velib, των ποδηλάτων της πόλης, είναι εξαιρετικό. Ιδίως όταν ζεσταίνει ο καιρός, οι ανέμελες βόλτες με το ποδήλατο στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας είναι ιδιαίτερα απολαυστικές, ακόμη περισσότερο τα Σαββατοκύριακα, που έχει λιγότερη κίνηση στους δρόμος.

Οι βόλτες στα πανέμορφα πάρκα της πόλης, είτε αυτό συμπεριλαμβάνει απλή περιήγηση στο πάρκο, στάση σε κάποιο παγκάκι ή στις iconic καρεκλίτσες που βρίσκονται σε κάποια μεγάλα πάρκα εντός της πόλης ή πικνικ. Τα αγαπημένα μου: Bois de Vincennes, Jardin de Luxembourg, Jardin du Palais Royal, Parc Monceau, Parc des Buttes-Chaumont.

Οι κυριακάτικες βόλτες, από αυτές που ξεκινάς δίχως να ξέρεις πού θα καταλήξεις, γυρνάς στο σπίτι, πονάν τα πόδια σου, αλλά παρόλη την κούραση αισθάνεσαι τόσο όμορφα που το χαμόγελο στο πρόσωπό σου δεν λέει να φύγει.

Σου στέλνουν οι ακόλουθοί σου ότι θα ήθελαν να μετακομίσουν μόνιμα στο Παρίσι; Το σκέφτεται κόσμος περισσότερο από ότι παλιότερα;

Δεν μπορώ να διακρίνω διαφορές σε σχέση με παλαιότερα γιατί η σελίδα μου παραμένει ακόμη πολύ νέα στον κυβερνοχώρο. Είναι πολλά τα άτομα που μου στέλνουν μηνύματα εξηγώντας ότι ονειρεύονται να μετακομίσουν στη Γαλλία και ιδίως στο Παρίσι. Όχι τόσο για οικονομικούς ή ακαδημαϊκούς λόγους, που αποτελούν κυρίως αφορμές, παρά γιατί η πόλη τους εμπνέει. Υπάρχει ένα αφήγημα γύρω από τη Γαλλία γενικότερα και το Παρίσι ειδικότερα που συναρπάζει.

Σκέφτεσαι να επιστρέψεις στην Ελλάδα μελλοντικά;

Δεν νομίζω να επιστρέψω στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι μόνιμα. Αδυνατώ βέβαια να πω κατηγορηματικά « όχι » διότι ποτέ δεν ξέρεις πώς θα στα φέρει η ζωή. Φλερτάρω μερικές φορές με την ιδέα να μείνω για ένα χρόνο στην Αθήνα, εφόσον είμαι καλυμμένη επαγγελματικά αλλά δεν το έχω σκεφτεί σοβαρά μέχρι στιγμής παραμένει μία απλή εικασία, ένα ανοιχτό σενάριο.