Ευγενία Ξυγκόρου: «Νομίζω ότι σε μένα βλέπουν μια γλυκιά απειρία»

Η Ευγενία Ξυγκόρου ξεχωρίζει με την φυσική της ομορφιά και την ζωντάνια της. Ηθοποιός ήθελε να γίνει κι όπως δείχνει ως τώρα η πορεία της, τα κατάφερε πριν καλά καλά το καταλάβει.

Η φετινή χρονιά την βρίσκει ανάμεσα στην δραματική σειρά «Το προξενιό της Ιουλίας» (Alpha) και στην κωμωδία «Μην σου τύχει...!» (θέατρο Αθηνών). Γεννήθηκε και μένει στο Αιγάλεω. Είναι 26 χρόνων.

«Ηταν κάπως δεδομένο για μένα ότι θα γίνω ηθοποιός. Δεν συνέβη κάτι ιδιαίτερο. Είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο, στο Θεατρικών Σπουδών, ήθελα να μάθω κάποια πράγματα, να΄χω μια βάση, ένα πτυχίο –δεν το΄χω πάρει ακόμα, χρωστάω τρία μαθήματα αλλά θα το πάρω. Ηταν η πιο σωστή σκέψη που έχω κάνει. Από κεί και πέρα με κάλεσαν σ΄ένα casting στον Αντέννα για την “Επιστροφή”, από κάτι φωτογραφίες στο facebook που είδαν και κάπως έτσι ξεκίνησε.

»Γεννήθηκα στο Αιγάλεω, εκεί μένω. Ο πατέρας μου είναι μηχανικός αυτοκινήτων, η μητέρα μου, μακιγιέζ -τώρα ασχολείται με τα οικιακά. Ως μοναχοπαίδι αισθανόμουν λίγο μοναξιά, αν και οι γονείς μου ήταν πάντα εκεί. Στην εφηβεία πέρασα τόσο ωραία. Δεν ήμουν πολύ κοινωνική, ήμουν κλειστή. Ημασταν τέσσερις φίλες, κολλητές. Μετά στο Λύκειο γνώρισα την φίλη που έχω μέχρι και σήμερα που επειδή είναι πολύ κοινωνική μ΄έβγαλε από το καβούκι μου. Ημουν κάπως ντροπαλή –δεν ένοιωθα ότι με θεωρούσαν ενδιαφέρουσα.

»Οταν είδα θέατρο, στο νηπιαγωγείο θυμάμαι, έπαθα τραλαλά, κι όποτε πήγαιναν οι άλλες τάξεις ήθελα να πηγαίνω κι εγώ. Βέβαια, δεν έβλεπα τόσο παραστάσεις όσο ταινίες. Η μαμά μου είναι ταινιοφάγος και βιβλιοφάγος, μου το πέρασε. Ολα άρχισαν απ΄τα “Ανεμοδαρμένα ύψη” που είδαμε με την μάνα μου, με την Ζυλιέτ Μπινός και τον Ρέι Φάινς. Εκεί έπαθα μεγάλο κακό. Νομίζω ότι μ΄έχει καταστρέψει αυτή η ταινία. Ηθελα να γίνω μια Βικτωριανή κυρία. Ετσι άρχισε να μ΄ενδιαφέρει κι η ιστορία του κινηματογράφου, της υποκριτικής, πώς έπαιζαν τότε.

»Οταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο πηγαίναμε με τους συφοιτητές μου πέντε μέρες την βδομάδα θέατρο μετά την σχολή –η σχολή μας είναι θεωρητική, δεν είχε καθόλου υποκριτική.

»Οι γονείς μου προφανώς και δεν νοιώθουν ασφάλεια με το επάγγελμα που διάλεξα αλλά δεν έχουν και αντίρρηση. Ο πατέρας μου, μου είχε πει “έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι δύσκολη, οπότε αν δεν κάνεις αυτό που γουστάρεις, πως θα ξυπνάς με κέφι το πρωί;”.

»Δεν είχα σχεδιάσει την πορεία μου και έλεγα ότι μετά το Πανεπιστήμιο θα πάω σε δραματική. Δεν φαντάστηκα ότι θα΄ρθει πρώτα η δουλειά. Πώς προέκυψε; Είχαν καλέσει σε casting ένα παιδί απ΄το Θεατρικών Σπουδών και στο προφίλ του είχαν δει διάφορες ομαδικές φωτογραφίες. Είδαν κι εμένα κι έφτασαν στο δικό μου προφίλ. Μου έστειλαν μήνυμα για οντισιόν -μάλιστα πήγε στα ανεπιθύμητα. Τους τηλεφώνησα. Μου ζήτησαν να πάω την επομένη. Μόνο που εγώ την επομένη έδινα ένα μάθημα για το οποίο είχα δουλέψει πολύ και δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω. Τους είπα ότι δεν μπορώ. Με ξαναπήραν όμως, και πήγα. Ημουν τόσο χαλαρή στην οντισιόν γιατί πίστευα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να με πάρουν. Δεν μου ζήτησαν να παίξω αλλά να συστηθώ. Δεν είχα και πολλά να πω. Οταν με ρώτησε ο σκηνοθέτης (σ.σ. Αλέξανδρος Πανταζούδης) κάτι σχετικό με τις διακοπές, του είπα για την Αίγινα που έχουμε σπίτι κι άρχισα να του περιγράφω ένα ατύχημα που είχε γίνει τότε στην θάλασσα. Και μετά με ρώτησε η βοηθός κάτι σχετικά με τα μαλλιά μου κι εγώ τους είπα “θα κάνω ό,τι θέλετε”.

»Νομίζω ότι αυτά τα δύο καθόρισαν να πάρω τον ρόλο. Δεν το πίστευα, έλεγα ότι θα μου πουν να πάω σπίτι μου. Δεν είναι ότι δεν είχα εμπιστοσύνη στο εαυτό μου είναι ότι είναι τόσο δύσκολο να βρεις δουλειά και σε μένα έγινε τόσο αβίαστα. Πέρασα υπέροχα αν και στην αρχή είχα τρομάξει. Μέχρι να καταλάβω τι γίνεται πέρασα ένα σοκ. Αλλά και τώρα που είμαι στην τρίτη σειρά, συνειδητοποιώ ότι κάθε φορά είναι σαν απ΄την αρχή.

»Στην “Αγάπη παράνομη”, απ΄όσο ξέρω, με πρότεινε ένα παιδί που είχα γνωρίσει σε μια μικρού μήκους και επικοινώνησαν μαζί μου. Πήγα. Πήρα τον ρόλο γιατί αυτόν τον ρόλο δεν υπήρχε περίπτωση να τον άφηνα, είχα πάθει υστερία.

»Ενδιαμέσως είχα πάει σε δραματική, στην σχολή του Λάκη Λαζόπουλου -τώρα τέλειωσα. Είχα υπέροχους καθηγητές, τον Δημήτρη Κουρούμπαλη, την Λουκία Μιχαλοπούλου, τον Χάρη Φραγκούλη, τον Βασίλη Μαυρογεωργίου. Μου χρειαζόταν η σχολή. Μου΄δωσε ελευθερία και ασφάλεια.

»Στην “Αγάπη παράνομη” πέρασα τόσο ωραία. Ημουν πολύ αγχωμένη –εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτ΄άλλο, μόνο το γύρισμα και την σειρά. Ηταν όλοι και όλα υπέροχα. Θυμάμαι ότι έλεγα πώς αυτή την σειρά θέλω να την κρατήσω σαν κόσμημα –είχα και μια σκηνή που φοράω ένα κόσμημα. Οταν την γυρίζαμε δεν πολυκαταλάβαινα τι γίνεται. Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι δική μου δουλειά. Δουλειά μου είναι να πάω στη ώρα μου, να κάτσω να με βάψουν, να με φτιάξουν και όταν τραβάνε οι κάμερες να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Ο σκηνοθέτης θα μου πει.

»Τώρα είμαι στο “Προξενιό της Ιουλίας”, του χρόνου ποιος ξέρει; Στην ”Ιουλία” με κάλεσαν να συζητήσουμε και να μου πουν ποιες είναι οι απαιτήσεις του ρόλου. Μετά δοκιμάσαμε σκηνές με διαφορετικούς παρτενέρ,–παρτενέρ μου είναι ο Δημήτρης Σέρφας. Ο Μελέτης Ηλίας παίζει εκείνον με τον οποίο την προξενεύουν.

»Είχε γίνει μια μικροπαρεξήγηση μετά τα δοκιμαστικά, γιατί δεν μου είχαν πει “εσένα θέλουμε” κι εγώ δεν είχα καταλάβει ότι είχαμε κλείσει -συνέχιζα να ψάχνv. Συζητούσα με μια άλλη σειρά (“Το Ναυάγιο”) αλλά το τραβούσα γιατί ήθελα την “Ιουλία”. Κι όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι πήρα τον σκηνοθέτη και τον ρώτησα. “Μην κάνεις τίποτα, τώρα θα σε πάρουν απ΄την παραγωγή”, μου΄πε, κι έτσι κι έγινε...

»Η σειρά διαδραματίζεται στην Λάρισσα στα τέλη της δεκαετίας του ΄60. Μπαμπάς μου είναι ο Βασίλι Κουκαλάνι και μαμά μου η Ελισάβετ Μουτάφη. Υπάρχει ένα οικογενειακό μίσος, τύπου Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Εγώ είμαι ερωτευμένη με κάποιον (σ.σ. Δημήτρης Σέρφας) αλλά το κρατάμε κρυφό. Κι έρχεται το προξενιό (με τον Μελέτη Ηλία). Η μάνα μου δεν δέχεται να πάρω αυτόν που αγαπώ, γιατί κάποια στιγμή μαθαίνεται. Κι οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Η σειρά είναι δραματική, πολύ δραματική. Στην αρχή είχα αγχωθεί γιατί όλες οι σκηνές είναι δύσκολες.

»Ενας έρωτας που δεν επιτρέπεται κι ένας γάμος που επιβάλλεται, δεν μου είναι οικεία σαν θέματα. Δεν έχω προσωπικές εμπειρίες ούτε από κρυφό, απαγορευμένο έρωτα ούτε βέβαια από γάμο με προξενιό. Αλλά δεν προσεγγίζω μια δουλειά με βάση τα προσωπικά μου βιώματα, γιατί έτσι κι αλλιώς είμαστε ανεπαρκείς σαν άνθρωποι, πολύ περισσότερο εγώ στα 26 μου. Το θέμα είναι ν΄ακούσεις την ιστορία, ν΄αφήσεις την ιστορία να σε πάει.

»Ο έρωτας είναι δύσκολο πράγμα ακόμα κι αν όλα πάνε καλά και στο τέλος χωρίσουμε φιλικά. Ο έρωτας έχει κάτι το επίπονο. Εχω ερωτευθεί και έχω, αναγκαστικά, πονέσει. Αλλά δεν το λέω με πικρία, έτσι είναι τα πράγματα κι αυτό είναι το ωραίο. Αλλιώς δεν είναι έρωτας.

»Μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήμουν πολύ cool. Μετά την καραντίνα έχω παρατηρήσει μια συναισθηματική έξαρση, όλα στο κόκκινο. Αλλά θα το διαχειριστώ. Δεν ξέρω πως είναι για τους γύρω μου αλλά τουλάχιστον για μένα κάθε μέρα έχει ενδιαφέρον.

»Πέρυσι ήταν η πρώτη μου μεγάλη θεατρική δουλειά. Στο “Ψηλά απ΄την γέφυρα” με κάλεσε ο Γιώργος Νανούρης, δοκιμάσαμε κάποια πράγματα με τον Πυγμαλίωνα (σ.σ. Δαδακαρίδη) και βγαίνοντας απ΄το θέατρο τηλεφώνησα στην μαμά μου και της είπα ότι τα πήγα χάλια. Με το που κλείνω το τηλέφωνο με παίρνει ο Νανούρης και μου λέει εγώ σε θέλω εσύ είσαι ΟΚ;

»Ολο αυτό ακούγεται σαν όπου πάω να μαγεύω. Αλλά δεν είναι έτσι. Νομίζω ότι επειδή πάω και δεν πιστεύω ότι πρόκειται να συμβεί, είμαι κάπως χαλαρή και προσπαθώ να κάνω αυτό που μου ζητούν. Νομίζω ότι σε μένα βλέπουν μια γλυκιά απειρία.

»Καταλαβαίνω ότι δεν είμαι μια κοπέλα που έχει την ομορφιά που είναι τώρα της μόδας κι αυτό για την δουλειά μας νομίζω ότι είναι θετικό. Και γι΄αυτά που θέλω να κάνω εγώ, ακόμα περισσότερο. Πάντα παίζει ρόλο η εξωτερική εμφάνιση. Δεν είμαι η Μόνικα Μπελούτσι, ούτε η Μπάρμπι, δεν είμαι μοντέλο.

»Τώρα στο “Αθηνών” που είμαι φέτος, στο “Μην σου τύχει...” , έγινε μια κλειστή οντισιόν, και με κάλεσαν. Πήγα κι έτσι έγινε. Δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο. Είναι κωμωδία και στην κωμωδία είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Πρόκειται για μαύρη κωμωδία με στοιχεία μπουλβάρ.

»Η δημοσιότητα δεν έχει μπει στην ζωή μου. Δεν μ΄απασχολεί. Εγώ θέλω να κάνω την δουλειά μου κι αν πάει καλά σημαίνει ότι μπορεί να κοιμηθώ ήσυχα το βράδυ κι ότι μπορεί υπάρξει μέλλον. Το να διαφημίσω και να προωθήσω την δουλειά μου με αγχώνει αλλά ξέρω ότι πρέπει να το κάνω. Αλλά κανένας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την προσωπική μου ζωή.

»Σκέφτομαι, αναρωτιέμαι για το μέλλον αλλά δεν ξέρω ακόμα τι είναι αυτό που θέλω και δοκιμάζω διάφορα πράγματα, διαφορετικά μεταξύ τους. Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στο εμπορικό και στο ψαγμένο θέατρο, το καταλαβαίνεις μόλις μπεις στην δουλειά -γιατί εγώ πάω λίγο στα τυφλά. Νοιώθω και κάποιες ενοχές, αν επιλέγω σωστά, γιατί μέσα απ΄τις δουλειές χαράζεις έναν δρόμο και μετά θα σου΄ρχονται και αντίστοιχες προτάσεις. Παλιότερα ίσως ήταν πιο αυστηρά τα πράγματα. Οπότε λέω να κάνω αυτό που μου΄ρχεται να κάνω, αυτό που συζητάω κι αυτό που πιστεύω εκείνη την ώρα.

»Οι δάσκαλοί μου στην σχολή λειτούργησαν ως πρότυπα. Τώρα, τα παιδιά απ΄την σχολή μου με τον Χάρη (σ.σ. Φραγκούλη) κάνουν παράσταση -στο θέατρο Σφενδόνη, αυτό που ετοιμάσαμε στην σχολή για τις εξετάσεις, το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”. Εγώ δεν συμμετέχω, γιατί χρονικά δεν γίνεται, αλλιώς φυσικά και θα ήμουν. Ωστόσο μόλις τελειώνω τα γυρίσματα πάω και παρακολουθω την πρόβα τους.

»Δεν ξέρω τι ψυχικές αποσκευές έχω ούτε που ανήκω και γιατί να πρέπει να το αποφασίσω τώρα. Προφανώς και θέλω να δουλέψω με Μαρμαρινό και Χουβαρδά. Αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να τα κάνω όλα ή μόνο ένα πράγμα.

»Οικογένεια και παιδιά είναι κάτι που δεν το σκέφτομαι καν τώρα. Παλιότερα το΄βλεπα πιο αρνητικά. Τώρα δεν μ΄απασχολεί καθόλου. Στις προβολές που κάνω στο μέλλον με βλέπω μια γριά θεατρίνα μόνη, με το τσιγάρο στο στόμα, τις ρυτίδες και το κόκκινο κραγιόν. Βλέπω κάπως μοναχικό το μέλλον. Δεν ξέρω αν αντέχεται αυτό. Οταν ήμουν μικρή μου΄χε πει η μάνα μου κάτι που μάλλον δεν κατάλαβε πόσο βαρύ ήταν ή πόσο βαριά θα μου καθόταν εμένα. Μου είπε “πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου, γιατί άμα πεθάνουμε ο μπαμπάς κι εγώ θα΄σαι μόνη”. Ωπα... Δεν μπορώ να διανοηθώ την ευθύνη να μεγαλώνω έναν άνθρωπο αλλά απ΄την άλλη καλά είναι να είσαι μόνος στα 35, στα 45, αλλά στα 70; Πόσο μπορεί ν΄αγριέψεις στα 70 αν είσαι μόνος... Εχω φίλους, αλλά λόγω δουλειάς δεν τους βλέπω. Εχω φίλους απ΄το σχολείο, απ΄το Πανεπιστήμιο, άτομα που είναι οι άγκυρές μου, τα παιδιά απ΄την δραματική, τώρα απ΄την “Ιουλία”...

»Οχι, ζήλια δεν έχω γνωρίσει, το αντίθετο θα΄λεγα. Τι να πω; Οτι πέρυσι τα παιδιά απ΄την σχολή, επειδή είχα την παράσταση στο Βεάκη, ζήτησαν να κάνουμε νωρίτερα τα μαθήματα για να μην χάνω εγώ μάθημα; Είναι πολύ συγκινητικό. Αλλά ούτε εγώ είμαι ανταγωνιστική. Εχω καταλάβει την ματαιότητα της κατάστασης. Γιατί να ζηλέψω μια κοπέλα που πήρε τον ρόλο αντί για μένα; Προφανώς γιατί τους έκανε πιο πολύ. Αλλά αυτό δεν ακυρώνει εμένα. Επαγγελματικά μου΄χουν έρθει καλά τα πράγματα, και αυτό δεν μου΄χει δημιουργήσει καμιά πικρία μέσα μου. Είμαι οχυρωμένη κι έτσι όταν θάρθει το όχι, να μπορώ να το δεχτώ».

Alpha: «Το Προξενιό της Ιουλίας», βασΙσμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Πολίτη. Σενάριο Νίκος Απειρανθίτης. Σκηνοθεσία Νίκος Κρητικός. Παίζουν: Μελέτης Ηλίας, Αννα Μάσχα, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Δημήτρης Αλεξανδρής, Ελισάβετ Μουτάφη, Γιάννος Περλέγκας, Χριστίνα Μαξούρη, Βασίλης Κουκαλάνι, Ευγενία Ξυγκόρου, Δημήτρης Σέρφας, Σίσσυ Τουμάση, Τάσος Λέκκας κ.ά. Πρεμιέρα 4/10 στις 22.40. Κάθε Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή.

Θέαρο Αθηνών: «Μη Σου Τύχει!...» του Francis Veber. Σκηνοθεσία Αιμίλιος Χειλάκης-Μανώλης Δούνιας. Παίζουν: Αιμ.Χειλάκης, Χριστόδουλος Στυλιανού, Τάνια Τρύπη, Ελένη Καρακάση, Ευγενία Ξυγκόρου, Νίνα Φώσκολου. Από 12/10.