Ευγενία Τριανταφύλλου: Η Ελληνίδα συγγραφέας που είναι υποψήφια για βραβείο Nebula

H Ευγενία Τριανταφύλλου είναι συγγραφέας και πρόσφατα με το διήγημά της με τίτλο «My Country Is a Ghost» πέτυχε μια σημαντική διάκριση αφού είναι υποψήφια για τα Nebula Awards, ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά βραβεία στην κατηγορία επιστημονικής φαντασίας/φαντασίας.

Με μια ιστορία φαντασμάτων η Ευγενία εξερευνά θέματα όπως η μετανάστευση, η οικογένεια και η πίστη και πραγματεύεται την προσωπική της εμπειρία από τα χρόνια που ζούσε στη Σουηδία.

Οι νικητές θα ανακοινωθούν στις αρχές Ιουνίου, όμως εμείς μιλήσαμε με την δημιουργό για όσα την εμπνέουν.

«Μεγάλωσα στην Αθήνα, στα Εξάρχεια, όπου ζω τώρα. Το 2012 έφυγα για τη Σουηδία με τον σύντροφό μου. Γυρίσαμε όμως πίσω το 2019, λίγο πριν από το κορωνοϊό. Έχω σπουδάσει τουριστικά και δούλεψα για κάποια χρόνια σε αυτόν τον κλάδο. Θα έλεγα ότι η συγγραφή προέκυψε κατά λάθος: ξεκίνησα να κάνω κόμικς και μέσα από την sff.gr, το Ελληνικό φόρουμ του φανταστικού, γνώρισα και άλλα άτομα που έγραφαν φανταστική λογοτεχνία. Κι έτσι γύρω στο 2011άρχισα να γράφω κι εγώ. Στη Σουηδία αφοσιώθηκα περισσότερο στη συγγραφή. Δεν πολυβγαίναμε, γιατί ήμουν σε μια πόλη κοντά στον Αρκτικό κύκλο. Οπότε αυτή η αλλαγή του κλίματος, που το έκανε πιο παραμυθένιο, ας το πούμε έτσι, αλλά και η κλεισούρα με έκαναν να συγκεντρωθώ περισσότερο».

«Διαβάζω και άλλα βιβλία μεν, αλλά μέσα στην κοινότητα του sff.gr που είναι και η μοναδική στην Ελλάδα, ήρθα σε επαφή με τον χώρο του φανταστικού. Βασικά ζωγράφιζα, δεν έγραφα, στα 27 ξεκίνησα να γράφω. Ίσως επειδή δεν ήμουν πολύ γρήγορη στο σχέδιο, αποφάσισα να κάτσω να γράψω τις ιδέες μου.

Έχω εκδώσει αρκετά διηγήματα, αλλά το «My Country Is a Ghost» θα έλεγα ότι άγγιξε περισσότερο κόσμο. Κυρίως μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιά. Αυτό το διήγημα για τη Σουηδία το έχω γράψει, αυτή τη χώρα είχα στο μυαλό μου. Αλλά θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε χώρα. Στην Αμερική, ας πούμε, βρήκε μεγάλη ανταπόκριση.

Η επιλογή για τα Nebula Awards γίνεται ως εξής: τα μέλη της SFWA (Science Fiction and Fantasy Writers of America) διαβάζουν διάφορα διηγήματα που έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και στη συνέχεια η επιτροπή φτιάχνει μια λίστα με τα αγαπημένα της. Από εκεί βγαίνουν οι υποψηφιότητες. Μάλιστα έχουμε και μια διαδικτυακή δεξίωση, ένα φόρουμ, σε δυο μέρες, όπου όλοι οι υποψήφιοι θα διαβάσουμε διάφορα αποσπάσματα. Η τελετή θα γίνει τον Ιούνιο και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα είναι ήδη πολύ χαρούμενη για την συμμετοχή μου».

«Μου αρέσει το φανταστικό, γράφω όμως κι άλλα είδη: μαγικό ρεαλισμό και ιστορίες τρόμου… Με ενδιαφέρει η μεταφορά. Μπορεί να κάνεις ενδιαφέρουσες αλληγορίες μέσα από τα μεταφυσικά στοιχεία. Τα φαντάσματα, για παράδειγμα, είναι μια μεταφορά για την κουλτούρα ενός ανθρώπου, τις αναμνήσεις του… Προτιμώ να μην μιλάω άμεσα για ένα θέμα, με ρεαλιστικό τρόπο εννοώ… Όμως πάντα χρησιμοποιώ το προσωπικό ακόμα και το αυτοβιογραφικό μου στοιχείο, γιατί έτσι η ιστορία έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο συναισθηματικά, καταρχάς σε εμένα, οπότε γίνεται πιο αληθινή.

Κάποια στιγμή ήμουν στο twitter που χρησιμοποιώ πολύ, διάβασα το σχόλιο μιας μετανάστριας που έγραφε για την ημερομηνία θανάτου του πατέρα της. Κάπως έτσι σκέφτηκα πώς θα ήταν αν ένας μετανάστης δεν μπορούσε να κουβαλήσει μαζί του στην άλλη χώρα που πήγαινε ούτε καν ένα φάντασμα. Το καλοκαίρι του 2019 βρέθηκα σε ένα εργαστήριο συγγραφής στο Σιάτλ, το Clarion West Writers Workshop, όπου οι καθηγητές είναι μεγάλα ονόματα στον χώρο του φανταστικού. Εκεί λοιπόν η συγγραφέας Amal El-Mohtar που είναι Λιβανέζα κι έχει επίσης γράψει ιστορίες για τη μετανάστευση, με παρότρυνε να αλλάξω την μορφή του διηγήματος. Αρχικά η ηρωίδα που είναι μια Ελληνίδα μετανάστρια δεν είχε φάντασμα, είχαν όλοι οι άλλοι εκτός από αυτήν. Η Amal όμως με συμβούλευσε να κάνω το αντίθετο, πράγμα που τελικά είχε πιο ενδιαφέρον.

Όταν πας σε μια χώρα ξένη πάντα σου λείπει κάτι: οι φίλοι, οι επαφές, αλλά μετά όταν γυρνάς πίσω σου λείπει η άλλη χώρα. Και κάπως έτσι νιώθεις ότι δεν ανήκεις πουθενά. Πάντα λείπει ένα κομμάτι σου. Μου άρεσε και στη Σουηδία, αλλά μας έλειψε ο τρόπος ζωής στην Ελλάδα. Εκεί είναι δύσκολο να βρεις φίλους εκεί, ειδικά αν είσαι σε μια μικρή πόλη, όπως εμείς. Κυρίως κάναμε παρέα με άλλους μετανάστες οι οποίοι σπούδαζαν εκεί. Όμως αυτοί κάποια στιγμή έφευγαν, γύριζαν στις πατρίδες τους κι έτσι νιώθαμε μια μοναξιά».

«Αν έγραφα ένα διήγημα για τον κορωνοϊό, θα ήθελα να έχει αισιόδοξο τέλος, να υπάρχει μια ελπίδα ένα φως. Θα άφηνα την πανδημία να βρίσκεται στο πίσω μέρος σαν background. Πάντως σίγουρα δεν θα το έγραφα τώρα, αλλά μετά από πέντε χρόνια. Όταν κάτι είναι πολύ έντονο, το μυαλό παγιδεύεται, σκέφτεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Μόνο όταν κάτι απομακρύνεται από το παρόν σου, αρχίζει να ξεφτίζει ως μνήμη, γίνεται πιο εύπλαστο υλικό, σαν πλαστελίνη. Για να αποφεύγεις λοιπόν το προφανές και να μην εγκλωβίζεσαι σε καλούπια, αφήνεις τον χρόνο να περάσει ….

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στη λογοτεχνία για να βιοποριστώ μόνο από το γράψιμο. Δεν είναι εύκολο αυτό στην Ελλάδα, ειδικά για όσους γράφουμε fantasy . Γι’ αυτό έχω αρχίσει επαφές με το εξωτερικό, με την Αμερική κυρίως. Η αγορά της Αμερικής θέλει καινούργιες φωνές. Έχω τελειώσει μια νουβέλα, γράφω κάποιες ιστορίες, και υπάρχει και ένα διήγημα ακόμα, για το οποίο δεν μπορώ να πω περισσότερα, γιατί έχω υπογράψει συμβόλαιο. Πρόκειται πάντως για ένα διήγημα που είναι intellectual property, δηλαδή μου έχουν παραγγείλει να γράψω μια ιστορία για έναν κόσμο που ήδη υπάρχει από άλλον δημιουργό».

«Γράφω κατευθείαν στα αγγλικά. Δεν είναι εύκολο. Στην αρχή είναι όπως όταν μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα. Μετά όμως το μυαλό, μαθαίνει να σκέφτεται έτσι. Πολλοί πιστεύουν ότι πρέπει να ζήσεις σε μια αγγλόφωνη χώρα για να γράψεις στα αγγλικά, αλλά αυτό δεν ισχύει απαραίτητα. Εγώ, ας πούμε, έμενα στη Σουηδία. Επίσης, πρέπει να σας πω ότι ακόμα και τα λάθη στη γλώσσα μπορεί να έχουν ενδιαφέρον, αν είναι κομμάτι του συγγραφικού στιλ κάποιου.

Η απλή γλώσσα είναι το δικό μου χαρακτηριστικό. Επίσης ποντάρω στην ατμόσφαιρα, περισσότερο. Άλλοι επενδύουν στους χαρακτήρες και στην κοσμοπλασία. Η Ursula K. Le Guinου, είναι και από τις πρώτες γυναίκες συγγραφείς που ασχολήθηκαν με τα θέματα φύλου και ταυτότητας, με έχει επηρεάσει πολύ. Τα βιβλία της ήταν πρωτοπόρα για την εποχή τους και η ίδια συνεχώς ήθελε να εξελίσσεται. Αυτό με αφορά κι εμένα …»

Μπορείτε να διαβάσετε το διήγημα εδώ: My Country Is a Ghost - Uncanny Magazine