«Μεγάλωσα με αυτό, είναι η ζωή μου»: Η Βάσω Μανοπούλου διηγείται πώς είναι να ζεις με προσθετικό πόδι

Η Βάσω Μανοπούλου είναι μια γυναίκα που ζει με προσθετικό πόδι σχεδόν όλη της τη ζωή. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να ζει όπως ακριβώς θέλει.

Μια φωτογραφία του φωτογράφου μας Παναγιώτη Μάλλιαρη στο Instagram στάθηκε αφορμή να την γνωρίσω.

Η Βάσω παντρεύτηκε πριν λίγες ημέρες τον εκλεκτό της καρδιάς της, Σάκη. Στην υπέροχη φωτογραφία από τον γάμο τους, ο -πλέον- σύζυγός της της βγάζει την καλτσοδέτα από το προσθετικό της πόδι και χαμογελούν και οι δύο. Μια εικόνα πραγματικής ευτυχίας.

Όταν είδα αυτή τη συγκλονιστική φωτογραφία, ένιωσα αμέσως την ανάγκη να την γνωρίσω και να μου μιλήσει για τη ζωή της.

Δώσαμε ραντεβού ένα ζεστό απόγευμα στο Mavili Beach, όπου, όλως τυχαίως, η Βάσω είχε κάνει το bachelor της. Μετά την φωτογράφιση του ζευγαριού από τον Παναγιώτη, κάτσαμε στο καφέ να τα πούμε.

Δεν έχω γνωρίσει πιο χαμογελαστό άνθρωπο, δυναμικό, με μπρίο και εντελώς ακομπλεξάριστο. Η Βάσω διηγήθηκε την ιστορία της στο BOVARY.

«Γεννήθηκα στην Αθήνα και έζησα εκεί έναν χρόνο. Στη συνέχεια, μετακομίσαμε στη Θήβα γιατί άνοιξε ο πατέρας μου μια επιχείρηση και μεγάλωσα εκεί.

Η γειτονιά μου ήταν τέλεια γιατί απέναντι είχαμε δύο γήπεδα μπάσκετ και τένις και παίζαμε όλοι μέρα με τους φίλους μου. Πολύ παιχνίδι, κρυφτό, κυνηγητό, ξέρεις, γειτονιά, άλλα χρόνια τότε».

«Ο στόχος μου ήταν να γίνω νηπιαγωγός. Δεν είχα μπει με πανελλήνιες αλλά με άλλο σύστημα. Είχα δηλώσει διάφορες σχολές και δεν με είχαν ειδοποιήσει από το Νηπιαγωγών ακόμα. Με είχαν ειδοποιήσει από άλλες σχολές και έριχνα ''άκυρα''. Τελικά με πήραν στην Αθήνα και τελείωσα τη σχολή. Γυρνώντας στη Θήβα είχα κάνει τα χαρτιά μου για να διοριστώ αλλά δεν με είχαν πάρει. Στην αρχή κρατούσα ένα παιδάκι ως babysitter και στη συνέχεια μπήκα στο Δημόσιο, σε γραφείο στήριξης Ρομά και είμαι πλέον εκεί μόνιμη. Αλλά τρελαίνομαι για τα παιδιά».

Τα πρώτα χρόνια

«Στον τελευταίο υπέρηχο που έκανε η μητέρα μου πριν γεννήσει δεν είχαν δει κάτι οι γιατροί. Θεωρούσαν ότι ήταν όλα καλά, ότι είχα όλα τα άκρα. Όταν γεννήθηκα, λοιπόν, ο γιατρός σοκαρίστηκε. Όταν με ζήτησε η μητέρα μου, δεν με έδωσαν κατευθείαν στην αγκαλιά της και άρχισε να ρωτά: ''Τι συμβαίνει με το παιδί και δεν μου το φέρνετε;''. Είχαν πάθει όλοι σοκ. Της είπαν τελικά ότι το κορίτσι έχει ένα θέμα. Σοκαρίστηκε, έβαλε τα κλάματα, αλλά έγινε πολύ δυνατή από αυτό.

Όταν γεννήθηκα ο γιατρός σοκαρίστηκε

Το ψάξαμε, πήγαμε και στο εξωτερικό, στη Ρωσία για την αποκατάσταση και καταλήξαμε στον γιατρό μου, Άγγελο Χρονόπουλο, που με ανέλαβε από 9 μηνών. Ακόμη και σήμερα αλλάζω το πόδι μου σε αυτόν».

«Το πρώτο πόδι μου το έβαλα 9 μηνών για να ξεκινήσω να περπατάω, να κάνω τα πρώτα μου βήματα. Ήταν ξύλινο τότε, δεν υπήρχαν οι μηχανισμοί που υπάρχουν τώρα. Κανονικό ξυλοπόδαρο. Μεγάλωσα με αυτό, έμαθα να ζω. Είναι η ζωή μου».

Το πρώτο πόδι μου το έβαλα 9 μηνών

«Όταν ήμουν παιδί, δεν έδινα σημασία, από ό,τι μου έχει πει η μητέρα μου. Με έμαθε να σηκώνομαι. Μια μέρα έπεσα με το ποδήλατο και της λέω: Μαμά, έπεσα. Με κοιτάει και μου λέει: Σήκω. Έμαθα έτσι να είμαι πιο ανεξάρτητη. Μεγαλώνοντας, στην εφηβεία πέρασα λίγο τα ζόρια μου. Παρόλο που το είχα συνηθίσει. Έλεγα: ''Γιατί σε μένα;'' Και πιο πολύ στο ερωτικό κομμάτι. ''Θα βρω κάποιον που θα το δεχτεί;'', σκεφτόμουν. Γιατί δεν το δέχονται όλοι. Τον βρήκα όμως τελικά!»

Η μητέρα μου με έμαθε να σηκώνομαι

Η αντιμετώπιση

«Στο σχολείο ήταν όλα τέλεια, δεν μου είχε δημιουργήσει κανένας θέμα. Μόνο ένα παιδάκι με είχε πει ''κουτσή'', αλλά το ξεπεράσαμε. Δεν με έβλεπαν διαφορετικά, ίσως επειδή ήμουν κι εγώ δραστήρια. Και να δυσκολευόμουν, το προσπαθούσα, δεν τα παράταγα. Ήμουν μέσα σε όλα, στο παιχνίδι, στα θεατρικά.

Ίσως επειδή είναι εκ γενετής, δεν αντιμετώπισα κάτι διαφορετικό. Δεν είχα ανάγκη τη στήριξη στην καθημερινότητα. Δεν δυσκολεύτηκα. Οι άλλοι με αντιμετώπιζαν ως ίδια με εκείνους, δεν με έβλεπαν διαφορετικά. Ίσως γι’ αυτό δεν είχα ανάγκη τη στήριξη.

Δεν είχα ανάγκη τη στήριξη στην καθημερινότητα

Μπορεί να με κοιτάνε στην παραλία, αλλά είναι αναμενόμενο. Οι περισσότεροι το ξέρουν, υπάρχουν όμως και άνθρωποι που δεν το ξέρουν και βλέπουν μια κοπέλα με προσθετικό μέλος. Εγώ, όμως, δεν νιώθω καθόλου περίεργα, είμαι τελείως ακομπλεξάριστη και ανοιχτή».

Το προσθετικό μέλος

«Όπως κάθε κοπέλα, ήθελα να φοράω τακούνια. Τακούνια έβαλα πρώτη φορά στα 30 μου όταν πήγα σε μια εκδήλωση για να δοκιμάσω ειδικό πέλμα για τακούνι. Δεν μπορείς να φανταστείς πώς ένιωσα. Ένιωσα γυναίκα. Θα ήθελα να φοράω καμιά φορά, τώρα φοράω τελείως flat, ακόμη και στον γάμο.

Τακούνια έβαλα πρώτη φορά στα 30 μου

Τα προσθετικά μέλη κοστίζουν αρκετά. Το μόνο πρόβλημα που ίσως αντιμετώπισα στη ζωή μου ήταν αυτό. Το πιο δύσκολο κομμάτι του προσθετικού μέλους ήταν το οικονομικό και όχι το πρακτικό.

Στα 5-6 χρόνια λόγω φθοράς ή αυξομείωσης του βάρους, πρέπει να το αλλάζω. Έχω δοκιμάσει και αυτά που φορούν οι αθλητές και είχα πάει στο ΟΑΚΑ για τρέξιμο».

Ο Σάκης

«Τον Σάκη τον ήξερα φατσικά, αλλά μέχρι εκεί. Έκανε παρέα με τον ξάδερφό μου.Τον περνάω 3,5 χρόνια. Ξεκινήσαμε από το Facebook να μιλάμε, παίζαμε ένα κοινό παιχνίδι. Από φίλοι καταλήξαμε μαζί. Είμαστε πλέον μαζί 10 χρόνια.

Ήταν η πρώτη μου σχέση στα 23. Είχα, βέβαια, πλατωνικούς έρωτες πιο πριν. Μάλιστα, ο Σάκης δεν το ήξερε, παρόλο που ζούσαμε στην ίδια πόλη και κούτσαινα. Πίστευα ότι το ήξερε αλλά όχι. Μια μέρα, στην αρχή της σχέσης μας, του λέω: Να σου πω, έχεις παρατηρήσει ότι κουτσαίνω; Λέει ναι. -Ξέρεις τι έχω; Μου λέει: Όχι, τι; Και του δείχνω τότε μια φωτογραφία του Πιστόριους. -Το βλέπεις αυτό το πόδι; Φοράω τέτοιο. Έμεινε στην αρχή, λίγο. Του είπα στην ψύχρα τότε: Αν θέλεις να φύγεις, φύγε τώρα. Μην μείνεις και μετά... Και δεν έφυγε ποτέ. Ήμουν ξεκάθαρη.

Του είπα: Αν θέλεις να φύγεις, φύγε τώρα

Φέτος παντρευτήκαμε. Εγώ του έκανα πρόταση γάμου μεταξύ σοβαρού και αστείου. Μία στη Σίφνο που ανεβαίναμε σε ένα εκκλησάκι και άλλη μια που είχα πάρει το μονόπετρο της γιαγιάς μου και του είπα: Θέλω να σε παντρευτώ; Θέλω! Και του το έδωσα να μου το βάλει στο δάχτυλο. Εκεί θα κατέληγε».

Η κοινή ζωή

«Θέλουμε να μείνουμε στη Θήβα, εκεί είναι οι δουλειές μας, οι φίλοι, οι οικογένειες. Είναι πιο οικογενειακά, δεν φοβάσαι για τα παιδιά σου. Μου αρέσει η επαρχία. Όταν έμενα στην Αθήνα, στο Παγκράτι, με την πρώτη ευκαιρία έφευγα. Σκεφτόμαστε να κάνουμε παιδιά στο άμεσο μέλλον. Τα λατρεύω τα παιδιά».

Χόμπι και ελεύθερος χρόνος

«Στον ελεύθερο χρόνο μου γυμνάζομαι, κάνω βάρη, pilates, TRX, παίζω τένις. Αν δεν μπορώ να κάνω κάτι, δοκιμάζω κάτι άλλο. Πάω βόλτα με τις φίλες μου. Επίσης, έχω γίνει ambassador της Barbie με προσθετικό μέλος. Ο Σάκης παίζει μπάλα και πάει γήπεδο. Ακόμη, έχουμε σκυλιά και ασχολούμαστε μαζί τους όλοι την ώρα.

Γυμνάζομαι, κάνω βάρη, pilates, TRX, παίζω τένις

Τρελαίνομαι για τα ταξίδια στα νησιά. Μου λένε να πάμε εξωτερικό, αλλά εγώ προτιμώ τα νησιά στην Ελλάδα. Θα πάμε Σαντορίνη για μήνα του μέλιτος. Θα ήθελα να δοκιμάσω νέα πράγματα. Θα ήθελα να κάνω, για παράδειγμα, κατάδυση που δεν έχω κάνει. Έχουμε κάνει και ανάβαση στη Δημητσάνα, σε δύσβατα σημεία και τα καταφέραμε».

«Έχω γνωρίσει και άλλα άτομα με προσθετικά μέλη. Κάποιοι δεν το αντιμετωπίζουν εύκολα, κυρίως οι μεγαλύτεροι. Ενώ οι νέοι με τον αθλητισμό βρίσκουν διέξοδο. Το ξεπερνούν πιο εύκολα. Αν ήμουν στην Αθήνα θα ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον αθλητισμό.

Για την περιβόητη φωτογραφία

«Δεν ήθελα να πετάξω ανθοδέσμη. Θυμήθηκα τότε την καλτσοδέτα που είχα στο προσθετικό μου πόδι και το έθιμο που την βγάζει ο γαμπρός. Έτσι τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία».

Δύναμη και ελπίδα

«Η μαμά μου είναι μαχήτρια. Ήταν στο ψυχολογικό κομμάτι δίπλα μου, στο ουσιαστικό. Δεν χρειάστηκα βοήθεια από ψυχολόγο ή στήριξη, την είχα από την οικογένεια και τους φίλους.

Η ζωή είναι ωραία και δεν αξίζει να το βάζουμε κάτω

Η ζωή είναι ωραία και δεν αξίζει να το βάζουμε κάτω. Προχωράμε, να είμαστε δυνατοί. Μέσα από τις δυσκολίες, βγαίνουμε πιο δυνατοί».

Ευχαριστούμε το Mavili Beach για την φιλοξενία