Στον φανταστικό κόσμο της -Η Βασιλική Κούκου εξηγεί πώς είναι να είσαι εικαστικός την εποχή του Instagram
Μια ηλιόλουστη ταράτσα με διάσπαρτους μουσαμάδες, μικροσκοπικά γλυπτά σε περίεργα σχήματα και χρώματα, μια καλοκαιρινή μέρα μέσα στο φθινόπωρο σαν εκείνη να έχει συμμαχήσει κρυφά με τη φύση, εξασφαλίζοντας για το μικρό της ατελιέ μόνο φωτεινές μέρες.
Φορώντας λαχανί και λιλά, η Βασιλική Κούκου μοιάζει να βγήκε από τους καμβάδες της, είναι η βασίλισσα του δημιουργικού της μικρόκοσμου. Όμως κάτι στην αύρα της αντανακλά τα καινοτόμα fashion brands, τις ετερόκλητες μουσικές αναφορές, τα πολύχρωμα φίλτρα των social και όλα όσα συνθέτουν την απενοχοποιημένη φρεσκάδα της generation Z. Η Βασιλική είναι ένα κορίτσι της εποχής της.
«Εδώ και κάποια χρόνια εξερευνώ μια θεματική που ονομάζω «Ο φανταστικός μου κόσμος» (My fantasy world). Αφορά βιώματα και αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας, μια παιδικότητα που δεν θέλω να χάσω και έτσι την αποτυπώνω στα έργα μου. Τα πλάσματα στους καμβάδες μου προέρχονται από αυτόν τον φανταστικό κόσμο, ο οποίος έχει επιρροές από τη φύση, από τον κόσμο των φυτών, των εντόμων και των λουλουδιών -αυτόν τον μικρόκοσμο που μας περιβάλλει, αλλά που τείνουμε να τον προσπερνάμε», λέει δείχνοντας τους καμβάδες της. «Είναι ταυτόχρονα ένας κόσμος ελπιδοφόρος αλλά και λίγο αλλόκοτος».
Τα πλάσματα που ζωγραφίζεις δεν έχουν φύλο, ούτε ηλικία. Έχει σχέση και με το πώς αντιλαμβάνεσαι τις σχέσεις των ανθρώπων σήμερα;
Εντελώς. Νιώθω ότι ο άνθρωπος δεν έχει μια συγκεκριμένη ηλικία -μπορεί να είναι 25 και να νιώθει 80 και το αντίστροφο. Στον κύκλο μου έχω άτομα όλων των ηλικιών και πάντα λέω ότι το σημαντικό είναι να μου ταιριάζουν σαν άνθρωποι, όχι σαν αριθμοί. Νιώθω αυτή την αγάπη προς το ον, γενικά. Δημιουργώ έναν κόσμο ισότητας, όπου όλοι είναι διαφορετικοί αλλά έχουν τα ίδια δικαιώματα. Αυτό το στοιχειώδες που ονειρευόμαστε για μια κοινωνία, δηλαδή. Τα πλάσματα στους καμβάδες μου είναι διαφορετικά, αλλά συνυπάρχουν.
Από που αντλείς έμπνευση γενικά;
Μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια και οι μύθοι, οι μεταμορφώσεις. Αντλώ ερεθίσματα από την αφρικανική τέχνη, τις μάσκες και τα τελετουργικά, τα μοτίβα. Με συγκινούν οι αρχαίες φυλές που δημιουργούσαν τέχνη με τα πιο απλά, φυσικά υλικά. Ένα ταξίδι που ονειρεύομαι επίσης είναι η Ιαπωνία -τα χωριά που δημιουργούν χαρτί, το μελάνι, τα πινέλα, τα ιδεογράμματα, οι μύθοι τους. Έχουν μια τρομερή κουλτούρα -ακόμη και το πιο μικρό έντομο είναι σημαντικό για αυτούς. Η σειρά έργων μου Blooming family είναι μια οικογένεια με κεραμικά εμπνευσμένα από τον μύθο του Ζαγρέα. Μια άλλη οικογένεια είναι τα cut-off creatures που είναι κομμένα στη μέση και τα σώματά τους μπορούν να εναλλάσσονται -δηλαδή ένα κεφάλι να κουμπώνει με ένα άλλο σώμα. Οι καμβάδες μου είναι τα τοπία, ενώ τώρα πειραματίζομαι με το σίδερο, το ξύλο αλλά και το digital. Θέλω διαρκώς να εξελίσσομαι.
Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης
Όλοι οι πίνακές σου έχουν χαρούμενα χρώματα. «Καταπίνεις» τις πιο μαύρες σου σκέψεις και τις μετουσιώνεις σε χρώμα και αυτές; Τα χρώματα που χρησιμοποιώ μπορεί να έχουν προκύψει από κάτι που με στεναχωρεί και με πληγώνει. Ένα από αυτά είναι, για παράδειγμα, ο ρατσισμός και οι διακρίσεις, ειδικά όταν το βλέπω σε παιδιά της ηλικίας μου. Δεν πονάω τη στιγμή που ζωγραφίζω, δεν ανήκω στους καλλιτέχνες που πονούν για να δημιουργήσουν. Το αρχικό ερέθισμα, όμως, μπορεί πράγματι να είναι κάτι στενάχωρο. Έχω, ωστόσο, και μία σειρά με αποκλειστικά ασπρόμαυρα έργα, τα οποία είναι τα «Κακά όνειρα». Πειραματίζομαι διαρκώς.
Πόση απόσταση μπορεί να έχει η καθημερινότητα μιας εικαστικού από το κλασικό 9 tο 5 ωράριο; Συνήθως ξυπνάω και ξεκινώ να δουλεύω κάποιες ιδέες που έχω ή αυτοσχεδιάζω. Κάποιες μέρες μπορεί να μην προκύψει κάτι, και κάποιες άλλες να κάνω 3 έργα στη σειρά. Είμαι σε μία συνεχή δημιουργική ανησυχία -καμιά φορά ξυπνάω με ιδέες μέσα στη νύχτα. Αγαπώ τόσο πολύ αυτό που κάνω, που μπορεί να δουλεύω για 8 ή 10 ώρες χωρίς να το καταλάβω καν. Το καταλαβαίνω μόνο το βράδυ που μου βγαίνει η κούραση, αλλά και πάλι δεν το βιώνω ως κούραση -αντίθετα, νιώθω κάθε φορά ότι γέμισα ένα κουτάκι μέσα μου.
Μεγάλωσες με γονείς εικαστικούς και διδάσκεις η ίδια καλλιτεχνικά σε παιδιά. Πώς βλέπεις τη σχέση της νέας γενιάς με την τέχνη;Με τους γονείς μου είμαι σαν φίλη, νιώθω ότι με καταλαβαίνουν. Δεν θα με μάλωναν ποτέ, ας πούμε, δηλαδή επειδή λέρωσα κάτι ζωγραφίζοντας! Πήρα πολλά ερεθίσματα μεγαλώνοντας, πηγαίναμε σε εκθέσεις, σε μουσεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Νιώθω ότι τα νέα παιδιά έχουν πλέον στη διάθεσή τους πάρα πολλά ερεθίσματα και πάρα πολλές επιλογές -χάρη στο ίντερνετ γνωρίζουν ήδη τα πάντα. Πιστεύω ότι έρχεται μια γενιά πολύ πιο διαφορετική πιο «ανοιχτή» και πολύ πιο ίση.
Εσύ τι σχέση έχεις με το ίντερνετ; Πόσο σε βοηθά ή δεν σε βοηθά στη δουλειά σου; Είμαι πολύ ενεργή. Φτιάχνω το website μου, έχω Instagram και Facebook όπου ανεβάζω τη δουλειά μου. Γνωρίζω αρκετούς καλλιτέχνες που απέχουν, αλλά δεν το ασπάζομαι. Είμαι της άποψης ότι αν θέλεις να είσαι καλλιτέχνης του σήμερα πρέπει να είσαι και άνθρωπος του σήμερα. Είναι βέβαια τοξικό να είσαι όλη την ημέρα δικτυωμένος -πιάνω κι εγώ συχνά τον εαυτό μου να σκρολάρει άσκοπα. Το ίντερνετ είναι όμως ένα μέσο το οποίο αν το αξιοποιήσεις σωστά έχει να σου δώσει πάρα πολλά -ειδικά όσον αφορά την τέχνη, θεωρώ ότι βοηθά και δίνει ευκαιρίες.
Τι χαίρεσαι που πέτυχες και για τι ανυπομονείς; Είμαι ευγνώμων γιατί φέτος πέτυχα πολλούς προσωπικούς μου στόχους και προώθησα τη δουλειά μου προς τα έξω. Τους επόμενους μήνες θα συμμετέχω σε εκθέσεις και projects για τα οποία είμαι ενθουσιασμένη. Το όνειρό μου είναι κυρίως να εξελίσσομαι σαν άνθρωπος, να μην χάσω την ενέργεια και την χαρά που έχω για την τέχνη μου και να προσεγγίσω περισσότερο κόσμο μέσα από αυτήν. Με ενδιαφέρει επίσης να μην χάσω την φρεσκάδα μου απέναντι στα πράγματα!
Προς το παρόν πάντως, η Βασιλική και τα έργα της την έχουν σε αφθονία.
