Αλεξάνδρα Παλαιολόγου: «Με απασχολεί ότι δεν υπάρχουν ρόλοι για γυναίκες της δικής μου ηλικίας»

Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου μεγάλωσε στην Κυψέλη. Από νωρίς ήξερε ότι θα γίνει ηθοποιός. Στην πρώτη της θεατρική εμφάνιση έστρωνε στη σκηνή το χαλί του Αγαμέμνονα... Αγαπάει την τηλεόραση και τώρα πια επιλέγει να κάνει ό,τι θέλει η ψυχή της. Είναι δυναμική, αισιόδοξη και ρομαντική.

«Μεγάλωσα στην Κυψέλη, στη Φωκίωνος Νέγρη. Η οικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση με την χώρο, αλλά ήταν εξαιρετικά φιλότεχνη. Η μαμά μου θεωρούσε το θέατρο παιδεία, και πολύ καλά έκανε. Με πήγαινε Εθνικό, Βογιατζή, Επίδαυρο, βλέπαμε τα πάντα. Ο μπαμπάς μου είχε αναλάβει το κομμάτι της όπερας, Λυρική Σκηνή, μπαλέτο. Ημουν ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα την τέχνη.

Δημόσιος υπάλληλος ήταν ο μπαμπάς μου και νηπιαγωγός η μαμά μου. Η μαμά μου έκανε το εξής καταπληκτικό: Είχε μπει στη Σχολή όταν ήταν νέα, μετά παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά, εμένα και τον αδελφό μου, και στα σαράντα της αποφάσισε να τελειώσει τη σχολή και να δουλέψει. Είναι ένας άνθρωπος μέσα στην αισιοδοξία. Νομίζω ότι είναι το πιο θετικό άτομο που γνωρίζω. Μεγάλωσα με πολλή αγάπη και προσφορά από τους γονείς μου. Με τον αδελφό μου έχουμε πέντε χρόνια διαφορά. Δεν τηλεφωνιόμαστε κάθε μέρα, αλλά είμαστε κοντά.

Κάποια στιγμή λοιπόν άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά το θέατρο, γιατί ένοιωθα ότι ήταν το μόνο που με εξέφραζε. Μαθήτρια ήμουν πολύ καλή, του 19 και, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου το σχολείο. Ο,τι έκανα το έκανα καταναγκαστικά και για να φέρνω καλούς βαθμούς στο σπίτι. Ηθελα να τελειώσει το σχολείο και να μπω στην Δραματική –θα΄μουν γύρω στα 13 όταν το σκέφτηκα. Οι γονείς μου πίστευαν ότι εκτός από θέατρο θα έκανα και κάτι άλλο. Οταν κατάλαβαν ότι ήταν το μόνο που θα κάνω, θορυβήθηκαν γιατί ήξεραν ότι δεν είναι η πιο ασφαλής δουλειά αλλά από την άλλη κατάλαβαν ότι ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ. Με συμβούλεψαν όμως να το αφήσω αν δω ότι δεν προχωράω.

Πίστευα πολύ στον εαυτό μου. Είχα όμως και αποσκευές. Οι γονείς μου ήταν πάντα στήριγμα για μένα. Πέρυσι έχασα τον πατέρα μου. Η μαμά μου είναι ακόμα ένα πολύ βασικό στήριγμα την ζωή μου».

«Παρέες είχα στο σχολείο, ήμουν κοινωνική, πρόεδρος του 15μελούς, πολιτικοποιημένη τότε –μετά σταμάτησα, αλλά πιο πολύ έκανα παρέα με μεγαλύτερους ανθρώπους, παιδιά που πήγαιναν ήδη σε δραματικές σχολές. Μέσα μου τα είχα δρομολογήσει τα πράγματα.

Πήγα στην σχολή του Θεοδοσιάδη, μια από τις καλύτερες, αυστηρή, εφάμιλλη του Εθνικού και του Τέχνης. Μπαίναμε τριάντα και βγαίναμε έντεκα. Ηταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, ανέμελα, και περιμένα με χαρά να βγούμε. Γιατί δεν ξέρεις τι σε περιμένει, κι είσαι σίγουρος ότι θα ανοίξουν οι πόρτες και θα σου στρώσουν το κόκκινο χαλί με ροδοπέταλα... Οταν είσαι νέος έχεις τέτοια όνειρα. Θυμάμαι όμως πόσο κριτική διάθεση είχαμε τότε. Πηγαίναμε να δούμε μια παράσταση και δεν μας άρεσε τίποτα και κανένας, παρά ελάχιστες εξαιρέσεις. Αργότερα, όταν μεγάλωσα και μπήκα στην δουλειά, κατάλαβα και σέβομαι την όποια παράσταση. Βλέπω ότι οι άνθρωποι έχουν μοχθήσει –κι ας μην είναι καλό το αποτέλεσμα. Και δεν έχω πια κριτική διάθεση. Πάω στο θέατρο ως ο πιο καλοπροαίρετος θεατής».

Δεν είχα ποτέ την αίσθηση ότι είμαι όμορφη –ούτε τώρα

«Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν όταν τελείωσα το πρώτο έτος της δραματικής και είχα την τύχη να έχω καθηγήτρια την Ελένη Χατζηαργύρη. Εκείνο το καλοκαίρι έκανε Κλυταιμνήστρα στον "Αγαμέμνονα" με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου. Χρειάζονταν λοιπόν μια κοπελίτσα να στρώνει το χαλί του Αγαμέμνονα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ με πόσο σεβασμό ήρθε αυτή η γυναίκα να μου το προτείνει, μήπως και με προσβάλει. Την ευγνωμονούσα... Ηταν κάτι πολύ ωραίο όλο αυτό, στις πρόβες, στην περιοδεία. Ενα χαλί έστρωνα αλλά η εμπειρία ήταν καταπληκτική.

Μετά όταν τελείωσα με πήρε ο Δάνης ο Κατρανίδης που τον είχα δάσκαλο και με πρότεινε σε μια σειρά στον Αντέννα, την "Σκιά του χρήματος". Με πήρανε και από εκεί με είδε ο Φώσκολος, με πήρε στην "Λάμψη" κι όλα πήραν έναν δρόμο. Εχω κάνει τηλεόραση με την καρδιά μου και έτσι θα την ξανακάνω.

Δεν είχα ποτέ την αίσθηση ότι είμαι όμορφη –ούτε τώρα. Μου το λένε αλλά εγώ δεν το αισθάνθηκα ποτέ. Δεν κατάλαβα ποτέ αντιζηλίες, τρικλοποδιές, φθόνο, γιατί είχα άγνοια αυτού του πράγματος. Εκανα φίλες στο θέατρο αλλά όχι πολλές, γιατί στο θέατρο είμαστε λίγο σαν τους τσιγγάνους, μια εδώ, μια εκεί. Δύσκολα να κρατήσεις σχέσεις.

Η πρώτη μου θεατρική δουλειά ήταν στο θέατρο Παρκ , “Η Μαρκησία του λιμανιού” μιούζικαλ του Νίκου Φώσκολου –τεράστιο σχολείο ο Φώσκολος».

«Σήμερα εάν ανοίξεις την ελληνική τηλεόραση θα δεις ηθοποιούς που δεν έχουν ξανακάνει τηλεόραση. Παλιότερα όμως, είναι αλήθεια, υπήρχαν διαχωρισμοί και το να διαλέξεις έναν αμιγώς θεατρικό δρόμο ήταν ένα δύσβατο μονοπάτι. Θεωρούσαν όλοι ότι, επειδή έχεις κάνει τόση τηλεόραση πρέπει να μπεις στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, να αναβαπτισθείς και μετά να μπεις τον ιερό χώρο της τέχνης. Ναι, υπήρχαν ταμπέλες κι εγώ αυτό το ένοιωσα πολύ έντονα, αναρωτιόμουν τι κάνω λάθος. Προσωπικά ήμουν πάντα χαμηλών τόνων και χαμηλού προφίλ.

Με το πέρασμα του χρόνου ξεπεράστηκαν όλα αυτά και είπα στον εαυτό μου ότι από εδώ και πέρα, θα κάνω τα πράγματα που θέλει η ψυχή μου. Ετσι ξεκίνησα τον μονόλογο “Επάγγελμα πόρνη” με τον Ενκε Φεζολάρι, που ευτύχησε να παίζεται πέντε χρονιές, πήγε Κύπρο, Βρυξέλλες και μας τον ζητάνε ακόμα. Πήγα σε μικρότερους χώρους. Αυτές οι επιλογές μου έγιναν μεσούσης της κρίσης, την εποχή που δεν υπήρχε τηλεόραση. Θεώρησα ότι τώρα ήταν η ώρα, αλλά με τίμημα».

Ναι, και δυναμική είμαι και τσαγανό έχω αλλά και ρομαντική είμαι

Πριν την κρίση, όταν τα πράγματα λειτουργούσαν κανονικά, ως το 2010 ήμουν μια γυναίκα ανεξάρτητη οικονομικά –αγόρασα το σπίτι μου (το χρωστάω ακόμα), ένα αυτοκίνητό, έκανα τα ταξίδια μου, έκανα δώρα στους δικούς μου ανθρώπους. Από το ΄10 και μετά τα πράγματα ζορίστηκαν. Δεν ξέραμε πως θα ξημερωθούμε. Κι όταν πήγαμε να πάρουμε μια ανάσα, ήρθε, το ΄19 ο Covid και μας απόκαμε. Αλλά θα σηκώσουμε κεφάλι, θα βρούμε ξανά την χαρά της ζωής που τώρα μας λείπει».

«Ναι και δυναμική είμαι και τσαγανό έχω αλλά και ρομαντική είμαι. Τον πρίγκιπα με το άλογο σκέφτομαι βαθιά μέσα μου.... Αν ήρθε; Μπορεί και να έχει έρθει αλλά όχι με την μορφή που τον είχα στο μυαλό μου. Και πιστεύω ότι ακόμα είμαι σε μια ηλικία που μπορώ να ζήσω πολλά πράγματα.

Εχω κάνει δύο γάμους αλλά δεν με ενδιέφερε η έννοια του γάμου καθόλου. Με τον πρώτο μου σύζυγο είχαμε μια σχέση επτά χρόνων και κάποια στιγμή μου είπε “τι θα γίνει, ή θα χωρίσουμε ή θα παντρευτούμε”. Και παντρευτήκαμε. Δεν το είχα ούτε καημό ούτε μαράζι. Ομως οι σχέσεις θέλουν σοβαρότητα. Κι εγώ ήμουν σοβαρή και προσεκτική στα επαγγελματικά μου. Στα προσωπικά μου ήμουν πιο παρορμητική. Νομίζω ότι την προσωπική μου ζωή ίσως, λίγο, να μην την χειρίστηκα τόσο καλά».

«Δεν με απασχόλησαν σχεδόν ποτέ τα παιδιά. Εχω την αίσθηση ότι δεν ήμουν γεννημένη για να γίνω μαμά. Αυτό το ένοιωθα από νωρίς. Ισως να αισθανόμουν ότι τα παιδιά είναι μεγάλη ευθύνη και δεν μπορούσα να την αναλάβω. Δε ξέρω. Κάτι με φόβιζε στο θέμα παιδί.

Ούτε ο δεύτερος γάμος μου είχε το σκεπτικό να κάνω παιδιά. Τον έκανα στα σαράντα κάτι μου, οπότε ούτε που το σκεφτόμουν. Κι όμως, σ΄ αυτόν τον γάμο έμεινα έγκυος και ήθελα να το κρατήσω. Αλλά η φύση έρχεται τότε και σου λέει “για κάτσε κουκλίτσα μου. Τώρα που το σκέφτεσαι εσύ, τώρα θα στο φέρω κι όπως θες;”. Είχα μια παλίνδρομη κύηση. Ηταν κάτι πολύ θλιβερό, ένα πολύ μεγάλο πένθος που πέρασα και δεν το περίμενα. Γιατί ονειρεύτηκα... Ναι, μετά το ξεπέρασα. Η δουλειά μου, που είναι σκληρή, τα έφερε έτσι ώστε να έχω πρεμιέρα στην Θεσσαλονίκη την ημέρα που πήγα να μου αφαιρέσουν το παιδί γιατί έτσι έπρεπε. Κι έτσι μετά πήρα το αεροπλάνο και πήγα στην πρεμιέρα. Βοήθησε και η δύναμη που έχω: Θέλω να πηγαίνω μπροστά. Πέφτω, αλίμονο αν δεν πέσουμε, και μετά σηκώνομαι και ξαναπάω, με την ίδια χαρά, την ίδια ενέργεια, την ίδια ζωτικότητα».

«Οχι, δεν φροντίζω πολύ τον εαυτό μου πια. Αλλά έχω κάνει μια πολύ καλή δουλειά στο πρόσωπό μου ως πρόληψη. Εκανα μεσοθεραπεία από πολύ νωρίς, ακολουθώντας το πρωτόκολλο της θεραπείας. Είχα ένα λεπτό δέρμα κι έτσι το ξεκίνησα νωρίς. Και πιστεύω ότι αυτό έχει κρατήσει ως τώρα, που δεν περιποιούμαι το ίδιο τον εαυτό μου. Ωστόσο κάνω τα απαραίτητα».

Δεν έχω απολαύσει τη δημοσιότητα, δεν νομίζω ότι την απολαμβάνει κανείς

«Οσο για το σώμα μου είχα πάντα καλή σχέση. Εκανα γιόγκα, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Αν ντύνομαι ωραία; Εχω τον Αλέκη Φούκο, φίλο, αδελφό πια, κι όποτε πρέπει να κάνω μια εμφάνιση, μου φέρνει κάτι ξεχωριστό. Αν θέλω να εντυπωσιάσω, ξέρω πως να το κάνω. Αλλά δεν είναι αυτό που με ενδιαφέρει.

Δεν έχω απολαύσει τη δημοσιότητα, δεν νομίζω ότι την απολαμβάνει κανείς. Αλλο το να ασχολούνται μαζί σου για τη δουλειά κι άλλο για τη ζωή σου –έπαθα και μια κρίση πανικού κάποια στιγμή. Μετά συμφιλιώθηκα με το γεγονός. Ούτε κρύβω την προσωπική μου ζωή ούτε την διατυμπανίζω. Αλλά όταν μου μιλάνε στον δρόμο, το χαίρομαι, γιατί είναι πολύ τρυφεροί οι άνθρωποι σ΄αυτά που μου λένε. Και τώρα με τις μάσκες, με αναγνωρίζουν από την φωνή -έτσι μου λένε».

«Τα διαζύγια; Το γεγονός ότι και με τους δύο πρώην συντρόφους μου έχουμε μείνει καλοί φίλοι, κάτι σημαίνει. Αλλά την ώρα που συμβαίνει, δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο. Γιατί ένα διαζύγιο μπορεί να το δεις και σαν μια αποτυχία, μια ήττα, ότι δεν το χειρίστηκες καλά. Το ξεπερνάς όμως όταν έχει υπάρξει αγάπη.

Εγώ είμαι των μεγάλων ερώτων, και όλες μου οι σχέσεις βασίζονται στον ενθουσιασμό του έρωτα. Γιατί εγώ εκείνη την ώρα πραγματικά βλέπω τον πρίγκηπα με το άλογο...

Οι καταγγελίες δεν με εξέπληξαν καθόλου. Ακούγαμε πολλά. Νομίζω ότι το θέατρο αποφάσισε να αυτοκαθαρθεί. Επειδή δεν κάναμε και τίποτα όλον αυτόν τον καιρό, ήρθαμε αντιμέτωποι με τα τραύματά μας –όλα αυτά τα χρόνια που τρέχαμε, τα κρύβαμε. Θαυμάζω και νοιώθω μεγάλο σεβασμό στους συναδέλφους που είχαν το κουράγιο να το κάνουν αυτό. Γιατί θέλει μεγάλο κουράγιο, κότσια.

Κι εγώ έχω ζήσει κάποια περιστατικά –δεν υπάρχει γυναίκα, σε όλους τους χώρους, που να μην το έχει περάσει. Αλλά ήμουν μάλλον τυχερή και δεν μου έτυχαν τα βαριά περιστατικά. Ηταν διαχειρίσιμα. Ούτε μου άφησαν τραύματα».

Με απασχολεί ότι στα σενάρια δεν υπάρχουν ρόλοι για γυναίκες της δικής μου ηλικίας

«Δεν έχω νοιώσει ότι είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα στον χώρο μας. Εκεί που αισθάνομαι ότι είναι δύσκολο είναι στο γεγονός ότι δεν είναι τόσο πολλοί οι γυναικείοι ρόλοι –οι άντρες βρίσκουν πιο εύκολα δουλειά. Οι συγγραφείς που γράφουν για γυναίκες είναι λιγότεροι.

Η ηλικία δεν με απασχολεί καθόλου. Με απασχολεί όμως ότι στα σενάρια δεν υπάρχουν ρόλοι για γυναίκες της δικής μου ηλικίας, ή είναι για νεότερες –το πολύ ως τα σαράντα και μετά για ηλικίες άνω των εξήντα. Πέρυσι δούλεψα στην τηλεόραση, μετά από αρκετά χρόνια, στην σειρά “Ερωτας μετά” και είμαι πολύ περήφανη γι΄ αυτήν την δουλειά».

«Δεν θα άλλαζα τίποτα από όσα έχω κάνει. Δεν μετανιώνω. Πιστεύω ότι καλά έκανα ό,τι έκανα κι έφτασα εδώ. Τα έχω καλά με τον εαυτό μου –αλλιώς δεν μπορείς να τα έχεις καλά με κανέναν άλλον. Μόνον στον εαυτό σου μπορείς να στηριχτείς. Εσύ είσαι το στήριγμά σου. Κι έχω δουλέψει πάνω σ΄αυτό, πάνω στην αυτογνωσία μου. Εχω κάνει NLP (νευρωρογλωσσικός επαναπρσδιορισμός), μια μέθοδο που ό,τι σαθρό υπάρχει εγκατεστημένο στον εγκέφαλό μας από πολύ μικρή ηλικία προσπαθεί να το καταρρίψει βάζοντας ένα καινούργιο πρόγραμμα. Κι αυτό το δουλεύεις με πάρα πολλές ασκήσεις –και θεωρώ ότι έχει αποτέλεσμα. Μαθαίνεις τρόπους να διαχειρίζεσαι τους φόβους σου κι άλλα πολλά.

Είμαι ένας άνθρωπος χαρούμενος, αισιόδοξος, υπομονετικός, αλλά αυτή η δεύτερη καραντίνα με διέλυσε –δεν είχα διάθεση για τίποτα. Τώρα αναθάρρησα, γιατί κάτι αρχίζει να κινείται κι έκλεισα και ημερομηνία για εμβολιασμό! Περιμένω τα καλύτερα. Ονειρεύομαι την μέρα που δεν θα φοράω μάσκα, που θα πάω και θα δω τους φίλους μου, θα τους αγκαλιάσω, θα τους φιλήσω, θα κάνουμε ένα τεράστιο πάρτυ, θα πιούμε, θα χορέψουμε. Αυτή η επιβεβλημένη μοναξιά με επηρέασε. Μου έλειψε η ανθρώπινη επαφή».