Σε αυτό το καφέ του Παγκρατίου θα πιείτε τον πιο παχύρρευστο φραπέ -Με γεύση που θυμίζει τιραμισού
Μπορεί ο Δημήτριος Βακόνδιος να ήταν ο εφευρέτης του εθνικού μας ροφήματος, του φραπέ δηλαδή, αφού πρώτος τον λάνσαρε το 1957, όμως ο Χρήστος Λέντζος τον έκανε διάσημο, από τότε που πρωτοάνοιξε την θρυλική του καφετέρια στο Παγκράτι το 1964.
Το μυστικό του τέλειου σνακ, διότι περί σνακ πρόκειται, παρέμενε κρυφό για χρόνια. Άλλοι έλεγαν πως ο Λέντζος έβαζε αυγά, άλλοι μπέϊκιν πάουντερ, άλλοι κρέμα γάλακτος και μαρέγκα, κανείς όμως δεν ήξερε ακριβώς πώς προέκυπτε η παχύρρευστη μορφή του και η πλούσια γεύση του. Βέβαια, πλέον το μυστικό έχει αποκαλυφθεί και δεν οφείλεται σε κάποιο μαγικό συστατικό, αλλά στις μεγάλες δόσεις καφέ και ζάχαρης αντίστοιχα -σκέτος καφές εδώ δεν υπήρχε- και στο ότι ο κύριος Χρήστος χρησιμοποίησε γυάλινο κι όχι πλαστικό μπλέντερ για το ανακάτεμα.
Το πώς προέκυψε αυτό το συγκεκριμένο μείγμα, το έχει αφηγηθεί ο ίδιος. Στην αρχή το μαγαζί του λειτουργούσε ως ένα κλασικό ζαχαροπλαστείο, όπου μαζί την πάστα σέρβιραν και καφέ. Μια μέρα όμως που μια από τις υπαλλήλους έλειπε σε άδεια, ο ιδιοκτήτης μπήκε πίσω από τον πάγκο και άρχισε τα πειράματα. Χτυπώντας διαφορετικές δοσολογίες στο μίξερ, τελικά πέτυχε το αποτέλεσμα που τον ικανοποιούσε. «Από το 1965 που άνοιξα, μέχρι το 1971», έλεγε, «έφτιαχνα τον φραπέ στο σέικερ. Τότε ήταν που αγόρασα το πιο δυνατό μίξερ Μπράουν και τελειοποίησα τη συνταγή του καλού φραπέ. Το ίδιο μίξερ έχουν και άλλα μαγαζιά, αλλά τσιγκουνεύονται τη δόση. Στη χονδρική συσκευασία νεσκαφέ των 2,5 κιλών που αγοράζουν όλες οι καφετέριες, η εφορία υπολογίζει ότι αντιστοιχούν 1.000 δόσεις καφέ. Εγώ δεν βγάζω ούτε 400! Ετοιμάζω ένα γλυκό μείγμα και για τον μέτριο προσθέτω έξτρα καφέ από πάνω. Οι πελάτες ζητάνε τον έξτρα καφέ, γι’ αυτό τους πιάνει καμιά φορά και το στομάχι τους».
Για όσους δεν τον έχουν δοκιμάσει, το χαρακτηριστικό του είναι ο πυκνός αφρός και η γεύση του που θυμίζει κάτι σαν παγωμένο τιραμισού, πράγμα ασυνήθιστο. Γι' αυτό από τη μια μέρα στην άλλη κυριολεκτικά έγινε αυτό που θα λέγαμε σήμερα «talk of the town».
Από τις πέντε λοιπόν το πρωί που ανέβαζε ρολά το μαγαζί, κυριολεκτικά όλη η Αθήνα συνέρρεε για να απολαύσει τον καφέ του Λέντζου. Τη δεκαετία δε του ‘80 το μαγαζί του γίνεται στο στέκι της ομάδας μπάσκετ του Παγκρατίου, οπότε αρχίζει να αποκτάει και τη διάσημη πελατεία του, που με τα χρόνια επεκτάθηκε: καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, αθλητές, όλοι περνούσαν από εκεί.
Η παραγγελία είχε τους δικούς της κωδικούς. Ο «κανονικός καφές» είχε στάνταρ ποσότητα ζάχαρης και γάλακτος. Εάν κάποιος ήθελε μέτριο, τότε ο κύριος Χρήστος έβαζε από πάνω έξτρα προσθήκη καφέ, ώστε να μετριάσει τη γλυκιά γεύση. Η παραγγελία είχε ως εξής: ο πελάτης έλεγε «κουτί», εάν ήθελε τον κλασικό με γάλα εβαπορέ, ή «κουτί καπέλο», εάν τον προτιμούσε μέτριο.
Το 1982 το μαγαζί έγινε και τραγούδι σε στίχους του Μάνου Ρασούλη και μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου, που το ερμήνευσε ο Δημήτρης Κοντογιάννης. «Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ. Και βλέπω έναν τύπο μαζί με σένανε. Και σκύβω το κεφάλι να μη με δεις εσύ. Θολώνει το μυαλό μου και σκίζεται η Γη. Τριγύρω κουβεντιάζανε για τα πολιτικά και πώς ο Μαύρος σούταρε δοκάρι την μπαλιά. Κι εγώ ο μαύρος τώρα δα βλέπω πως μια στιγμή, να σβήσει η ζωή μου ήτανε αρκετή. Τ’ Αγίου Βαλεντίνου, αχ πίκρα και καημέ, καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ…», έλεγαν οι στίχοι, περιγράφοντας μια προσωπική ιστορία του Ρασούλη.
Δυστυχώς, το 2013 η επιχείρηση λόγω της οικονομικής κρίσης και των νέων συνηθειών -οι περισσότεροι άρχισαν να πίνουν εσπρέσο αντί για φραπέ- αναγκάστηκε να κλείσει. Τότε ο Χρήστος Λέντζος ήταν 79 ετών.
Σήμερα όμως ένας νέος επιχειρηματίας με μεγάλη εμπειρία στην εστίαση, ο Νίκος Δούλος, αποφάσισε να του ξαναδώσει ζωή. Έχοντας ήδη στο ενεργητικό του δυο επιτυχημένα πρότζεκτ στις Βρυξέλλες και αφού έμαθε στους Βέλγους να πίνουν κρύο καφέ, επέστρεψε στα πάτρια εδάφη για νέες περιπέτειες.
Μαζί με την αδερφή του την Ασημίνα Δούλου, ανακαίνισαν τον χώρο, διατηρώντας τον χαρακτήρα του και το έβαλαν σκοπό να μας ταξιδέψουν στον χρόνο. Επιμένοντας στην παράδοση και με μότο του «η ιστορία συνεχίζεται» πέρα από τον θρυλικό φραπέ, το μαγαζί σερβίρει και όλα τα γλυκά που τρώγαμε μικροί: κορνέ, κοκ, εκλέρ, σαραγλί, αλλά και τις κλασικές πάστες ποντικάκι, αμυγδάλου και σεράνο. Επίσης καθημερινά φτιάχνουν τις δικές τους χωριάτικες πίτες, φρέσκες σαλάτες, σάντουιτς με διάφορα ψωμάκια και χειροποίητο παγωτό.
Φυσικά πέρα από φραπέ, θα βρείτε και specialty coffee. Συγκεκριμένα, διαθέτουν τέσσερις μύλους για διαφορετικές ποικιλίες, ανάμεσα στις οποίες και η ξεχωριστή ποικιλία Υεμένης, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Αθήνα.
Κρησίλα 1 . Πλατεία Παγκρατίου,
21 1422 4284
Το καφενείο λειτουργεί από τις 6.30 το πρωί μέχρι τις 10.00 το βράδυ και παρέχει υπηρεσίες delivery