Ποιος ήταν ο σπουδαίος αρχιτέκτονας, Αλέξανδρος Τομπάζης
Γεννημένος στο Πακιστάν το 1939, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Καράτσι, το Tunbridge Wells και το Λονδίνο πριν η οικογένειά του εγκατασταθεί στην Αθήνα. Στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, διδάχθηκε από σημαντικές προσωπικότητες της ελληνικής καλλιτεχνικής και σχεδιαστικής σκηνής -μεταξύ των οποίων ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας και ο σουρεαλιστής Νίκος Εγγονόπουλος - στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Συμπίπτοντας με την κορύφωση του ελληνικού μοντερνισμού, ήταν μια συναρπαστική εποχή.
Ως φοιτητής, ο Τομπάζης έγινε μάρτυρας της παγκόσμιας ανόδου του Διεθνούς Στυλ και ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη επισκεπτόμενος καινοτόμα κτίρια όπως το περίπτερο Philips του Le Corbusier και το περίπτερο του Γιάννη Ξενάκη, μια βιτρίνα πολυμέσων, στην Παγκόσμια Έκθεση των Βρυξελλών το 1958. Από αυτό το εμπνευσμένο ξεκίνημα, ανέπτυξε μια αφοσίωση που τροφοδότησε την ακούραστη παραγωγικότητά του, μαζί με μια αίσθηση αισιοδοξίας και μια πίστη στη δύναμη της τεχνολογίας στην αρχιτεκτονική.
Ίδρυσε το δικό του γραφείο στην Αθήνα το 1963, ενώ παράλληλα ξεκίνησε μια τριετή θητεία ως βοηθός του Κωσταντίνου Δοξιάδη. Το ενδιαφέρον του Τομπάζη για την αρχιτεκτονική πρωτοπορία ήρθε αμέσως στην επιφάνεια, διοχετευόμενο μέσα από τη γοητεία που ασκούσε το ιαπωνικό κίνημα των Μεταβολιστών (το οποίο επικεντρώθηκε σε προσαρμόσιμα, μεγάλης κλίμακας οικιστικά έργα και παρήγαγε έργα όπως ο πύργος Nakagin Capsule Tower του Kisho Kurokawa στην Ginza του Τόκιο και το όραμα του Kenzo Tange για ένα νέο master plan της πόλης).
Σύμφωνα με το κορυφαίο περιοδικό αρχιτεκτονικής και design, Wallpaper, όταν ένας ανοιχτόμυαλος πελάτης, του οποίου το σπίτι στην Αθήνα είχε ήδη σχεδιάσει ο Τομπάζης, ζήτησε μια εξοχική κατοικία, ο αρχιτέκτονας άρπαξε την ευκαιρία να υλοποιήσει τις ιδέες του.
Μεταφράζοντας τις μεταβολιστικές επιρροές του σε ένα οικιστικό έργο μικρής κλίμακας, ξεκίνησε τις εργασίες για το σπίτι στην Κινέτα το 1968. Επαναστατικό για την εποχή και τον τόπο του, το σπίτι είναι μια σύνθεση από εμφανές σκυρόδεμα με κλειστά και ανοιχτά κουτιά. Μια ανατροπή στην κατασκευή του είναι οι κομψά λεπτοί αλλά τέλεια μονωμένοι τοίχοι - που επιτεύχθηκαν με την καινοτόμο τότε χρήση ανακυκλωμένων υπολειμμάτων από τους υψικαμίνους της γειτονικής χαλυβουργίας της Ελευσίνας, τα οποία παρέχουν εξαιρετική αλλά και οικονομικά αποδοτική μόνωση. Μια επιπλέον ισόγεια κάψουλα προστέθηκε ως μεταγενέστερη επέκταση, παρά την επιθυμία του Τομπάζη. "Είναι κρίμα", σκέφτεται, "αλλά από την άλλη πλευρά, για πόσο καιρό μπορεί ένας αρχιτέκτονας να έχει λόγο για τη χρήση κάποιου άλλου;”.
Η πολυκατοικία «Δίφρος» του Τομπάζη στο Χαλάνδρι, με τους πανύψηλους, στοιβαγμένους όγκους της, και τα γραφεία μιας εταιρείας τσιμέντου στη Λυκόβρυση, που σχεδιάστηκαν το 1971 και ολοκληρώθηκαν το 1975, αποτελούν βασικά έργα της ίδιας περιόδου. Και όπως και το σπίτι στην Κινέτα, διαθέτουν γυμνούς όγκους από σκυρόδεμα και συνθέσεις από μικρότερες μεμονωμένες μονάδες.