Bar Luce: Όταν ο Wes Anderson σχεδίασε το πιο φημισμένο σημείο συνάντησης στο Μιλάνο
Παστέλ αποχρώσεις σε ροζ και βεραμάν, μωσαἵκά πλακάκια των ‘60s, έπιπλα από φορμάἵκα και στους τοίχους ξύλινα πάνελ και μια ταπετσαρία που αναπαράγει τη θολωτή γυάλινη οροφή του ιστορικού κτιρίου της Galleria Vittorio Emanuele.
Αυτή είναι μια πρώτη αίσθηση από το Bar Luce, τοποθετημένο στο ισόγειο του κεντρικού κτιρίου τεχνών και πολιτισμού του Fondazione Prada, που σχεδίασε ο Wes Anderson το 2015.
Σήμερα αποτελεί αγαπημένο ορμητήριο για τους TikTokers, που μοιράζονται τα mini tours τους στον χώρο, θέλοντας να ζήσουν κάτι από τη νοσταλγική ατμόσφαιρα του δημοφιλούς δημιουργού, έστω και εκτός κινηματογραφικών σετ.
Κι όμως! Η προσέγγιση του Anderson για να σχεδιάσει ένα τυπικό Μιλανέζικο καφέ, με αέρα μιας περασμένης εποχής, ήταν εσκεμμένα διαφορετική από αυτή που έχει για το περιβάλλον, που γυρίζονται οι ταινίες του. Η εμμονή με τη συμμετρία αν και παρούσα δεν έχει τον πρώτο λόγο, εδώ. «Δεν υπάρχει μία και μοναδική τέλεια πλευρά. ’Ήθελα να φτιάξω έναν χώρο, στον οποίο θα θες να συχνάζεις πέντε φορές τη βδομάδα.» Ένας τόπος συνάντησης «στην πραγματική ζωή», προορισμένος για θαμώνες με αγάπη προς την αισθητική, που θα εμπνέονται. Γεμάτο ιδιαίτερες γωνιές για να πίνεις το ποτό σου, να απολαμβάνεις ένα γεύμα, να κουβεντιάζεις, να διαβάζεις, να χάνεσαι στις σκέψεις σου, το Luce αν και θα ήταν εξίσου ιδανικό spot για σκηνές μιας δικής του ταινίας, για τον Anderson λειτουργεί ακόμα καλύτερα, σαν έναυσμα για να καθίσεις και να γράψεις εκεί το σενάριο μιας ταινίας. «Προσπάθησα να σχεδιάσω ένα μπαρ μέσα στο οποίο ήθελα να περνώ τα απλά, καθημερινά μου απογεύματα, που δεν ανήκουν στη σφαίρα του φανταστικού, μιας επινοημένης σκηνοθεσίας», δήλωσε στο Ίδρυμα Prada.
Η σχέση του με την Prada, άλλωστε χαρακτηρίζεται από μία συνέχεια. Το 2013 γύρισε το “Castello Cavalcanti” μία ταινία μικρού μήκους, με πρωταγωνιστή έναν οδηγό αγώνων, που βρίσκει καταφύγιο σε ένα καφέ, ανάλογης αισθητικής, κρυμμένο σε ένα μικρό χωριό του ιταλικού Νότου.
Η ποπ κουλτούρα από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 είναι μία επιρροή που εμφανίζεται συχνά στο εικονογραφικό σύμπαν του Anderson. Για τον σχεδιασμό αυτού του μπαρ-καφέ, ανοιχτού στο κοινό κάθε μέρα από τις 9 π.μ μέχρι και τις 10 μ.μ, λειτούργησαν καθοριστικά και δύο αγαπημένες ταινίες του, χαρακτηριστικές του ιταλικού νεορεαλισμού. Το «Θαύμα στο Μιλάνο» του Βιττόριο ντε Σίκα από το 1951 και «ο Ρόκκο και τα αδέρφια του», του Λουκίνο Βισκόντι, του 1960. Οι τουαλέτες του, τελούν σαν σημείο προσωρινής στάσης για κομψευόμενους Mods, που θέλουν να θαυμάσουν το καλοφτιαγμένο είδωλό τους στον καθρέφτη. Ένα έξυπνο στοιχείο αυτοαναφορικότητας, είναι τα vintage φλιπεράκια και ειδικά εκείνο με το πρόσωπο του Steve Zissou, του ωκεανογράφου από την ομώνυμη ταινία του σκηνοθέτη.
Ο πολυπράγμων auter είχε σαν παιδικό του όνειρο να γίνει αρχιτέκτονας. Η αισθητική του έχει σίγουρα δημιουργήσει τη δική της σχολή με αμέτρητους μιμητές. Κι αν κρίνουμε από το πρώτο του εγχείρημα, που αποτελεί μια ακόμα αφορμή θαυμασμού και το πιο design-approved στέκι ατέρμονης προσέλευσης θα τα κατάφερνε εξίσου καλά!
