Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Τιμοτέ Σαλαμέ ως Μπομπ Ντίλαν και το αριστούργημα της Παγιάλ Καπάντια

Αυτή την εβδομάδα, ο Τιμοτέ Σαλαμέ ερμηνεύει τον Μπομπ Ντίλαν, η βραβευμένη στις Κάννες Παγιάλ Καπάντια υπογράφει μια από τις πιο δυνατές ταινίες της χρονιάς, ο Γιώργος Ζώης μάς ταξιδεύει στη δική του «Αρκαδία» και ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν αφηγείται την ιστορία ενός αναπάντεχου έρωτα με φόντο τη Μασσαλία.

A Complete Unknown

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μάνγκολντ

Παίζουν: Τίμοθι Σαλαμέ, Έντουαρντ Νόρτον, Ελ Φάνινγκ, Μόνικα Μπαρμπάρο, Μπόιντ Χόλμπρουκ, Νταν Φόγκερ, Νόρμπερτ Λίο Μπατζ, Σκουτ ΜακΝέιρι.

Περίληψη: O Μπομπ Ντίλαν, ο καλλιτέχνης που καθιερώθηκε ως ο απόλυτος τραγουδιστής της φολκ, γεμίζοντας ασφυκτικά αίθουσες συναυλιών, πραγματοποιεί τη ραγδαία του άνοδο, με αποκορύφωμα την πρωτοποριακή ροκ εν ρολ εμφάνισή του στο Newport Folk Festival το 1965.

Το νέο biopc για τον Μπομπ Ντίλαν με τον Τίμοθι Σαλαμέ στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τη σκηνοθετική υπογραφή του Τζέιμς Μάνγκολντ.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ένα αγόρι από τη Μινεσότα, ο Μπομπ Ντίλαν φτάνει στη Νέα Υόρκη, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, για να κυνηγήσει το όνειρό του και κυρίως να συναντήσει τα είδωλά του. Κάπως έτσι θα γνωρίσει τον θρυλικό Γούντι Γκάθρι, που ανήμπορος να μιλήσει λόγω της νευρολογικής του πάθησης, βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο, έχοντας στο πλευρό του τον πιστό του μαθητή Πιτ Σίγκερ. Ο Ντίλαν θα καταφέρει να τους εντυπωσιάσει και κάπως έτσι ξεκινάει η δική του πορεία. Από τα μπαράκια του Γκρίνουιτς Βίλατζ στη γνωριμία με την Τζόαν Μπάεζ, που τον επηρέασε σε μεγάλο βαθμό με τις πολιτικές της ιδέες, μέχρι τη περιβόητη εμφάνισή του στο Newport Folk Festival του 1965, όπου τόλμησε να βάλει ηλεκτρικό ήχο στη φολκ, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις, ο Τζέιμς  Μάνγκολντ («Walk the Line», «Λόγκαν», «Κόντρα σε Όλα», «Ο Indiana Jones και ο Δίσκος του Πεπρωμένου») εστιάζει στα πρώτα χρόνια του ανθρώπου, που έμελλε να αλλάξει για πάντα την παγκόσμια μουσική σκηνή και να φτάσει μέχρι το Νόμπελ.

Όπως έκανε και στο «Walk the Line», επενδύει στο ίδιο το έργο του Ντίλαν, δηλαδή στα τραγούδια, αφιερώνει ολόκληρες σεκάνς στο πως γράφτηκαν και επικεντρώνεται κυρίως στις live εμφανίσεις του και στη σχέση του με την Μπαέζ και λιγότερο με την Σουζ Ροτόλ, που ήταν και ο μεγάλος του έρωτας, χωρίς να εμβαθύνει ιδιαιτέρως στον άνθρωπο πίσω από τον θρύλο.

Έχοντας τον ίδιο τον Ντίλαν να κάνει συνεχώς διορθώσεις στο σενάριο, μάλλον ο Μάνγκλοντ δεν είχε τη δυνατότητα να  διαχειριστεί ελεύθερα το υλικό του – μάλιστα, ο τραγουδιστής έχει προσθέσει και ένα περιστατικό που δεν έγινε- παρουσιάζοντας περισσότερο τον ήρωά του σαν ένα παθιασμένο αγόρι, που λιγάκι την ψώνισε με τη δόξα κάποια στιγμή, ξεσπούσε στους δικούς του συχνά άδικα, αλλά κατάφερε να καβαλήσει τη μηχανή του και να «αφήσει την πέτρα να κυλήσει».

Κυρίως όμως αυτό που λείπει από την ταινία είναι η εποχή, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και όλα όσα διαμόρφωσαν τον Ντίλαν και την ποίησή του. Σίγουρα, ο Μάνγκλοντ δεν ξεχνάει να μας υπενθυμίσει πως τότε η μουσική δεν ήταν απλώς τρόπος διασκέδασης, αλλά μια πολιτική πράξη, ούτε αγνοεί τις σχέσεις του δημοφιλούς μουσικού με τους ανθρώπους που τον επηρέασαν, όμως το πώς επί της ουσίας διαμορφώθηκε η ιδιοφυΐα του, όπως και η πολιτική του στάση, χάνονται κάπου μέσα στους ρυθμούς των συναυλιών και των ηχογραφήσεων.

Ο Τιμοτέ Σαλαμέ, μέσα από μια εσωστρεφή ερμηνεία με απρόσμενα ξεσπάσματα, πετυχαίνει τον ένρινο  τόνο της φωνής του Ντίλαν, αποδίδει το εσωτερικό άγχος ενός αγοριού που πρέπει συνεχώς να εκπληρώνει την εικόνα του λαϊκού ήρωα και κυρίως στη νευραλγική σκηνή της ταινίας, την εμφάνιση δηλαδή στο Newport Folk Festival, με υποκριτική δεξιοτεχνία αποκαλύπτει το άλλο πρόσωπο του εμβληματικού καλλιτέχνη, περνώντας από μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων, και κερδίζει έτσι επάξια μια θέση ανάμεσα στις ερμηνείες της χρονιάς.

Κι αν τελικά το «A complete Unkknown» δεν έρχεται να προσθέσει κάτι περισσότερο σε όσα ήδη ξέρουμε, ούτε καταφέρνει να είναι τόσο ανατρεπτικό όσο ο Ντίλαν, σίγουρα θα σας θυμίσει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του, που τα ερμηνεύει ο Σαλαμέ με βαθιά ειλικρίνεια.

Όλα Όσα Φανταζόμαστε ως Φως (All We Imagine as Light)

Σκηνοθεσία: Παγιάλ Καπάντια

Παίζουν: Κάνι Κουσρούτι, Ντίβυα Πράμπα, Τσχάγια Κάνταμ, Χρίντου Χαρούν, Αζής Νεντουμάνγκατ

Περίληψη: Τρεις νοσοκόμες διαφορετικών ηλικιών και αντιλήψεων προσπαθούν να βάλουν σε τάξη τη ζωή τους στο θορυβώδες και χαοτικό Μουμπάι.

Ένα αφηγηματικό ντεμπούτο, που συνεπήρε το φεστιβάλ Καννών, κερδίζοντας το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στην πρώτη συμμετοχή της Ινδίας στον θεσμό μετά από δεκαετίες.

Η Πράμπα κι η Ανού είναι συγκάτοικοι και ταυτόχρονα δουλεύουν αμφότερες σε ένα νοσοκομείο στη Βομβάη (η μία είναι προϊσταμένη, η άλλη νέα νοσηλεύτρια). Η πρώτη είναι παντρεμένη από συνοικέσιο με έναν άντρα που ζει εδώ και χρόνια στη μακρινή Γερμανία και παρόλο που νιώθει μοναξιά, αρνείται το ευγενικό φλερτ ενός γιατρού. Η δεύτερη συνεχίζει να βγαίνει με έναν Μουσουλμάνο, αλλά πασχίζει να κρατήσει τη σχέση της μυστική από την οικογένειά της, που είναι Ινδουιστές. Διαφορετικές μεταξύ τους συχνά συγκρούονται, και μαζί τους δυο διαφορετικές νοοτροπίες ζωής αντιπαρατίθενται. Την παρέα τους συμπληρώνει η Παρβάτι, που μόλις βγήκε στη σύνταξη και απειλείται ξαφνικά με έξωση από το διαμέρισμά της για να γίνει στη θέση του ένας ουρανοξύστης. Αφήνοντας τα αδιέξοδά τους για λίγο, οι τρεις γυναίκες καταλήγουν σε μια παραθαλάσσια καλύβα στην γενέτειρα της Παρβάτι για να ανακαλύψουν το δικό τους φως.

 Η Παγιάλ Καπάντια, η πρώτη Ινδή δημιουργός που βραβεύτηκε στις Κάννες για να ακολουθήσουν μια σειρά από μεγάλες διακρίσεις, αν και τελικά δεν θα βρεθεί στα Όσκαρ αφού η επιτροπή της Ινδίας δεν την πρότεινε, καθώς η ταινία της όπως ισχυρίστηκε, δεν τηρούσε τις τεχνικές προδιαγραφές, έχει φτιάξει ένα ανεπιτήδευτο κινηματογραφικό διαμάντι.

Προερχόμενη από το ντοκιμαντέρ, στην πρώτη απόπειρά της στη μυθοπλασία, η ευαίσθητη αυτή δημιουργός στα χνάρια του Σατγιαζίτ Ρέι, επιλέγει τρεις ιστορίες για να μιλήσει για τις χιλιάδες που κρύβονται σε μεγάλες μητροπόλεις, όπου η τεχνολογία μάχεται τη φύση και τα στερεότυπα τον άνθρωπο. Οι τρεις ηρωίδες βιώνουν τη μοναξιά, την αδικία, την ερωτική επιθυμία, την προσμονή ενός αγγίγματος, μιας ανάσας ελευθερίας, πληρώνουν τις συνέπειες της εξέλιξης και της ανάπτυξης, ενώ υποφέρουν από τις επιταγές της πατριαρχίας και των διαχωριστικών γραμμών, που ορίζουν οι θρησκείες και οι τάξεις.

Η σύγχρονη πραγματικότητα της Ινδίας και των μητροπόλεων εν γένει είναι οι βασικοί άξονες της Καπάντια, που όμως δεν επιλέγει τον δρόμο της εύκολης καταγγελίας και της συγκίνησης, αντίθετα επενδύει στις μικρές καθημερινές στιγμές, που τις κινηματογραφεί με μια νατουραλιστικό λυρισμό, τόσο σπάνιο στη σύγχρονη τέχνη. Ένας βραστήρας λοιπόν που λαμβάνει η Πράμπα από τον μετανάστη σύζυγό της γίνεται σύμβολο αγάπης, ή η εξέταση μιας εγκύου γάτας μήνυμα ζωής μέσα από αυτές τις απλές στιγμές η Ινδή σκηνοθέτρια δίνει μια σανίδα σωτηρίας στις ηρωίδες της για τις οδηγήσει με έναν νωχελικό ρυθμό, κόντρα στην πολυκοσμία και τη φασαρία του Μουμπάι, σε μια λυτρωτική ονειροπόληση που τις μεταμορφώνει.

Ταυτόχρονα, αν και σαφέστατα η γυναικεία ενδυνάμωση υπάρχει στην ατζέντα της, οι άντρες δεν γίνονται ο αποδιοπομπαίος τράγος, αλλά αντίθετα παρουσιάζονται και οι ίδιοι θύματα μιας πραγματικότητας, που τους στερεί τη δυνατότητα να αντιδράσουν και να υπάρξουν.

Οι ενορχηστρώσεις για πιάνο της μοναχής από την Αιθιοπία Emahoy Tsegué-Maryam Guèbrou, οι μπλε αποχρώσεις και η μαγική κάμερα της  Καπάντια, που τυλίγει σαν χάδι τις τρεις εξαιρετικές πρωταγωνίστριες, αναδεικνύουν τελικά τη σπάνια ποιητικότητα των μικρών πραγμάτων και του ανθρώπου. Γι’ αυτό αυτή η αναπάντεχη κινηματογραφική πρόταση είναι πολύτιμη: γιατί μας την υπενθυμίζει και μας αφυπνίζει να την ανακαλύψουμε εκ νέου.

Αρκάντια (Arcadia)

Σκηνοθεσία: Γιώργος  Ζώης

Παίζουν: Βαγγέλης Μουρίκης, Αγγελική Παπούλια, Έλενα Τοπαλίδου, Νικόλας Παπαγιάννης, Βαγγέλης Ευαγγελινός, Αστέρης Ρημαγμός, Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, Φλομαρία Παπαδάκη, Έλενα Μαυρίδου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Γιώργος Μπινιάρης, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Δάφνη Πατακιά

Περίληψη: Ένα ζευγάρι καλείται να αναγνωρίσει ένα πτώμα, αναγνωρίσουν το θύμα στο τοπικό νοσοκομείο και να λύσει ίσως το μεγαλύτερο αίνιγμα της ζωής.

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Ζώη («Interruption»), που συμμετείχε στο τμήμα Encounters της φετινής Berlinale και απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σαράγιεβο.

Ένα θανατηφόρο τροχαίο δυστύχημα αναστατώνει τη χειμωνιάτικη ραστώνη ενός τουριστικού θέρετρου. Ο Γιάννης και η Κατερίνα, ένα ζευγάρι γιατρών, καταφθάνουν σοκαρισμένοι για να αναγνωρίσουν το θύμα στο τοπικό νοσοκομείο. Μαζί, αλλά και χωριστά, θα προσπαθήσουν να συνδέσουν κομμάτια του παζλ της ζωής που χάθηκε, ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια σειρά από αναπάντεχες αποκαλύψεις. Και δεν είναι οι μόνοι. Στο απόκοσμο παραθαλάσσιο μπαρ της περιοχής, το «Αρκάντια», η Κατερίνα θα συναντήσει μια αλλόκοτη συντροφιά από απροσδόκητους συνοδοιπόρους.

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς την υπόθεση του «Arcadia», χωρίς να προδώσει την πλοκή του, οπότε θα έλεγε κανείς πως όσα λιγότερα γνωρίζει ο υποψήφιος θεατής τόσο καλύτερα. Γιατί ο Γιώργος Ζώης, που συνυπογράφει το σενάριο με την Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη, ανοίγει σταδιακά τα χαρτιά αυτού του υπαρξιακού θρίλερ. Ενοχές, βλέμματα που δεν συναντήθηκαν, εκκωφαντικές σιωπές πράγματα που δεν λέγονται, αλήθειες που κρύβονται ή συγκαλύπτονται μπροστά στην ιδέα μιας «ευτυχισμένης κανονικότητας» αποτελούν τους άξονες του Έλληνα δημιουργού, όπου κινούμενος ανάμεσα στον μαγικό ρεαλισμό και το fantasy φτιάχνει μια ταινία, που ξεπερνάει κατά πολύ τις παθογένειες της ελληνικής πραγματικότητας και πετυχαίνει ένα απαιτητικό αφηγηματικά στοίχημα.

Με πυκνές ατμόσφαιρες, υποβλητικές σιωπές και τις ερμηνείες του Βαγγέλη Μουρίκη και της Αγγελικής Παπούλια, ο Ζώης κινείται ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, την πραγματικότητα και το όνειρο, αφήνοντας στον θεατή τις απαντήσεις.

Και η Γιορτή Συνεχίζεται (Εt la Fête Continue)

Σκηνοθεσία: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν

Παίζουν: Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν-Πιερ Νταρουσάν, Ζεράρ Μεϊλάν

Περίληψη: Η Ρόζα είναι η ψυχή της λαϊκής γειτονιάς της στην παλιά Μασσαλία. Καθώς όμως πλησιάζει στη συνταξιοδότηση, οι ψευδαισθήσεις της ξεθωριάζουν. Η ζωντάνια των κοντινών της ανθρώπων και η συνάντησή της με τον Ενρί την ωθούν να συνειδητοποιήσει ότι ποτέ δεν είναι αργά για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της.

Ένας απρόσμενος έρωτας  μπλέκεται με την πολιτική σε μία ταινία-φόρο τιμής στη Μασσαλία.

Η Ρόζα είναι η ψυχή της λαϊκής γειτονιάς της στην Μασσαλία. Μοιράζει την αστείρευτη ενέργειά της μεταξύ της οικογένειάς της, της εργασίας της ως νοσοκόμα και της πολιτικής της δέσμευσης να βοηθάει τους αδύναμους. Έχει αφιερώσει τη ζωή της στην οικογένειά της και στην πολιτική με την ίδια αίσθηση θυσίας. Καθώς όμως πλησιάζει στη συνταξιοδότηση, οι ψευδαισθήσεις της ξεθωριάζουν. Την παραμονή μιας κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης, στις δημοτικές εκλογές, όλοι εναποθέτουν πάνω της την ελπίδα τους για μία ένωση της ευρύτερης Αριστεράς και των Οικολόγων. Όταν όμως η Ρόζα ερωτεύεται τον Ανρί, έναν πρώην βιβλιοπώλη που εγκαταστάθηκε πρόσφατα στη Μασσαλία, για πρώτη φορά φοβάται. Ανάμεσα στην πίεση της πολιτικής της οικογένειας και την επιθυμία της να αφεθεί, θα βρεθεί μπροστά σε ένα δύσκολο δίλημμα. Είναι αργά πια άραγε για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της;

Αφοσιωμένος στο κοινωνικό σινεμά που υπηρετεί, ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν («Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο») αντλεί την έμπνευσή του από ένα αληθινό περιστατικ,ό που συνέβη στην γενέτειρά του, τη Μασσαλία, την κατάρρευση κτιρίων, που είχε ως αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς. Με αφορμή αυτό το τραγικό γεγονός και την ιστορία μιας ηλικιωμένης γυναίκας που δεν θέλει να μπει στο περιθώριο, επειδή κάπως μεγάλωσε, ο Γάλλος Κεν Λόουτς, όπως τον αποκαλούν, περιγράφει ταυτόχρονα τον αγώνα δικαίωσης των θυμάτων, αλλά και την διαδρομή ενός ρομαντικού έρωτα.

Η γιορτή που συνεχίζεται έχει διττή σημασία σε αυτό το πολιτικό μελόδραμα, γιατί από τη μία υπάρχουν τα συμφέροντα που συνεχίζουν το δικό τους πάρτι, από την άλλη οι δυνάμεις που αντιστέκονται. Πάνω από όλα όμως στο φιλμ του Γκεντιγκιάν κυριαρχεί η άσβεστη δίψα για ζωή και τελικά η μεγαλύτερη υποχρέωση που έχουμε: να τη ζήσουμε.

Παίζονται ακόμα:

Λυκάνθρωπος (Wolf Man)

Σκηνοθεσία: Λι Γουανέλ

Παίζουν: Κρίστοφερ Άμποτ, Τζούλια Γκάρνερ, Σαμ Γέγκερ, Ματίλντα Φερθ, Μπένετικτ Χάρντι, Μπεν Πρέντεργκαστ, Ζακ Τσάντλερ, Μπέατριζ Ρόμιλι, Μίλοου Κόθορν

Περίληψη: Ένας άνδρας, μετά από τη μυστηριώδη εξαφάνιση του πατέρα του, κληρονομεί ένα σπίτι στην επαρχία, στο οποίο και μετακομίζει με την οικογένειά του. Εκεί, όμως, ένα παράξενο ον τους επιτίθεται κατά τη διάρκεια της νύχτας, αναγκάζοντάς τους να οχυρωθούν, ελπίζοντας πως έτσι θα επιβιώσουν.

Ύστερα από πολλά χρόνια, ο τρομακτικός μύθος ενός λυκανθρώπου αναβιώνει στη μεγάλη οθόνη από τον Λι Γουάνελ («Αόρατος Άνθρωπος», «Upgrade», «Παγιδευμένη Ψυχή: Κεφάλαιο 3»).

Ένας σύζυγος και πατέρας από το Σαν Φρανσίσκο κληρονομεί ένα απόμερο οικογενειακό σπίτι στο αγροτικό Όρεγκον, την ίδια στιγμή που ο πατέρας του εξαφανίζεται και θεωρείται νεκρός. Ο γάμος του με τη Σάρλοτ οδεύει προς διάλυση, αλλά ο Μπλέικ την πείθει να κάνουν ένα διάλειμμα μακριά από την πόλη, προκειμένου να επισκεφθούν το ακίνητο με τη νεαρή τους κόρη Τζίντζερ. Όμως, καθώς η οικογένεια πλησιάζει την αγροικία μέσα στη νύχτα, δέχεται επίθεση από ένα αόρατο ζώο. Προσπαθώντας απεγνωσμένα να ξεφύγουν, βρίσκουν καταφύγιο στο σπίτι. Όσο προχωράει η νύχτα, ο Μπλέικ αρχίζει να συμπεριφέρεται παράξενα και να μεταμορφώνεται σε κάτι αγνώριστο. Η Σάρλοτ θα αναγκαστεί να αποφασίσει, αν ο τρόμος μέσα στο σπίτι τους είναι πιο φονικός από τον κίνδυνο που ελλοχεύει απέξω.

Συγχώρεση (Forgiveness / Mechilot)

Σκηνοθεσία: Ούντι Αλόνι

Παίζουν: Ιτάι Τιράν, Κλάρα Χούρι, Μόνι Μοσόνοβ, Μακράμ Χούρι, Ταμάρα Μανσούρ, Ρούμπα Μπλαλ

Περίληψη: Ο Ντέιβιντ είναι ένας Αμερικανοεβραίος που κατατάσσεται στον ισραηλινό στρατό. Ενώ περιπολεί στη Δυτική Όχθη, πυροβολεί και σκοτώνει κατά λάθος ένα κορίτσι, καταλήγοντας σε ένα ψυχιατρείο γεμάτο επιζώντες του Ολοκαυτώματος στο Ντέιρ Γιασίν.

Στρατιωτικό δράμα του Ούντι Αλόνι (2005) σε πρώτη διανομή στην Ελλάδα.

Ο Ντέιβιντ, ένας εβραϊκής καταγωγής Αμερικάνος, αποφασίζει να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό. Καθώς περιπολεί στη Δυτική Όχθη, πυροβολεί ένα παιδί και καταλήγει σε ένα ψυχιατρείο γεμάτο επιζώντες του Ολοκαυτώματος στο Ντέιρ Γιασίν, τον τόπο μιας πραγματικής παλαιστινιακής σφαγής. Η συνέχεια της πλοκής παίρνει τη μορφή μαγικού ρεαλισμού: ο γιατρός του Ντέιβιντ τού δίνει ένα φάρμακο που διαγράφει τη μνήμη, το οποίο εγείρει μερικά μεγάλα ηθικά ερωτήματα. Αναδρομές στο παρελθόν αποκαλύπτουν τα γεγονότα που οδήγησαν στη νοσηλεία του.

Στις 9 Απριλίου 1948, μια εβραϊκή πολιτοφυλακή μπήκε στο παλαιστινιακό χωριό Ντέιρ Γιασίν και σκότωσε πάνω από 100 χωρικούς. Αμέσως μετά, ένα ψυχιατρείο χτίστηκε πάνω στα ερείπια. Οι πρώτοι ασθενείς ήταν οι επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος. Ένας θρύλος λέει ότι μέχρι σήμερα, οι επιζώντες επικοινωνούν με τα φαντάσματα του χωριού. Σε αυτό το γεγονός στηρίζεται ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Ούντι Αλόνι, που ζει στο Βερολίνο, αλλά υπερασπίζεται το δικαίωμα των Παλαιστινίων να αντιστέκονται στην Κατοχή.

Στην Κόψη του Ξυραφιού

Σκηνοθεσία: Χρήστος Καρακάσης

Αφήγηση: Μαρία Κάππα

Περίληψη: Ντοκιμαντέρ για το κουνγκ φου από τον Χρήστο Καρακάση.

Η πρώτη ελληνική ταινία τεκμηρίωσης γύρω από την πολεμική τέχνη του κουνγκ φου, η οποία επικεντρώνεται στο δάσκαλο sifu Κυριάκο Ελευθερίου.

Ο Κυριάκος Ελευθερίου γεννήθηκε στην Κύπρο και είναι ιδρυτής του γυμναστικού και φιλοσοφικού ομίλου TΑΟ CLUB Χαλανδρίου, του Αττικού Ομίλου Πολεμικών Τεχνών. Το 198 7συνέβαλε στην ίδρυση της σημερινής Ελληνικής Ομοσπονδίας Κουνγκ Φου. Ο χρόνος δεν μπόρεσε να δαμάσει το ενδιαφέρον του για το άθλημα. Μέσα από τη θέση του δασκάλου και μέσα από τη διοίκηση στην Ομοσπονδία, δουλεύει με μόνο στόχο τη διάδοση της πολεμικής τέχνης,  γυμνάζει τα σώματα, καλλιεργεί τις ψυχές και γεμίζει με όμορφα συναισθήματα τις καρδιές των μαθητών του. Άλλωστε, «ΤΑΟ» στα κινέζικα είναι ο δρόμος -μεταφορικά ο δρόμος της ζωής- ένας δρόμος με πολλά παρακλάδια, που για να διαλέξει κανείς το σωστό, χρειάζεται να προηγηθεί μια φιλοσοφική ζύμωση.