Οι ταινίες που αγαπήσαμε το 2024
Το κινηματογραφικό 2024 μας αποχαιρετάει με γεμάτες τις ελληνικές αίθουσες λόγω του συγκινητικού και νοσταλγικού «Υπάρχω», της μουσικής βιογραφίας του Στέλιου Καζαντζίδη με τη σκηνοθετική υπογραφή του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, που όπως όλα δείχνουν μάλλον πάει για ένα ιστορικό ρεκόρ, αφού ήδη από την πρώτη μέρα προβολής του έκοψε 22.000 εισιτήρια.
Κατά τα άλλα η χρονιά στο εγχώριο box office κινήθηκε σε χλιαρά επίπεδα, χωρίς κάποια ταινία να δημιουργεί ουρές στα ταμεία, πέρα από το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου, μιας και καμία από τις μεγάλες ξένες παραγωγές δεν έκανε πάταγο, με τις arthouse δημιουργίες να κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον του σινεφιλικού κοινού.
Και κάπως έτσι τελειώνει μια ακόμα χρονιά και έρχεται η στιγμή του απολογισμού. Είναι πάντα δύσκολο να διαλέγεις τις «καλύτερες ταινίες « και να φτιάχνεις λίστες, οπότε φέτος θα καταγράψουμε τα φιλμ εκείνα που έμειναν στην καρδιά μας.
Poor Things (Γιώργος Λάνθιμος)
Μια και στη χώρα μας, έκανε πρεμιέρα την 1η Ιανουαρίου δικαιωματικά μπαίνει στη λίστα. Ο Γιώργος Λάνθιμος υπογράφει την πιο ανατρεπτική περιπέτεια ενηλικίωσης, που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη και μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων, μπαίνοντας δικαιωματικά στο πάνθεο των πλέον επιδραστικών auteurs της εποχής μας.
Dune: Μέρος Δεύτερο (Ντενί Βιλνέβ)
Το θεαματικό δεύτερο μέρος του saga του Φρανκ Χέρμπερτ, που όμως θα εξελιχθεί σε κινηματογραφική τριλογία, εξερευνά τη συναρπαστική περιπέτεια του Πολ Ατρείδη, που εμπλουτίζεται με νέους χαρακτήρες, ίντριγκες, μάχες για την εξουσία, αγώνες για την ανεξαρτησία, πάθος για εκδίκηση, έρωτες και οικογενειακά δράματα, που ο Βιλνέβ ενορχηστρώνει δεξιοτεχνικά σε ένα επικό sci-fi.
Μικρά πράγματα σαν κι αυτά ( Τιμ Μίλαντς)
Ο Κίλιαν Μέρφι(σε μια ακόμα μοναδική ερμηνεία) συγκέντρωσε ως παραγωγός μία καταπληκτική ομάδα συντελεστών για να μεταφέρουν το ομότιτλο βραβευμένο διήγημα της Κλερ Κίγκαν στη μεγάλη οθόνη. Με μια «διακριτική «κινηματογράφηση, ο Μίλαντς μιλάει μια ντροπιαστική σελίδα της Ιστορίες της Ιρλανδίας ( Τα πλυντήρια της Μαγδαληνής) και αποκαλύπτει όλες εκείνες τις μικρές και φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες ,που μας καθορίζουν, ή μας στοιχειώνουν.
Άγνωστοι Μεταξύ μας (Άντριου Χέιγκ)
Ο Χέιγκ διασκευάζει το μυθιστόρημα του Ταίτσι Γιαμάντα «Οι ξένοι», συνδυάζοντας ένα coming out love story με το θέμα της μνήμης και του τραύματος. Γυρίζοντας τις οικογενειακές σκηνές στο πραγματικό του πατρικό στο Κρόιντον, παντρεύει τη φαντασία με την πραγματικότητα, αποθεώνοντας τη δύναμη της αγάπης, που τελικά μπορεί να όχι μόνο να επουλώσει τις πληγές, αλλά να γίνει ακόμα και έργο τέχνης. Ο ρεαλισμός μιας μελαγχολικής καθημερινότητας συναντά την ονειρική διάσταση μιας βαθιάς κρυμμένης επιθυμίας σε μια ταινία, που δεξιοτεχνικά παίζει με τον χρόνο και με ευαισθησία διεισδύει στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, που βιώνει μια απώλεια.
Το Διπλανό Δωμάτιο (Πέδρο Αλμοδόβαρ)
Βασισμένος στο βιβλίο της Σίγκριντ Νιούνεζ «What Are You Going Through» κι επηρεασμένος από τη λογοτεχνία του Τζόις και τους «Δουβλινέζους» του Χιούστον, ο Αλμοδόβαρ φαίνεται πως αλλάζει ύφος, χωρίς να εγκαταλείπει την πάντα καλόγουστη αισθητική του, όμως οι δραματικές εντάσεις και οι κορυφώσεις που συνηθίζει δίνουν τη θέση τους σε μια φιλοσοφική περισσότερο αντιπαράθεση, παρά μια συγκρουσιακή σχέση. Ο ίδιος, λιγότερο αυτοναφορικός, αλλά βαθιά στοχαστικός, δεν διστάζει να πάρει μια ξεκάθαρη θέση πάνω το θέμα της ευθανασίας, εκφράζοντας μια βαθιά αγωνία της εποχής μας.
Τα Παιδιά του Χειμώνα (Αλεξάντερ Πέιν)
Εμπνευσμένος από μία ξεχασμένη ταινία του Μαρσέλ Πανιόλ του 1935, το «Merlusse», και με τη συνδρομή του Τζον Χέμινγκσον, στον οποίο ανέθεσε το σενάριο, ο Πέιν δημιουργεί μία ατμόσφαιρα χαρμολύπης, που η μελαγχολία και η εσωτερική μοναξιά των ηρώων του συνδυάζονται δεξιοτεχνικά με το βιτριολικό χιούμορ, αλλά και μια υπόκωφη οργή για τη μοίρα και τις επιλογές τους, φτάνοντας τελικά στη σωτηρία, που δεν είναι ένα ανέφελο happy end, αλλά μία βαθιά συνειδητοποίηση.
Το θηρίο (Μπερτράν Μπονελό)
Ο Μπονελό εξερευνά τον ρόλο των συναισθημάτων και το πώς αυτά καθορίζουν ποιοι είμαστε. Δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον τρίπτυχο, σε μια εποχή τοξικής θετικότητας μάς υπενθυμίζει πως ο πόνος είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής και της ύπαρξής μας.
Εμίλια Περέζ (Ζακ Οντιάρ)
Ο Οντιάρ παραμένει ανήσυχος και απρόβλεπτος, και σε αυτή τη δέκατη ταινία της καριέρας του, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Μπορίς Ραζόν «Écoute», πειραματίζεται σε μια νέα φόρμα, αυτή του μιούζικαλ, και με μια υπόθεση που θυμίζει μεξικάνικη σαπουνόπερα, επίτηδες παρατραβηγμένη από τα μαλλιά, φτιάχνει ένα άγριο παραμύθι, που έχει λίγο από όλα: ζητήματα φύλου και γυναικείας ενδυνάμωσης, κριτική απέναντι στον ρατσισμό, τη βία, την κοινωνική ανισότητα και τη διαφθορά της δικαιοσύνης, υπαρξιακές αναζητήσεις σχετικά με το καλό και το κακό, και το πώς αυτά τελικά συνυπάρχουν εντός του ανθρώπου, έρωτες, δράματα, και ένα κρίσιμο πολιτικό ζήτημα, αυτό των εξαφανίσεων στο Μεξικό, μαζί με queer πινελιές.
Black Dog (Γκουάν Χου)
Ο Χου μέσα από την ιστορία ενός σιωπηλού άνδρα, που ζει στο περιθώριο, κινηματογραφεί μια από τις φτωχές περιοχές της χώρας του, την ώρα που μια αποστολή εκκαθάρισης έχει βάλει στο στόχαστρο όλα τα αδέσποτα αι φτιάχνει μια από τις πιο συγκινητικές ταινίες για τις σχέσεις των ανθρώπων με τα ζώα, αλλά και για όλα τα πλάσματα, που έχουν καταδικαστεί να ζουν στις παρυφές των καλογυαλισμένων ονείρων.
Κονκλάβιο (Έντουαρτ Μπέργκερ)
Βασισμένος στο μπεστ- σέλερ του Ρόμπερτ Χάρις («Κωδικός: Enigma», «Ο Αόρατος Συγγραφέας»), ο Μπέργκερ με αυτό το θρησκευτικό θρίλερ μας βάζει στα άδυτα του Βατικανού, έχοντας στα χέρια του το εξαιρετικό σενάριο του θεατρικού συγγραφέα Πίτερ Στρον, και δυο σπουδαίους πρωταγωνιστές : ο Ρέιφ Φάινς σε έναν από τους καλύτερους ρόλους του ενσαρκώνει το όραμα και τις προθέσεις του σκηνοθέτη και οι σκηνές με τον εξίσου εκπληκτικό Στάνλέϊ Τούτσι αξίζουν περισσότερο από κάθε twist.
