Pretend it's a city: Η αντισυμβατική Φραν Λίμποβιτς στη νέα σειρά του Μάρτιν Σκορσέζε
Μετά το «Public Speaking» που σκηνοθέτησε για το HBΟ το 2010, ο Μάρτιν Σκορσέζε αποφάσισε -αυτή τη φορά για λογαριασμό του Netflix- να γυρίσει ένα ακόμα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στην καλή του φίλη, Φραν Λίμποβιτς.
Η Λίμποβιτς είναι συγγραφέας, μία από τις πλεόν διάσημες ευθυμογράφους της Αμερικής, που λατρεύει να μισεί τη Νέα Υόρκη, άπειρες φορές μάλιστα έχει καυτηριάσει τον τρόπο ζωής στο Μεγάλο Μήλο -το οποίο όμως δεν λέει με τίποτα να εγκαταλείψει, γιατί και πού αλλού να πάει, όπως η ίδια λέει- και θεωρείται ένας θηλυκός Γούντι Άλλεν, αλλά και διάδοχος της Ντόροθι Πάρκερ.
Ευφυής, με βιτριολικό χιούμορ, μισάνθρωπος, αλλά και έξοχη παρατηρητής της ανθρώπινης φύσης, υπήρξε εμβληματική μορφή της Νέας Υόρκης των 70’s, ήταν μάλιστα η πρώτη γυναίκα που δούλεψε ως οδηγός ταξί -πράγμα που καθόλου δεν της άρεσε και ποτέ οι άλλοι οδηγοί δεν της το συγχώρεσαν- υπήρξε στενή συνεργάτιδα του Άντι Γουόρχολ και στήριξε το φεμινιστικό και το queer κίνημα με την πένα της, αν και η ίδια δηλώνει ότι ποτέ δεν υπήρξε ακτιβίστρια.
Μοιάζει να μην της αρέσει τίποτα, είναι έτοιμη να σηκώσει τα μανίκια και να ρίξει έναν καβγά ανά πάσα ώρα και στιγμή, όμως στην πραγματικότητα η Λίμποβιτς είναι ένας άνθρωπος που προσέχει πολύ τους άλλους, γι’ αυτό και καταγράφει με τόσο μοναδικό -και φυσικά καυστικό- τρόπο τις αδυναμίες τους, χωρίς ποτέ να κρύβει τις δικές της.
Μέσα σε επτά επεισόδια των τριάντα λεπτών λοιπόν αυτή η μοναδική περίπτωση που κάνει διαρκώς τον Σκορσέζε να λύνεται στα γέλια, όπως κι εμάς φυσικά, πραγματεύεται κάθε φορά ένα μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης αστικής ζωής: τις μετακινήσεις, το κάπνισμα, την τέχνη, τις διακοπές, την ισότητα των φύλων… Μαζί με τον κολλητό της περιδιαβαίνει την μακέτα της πόλης της κι αφηγείται με το δικό της προσωπικό ύφος υπέροχες ιστορίες για όσα έζησε, για σημαντικούς ανθρώπους που γνώρισε και κυρίως για μια εποχή που μάλλον έχει περάσει ανεπιστρεπτί, χωρίς να μιζεριάζει όμως γι' αυτή την αλλαγή.
Ταυτόχρονα ο παντοτινός θαυμαστής Σκορσέζε μοντάρει κομμάτια από συνεντεύξεις της που έδωσε στον Ντέιβιντ Λέτερμαν τη δεκαετία του ’80, στον Άλεκ Μπόλντουιν και στον Σπάικ Λι, την ακολουθεί στις δημόσιες διαλέξεις της, στους δρόμους τη Νέας Υόρκης, που γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά, και κυρίως την ακούει να μιλάει. Κι εκείνη του χαρίζει στιγμές σοφίας, αλλά με έναν τρόπο τόσο διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό που κάνει τη σοβαροφάνεια της διανόησης να χλομιάζει μπροστά σε αυτό τον δαίμονα που λέγεται «Λίμποβιτς».
Η ίδια λέει ότι το πρόβλημα είναι πως έχει πολλές ιδέες κι απόψεις, αλλά καμία εξουσία. Έτσι ο καλός της φίλος αποφασίζει να της δώσει μία: τη δυνατότητα να επικοινωνήσει τις ιδέες της με ένα ευρύ κοινό. Κι αυτή το κάνει θαυμάσια, τόσο που θα τη ζήλευε ακόμα κι ο καλύτερος ηθοποιός του κόσμου, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μας επί τρεισήμισι ώρες, χωρίς να κάνει τίποτα άλλο πέρα από αυτό να καταθέτει τη δική της αλήθεια, μια αλήθεια σπιρτόζα, αλλά τόσο βαθιά και οδυνηρή που σε κάνει να κλαις… από τα γέλια .