Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε έναν συνταρακτικό μονόλογο για ένα «Ριγιούνιον» που δεν έγινε ποτέ

Ενας συνταρακτικός μονόλογος για ένα «Ριγιούνιον» που δεν έγινε ποτέ, αφιερωμένο στον καταδρομέα Χρήστο Χατζόπουλο που έπεσε υπέρ πατρίδος στα 22 του χρόνια.

Μια γυναίκα με μπλε ταγιέρ σε σχολική αίθουσα. Πίσω της ο μαυροπίνακας. Μια γυναίκα επιστρέφει στο σχολείο, στην τάξη της, χρόνια μετά, για το reunion. Φορά στο χέρι της το δαχτυλίδι που είχαν μοιραστεί όλες οι συμμαθήτριες, όταν, τελειώνοντας το σχολείο, υποσχέθηκαν να ξαναβρεθούν στην ημερομηνία που χάραξαν πάνω του. Έχουν περάσει χρόνια –ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄70, χούντα, Πολυτεχνείο, Κυπριακό, Μεταπολίτευση… Τώρα είναι η εποχή της πανδημίας. Κάτι εμπόλεμο υπάρχει και σήμερα στην ατμόσφαιρα.

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη «επιστρέφει» στο Α΄Γυμνάσιο Θηλέων της Θεσσαλονίκης για να μιλήσει για το δικό της «Ριγιούνιον», μέσα από το κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη, που γραμμένο ειδικά για την ηθοποιό, παρουσιάστηκε διαδικτυακά στο πλαίσιο των 55ων Δημητρίων και των Δραματοποιημένων Αναγνώσεων. Ο μονόλογος θα παραμείνει διαθέσιμος ως τις 26 Οκτωβρίου.

Οι δύο γυναίκες αντάλλαξαν πολλές τηλεφωνικές συζητήσεις, με την ηθοποιό να μοιράζεται με την συγγραφέα μνήμες και περιστατικά των γυμνασιακών της χρόνων. «Το Πολυτεχνείο μας βρήκε στην 4η Γυμνασίου», θυμάται η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, «και μετά το Κυπριακό, η Μεταπολίτευση. Ήμουν 15-16 χρόνων σε εκείνη την κοσμογονία. Είχαμε όνειρα, ελπίδες, ζήσαμε γεγονότα, ρομαντικές εποχές, διαψευστήκαμε».

Ετσι γεννήθηκε το κείμενο. «Σ΄αυτό το “Ριγιούνιον” βγαίνουν βιώματα και δικές μου εμπειρίες και συναντούν την μυθοπλασία της συγγραφέως. Κι όλο αυτό συνδέεται με ένα κομμάτι ιστορίας, τότε και τώρα». Γιατί σ΄αυτό το ριγιούνιον καμία συμμαθήτρια δεν πήγε -φταίνε μήπως οι σημερινές απαγορεύσεις συναθροίσεων… «Κι εγώ απευθύνομαι ξεχωριστά στην κάθε μία και κάνω το δικό μου άτυπο ριγιούνιον».

Από αυτή την συνάντηση με την μεγάλη Ιστορία, ξεπηδά κι ένα κομμάτι μικρής, ατομικής ιστορίας: Γι΄αυτό και ο μονόλογος είναι αφιερωμένος στον καταδρομέα Χρήστο Χατζόπουλο (1952-1974), τον 22χρονο που έχασε την ζωή του την νύχτα της 21ης προς 22ας Ιουλίου του 1974 κατά την διάρκειας της Επιχείρησης «Νίκη». Το νέο παιδί που η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη είχε γνωρίσει κείνα τα χρόνια στην Θεσσαλονίκη από κοινές παρέες, ήταν σχεδόν συντοπίτης της, εκείνη από την Δόξα Διδυμοτείχου κι εκείνος από το Ελαφοχώρι…

Ολα συνέβησαν λίγο πριν προσγειωθούν στην Κύπρο τα 15 αεροπλάνα Νοράτλας που πετούσαν από την Σούδα με τους 360 επίλεκτους καταδρομείς. Όλα συνέβησαν μέσα σε λίγα λεπτά, και 33 νέα παλληκάρια έχασαν την ζωή τους. Ανάμεσά τους και ο Χατζόπουλος –το δικό του αεροπλάνο, το «Νίκη 4», άρπαξε φωτιά στον αέρα. Γιατί σ΄ αυτή την μυστική αποστολή -αποστολή αυτοκτονίας όπως την χαρακτήρισε ο διεθνής τύπος- το σήμα δεν δόθηκε εγκαίρως και τα αεροπλάνα καταρρίφθηκαν από φίλιες δυνάμεις….

Άλλη μια ιστορία ακολούθησε αυτή την τραγωδία καθώς το «Νίκη 4» μπαζώθηκε με τις σορούς εκεί που συνετρίβη, στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας λίγο έξω από την Λευκωσία. Σαράντα χρόνια αργότερα, το 2015 έγινε η ταυτοποίηση των οστών και στις 9 Οκτωβρίου του 2016 με στρατιωτικές τιμές τάφηκε στο Στρατιωτικό Νεκροταφείο του Διδυμότειχου ο Χρήστος Χατζόπουλος. Για κάποιους από τους συναδέλφους του η ταυτοποίηση δεν έγινε ποτέ…

Περισσότερες πληροφορίες e-dimitria.gr/ekdhlwseis/reunion