«Η εποχή της βροχής» -Η ασφυκτική ζωή μιας γυναίκας στα 40

Τα νέα μέτρα για την πρόληψη κατά του κορωνοϊού επέφεραν αλλαγές στο πρόγραμμα των εταιρειών διανομής, παρ’ όλα αυτά αυτή την εβδομάδα θα δούμε ένα καλαίσθητο δράμα από την Σιγκαπούρη και μια οικογενειακή κωμωδία με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

Η εποχή της βροχής (Wet season)

Σκηνοθεσία: Άντονι Τσεν
Παίζουν:Γιαν Γιαν Γεό, Tζία Λερ Κο, Κρίστοφερ Μινγκ-Σουν Λι, Σάι Μπιν Γιανγκ

Περίληψη: Μια καθηγήτρια κινέζικης γλώσσας μετά από χρόνια γάμου αδυνατεί να μείνει έγκυος με τον απορροφημένο από τις δουλειές σύζυγό της, ενώ ταυτόχρονα φροντίζει τον ανήμπορο πεθερό της. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, η σχέση που θα αναπτύξει με έναν από τους νεαρούς μαθητές της θα την οδηγήσει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια.

O Άντονι Τσεν, έξι χρόνια μετά από το σκηνοθετικό του ντεμπούτο «Ilo Ilo» (που απέσπασε τη Χρυσή Κάμερα στις Kάννες), επιστρέφει με ένα λεπτοδουλεμένο μελόδραμα που εκτυλίσσεται την εποχή των μουσώνων στη Σιγκαπούρη.
H Λινγκ είναι μία γυναίκα γύρω στα σαράντα, εγκλωβισμένη σε έναν γάμο που έχει τελειώσει -ο άνδρας της είναι συνεχώς απασχολημένος με τις επιχειρήσεις και με την ερωμένη του- χωρίς παιδιά. Παρόλα αυτά συνεχώς υπόκειται σε επώδυνες θεραπείες γονιμότητας, ενώ εργάζεται ως καθηγήτρια της Κινεζικής Γλώσσας σε ένα γυμνάσιο της Σιγκαπούρης. Μόνο που τα κινέζικα θεωρούνται δευτερεύον μάθημα, οπότε συχνά αισθάνεται αόρατη τόσο για τους μαθητές της όσο και για τους συναδέλφους της. Τις ελεύθερες ώρες της φροντίζει τον κατάκοιτο πεθερό της και με καλοσύνη υπομένει τις δυσκολίες της ζωής της. Μέχρι που αρχίζει να αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με έναν από τους μαθητές της, τον Γουέι Λουν, η οποία θα την οδηγήσει στην προσωπική της απελευθέρωση.
Ο Τσεν έχει μεγάλη ικανότητα να δημιουργεί σύνθετους χαρακτήρες και να πραγματεύεται οριακές καταστάσεις, με κομψότητα, πράγμα που κάνει και στην «Εποχή της βροχής», συνθέτοντας έναν γυναικείο χαρακτήρα που ανακαλύπτει τη χειραφέτηση μέσα στο τροπικό κλίμα μιας πόλης που βρίθει αντιθέσεων.
Εστιάζοντας περισσότερο στην Λινγκ και λιγότερο στον νεαρό μαθητή της, καταγράφει την εσωτερική της πορεία, γι’ αυτό και επιλέγει να σταθεί στις στιγμές που την καθορίζουν παρά στα γεγονότα που συμβαίνουν. Έτσι συχνά κάνει άλματα στον χρόνο χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία να εξηγήσει τα όσα μεσολάβησαν, επιλέγοντας σκηνές που αποκαλύπτουν τα όσα γίνονται εντός των ηρώων του κι όχι εκτός.
Παρ΄ όλα αυτά υπάρχει ένα κρυφό νήμα που ενώνει τους βασικούς ήρωες της ιστορίας: και οι δυο με έναν τρόπο προσπαθούν και παλεύουν να κρατήσουν ζωντανό το παρελθόν μέσα σε μια πόλη που μοιάζει να θέλει να το ξεχάσει, καθώς αναπτύσσεται: η μεν Λινγκ διδάσκοντας τα «άχρηστα», όπως τα αποκαλούν οι υπόλοιποι, κινέζικα, ο δε Γουέι Λουν μέσα από την ενασχόλησή του με τις παραδοσιακές πολεμικές τέχνες. Κι αυτό ακριβώς το στοιχείο κάνει την ταινία του Τσεν να ξεφεύγει από τα πλαίσια μιας ερωτικής δραμεντί, προσδίδοντάς της μια ενδιαφέρουσα μελαγχολία που ξεπερνάει το προσωπικό δράμα.
Έτσι αν και η ιστορία μοιάζει αρκετά προβλέψιμη, η αφαιρετική διαχείρισή της από τον Tσεν δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, που ενισχύεται από τις συνεχείς βροχές, για να καταλήξει στη λύτρωση της Λινγκ και στην απόλυτη λιακάδα. Ταυτόχρονα, ο ευαίσθητος αυτός δημιουργός αντιμετωπίζει ένα θέμα ταμπού -τη σχέση μιας ενήλικης κι ενός εφήβου- με λεπτότητα, χωρίς να ηθικολογεί, ούτε όμως και να δικαιώνει κανέναν, πράγμα που ως επιλογή κρύβει μια πολιτική σκέψη σχετικά με τον συντηρητισμό και τις συμβάσεις που επιβάλλει μια κοινωνία, που για τον Tσεν μοιάζει υποτονική και τελικά απονεκρωμένη.

Ο Πόλεμος Στο Σπίτι (The War With Grandpa)

Σκηνοθεσία: Τιμ Χιλ
Παίζουν: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Κρίστοφερ Γουόκερ, Οακς Φέγκλεϊ, Ούμα Θέρμαν, Τζέιν Σέιμουρ

Περίληψη: Ο Πίτερ και ο παππούς του, Εντ, είναι πολύ αγαπημένοι και δεμένοι μέχρι που ο δεύτερος θα μετακομίσει στο σπίτι της οικογένειάς του και ο μικρός θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το πιο μεγάλο κεκτημένο του, το δωμάτιό του. Ο Πίτερ όμως δεν το βάζει κάτω και με την βοήθεια των φίλων του θα κάνει τα πάντα για να τον διώξει. Αλλά και ο παππούς του δεν παραδίνεται εύκολα.
Οικογενειακή κομεντί για τις απογευματινές ώρες, με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο σε ρόλο ειρηνιστή παππού.
Ο Έντ, μετά από τον θάνατο της αγαπημένης του συζύγου βιώνει μοναξιά κι έτσι μετακομίζει στο σπίτι των παιδιών του για να βρει την ισορροπία του. Είναι ένας στοργικός και γλυκός παππούς, όμως χρειάζεται ένα δωμάτιο για να μείνει. Έτσι η οικογένεια αποφασίζει να του παραχωρήσει τον χώρο του μικρού Πίτερ ο οποίος απογοητευμένος μετακομίζει στη σοφίτα. Είναι όμως αποφασισμένος να πάρει την εκδίκησή του και με τη βοήθεια των φίλων του σκαρφίζεται ένα σωρό διαολιές για να τιμωρήσει τον παππού. Όταν ο Εντ αποφασίζει να απαντήσει στα «χτυπήματα» της νέας γενιάς το σπίτι θα μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη. Προβλέψιμα γκανγκς, κλισέ σχέσεις και άνοστα αστειάκια, συνδυάζονται με γλυκερούς συναισθηματισμούς, ενώ ο Ρόμπερτ ντε Νίρο παραδίδει ένα απλοϊκό και κοινότοπο αντιπολεμικό μάθημα στον εγγονό του, αλλά και στους Αμερικανούς που πριν από τις εκλογές πρέπει να επιλέξουν τι τελικά θέλουν. Η Ούμα Θέρμαν εντελώς έξω από τα νερά της καταφεύγει σε μούτες και υπερβολές, ενώ ο Κρίστοφερ Γουόκεν συμπληρώνει διακοσμητικά το παζλ μιας χλιαρής ταινίας, που μοιάζει με τόσες άλλες.

Επανεκδόσεις:

Ο Ανίκητος (Aparajito)

Σκηνοθεσία Σατγιαζίτ Ράι
Παίζουν: Κάνου Μπανερτζί, Σμαράν Γκοσάλ, Καρούνα Μπανερτζί

Περίληψη: Ο Απού έχει μετακομίσει με τους γονείς του στο Μπενάρες, όταν ένα τραγικό γεγονός θα τον στείλει σε έναν θείο του σ’ ένα μικρό χωριό της Βεγγάλης. Μετά από το σχολείο, θα πάρει υποτροφία για το πανεπιστήμιο της Καλκούτας, και τότε θα πρέπει να αποφασίσει αν θα αφήσει μόνη την απροστάτευτη μητέρα του.

Η δεύτερη ταινία της τριλογίας του Απού μετά από «Το τραγούδι του δρόμου», που κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι και το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών (Fipresci) στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1957.
Η οικογένεια του Απού πλέον μετακομίζει στο Βαρανάσι και ο Ράι καταγράφει τη ζωή του ήρωά του από την παιδική ηλικία ως την ενηλικίωσή του και την εγγραφή του στο κολέγιο, έως και τον θάνατο της μητέρας του, οπότε πλέον απομένει απολύτως μόνος.
Όταν ο Ράι ξεκίνησε τα γυρίσματα του «Τραγουδιού» δεν είχε στο μυαλό του μια τριλογία, ωστόσο η μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία της ταινίας τον έκανε να αναθεωρήσει. Σε αντίθεση με την πρώτη, όπου παρέμεινε πιστός στις λεπτομέρειες του βιβλίου, σε αυτή έκανε σημαντικές διαφοροποιήσεις, παρουσιάζοντας τη σχέση του Απού και της μητέρας του με πολύ διαφορετικό τρόπο. Το αποτέλεσμα δυσαρέστησε το κοινό στην Ινδία, που βρήκε ανάρμοστη την διαμάχη της μητέρας και του γιού, σε αντίθεση με την παραδεδομένη αντίληψη για τη μητρική στοργή.
Ωστόσο, η υποδοχή του «Ανίκητου» εκτός της χώρας ήταν εξαιρετικά θετική, μάλιστα κέρδισε έντεκα σημαντικά βραβεία και πλέον θεωρείται μια από τις κορυφαίες Ινδικές δραματικές ταινίες. Η διεθνής επιτυχία της ώθησε τον Ράι να δημιουργήσει κι ένα τρίτο μέρος, τον «Κόσμο του Απού», για να κλείσει την ιστορία του μικρού του ήρωα με διθυραμβικό τρόπο.