Η ταινία «Όρνιθες (ή πώς να γίνεις πουλί)» κάνει πρεμιέρα στο YouTube -Ο δημιουργός Μπάμπης Μακρίδης μιλά στη BOVARY
Η ταινία «Όρνιθες (ή πώς να γίνεις πουλί)» του Μπάμπη Μακρίδη, η πρώτη κινηματογραφική ταινία σε παραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση, «σπάει το αβγό της» και μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ, κάνει μια επίδειξη ελευθερίας, σαν αυτή που μόνο τα πουλιά μπορούν να βιώσουν.
Την Κυριακή 12 Απριλίου λοιπόν στις 19:00 προσγειώνεται στο ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση και «φωλιάζει» εκεί έως την Τετάρτη 15 Απριλίου στις 19:00, προτού της επιτραπεί να ταξιδέψει και πάλι σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο.
Μάλιστα μετά το τέλος της ταινίας, όπως συνηθίζεται στις φεστιβαλικές προβολές, ο σκηνοθέτης της ταινίας, θα σας περιμένει για ένα ψηφιακό live Q&A μέσω μηνυμάτων..
«Οι Όρνιθες (ή πώς να γίνεις πουλί)» είναι μια υβριδική ταινία, στα όρια του ντοκιμαντέρ, της μυθοπλασίας και της πολιτικής φαντασίας, που μιλάει για την πτήση και την πτώση, για την ανθρώπινη ανάγκη να πετάμε, για τον φόβο του ύψους, τον ίλιγγο, την ουτοπία, τους θεούς και τον άνθρωπο.
Η ταινία εμπνέεται από τον αρχετυπικό μύθο του Αριστοφάνη και των Ορνίθων, αλλά και την παράσταση του Νίκου Καραθάνου που παρουσιάστηκε από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Ο Μακρίδης κινηματογραφώντας τους συντελεστές εκτός σκηνής, σε πραγματικούς χώρους και φυσικά τοπία – από τα λιβάδια ηφαιστειακής λάβας στην Ισλανδία έως τα υψίπεδα της Παταγονίας και από την Times Square έως τις πυραμίδες της Αιγύπτου, καταγράφει ένα σύμπαν ρευστής «καθημερινότητας», ανάμεσα σε ανθρώπους του θεάτρου, ορνιθολόγους και θυμόσοφους ερημίτες, που -όλοι τους- ονειρεύονται πως πετούν.
Εμείς μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη για τα γυρίσματα, το μέλλον του σινεμά, αλλά και την καραντίνα που έχει αλλάξει τις ζωές μας.
«Η ιδέα ξεκίνησε από το Ίδρυμα Ωνάση, που και στην προηγούμενη ταινία μου ήταν συμπαραγωγός. Ενδιαφέρονταν λοιπόν να κάνουν ένα making off για την παράσταση του Νίκου, που εκείνη την περίοδο ετοιμαζόταν να ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη. Αφού το σκέφτηκα λίγο, τους πρότεινα κάτι διαφορετικό, κι έτσι ξεκινήσαμε, χωρίς ακριβώς να ξέρουμε τι πάμε να κάνουμε. Ξαφνικά αυτό το πρότζεκτ έγινε πολύ προσωπικό, παρακολούθησα τις πρόβες τους, πήγα μαζί στους στην Αμερική και σιγά σιγά αρχίσαμε να πραγματευόμαστε τις ιδέες του Αριστοφάνη. Η όλη διαδικασία κράτησε ενάμιση χρόνο και σιγά σιγά άρχισα να κινηματογραφώ συμβολικές εικόνες. Αργότερα στο μοντάζ, που διήρκεσε έξι μήνες, ουσιαστικά φτιάχτηκε το σενάριο. Θα έλεγα ότι η ταινία έχει στοιχεία ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, περιέχει κάποια μέρη της παράστασης αλλά γυρισμένα σε φυσικό χώρο χωρίς κοστούμια, και τελικά λειτουργεί αυτόνομα. Και ο Νίκος Καραθάνος αυτό ήθελε… Έγινα λοιπόν κι εγώ μέρος του θιάσου και τελικά όλοι μαζί καταλήξαμε σε αυτό που θα δείτε. Η αφήγηση είναι αλληγορική και συμβολική, θέλει συγκέντρωση».
«Η ταινία έχει προλάβει να κάνει κάποιες προβολές σε φεστιβάλ σε σκοτεινή αίθουσα, που είναι και ο φυσικός της χώρος. Δεν με δυσαρεστεί όμως που η πρεμιέρα θα γίνει διαδικτυακά. Ίσως έτσι τη δει και περισσότερος κόσμος. Το format της βέβαια είναι για μεγάλη οθόνη, αλλά προσαρμοζόμαστε. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πρωτόγνωρο, θεωρώ ότι θα περάσει πολύς χρόνος μέχρι να ξαναμπούν οι άνθρωποι στους κινηματογράφους. Όμως με τις πλατφόρμες ήδη υπάρχει τρόπος να επικοινωνηθεί μια ταινία, είναι λίγο σαν όλα να είχαν προβλεφθεί…. Τώρα όλα έχουν παγώσει, το γύρισμα εμπεριέχει πολλούς ανθρώπους, οπότε πολλές ταινίες ακυρώνονται, άλλες σταμάτησαν τα γυρίσματα. Θα περάσουμε έναν χρόνο προσαρμογής για να ξαναβγούμε στα πλατό με τα συνεργεία μας, σίγουρα όμως μέχρι τότε θα βρεθούν νέοι τρόποι. Ήδη με ένα κινητό ή με μια κάμερα μπορεί να κάνεις μια ταινία και να τη μοντάρεις σπίτι σου. Αυτά άλλωστε τα ζούμε εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ουσιαστικά το μέσο της προβολής είναι αυτό που αλλάζει».
Ζούμε αυτά που διαβάζαμε πιτσιρικάδες και βλέπαμε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας
«Αυτές τι μέρες κάνω ό,τι κάνει όλος ο κόσμος. Είμαι κλεισμένος σπίτι, πάω μόνο μια βόλτα, όλα τα κάνω διαδικτυακά, περνάω τον χρόνο μου όπως παλιά, απλώς δεν βλέπω τους φίλους μου, αλλά μιλάω πολύ στο τηλέφωνο. Θα έλεγα ότι τώρα γίνεται ένα ξεσκαρτάρισμα, βλέπεις ποιοι ενδιαφέρονται πραγματικά, αυτοί που θέλουν να ακούν τη φωνή σου κάθε μέρα, να δουν τι κάνεις… Η αλήθεια είναι ότι δεν διαβάζω πολύ, ούτε βλέπω χιλιάδες ταινίες, αυτά τα έκανα πριν. Τώρα κάνω πράγματα που δεν συνήθιζα, όπως να φτιάξω το σπίτι μου. Ευτυχώς έχω θέα από το παράθυρό μου και βλέπω λίγο τη θάλασσα, οι γάτες της γειτονιάς έρχονται στα παράθυρα μου για να δουν τη δική μου, ο αέρας έχει καθαρίσει….»
«Σίγουρα μπαίνουμε σε έναν καινούριο θαυμαστό κόσμο, που λένε και τα βιβλία, αλλά επειδή η ζωή συνεχίζεται είναι ωραίο να αντιμετωπίζουμε αυτό που συμβαίνει ως μια καινούργια πρόσκληση. Σίγουρα πολλά θα αλλάξουν, θα μας γίνει συνήθεια η μάσκα, το μανταλάκι, η καθαριότητα… Αυτό που με φοβίζει είναι ότι θα αργήσουν οι συγκεντρώσεις… Πότε θα ξαναβρεθούμε με τους φίλους μας σε ένα τραπέζι, πότε θα πιούμε ένα ποτό σε ένα μπαράκι. Η τεχνολογία όμως μας βοηθάει, έγινε από άψυχη γεμάτη ψυχή. Δεν πρέπει να είμαστε απαισιόδοξοι, ας προσπαθήσουμε να δούμε τα θετικά. Για παράδειγμα τώρα δίνουμε σημασία σε πράγματα που δεν δίναμε πριν, παρατηρούμε το έξω λίγο καλύτερα ή όταν βγαίνουμε για λίγο αυτό το έξω έχει μια άλλη δύναμη. Ζούμε αυτά που διαβάζαμε πιτσιρικάδες και βλέπαμε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Ας φανταστούμε λοιπόν για λίγο ότι είμαστε ο Μπρους Γουίλις και ας γίνουμε λίγο σούπερ ήρωες να σώσουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο».
