Το Minari ενισχύει το τεράστιο ρεύμα του ασιατικού κινηματογράφου
Πέρσι τα Κορεάτικα «Παράσιτα» σάρωσαν στα Όσκαρ και φέτος ο Λι Άιζακ Τσουνγκ βάζει δύσκολα στην κούρσα των βραβείων, αφηγούμενος την ιστορία μιας οικογένειας μεταναστών από την Κορέα στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’80.
Αν συνυπολογίσει κανείς ότι τον τελευταίο καιρό η ταινία του έχει ανεβάσει σημαντικά τις μετοχές της στο «χρηματιστήριο» των υποψηφίων, καταλαβαίνουμε ότι ο ασιατικός κινηματογράφος έχει έρθει για να κάνει τη διαφορά. Βέβαια το «Minari» εκτυλίσσεται σε αμερικάνικο έδαφος, όμως η βασική γλώσσα των ηρώων είναι τα κορεάτικα, πράγμα που δημιούργησε ένα θέμα στις Χρυσές Σφαίρες.
Ο Τζέικομπ και η Μόνικα λοιπόν, δύο Κορεάτες μετανάστες που αναζητούν μια καλύτερη τύχη για αυτούς και τα παιδιά τους στην Αμερική του Ρίγκαν, μετακομίζουν από την Καλιφόρνια σε μία φάρμα στο Αρκάνσας. Κι οι δύο δουλεύουν σε μια μονάδα διαλογής πτηνών -η δουλειά τους βασικά είναι να διακρίνουν το φύλο τους- όμως ο Τζέικομπ τρέφει κι ένα κρυφό όνειρο: να δημιουργήσει μια φάρμα που θα καλλιεργεί αποκλειστικά κορεάτικα προϊόντα.
Προκειμένου λοιπόν να είναι κοντά σε μια έκταση κατάλληλη για τα σχέδιά του, υποβάλλει την οικογένειά του στην ταλαιπωρία να ζει σε ένα λυόμενο τροχόσπιτο, που δεν έχει καν τα βασικά μιας καταναλωτικής κοινωνίας, όπως νερό. Οι δυσκολίες θα είναι από την αρχή απογοητευτικές για όλους, πράγμα που θα επιφέρει μια σειρά από συγκρούσεις, ενώ η άφιξη της παράξενης γιαγιάς από την Κορέα θα δώσει μια νέα διάσταση στην καθημερινότητά τους.
Ο Αμερικανο-Κορεάτης Τσανγκ που έχει μεγαλώσει σε μια φάρμα στα Όρη Όζαρκ του Αρκάνσας, βασίζεται στα δικά του προσωπικά βιώματα. Ο ίδιος έκανε μια διθυραμβική πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Sundance (όπου απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο Κοινού) και αντιμετώπισε τα πυρά της επιτροπής των Χρυσών Σφαιρών, η οποία περιόρισε την ταινία του στην κατηγορία Ξενόγλωσσης Ταινίας -αν και πρόκειται για αμερικανική παραγωγή (που πραγματοποιήθηκε με συμπαραγωγή του Α24 και της Plan B του Μπραντ Πιτ). Πάντως, τελευταία φαίνεται πως έχει αποκτήσει ισχυρό ρεύμα.
Μέσα από ένα λιτή οικογενειακή κατ’ επίφαση ιστορία, που δεν φείδεται συναισθημάτων, καταγράφει λεπτομέρειες της ζωής των μεταναστών- συγκλονιστική η σκηνή που η γιαγιά κοιμάται στο πάτωμα πλάι στα εγγόνια της- αποφεύγει τους μελοδραματισμούς κι αφουγκράζεται την ανάγκη των ανθρώπων που αναζητούν μια νέα πατρίδα, αλλά κυρίως ένα ελπιδοφόρο αύριο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, χωρίς να χάσουν την ταυτότητα τους.
Η κάμερα του Τσανγκ στο πρώτο μέρος εστιάζει στην καθημερινότητα της οικογένειας του «Minari», το οποίο είναι ένα κορεατικό βότανο. Η ατμόσφαιρα όμως ανατρέπεται από την εκρηκτική γιαγιά, που φέρνει μέσα σε αυτό το ασφυκτικό για όλους περιβάλλον, έναν νέο αέρα, συνδυάζοντας την παράδοση και τις ρίζες, με την ιδέα της ελευθερίας. Έτσι μέσα από αυτό τον μοναδικό χαρακτήρα, που τολμά να γίνεται από άκρως αντιπαθής έως απόλυτα γοητευτικός, η ανάγκη σύνδεσης με το παρελθόν γίνεται μια ριζοσπαστική απόφαση, που λυτρώνει τους ήρωες του Τσανγκ ένα βήμα πριν από την ολική καταστροφή τους.
Ταυτόχρονα, η σχέση της γιαγιάς με τον εγγονό της, την οποία στην αρχή απορρίπτει γιατί «μυρίζει Κορέα» μέχρι να την αποδεχτεί και να την αγαπήσει, λειτουργεί αλληγορικά για την πορεία κάθε μετανάστη που παλεύει να ενσωματωθεί σε μια νέα πατρίδα και ταυτόχρονα να διατηρήσει την ταυτότητά του.
Όλα αυτά όμως για τον Κορεάτη δημιουργό δεν μένουν στα πλαίσια ενός στερεοτυπικού οικογενειακού δράματος, αλλά λαμβάνουν διαστάσεις ιλαροτραγωδίας που συμπυκνώνει το χιούμορ και την οδύνη κάθε ανθρώπινης διαδρομής.
Ο Στίβεν Γιουν ( που γνωρίσαμε από το «Burning» και το δημοφιλές «The walking dead») και η Γιέρι Χαν ισορροπούν αξιοθαύμαστα στους ρόλους του πατέρα και της μητέρας που αναζητούν διακαώς ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους, για να αντιληφθούν ότι η λύση δεν βρίσκεται στον συμβιβασμό, αλλά στον συγκερασμό, ενώ η μοναδική Γιου-Τζουνγκ, που έγινε η πρώτη γυναίκα ηθοποιός από την Κορέα που βραβεύτηκε στην κατηγορία Β′ Γυναικείου στα Sag Αwards- θεωρείται πλέον από τα φαβορί για τα Όσκαρ.
Τελικά, ευγενικό και χαμηλότονο, το «Minari» γοητεύει με την ειλικρίνειά του. Κι αν και δεν διαθέτει τις δεξιοτεχνικές αρετές άλλων αντιπάλων φιλμ της φετινής χρονιάς, προσφέρει με τον τρόπο του τη δική του συγκίνηση, μιλώντας για το μείζον θέμα της διαφορετικότητας, που επικρατεί για μια άλλη χρονιά- κι όχι άδικα- στα Όσκαρ.
