«Les Garçons Sauvages» -H πιο μαγική και παράξενη ταινία της χρονιάς έκανε αίσθηση με την τόλμη και την αισθητική της

Κινηματογραφικά προκλητική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή η εβδομάδα, με τον Φατίχ Ακίν να υπογράφει την πιο αμφιλεγόμενη ταινία της καριέρας του, τα σινεφιλικά «Άγρια Αγόρια» του Μπερτράν Μαντικό να σοκάρουν με τον αισθησιασμό τους και τη «Βασίλισσα της Καρδιάς» να επανεφεύρει το μελόδραμα με όρους τραγωδίας.

Στα Μαχαίρια (KnivesOut)

Σκηνοθεσία: Ράιαν Τζόνσον

Παίζουν: Ντάνιελ Κρεγκ, Κρις Έβανς, Άνα ντε Αρμάς, Τζέιμι Λι Κέρτις, Ντον Τζόνσον, Τόνι Κολέτ, Μάικλ Σάνον

Περίληψη: Όταν ο φημισμένος συγγραφέας Χάρλαν Θρόμπι βρίσκεται νεκρός στην έπαυλή του, έπειτα από τον εορτασμό των 85ων γενεθλίων του, ο πάντα περίεργος αλλά ευγενής ντετέκτιβ Μπενουά Μπλανκ προσλαμβάνεται μυστηριωδώς για να ερευνήσει το έγκλημα. Από τη δυσλειτουργική οικογένεια ως το αφοσιωμένο υπηρετικό προσωπικό, ο Μπλανκ βρίσκεται μπροστά σε έναν ιστό από παραπλανητικά στοιχεία και ψέματα, που τον εμποδίζουν να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω από τον αναπάντεχο θάνατο του Χάρλαν.

Ο πολλά υποσχόμενος Ράιαν Τζόνσον («Star Wars: Οι Τελευταίοι Jedi», «Looper») υπογράφει ένακαθαρόαιμο αστυνομικό αλά Αγκάθα Κρίστι με ένα all star cast και κωμικές πινελιές, σχολιάζοντας τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Ο πολυεκατομμυριούχος αστυνομικός συγγραφέας Χάρλαν Θρόμπι βρίσκεται με ένα μαχαίρι στο λαιμό του στην έπαυλή του, λίγο μετά από τους εορτασμούς των γενεθλίων του. Η αστυνομία θεωρεί πως έχει στα χέρια της μια υπόθεση αυτοκτονίας, όμως ο διάσημος ιδιωτικός ντετέκτιβ Μπενούα Μπλανκ διαφωνεί. Έτσι αρχίζει να μελετάει τις σχέσεις και τα κίνητρα της οικογένειας του νεκρού, προκειμένου να ανακαλύψει την αλήθεια.

Ακολουθώντας τη λογική του who-donne-it, ο Tόμσον παίζει με τους κανόνες ενός κλασικού φιλμ μυστηρίου, που έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά: ίντριγκες, μυστικά, έξυπνες ανατροπές, έναν εκκεντρικό επιθεωρητή, ιδιαίτερους χαρακτήρες, που εδώ όμως εκπροσωπούν εύκολα αναγνωρίσιμους κοινωνικούς τύπους μέσα από μια βιτριολικά σατιρική διάθεση (π.χ μια βολεμένη αριστερή ακτιβίστρια, ένας ακροδεξιός νεοναζί κτλ) και ατμόσφαιρα. Προσθέτει σε όλα αυτά μια δόση ειρωνείας που φλερτάρει με την παρωδία των κλισέ του είδους, φτιάχνει ένα συγκινητικό επιμύθιο σχετικά με την καλοσύνη και καταφέρνει, να φτιάξει μια απολύτως διασκεδαστική ταινία, που κρατάει το ενδιαφέρον ως το τέλος, και άνετα μπορεί να προστεθεί στην ανθολογία των καλών αστυνομικών.

Ο Ντάνιελ Κρεγκ που έχει αφήσει πίσω του πια τον Τζέιμς Μποντ ερμηνεύει τον επιθεωρητήΜπλανκ με διεισδυτικό βλέμμα και ανάλαφρη διάθεση,ενώ από το υπόλοιπο καστ ξεχωρίζουν αναμφίβολα η νεαρή Άνα ντε Αρμάς, που μαζί με τον Κρίστοφερ Πάλμερ και την Τζέιμι Λι Κέρτις δομούν ενδιαφέροντες ολοκληρωμένους χαρακτήρες , κλέβοντας τις εντυπώσεις.

Η Βασίλισσα της Καρδιάς (Dronningen/Queen of Hearts)

Σκηνοθεσία: Μέι ελ-Τούκι

Παίζουν: Τρίνε Ντίρχολμ, Γκούσταβ Λιντ, Μάγκνους Κρέπερ

Περίληψη: Η Αν, μια επιτυχημένη και αφοσιωμένη δικηγόρος, ζει μια τέλεια ζωή με τον γιατρό σύζυγό της Πίτερ και τις δίδυμες κόρες τους. Όμως κάτι λείπει από τη ζωή της. Όταν ο Γκουστάβ, ο παραστρατημένος γιος του άντρα της, μετακομίζει ξαφνικά μαζί τους, οι φευγαλέες ματιές που ανταλλάσσουν εξελίσσονται μοιραία σε ένα απαγορευμένο ειδύλλιο.

H Mέι ελ –Τούκι υπογράφει ένα καθηλωτικό «μελόδραμα» με απρόσμενη εξέλιξη, που απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Sundance 2019 και αποτελεί την επίσημη υποβολή της Δανίας για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ.

Η Αν, μια μεγαλοαστή δικηγόρος που υπερασπίζεται ανήλικα κακοποιημένα παιδιά, ζει μια ιδανική ζωή με τον σύζυγό της και τις δίδυμες κόρες της στο πανέμορφο σπίτι τους. Όταν ο γιος του άνδρα της, Γκούσταβ, ένα παιδί με προβλήματα συμπεριφοράς με το οποίο δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερες επαφές, έρχεται να μείνει μαζί τους, η Αν θα αισθανθεί μια παράξενη ερωτική επιθυμία, που θα την οδηγήσει σε μια παράνομη σεξουαλική σχέση με απρόσμενες συνέπειες.

Αν και η περίληψη της υπόθεσης παραπέμπει άμεσα σε ένα κλασικό μελοδραματικό ρομάντζο ενός απαγορευμένου έρωτα, η Μέι ελ-Τούκι στην Τρίτη της ταινία καταφέρνει πολύ περισσότερα οδηγώντας τους ήρωές της στην ύβρη αλλά όχι και στην κάθαρση, καθιστώντας τους τελικά πρωταγωνιστές σε μια σύγχρονη τραγωδία που στοχάζεται πάνω στα όρια του καλού και του κακού. Η Αν είναι μια γυναίκα που αν και ζει μέσα σε μια σύμβαση , κάποια στιγμή αποφασίζει να κινηθεί εκτός αυτής, είτε εγκαταλείποντας ξαφνικά τους καλεσμένους της είτε κάνοντας έρωτα με τον πρόγονό της. Χωρίς τύψεις κι ενοχές , και χωρίς να τρέφει ιδιαίτερα συναισθήματα για τον νεαρό εραστή της, μπλέκεται σε έναν κυκεώνα ψεμάτων για να οδηγηθεί τελικά στην πτώση της.

« Αυτό που συμβαίνει και αυτό που δεν πρέπει να συμβεί μερικές φορές είναι το ίδιο», λέει και αυτή η βασική ιδέα ότι συχνά οι συγκυρίες έχουν ήδη αποφασίσει για τα τεκταινόμενα φαίνεται να απασχολεί τη Δανή δημιουργό, που με λεπτές αποχρώσεις, αλλά και τολμηρές εικόνες όταν χρειάζεται, φτιάχνει ένα υποβλητικό φιλμ, για τον «αψεγάδιαστο» δυτικό τρόπο ζωής, που επίμονα αρνείται το τυχαίο, ή ίσως και το μοιραίο.

Σημαντικός παράγοντας της επιτυχίας είναι αναμφίβολα οι ερμηνείες, ιδίως της σπουδαίας Τρίνε Ντίρχολμ, που παίζει με κάθε πόρο του σώματός της και απίστευτη δύναμη την πορεία μιας γυναίκας στην καταστροφή της.

Το χρυσόγάντι (Der goldene Handschuh/ The Golden Glove)

Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν

Παίζουν: Γιόνας Ντάσλερ, Μαργκαρέτε Τίσελ, Χαρκ Μπομ

Περίληψη: Αμβούργο, δεκαετία του ‘70. Ο Φρις «Φίτε» Χόνκα, ένας άνδρας με παραμορφωμένο πρόσωπο, περνάει τις νύχτες του μεθώντας στο καταγώγιο «Το Χρυσό Γάντι» και κυνηγώντας μοναχικές γυναίκες για λίγη συντροφιά. Κανείς από τους θαμώνες δεν μπορεί να υποψιαστεί ότι ο φαινομενικά άκακος Φίτε είναι στην πραγματικότητα ένα τέρας

Ο Φατίχ Ακίν εμπνέεται από την πραγματική ιστορία ενός διαβόητου Γερμανού κατά συρροή δολοφόνου και επιστρέφει με την πιο αμφιλεγόμενη ταινία της καριέρας του, που προκάλεσε πληθώρα αντιδράσεων στο Φεστιβάλ του Βερολίνου 2019.

Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα που πριν από χρόνια σόκαραν τη Γερμανία, και στο ομώνυμο βιβλίο του Χάιντ Στρουνκ, ο αγαπημένος στη χώρα μας δημιουργός αφηγείται την ιστορία του Φριτς Χόνκα, ενός άνδρα με δύσκολα παιδικά χρόνια και παραμορφωμένο πρόσωπο, εθισμένου στο αλκοόλ, που δολοφόνησε και διαμέλισε πολλές γυναίκες.

Με φόντο ένα παρακμιακό μπαρ, το «Χρυσό Γάντι», όπου ο Χόνκα σύχναζε στο Αμβούργο, αναζητώντας τα θύματά του -συνήθως ηλικιωμένες πόρνες- και κάτω υπό τους ήχους γλυκανάλατων τραγουδιών της δεκαετίας του ‘70 , ο Ακίν καταγράφει στην ουσία το τραύμα και την παρακμή της μεταπολεμικής Γερμανίας. Τα θύματα του Χόνκα όπως και οι υπόλοιποι πελάτες του μπαρ είναι μεγαλύτερης ηλικίας, άρα σαφώς έχουν ζήσει το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κουβαλούν τις πληγές του: φτώχεια, εξαθλίωση, κατάλοιπα του Γ Ράιχ που ακόμα επιβιώνει, συνθέτουν το νοσηρό περιβάλλον του νεαρού Χόνκα.

Μέσα σε αυτή την εφιαλτική ατμόσφαιρα, ο Ακίν ακραίος και σκληρός καταγράφει βήμα προς βήμα τα φρικαλέα εγκλήματα του ήρωά του, χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης, ή ψυχανάλυσης, γι’ αυτό άλλωστε και δεν επιμένει στα συμπλέγματά του. Περισσότερο ως κοινωνικός παρατηρητής, μεταφέρει την εποχή και καταδύεται στην πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, χωρίς καθόλου να προσπαθεί να δικαιολογήσει τον Χόνκα και τις πράξεις του.

Σε αυτό το σημείο, πραγματικά, τα καταφέρνει πολύ καλά, μεταφέροντας την εικόνα μιας χώρας που ζει τη βιομηχανική και οικονομική της άνοδο, κρύβοντας κάτω από το χαλί το ένοχο παρελθόν της, που εκμεταλλεύεται τους πάντες- ακόμα κι η πιο υγιής περίοδος του Χόνκα που πιάνει μια «καλή «δουλειά και κόβει το ποτό μοιάζει εξίσου βρώμικη - και τελικά αναδύει τη μυρωδιά πτωμάτων .

Από εκεί και πέρα το σενάριο μοιάζει να επαναλαμβάνεται, οι ωμές σκηνές βίας προκαλούν ανατριχίλα με σκοπό να προκαλέσουν, και η νοσηρή ατμόσφαιρα της ταινίας γίνεται τελικά αυτοσκοπός. Οπότε τελικά το εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα του Ακίν μπορεί να είναι μια γροθιά στο στομάχι μας, όχι όμως και στο μυαλό μας.

Τα άγρια αγόρια(Les garçons sauvages/ The wild boys)

Σενάριο – Σκηνοθεσία: Μπερτράν Μαντικό

Παίζουν: ΠολίνΛοριγιάρ, ΒιμάλαΠονς, ΝτιάνΡουξέλ, ΑναέλΣνεκ, ΜατίλντΒαρνιέρ, ΣαμΛουβιτσκ, ΕλίναΛέβενσον, ΝαταλίΡισάρ

Περίληψη: Στις αρχές του 20ου αιώνα, στο μικρό νησί Reunion του Ινδικού ωκεανού, πέντε γόνοι καλών οικογενειών γοητευμένοι από τον αποκρυφισμό, διαπράττουν ένα άγριο έγκλημα. Ένας Ολλανδός καπετάνιος αναλαμβάνει τη συμμόρφωσή τους και τους παίρνει ως πλήρωμα στο στοιχειωμένο σαπιοκάραβό του. Όμως οι μέθοδοι σωφρονισμού του ναυτικού σοκάρουν τους νεαρούς, που ετοιμάζονται για ανταρσία.

Μια οργιώδης πανδαισία εικόνων από τον Μπετράν Μαντικό, με έντονες επιρροές από τον Ιούλιο Βερν και τον Ουίλλιαμ Μπάροουζ, αλλά και το αβανγκάρντ σινεμά, που εντυπωσιάζει με την αισθητική του αρτιότητα.

Στη δεκαετία του ’20 , στο Reunion, ένα ηφαιστειογενές νησί στον Ινδικό Ωκεανό, μια ομάδα νεαρών αγοριών διαπράττουν ένα έγκλημα. Οι γονείς τους έχουν δυο επιλογές: είτε να τους στείλουν στη φυλακή, ή να τους παραδώσουν σε έναν εκκεντρικό καπετάνιο που θα αναλάβει τον σωφρονισμό τους. Εκείνοι επιλέγουν τη δεύτερη λύση, οπότε τα αγόρια – τα οποία ερμηνεύονται από γυναίκες- ακολουθούν τον εκπαιδευτή τους στο καράβι του. Τελικός προορισμός του ταξιδιού είναι ένα απομονωμένο νησί με περίεργη βλάστηση και μαγικές ιδιότητες, που θα τους μεταμορφώσει οριστικά.

Ο Μαντικό στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία επιλέγει ένα ασπρόμαυρο υπερρεαλιστικό σύμπαν για να αφηγηθεί με πρωτοποριακό τρόπο μια ιστορία πανσεξουαλισμού και απελευθέρωσης. Ονειρικά και τολμηρά πλάνα παρατίθενται χωρίς ο δημιουργός να επιμένει πάντα στη λογική τους σύνδεση και χωρίς να φοβάται την πρόκληση, αφήνοντας τελικά μόνο τις αισθήσεις να λειτουργούν.

Προκλητικός και ρηξικέλευθος ο Μαντικό, ως γνήσιος εραστής του σινεμά, δεν ασχολείται με εξηγήσεις- πράγμα που καθιστά την ταινία του εξαιρετικά δύσκολη για τον θεατή- αλλά αφήνει τις εικόνες του να ερεθίζουν.

Το θέμα του φύλου, της σεξουαλικής ελευθεριότητας αλλά ακόμα και μια φεμινιστική διάθεση που αποθεώνει την γυναικεία φύση ως πηγή ζωής, αποτελούν βασικούς ιδεολογικούς άξονες του Γάλλου δημιουργού, που κάνει αίσθηση στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, επιλέγοντας έναν avant garde δρόμο, απολύτως γοητευτικό ή πλήρως απωθητικό, ακροβατώντας στην κόψη του ξυραφιού, χωρίς να φοβάται μήπως χάσει την ισορροπία του.

Χαρακτηριστική η εμφάνιση της Ελίνα Λέβενσο μούσας του Μαντικό και ιέρειας του ανεξάρτητου αμερικανικού πρωτοποριακού κινηματογράφου, που η παρουσία της σηματοδοτεί την ταυτότητα του φιλμ.

Λίλιαν (Lilian)

Σκηνοθεσία: Αντρέας Χόρβαθ Παίζουν: Πατρίσια Πλάνικ, Κρις Σο, Άλμπερτ Λι

Περίληψη: Η Λίλιαν βρίσκεται στη Νέα Υόρκη με ληγμένη την βίζα της και δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιστρέψει πίσω στη Ρωσία. Χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα, αποφασίζει να διασχίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες , ώστε να φτάσει στην Αλάσκα και από εκεί απέναντι, στη χώρα της.

Ο Αυστριακός ντοκιμαντερίστας Αντρέας Χόρβατ φτιάχνει ένα οδοιπορικό στα βάθη της αμερικανικής ενδοχώρας, που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Καννών στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, αλλά και το Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία της Λίλιαν Άλινγ, μιας Ρωσίδας που αποφάσισε να διασχίσει την Αμερική με σκοπό να γυρίσει στην πατρίδα της, ο Χόρβατ δημιουργεί μια μυθοπλασία με όρους ντοκιμαντέρ- αφού ακολουθούσε την Πολωνή φωτογράφο Πατρίσια Πλάνικ για εννιά μήνες.

Μια ποιητική αλληγορία είναι η μοναχική πορεία της δική του Λίλιαν, που όταν λήγει η βίζα της, αποφασίζει να απομονωθεί από την κοινωνία. Αρχικά χρησιμοποιεί τα αγαθά του πολιτισμού, όπου τα βρίσκει δωρεάν- μέσα σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, σε καλάθια δωρεών ακόμα και από μικροκλοπές- στη συνέχεια όμως δραπετεύει στη φύση, όπου πλέον ως μια ατρόμητη μαχήτρια παλεύει για τη ζωή της και τη συνείδησή της.

Ο Χόρβατ κινηματογραφεί με εντυπωσιακό τρόπο τις πολιτείες της Αμερικής, δίνοντας μια εικόνα διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε, και συνδέει τη διαδρομή της Λίλιαν με κοινωνικά γεγονότα, ακόμα και με φυσικές καταστροφές, περιγράφοντας τελικά έναν ολόκληρο πολιτισμό σε παρακμή και σήψη.

Από ένα τέτοιο περιβάλλον, εκείνη δραπετεύει, αρνούμενη την οποιαδήποτε επικοινωνία με τους γύρω της. Η μάχη της για τη ζωή είναι σκληρή, ποτέ όμως μίζερη, ή ανήθικη.

Με αυτόν τον τρόπο ο Χόρβατ αλλά και η Μπλάνικ μεταμορφώνουν αυτό το κορίτσι σε σύμβολο, καταγράφοντας τη σύγκρουση του ανθρώπου με το σύστημα, αλλά και με την ίδια τη φύση. Γιατί η Λίλιαν, αν και εντελώς αθώα, τελικά θα υποστεί τις συνέπειες της ανθρώπινης αλαζονείας, πράγμα που δημιουργεί μια τραγική διάσταση σε μια ιστορία για τη θέση του ανθρώπου μέσα στον κόσμο που τον περιβάλλει.

Ο Μπουνιουέλ στον λαβύρινθο με τις χελώνες(Buñuel en el Laberinto de las Tortugas)

Σκηνοθεσία: Σαλβαδόρ Σιμό

Με τις φωνές των: Χόρχε Ουσόν, Φερνάντο Ράμος, Πέπα Γκράθια, Ρέιτσελ Λασκάρ
h

Περίληψη: Παρίσι, 1930. Ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Λουίς Μπουνιουέλ είναι ήδη οι κύριες μορφές του σουρεαλιστικού κινήματος. Απροσδόκητα, ο δεύτερος μένει χωρίς χρήματα μετά από το σκάνδαλο που περιβάλλει την ταινία του «Χρυσή Εποχή». Σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε το επόμενο έργο του, ένα ντοκιμαντέρ για μία από τις φτωχότερες ισπανικές περιφέρειες, τη Λας Ούρδες. Ωστόσο, ο καλός του φίλος, ο γλύπτης Ραμόν Ασίν, αγοράζει ένα λαχείο με την υπόσχεση ότι, αν κερδίσει, θα πληρώσει για την ταινία. Απίστευτα και αναπάντεχα, η τύχη είναι στο πλευρό τους.

Οι κορυφαίοι Ισπανοί παραγωγοί animation του «Wrinkles» και «The Lissing Lynx», ενώνουν τις δυνάμεις τους με τον Σαλβαδόρ Σιμό σε μια ταινία- φόρο τιμής στον πατέρα του σουρεαλισμού, Λουίς Μπουνιουέλ.

Εκκεντρικός, ιδιόρρυθμος, ακόμα και σαδιστής, αλλά σίγουρα ένας μεγάλος καλλιτέχνης ο Μπουνιουέλ υπήρξε επιδραστική μορφή όχι μόνο για τον κινηματογράφο, αλλά γενικότερα για την τέχνη του 20ου αιώνα.

Η ταινία είναι βασισμένη στην πραγματική ιστορία των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ «Γη Χωρίς Ψωμί», όπου ο δημιουργός αποτύπωσε τη φτώχεια και την εξαθλίωση μιας ισπανικής περιφέρειας, προκαλώντας την οργή της κυβέρνησης, που θεώρησε πως το έργο του Μπουνιουέλ δυσφήμιζε τη χώρα.

Ξεκινώντας από την περίοδο της « Χρυσής εποχής», μια ταινία που προκάλεσε σκάνδαλο και άφησε τον Μπουνιουέλ απένταρο, ο Σιμό περιγράφει τη ζωή στο καλλιτεχνικό Παρίσι και τις δυσκολίες που πέρασε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, μέχρι τελικά ο φίλος του Ραμόν Ασίν να κερδίσει ένα λαχείο και να χρηματοδοτήσει το επόμενό του εγχείρημα. Στη συνέχεια μεταφερόμαστε στο παρασκήνιο των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ, όπου ο Μπουνιουέλ κακοποιώντας ζώα και βασανίζοντας του συνεργάτες του, αποτυπώνει μια εικόνα της Ευρώπης που ως τότε κανείς δεν ήθελε να βλέπει.

Συνδυάζοντας πραγματικά πλάνα από την ταινία και σουρεαλιστικές εικόνες που παραπέμπουν σε πίνακες του Νταλί, ο Σιμό σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη. Ενώ όμως αισθητικά η προσπάθειά του και το animation φέρει κάτι από το σουρεαλιστικό πνεύμα της εποχής, δεν καταφέρνει πάντα να εμβαθύνει στην προσωπικότητα αυτού του ανατρεπτικού πνεύματος. Τα φλας μπακ στην παιδική του ηλικία και στην σχέση με τον πατέρα του δεν αρκούν πάντα για να φωτίσουν τη πολυπλοκότητα του Μπουνιουέλ που ήθελε να αλλάξει την σκέψη των ανθρώπων. Έτσι του διαφεύγει μια σημαντική παράμετρος σχετικά με τα όρια της τέχνης και αρκείται σε μια αισθητικά άρτια απεικόνιση των γεγονότων , που από μόνα τους βέβαια έχουν μια ιστορική αξία.

Δίκτυο Κατασκόπων(Spider in the Web)

Σκηνοθεσία: Έραν Ρίκλις

Παίζουν: Μπεν Κίνγκσλεϊ, Μόνικα Μπελούτσι, Ιτάι Τιράν

Περίληψη: Ένας ξεπεσμένος Ισραηλινός μυστικός πράκτορας βρίσκει την ιδανική ευκαιρία να ανακάμψει επαγγελματικά, όταν αναλαμβάνει μια αποστολή που αφορά στην πώληση χημικών όπλων στη Μέση Ανατολή. Η Μοσάντ όμως παρακολουθεί τις κινήσεις του μέσω ενός δικού της πράκτορα.

Κατασκοπικό θρίλερ με τον Μπεν Κίνγκσλεϊ και τη Μονίκα Μπελούτσι, με αμφιλεγόμενες προθέσεις.

Ένας Ισραηλινός βετεράνος αλλά αμφιλεγόμενος πράκτορας αναλαμβάνει μια αποστολή, που μπορεί να ξαναδώσει πνοή στην καριέρα του. Στόχος του είναι να αποκαλύψει τη χρήση χημικών όπλων στη Μέση Ανατολή. Σύντομα όμως θα ανακαλύψει πως η Μοσάντ τον έχει υπό στενή παρακολούθηση μέσω ενός νεότερου πράκτορα που το συνοδεύει, ο οποίος μάλιστα τυγχάνει να είναι γιος ενός παλιού του φίλου. Μια μοιραία γυναίκα εμπλέκεται στην υπόθεση, χωρίς όμως κανείς να γνωρίζει το πραγματικό της πρόσωπο.

Ο Έραν Ρίκλις («Λεμονιά») με επιρροές αναμφίβολα από τον Τζον Λε Καρέ προσπαθεί να χτίσει μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα, όμως η κινηματογράφησή του στερείται έντασης και σασπένς. Από την άλλη οι χαρακτήρες του μοιάζουν χάρτινοι, αν και ο Μπεν Κίνγκσλεϊ χαρίζει την εμπειρία του σε έναν ρόλο που ουσιαστικά δεν έχει καμιά υπόσταση, οι όποιες ανατροπές που δεν είναι και λίγες, δεν προκαλούν καμιά έκπληξη, μάλλον θυμίζουν χιλιοειπωμένα ανέκδοτα με τα οποία ποτέ πια κανείς δεν γελάει, ενώ η έμμεση και επιδέξια συγκεκαλυμμένη αναφορά ότι τελικά ίσως η Συρία φταίει για όλα τα δεινά της, περισσότερο ταιριάζει σε μια ταινία προπαγάνδας.

Παίζοντας με τη Φωτιά (Playing with Fire)

Σκηνοθεσία: Άντι Φίκμαν

Παίζουν: Τζον Σένα, Κίγκαν-Μάικλ Κέι, Τζον Λεγκουιζιάμο

Περίληψη: Τρεις πυροσβέστες αναλαμβάνουν να φυλάξουν τα τρία παιδιά που έχουν διασώσει από μια πυρκαγιά, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Άνευρη κωμωδία καταστάσεων, αφιερωμένη στο συμπαθές κατά τα άλλα σώμα της πυροσβεστικής.

Όταν ο Τζέικ Κάρσον και η ελίτ ομάδα του ειδικών πυροσβεστών καταφέρνουν να διασώσουν τρία αδέρφια από μια καταστροφική πυρκαγιά, αμέσως συνειδητοποιούν ότι καμιά εκπαίδευση ως τώρα δεν θα μπορούσε να τους προετοιμάσει για την πιο δύσκολη δουλειά: να φυλάξουν τρία απρόβλεπτα παιδιά. Κι ενώ οι πυροσβέστες αδυνατούν να εντοπίσουν τους γονείς των ανηλίκων, έρχονται τα πάνω-κάτω στη ζωή και στη δουλειά τους.

Τυποποιημένα γκανγκ που με το ζόρι προσπαθούν να εκβιάσουν το γέλιο του θεατή, ένα απολύτως αναμενόμενο σενάριο και το απολύτως κλισέ pattern που θέλει τους ενήλικες να δυσκολεύονται με τη φροντίδα των μικρών παιδιών, μπαίνουν στο μπλέντερ και το αποτέλεσμα είναι μια κωμωδία χωρίς σπιρτάδα, που επενδύει μόνο στην αγάπη που έχει το κοινό για τους πυροσβέστες και την προσφορά στους στο σύνολο.

Είκοσι μία γέφυρες (21 Bridges)

Σκηνοθεσία: Μπράιαν Κερκ

Παίζουν: Τσάντγουικ Μπόουζμαν, Σιένα Μίλερ, Τζ. Κ. Σίμονς

Περίληψη: Ένας διεφθαρμένος αστυνομικός ντετέκτιβ στην προσπάθειά του να συλλάβει ένα δολοφόνο, ανακαλύπτει μια συνωμοσία που εμπλέκει συναδέλφους του με το οργανωμένο έγκλημα. Τότε θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα προδώσει τους συνεργάτες του.

Ο Τσάντγουικ Μπόουζμαν («Μαύρος Πάνθηρας») τρέχει στο Μανχάταν σε μια αστυνομική περιπέτεια, που την παραγωγή υπογράφουν οι έμπειροι στο είδος αδερφοί Ρούσο («Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη»).

Ένας ατιμασμένος ντετέκτιβ της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, ο Αντρέ Ντέιβις, έχει μια ευκαιρία για λύτρωση. Όταν «ρίχνεται» σε ένα ανθρωποκυνηγητό για να πιάσει έναν επικίνδυνο δολοφόνο, αρχίζει να ανακαλύπτει μια τεράστια συνομωσία, που συνδέει τους συναδέλφους του με μια εγκληματική αυτοκρατορία. Τότε πρέπει να αποφασίσει ποιον κυνηγάει και ποιος τον κυνηγάει. Κατά τη διάρκεια όμως αυτού της ανελέητης καταδίωξης, το Μανχάταν είναι εντελώς αποκλεισμένο για πρώτη φορά, ακόμα και οι είκοσι μία γέφυρές του.

Η Αντιπροσωπεία (Delegacioni/ Delegation)

Σκηνοθεσία: Μπουγιάρ Αλιμανί

Παίζουν: Ντρίτζιμ Τζέπα, Ρίτσαρντ Σάμελ, Βίκτορ Ζούστι, Μπισλίμ Μπουκάι, Σελμάν Λοκάι, Τζέβντετ Φέρι, Ροβένα Λούλε

Περίληψη: Το φθινόπωρο του 1990, δυτικοί διπλωμάτες καταφθάνουν στην Αλβανία για να εξετάσουν τυχόν παραβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το κομμουνιστικό καθεστώς. Τότε επιλέγεται ένας πολιτικός κρατούμενος για να επιβεβαιώσει στους διπλωμάτες πως τίποτα το μεμπτό δεν συμβαίνει στη χώρα. Εκείνος όμως μόλις συνειδητοποιεί τι συμβαίνει αποφασίζει να αλλάξει τα σχέδια του καθεστώτος.

Η βραβευμένη σε σημαντικά φεστιβάλ ταινία του Μπουγιάρ Αλιμανί μάς μεταφέρει στην τελευταία περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία.

Το φθινόπωρο του 1990, μια ομάδα διπλωματών από τη Δύση καταφθάνουν στην Αλβανία για να διερευνήσουν τυχόν καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το κομμουνιστικό καθεστώς, που βρίσκεται ακόμη στην εξουσία. Ο Λέο, ένας πολιτικός κρατούμενος υπό κράτηση εδώ και δεκαέξι χρόνια, αναγκάζεται να βγει στα κρυφά από την απόμακρη, ορεινή φυλακή του για να συναντήσει τον επικεφαλής της αντιπροσωπείας, τον οποίο γνώρισε στα φοιτητικά του χρόνια, τη δεκαετία του ’60.

Υποτίθεται πως ο Λέο οδηγείται εκεί για να επιβεβαιώσει πως δεν γίνεται καμία παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Μόλις όμως διαπιστώνει τα σχέδια των συνοδών του, αποφασίζει να μην παίξει το παιχνίδι τους.

Ο βουλευτής της Βαλτικής (Deputat Baltiki / Baltic Deputy)

Σκηνοθεσία: Γιοσίφ Κέιφιτς, Αλεξάντρ Ζάρκι

Παίζουν: ΝικολάιΤσερκάσοφ, ΜπόριςΛιβάνοφ, ΜαρίαΝτομασίεβαΠαίζουν: Nikolay Cherkasov,Mariya Domashyova, Boris Livanov

Περίληψη: Στα τέλη του 1917 στην Πετρούπολη, οι Μπολσεβίκοι είναι στην εξουσία. Ένας παγκοσμίου φήμης επιστήμονας δημοσιεύει ένα άρθρο προς υποστήριξη του προλεταριάτου, γεγονός που προκαλεί έντονη δυσαρέσκεια.

Ρωσικό δράμα που καταγράφει την Επανάσταση του 1917, βασισμένο στη ζωή του Ρώσου επιστήμονα Κλέμεντ Τιμιριάζεβ, ο οποίος δίδαξε στο Cambridge και την Οξφόρδη και του απονεμήθηκε για το έργο του το βραβείο Newton Mantle.

Ενας ηλικιωμένος επιστήμονας είναι από τους πρώτους που ευθυγραμμίζεται με την Επανάσταση, γράφοντας ένα ριζοσπαστικό κείμενο. Φίλοι και συνάδελφοι στρέφονται εναντίον του. Ο καθηγητής μένει μόνος του, αλλά εξακολουθεί να εργάζεται για το καλό της νέας Ρωσίας. Κι ενώ οι μαθητές του είναι απασχολημένοι με την εξάπλωση του μπολσεβίκικου ευαγγελίου, για να παρακολουθήσουν μαθήματα, εκείνος επιλέγει να εκπαιδεύσει μια ομάδα ναυτικών της Βαλτικής.

Η πρεμιέρα της ταινίας στις Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποιήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1937 και στις 27 Σεπτεμβρίου στην Πενσυλβανία απαγορεύτηκε από το συμβούλιο λογοκρισίας. Η απόφαση του συμβουλίου βασίστηκε στο γεγονός ότι η ταινία περιέχει «κόκκινη προπαγάνδα» και «υποκινεί ανθρώπους να ανατρέψουν την κυβέρνηση». Το 1938, το δικαστήριο αποφάσισε άρση της απαγόρευσης της κυκλοφορίας της ταινίας.