Firefly Lane: Είναι η καινούργια σειρά του Netflix η σαπουνοπερατική εκδοχή των κοινωνικών κινημάτων;
Η Kristin Hannah στο βιβλίο της οποίας βασίζεται και η καινούργια σειρά που ήδη έχει κατακτήσει την κορυφή του Netflix, είναι πολυγραφότατη και μάλιστα πολλά μυθιστορήματά της φιγουράρουν στις λίστες μπεστ σέλερ των «New York Times», οπότε ήταν ζήτημα χρόνου να έρθει και η σειρά της μικρής οθόνης να τη διεκδικήσει.
Εδώ λοιπόν έχουμε δυο κορίτσια που αργότερα θα γίνουν γυναίκες, εκ διαμέτρου αντίθετα και μια δυνατή σχέση που επιβεβαιώνει τη ρήση ότι τα «ετερώνυμα έλκονται». Η διαδρομή τους σε τέσσερις δεκαετίες, από τα χίπικα 70΄s μέχρι το 2004 περιγράφει την ιστορία μιας ανιδιοτελούς φιλίας, που περνάει τα χίλια κύματα αλλά καταφέρνει να επιβιώσει και ταυτόχρονα επιχειρεί να δείξει γενικότερα τη διαδρομή της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο. Γονεϊκές σχέσεις και τραύματα, έρωτες, το θέμα της επαγγελματικής καταξίωσης μέσα σε ανδροκρατούμενους χώρους, το αιώνιο διλήμματα «καριέρα ή οικογένεια», οι δυσκολίες της μητρότητας, η κρίση ηλικίας πρωταγωνιστούν σε κάθε επεισόδιο. Μέσα από συνεχόμενα άλματα στον χρόνο, που μερικούς φορές κουράζουν ή δεν είναι σωστά συντονισμένα στο μοντάζ- άλλοτε μεταφερόμαστε στην παιδική ηλικία των δυο κοριτσιών άλλοτε στα ανήσυχα εφηβικά τους χρόνια, άλλοτε στην ξέφρενη νεότητα τους και άλλοτε στο σήμερα όπου και οι δυο στα 40 τους πια, αλλαγμένες αλλά πάντα δεμένες, καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους και στη σχέση τους.
Η «Οδός Πυγολαμπίδων» όπως είναι ο ελληνικός τίτλος σε ακριβή μετάφραση έχει ένα ποπ χαρακτήρα, ανάλαφρο και διασκεδαστικό που όμως επιχειρεί να θίξει σοβαρά θέματα. Δεν το καταφέρνει πάντα, μιας και τα «δύσκολα» ζητήματα όπως αυτό της κακοποίησης, περνούν εξ απαλών ονύχων, παραβλέποντας εσκεμμένα τα σκοτεινά σημεία, που δεν αρέσουν στο νεανικό κοινό -έτσι λένε τουλάχιστον οι έρευνες- και επιμένουν σε μια αφελή ρομαντικότητα, που ενίοτε έχει την πλάκα της.
Το μεγαλύτερο θέμα όμως είναι η αναπαράσταση της εποχής -η δεκαετία του ‘70 κυρίως και το κίνημα των χίπις φλερτάρουν με τη γραφικότητα, αλλά και το κομμάτι του πολεμικού ανταποκριτή συντρόφου της Κέιτ, αντιμετωπίζεται ως ένα φτηνό action movie -ενώ και οι ηλικιακές μεταμορφώσεις των πρωταγωνιστριών δεν είναι πάντα επιτυχημένες, τόσο εξωτερικά όσο και υποκριτικά- ειδικά στην εποχή της νεότητας είναι τελείως έξω από την ερμηνευτική τους γκάμα.
Το ενδιαφέρον της σειράς είναι οι χαρακτήρες της Κέιτ και της Τάλι, που εύκολα θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελούν μια μίξη των τεσσάρων ηρωίδων από το «Sex and the City»:η μεν Κέιτ ρομαντική, ονειροπόλα και μόνιμα ερωτευμένη, είναι ένας συνδυασμός της Κάρι Μπράντσο -χωρίς όμως το γκλάμουρ στιλ- και της Κάρολ, η δε Τάλι ασυμβίβαστη, σέξι και χειραφετημένη, μοιάζει άλλοτε με τη Σαμάνθα και άλλοτε με την εργασιομανή Μιράντα, που τελικά θα υποκύψει κι αυτή στον έρωτα.
Σε τελική ανάλυση: έχουμε μια χαριτωμένη σαπουνόπερα που φέρνει μια πιο ανάλαφρη εκδοχή στο ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης, χωρίς τις καταναλωτικές υπερβολές και τα λουσάτα lifestyle στα οποία επενδύουν συνήθως ανάλογες σειρές, που τρώγεται όπως ένα κομμάτι σοκολάτας τις μέρες που μας έχει πάρει από κάτω.