All of Us Strangers: Ένα ωμό αριστούργημα για τη μοναξιά και την απώλεια
Η ταινία «All of Us Strangers» είναι μια επική αναφορά στη μοναξιά και την απώλεια. Ένα σύγχρονο αριστούργημα, που μιλά διαχρονικά, σε όσους θέλουν να ακούσουν.
Χωρίς να καταφεύγει σε περιττούς μελοδραματισμούς, ο Άντριου Χέιγκ καταφέρνει να αποδώσει μια σκληρή, ωμή και βαθιά συναισθηματική ιστορία δύο ανθρώπων, που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη μοναξιά που τους κατέτρωγε σαν ιός.
Η υπόθεση θέλει τον Άνταμ και τον Χάρι να είναι οι μόνοι ένοικοι ενός (πιθανώς νέου) κτιρίου στο Λονδίνο. Αν και στην αρχή ο πρώτος αποφεύγει την παρέα του δεύτερου, ύστερα τον καλεί στο σπίτι του. Οι δύο τους ανοίγουν ο ένας την ψυχή του στον άλλο, δένονται, απολαμβάνουν το σεξ με συναίσθημα και φαίνεται να έχουν βρει ένα καταφύγιο, μια σανίδα σωτηρίας στην άβυσσο.
Παράλληλα, ο Άνταμ επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι και ξαναζεί στιγμές από την παιδική του ηλικία, αλλά και τραύματα, αναβιώνει τους γονείς του, μιλά μαζί τους και ζητά την αποδοχή τους.
Εν ολίγοις, αυτή είναι η υπόθεση του έργου, αλλά συνολικά είναι πολλά περισσότερα.
All of Us Strangers: Ένα ωμό αριστούργημα για τη μοναξιά και την απώλεια
Το «All of Us Strangers» καταπιάνεται με τη ζωή όσων ακόμα παλεύουν να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, που φοβούνται τη μοναξιά, αλλά και την απόρριψη, με αποτέλεσμα να μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο συναισθηματικών σκαμπανεβασμάτων, από όπου φαίνεται ακατόρθωτο να βγουν.
Καταπιάνεται με την απώλεια και το ανυπέρβλητο κενό που αφήνει ο θάνατος σε όσους μένουν πίσω και αντιμετωπίζει με σκληρό αλλά και τρυφερό τρόπο όσους βρίσκουν παρηγοριά προσκολλώμενοι στο παρελθόν και δεν προχωρούν μπροστά με φόβο μήπως σπάσουν τα μούτρα της -και ας ξέρουν ότι μόνο έτσι θα βρουν την ευτυχία.
Φέρνει στην επιφάνεια το παιδί μέσα μας, που αναγκάστηκε να μεγαλώσει γρήγορα και είναι γεμάτος ανοιχτά τραύματα. Είναι τόσο κουρασμένος από την καθημερινή θλίψη, που του αρκεί έστω και μια μέρα γαλήνης τον χρόνο μαζί με τους νεκρούς γονείς του.
Καταπιάνεται με τον χρόνο, το timing. Το να αρπάζεις την ευκαιρία για ευτυχία τη στιγμή που σου χτυπά την πόρτα και να μην την αφήνεις να φεύγει.
Το «All of Us Strangers» έχει να κάνει με την αποδοχή από τους άλλους και την αποδοχή του εαυτού μας.
Χαρακτηριστικά τα λόγια του Άντριου που λέει -σε ελεύθερη μετάφραση- ότι μπορεί η gay κοινότητα να έχει φτάσει σε ένα πολύ καλό σημείο, να έχουν γίνει χιλιάδες αγώνες και να έχουμε καταφέρει πολλά, αρκεί όμως ένα στραβό βλέμμα, μια άσχημη κουβέντα από έναν περιστατικό στον δρόμο ή μια αδιάκριτη ερώτηση από τη μητέρα μας, για να επιστρέψουμε 20 χρόνια πίσω, κρυμμένοι στην ντουλάπα σας, ανίκανοι να βγούμε στον δρόμο και να αναζητήσουμε τη ζωή που θέλουμε.
Αλλά αυτή δεν είναι μια ταινία που μιλά μόνο στους gay, αλλά σε όλους όσους νιώθουν κολλημένοι κάπου -ή σε κάποιον- και εφησυχάζονται στη θλίψη τους.
Ο Άντριου Σκοτ και ο Πολ Μέσκαλ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι εκπληκτικοί. Από τη στιγμή που ξεκινά η ταινία μέχρι την ώρα που θα πέσουν οι τίτλοι τέλους και θα σκουπίζεις τα δάκρυά σου, σε καθηλώνουν.
Μια κομψή ερμηνεία χωρίς περιττές φιοριτούρες και δράματα, είναι σαν να μιλούν προσωπικά σε σένα και να σε αναγκάζουν να ακούσεις. Και το κάνεις. Επίσης εξαιρετικοί οι Κλερ Φόι και Τζέιμι Μπελ στους ρόλους των γονιών του Άνταμ.
Το «All of Us Strangers» είναι ένα γερό χαστούκι, με ένα τέλος που σε κάνει να σκέφτεσαι, σε προβληματίζει και σε ταρακουνά -σαν να σε έχει πιάσει από τους ώμους. Εγώ την ένιωσα στο πετσί μου γιατί τα κοινά που βρήκα με τον Άνταμ ήταν πολλά, αλλά δεν υπήρχε άνθρωπος που να βγήκε από την αίθουσα και να μην είδε στην ταινία κάτι από τον εαυτό του. Και αυτό από μόνο του είναι τέχνη.
