«Κάποια μίλησε»: Η ιστορία της αποκάλυψης του «σκανδάλου Γουάινστιν» στις ταινίες της εβδομάδας

Αυτή την εβδομάδα, η Μαρία Σρέιντερ αφηγείται πώς δύο θαρραλέες δημοσιογράφοι αποκάλυψαν το σκάνδαλο Γουάινστιν, ο Ράσελ Κρόου τζογάρει σε διπλό ρόλο, ενώ η Κατρίν Κορσινί εμπνέεται από τις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία.

Κάποια Μίλησε (She said)

Σκηνοθεσία: Μαρία Σρέιντερ

Παίζουν: Κάρεϊ Μάλιγκαν, Ζόι Καζάν, Σαμάνθα Μόρτον, Πατρίτσια Κλάρκσον

Περίληψη: Δύο γυναίκες ρεπόρτερ των New York Times καταφέρνουν να κάνουν ένα ιστορικό ρεπορτάζ, που γέννησε ένα ολόκληρο κίνημα και έσπασε δεκαετίες σιωπής γύρω από το θέμα της σεξουαλικής επίθεσης στο Χόλιγουντ, αλλάζοντας μια για πάντα τη σύγχρονη κοινωνία.

Η Μαρία Σρέιντερ («Undorthodox») ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη τη δημοσιογραφική ερευνά που έφερε στο φως το σκάνδαλο Γουάινσταϊν.

Ήταν το 2017, όταν η Τζόντι Κάντορ και η Μέγκαν Τοούι, δυο θαρραλέες ρεπόρτερ των «New York Times» υπέγραψαν το περιβόητο άρθρο «Ο Χάρβεϊ Γουάινστιν παρενοχλούσε σεξουαλικά για δεκαετίες», αποκαθηλώνοντας τον πανίσχυρο άνδρα της κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Οι δύο δημοσιαγράφοι περιέγραψαν λεπτομερώς τις μέχρι πρότινος αδημοσίευτες καταγγελίες εναντίον του, τεκμηριώνοντας με αδιάσειστα στοιχεία την ενοχή του και δίνοντας ταυτόχρονα φωνή σε όλες τις κακοποιημένες γυναίκες να ξεπεράσουν τα πατριαρχικά ταμπού και να μιλήσουν ανοιχτά. Αντιμέτωπες με τους δικηγόρους, τον ίδιο τον μεγιστάνα, αλλά και ένα ολόκληρο σύστημα που όχι μόνο τον κάλυπτε άλλα και τον δικαιολόγησε, η Κάντορ και η Τοούι με τη γενναία τους στάση έδωσαν μια ισχυρή ώθηση στο κίνημα #Μetoo, συμβάλλοντας δραστικά σε μια βαθιά αλλαγή.

Η Στρέιντερ βασίζεται στο δικό τους βιβλίο και με τη συνδρομή της Βρετανίδας θεατρικής συγγραφέα και σεναριογράφου Ρεμπέκα Λίνκιεβιτζ, ακολουθεί τη λογική ενός δημοσιογραφικού θρίλερ στα χνάρια του «Spotlight» και του «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου», περιγράφοντας βήμα βήμα τα στάδια της έρευνάς τους. Επιμένοντας περισσότερο στον τρόπο λειτουργίας του αδέσμευτου Τύπου και στον ρόλο που διαδραμάτισαν οι συντάκτες της εφημερίδας, η Σρέιντερ, αν και διαχειρίζεται μια ιστορία πρόσφατη και εν πολλοίς γνωστή, διατηρεί το σασπένς και φωτίζει δυναμικά όλους τους χαρακτήρες -κάποιους τους υποδύονται τα πραγματικά θύματα- προσεγγίζοντας και πλευρές της οικογενειακής του ζωής. Σε αυτό όμως που δεν εμβαθύνει, αν και αφιερώνει αρκετό χρόνο σε φλας μπακς, είναι το γιατί ο Γουάινστιν όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε να δρα ανενόχλητος, εξασφαλίζοντας όχι μόνο τη σιωπή, αλλά και τη συγκάλυψη ενός ολοκλήρου συστήματος.

Η Νύχτα της 12ης (La Nuit du 12)

Σκηνοθεσία: Ντομινίκ Μολ

Παίζουν: Μπαστιάν Μπουγιόν, Μπουλί Λανέρ, Τεό Κολμπί, Λουλά Κοτόν-Φραπιέ

Περίληψη: Ένας νεαρός και φιλόδοξος ντετέκτιβ διορίζεται επικεφαλής σε εγκληματολογική ομάδα, όταν αναλαμβάνει τη μυστηριώδη εξιχνίαση της δολοφονίας μιας γυναίκας.

Γαλλικό αστυνομικό θρίλερ με βασικό άξονα μια γυναικοκτονία.

Κάθε αστυνομικός συναντά μια υπόθεση, που παραμένει ανεξιχνίαστη και τον στοιχειώνει. Για τον νεαρό και φιλόδοξο Γιοχάν Βιβέ, που έχει μόλις διοριστεί επικεφαλής στην εγκληματολογική ομάδα της Γκρενόμπλ, αυτή θα είναι η δολοφονία της Κλαρά. Ο Βιβέ και η ομάδα του, μαζί με τον Μαρσό που ετοιμάζεται να συνταξιοδοτηθεί, μελετούν ενδελεχώς την πολύπλοκη ζωή και τις σχέσεις της νεαρής. Οι δαιδαλώδεις προεκτάσεις της έρευνας και οι αμέτρητοι ύποπτοι σύντομα κουράζουν τον Μαρσό, που δεν έχει τις ίδιες αντιλήψεις με τον  Βιβέ. Εκείνος όμως πλέον έχει αποκτήσει μια βασανιστική εμμονή. Κι ενώ η μια ανάκριση διαδέχεται την άλλη, οι αμφιβολίες του αυξάνονται. Για ένα πράγμα είναι σίγουρος: ότι το έγκλημα έγινε τη νύχτα της 12^ης Οκτωβρίου  του 2016.

Βασισμένος στο βιβλίο της Πολίν Γκενά και σε αληθινά γεγονότα, ο Ντομινίκ Πολ («Χάρι, ο Καλύτερος Φίλος του Ανθρώπου», «Μόνο Αυτοί Είδαν τον Δολοφόνο»), ξεφεύγει από την πορεία ενός κλασικού whodunit και εστιάζει περισσότερο στη σχέση των δυο ανδρών, και κυρίως στο γεγονός της γυναικοκτονίας και στο πώς αυτή αντιμετωπίζεται από την ανδροκρατούμενη αστυνομία. Χωρίς διδακτισμούς, αλλά με οξυδερκή ματιά καταγράφει τον τρόπο που το πατριαρχικό σύστημα στέκεται απέναντι σε μια τέτοια υπόθεση: «Τη σκότωσαν επειδή είναι γυναίκα», λέει η φίλη της Κλάρα και αυτή η φράση σημαίνει τελικά πολύ περισσότερα για τον Πόλ από το κυνήγι του δολοφόνου.

Η Μεγάλη Ρήξη (La Fracture)

Σκηνοθεσία: Κατρίν Κορσινί

Παίζουν: Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι, Μαρίνα Φόις, Πίο Μαρμάι

Περίληψη: Η Ραφ και η Ζουλί, ένα ζευγάρι στα πρόθυρα του χωρισμού, δοκιμάζουν τα όριά τους στα Επείγοντα ενός νοσοκομείου, που γεμίζει ασφυκτικά το βράδυ μιας μεγάλης διαδήλωσης στο Παρίσι.

Η νέα ταινία της Κατρίν Κορσινί, που απέσπασε το Queer Palm στο Φεστιβάλ Καννών 2021.

Όταν η Ραφ χτυπήσει τον αγκώνα της, καταλήγει στο νοσοκομείο έχοντας κοντά της τη σύντροφό της, Ζουλί, με την οποία όμως βρίσκονται στα πρόθυρα του χωρισμού. Το ζευγάρι θα συναντηθεί με έναν διαδηλωτή, τον Γιαν, επίσης χτυπημένο, και θα δοκιμάσει τις αντοχές του στα Επείγοντα, που γεμίζουν ασφυκτικά, ενώ το Παρίσι σείεται από τις διαδηλώσεις. Σταδιακά, το νοσοκομείο μοιάζει όλο και περισσότερο να βρίσκεται σε πολιορκία, την ώρα που το εξουθενωμένο προσωπικό δουλεύει με φρενίτιδα, οι τραυματίες διαδηλωτές είναι εξαγριωμένοι και το ζευγάρι έρχεται αντιμέτωπο με τις προκαταλήψεις του.

Με τη φαρσική απεικόνιση μιας πραγματικότητας, που δεν απέχει πολύ από τη δική μας, η έμπειρη Κορσινί, επηρεασμένη από τις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων, φτιάχνει μια  πολιτική στην πρόθεσή της κωμωδία, με σατιρική διάθεση, που στόχο έχει όχι μόνο το σύστημα υγείας που χωλαίνει, αλλά και την κυβέρνηση του Μακρόν. Μέσα σε αυτό το κομφούζιο, άνθρωποι της διπλανής πόρτας διασταυρώνονται κάτω από σουρεαλιστικές, συχνά υπερβολικές καταστάσεις, που όμως σώζονται από την υποκριτική φινέτσα των ηθοποιών της, για να συναισθανθούν τελικά ότι μόνο ως ομάδα μπορούν να τα βγάλουν πέρα σε αυτή τη δημοκρατία, που καταρρέει, όπως και οι ασθενείς στα Επείγοντα.

Ο Τζογαδόρος  (Poker Face)

Σκηνοθετεί: Ράσελ Κρόου

Παίζουν: Ράσελ Κρόου, Λίαμ Χέμσγουορθ, Λιν Τζιλμάρτιν, Ελσά Πατακί

Περίληψη: Ένας δισεκατομμυριούχος προσκαλεί κάποιους παιδικούς του φίλους για μια βραδιά πόκερ. Μεταξύ τους υπάρχει μια σχέση αγάπης, αλλά και ανταγωνισμού, η οποία συχνά φτάνει στα όρια. Κάτι που τώρα ίσως αποδειχτεί επικίνδυνο.

Ο Ράσελ Κρόου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε χαρτοπαικτικό θρίλερ.

O Tζέικ Φόλεϊ, ένας μεγιστάνας και φανατικός παίκτης πόκερ, προσκαλεί τους παλιούς του φίλους σε μια ανορθόδοξη παρτίδα, γνωρίζοντας πως ο ίδιος πεθαίνει από καρκίνο. Το μόνο που πρέπει να κάνουν εκείνοι αν θέλουν να κερδίσουν πολλά χρήματα, είναι να αποκαλύψουν τα βαθύτερα μυστικά τους και να πουν την αλήθεια έξω από τα δόντια.

Στη δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα μετά από το «The Water Diviner» (2014), ο Κρόου που έχει βάλει το χεράκι του και στο σενάριο, προσπαθεί να στήσει ένα ψυχολογικό θρίλερ, που αργεί να πάρει μπροστά για να χάσει τελικά την ταυτότητά του. Ολόκληρο λοιπόν το πρώτο μέρος αναλώνεται στην προετοιμασία του κεντρικού ήρωα για τη μοιραία βραδιά, γεγονός όμως που αφήνει στο περιθώριο τα υπόλοιπα πρόσωπα του τραπεζιού. Οπότε, όταν οι αποκαλύψεις αρχίσουν, με ένα αρκετά αναληθοφανές εύρημα, κανένας δεν γνωρίζει πολλά για αυτήν την παρέα. Έτσι, και τα λεγόμενά τους και τα κρυφά χαρτιά τους δεν σοκάρουν πραγματικά κανένα, μάλλον ούτε τον ίδιο τον Κρόου. Όταν δε, μια συμμορία ληστών έργων τέχνης μπαίνει στην έπαυλη, το πράγμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο για να καταλήξει στην εύκολη λύση μιας εκλαϊκευμένης φιλοσοφίας.

Devotion: Οι Ήρωες των Αιθέρων (Devotion)

Σκηνοθεσία: Τζ. Ντ. Ντίλαρντ

Παίζουν: Τζόναθαν Μέιτζορς, Γκλεν Πάουελ, Κριστίνα Τζάκσον, Τόμας Σαντόσκι

Περίληψη: Οι ηρωικές θυσίες του Τζέσι Μπράουν, του πρώτου μαύρου πιλότου στην ιστορία της Ναυτικής Αεροπορίας, και του Τομ Χάντνερ, αλλά και η ισχυρή φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους θα τούς μετέτρεπε στο πιο διάσημο δίδυμο των αιθέρων.

Η αληθινή ιστορία δύο κορυφαίων Αμερικανών πιλότων, που βοήθησαν να ανατραπεί η ήττα των Αμερικανών στη σκληρότερη μάχη του πολέμου της Κορέας.

Ο Tζέσι Μπράουν υπήρξε ο πρώτος μαύρος πιλότος στο Σώμα Αεροπορίας του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, κι ενώ προσπαθεί συνεχώς λόγω τους χρώματός του να αποδείξει την αξία του, συνάπτει μια ιδιαίτερη φιλία και ταυτόχρονα μια δυναμική συμμαχία με έναν λευκό αξιωματούχο, τον Τομ Χάντνερ.

Συγκρατημένα μιλιταριστικό, αλλά χωρίς εντυπωσιακές αερομαχίες, αυτό το εθνικοπατριωτικό μελόδραμα δεν καταφέρνει -αν και φέρει στο προσκήνιο μια εν πολλοίς άγνωστη ιστορία με τις απαραίτητες αντιρατσιστικές προεκτάσεις- ούτε να εντυπωσιάσει με τις σκηνές δράσης του, ούτε να προσφέρει ολοκληρωμένους χαρακτήρες, που θα ταίριαζαν σε ένα έστω συμβατικό biopic.

Λάιλ, ο Φίλος μου ο Κροκόδειλος (Lyle, Lyle Crocodile)

Σκηνοθεσία:  Γουίλ Σπεκ, Τζος Γκόρντον

Παίζουν: Χαβιέρ Μπαρδέμ, Κόνστανς Γου, Γουίνσλοου Φέγκλεϊ, Σον Μέντες

Περίληψη: Ο Λάιλ είναι ένας κροκόδειλος με χρυσή καρδιά και καταπληκτική φωνή, ο οποίος κρύβεται σε μια σοφίτα. Τον ανακαλύπτει μια οικογένεια, όταν μετακομίζει στο νέο σπίτι της, και ξαφνικά καλείται όχι μόνο να προστατέψει τον Λάιλ, αλλά και να διαχειριστεί το μοναδικό ταλέντο του.

Μουσική κωμωδία, βασισμένη στην ομώνυμη σειρά παιδικών βιβλίων του Μπέρναρντ Γουέιμπερ.

Ο Χέκτορ Π. Βαλέντι, ένας εκκεντρικός περφόρμερ, ανακαλύπτει τον Λάιλ, έναν κροκόδειλο με την ικανότητα να τραγουδάει. Θεωρώντας πως είναι έτοιμος για το μεγαλύτερο σόου της ζωής του, επενδύει όλα του τα χρήματα σε μια λαμπερή παράσταση. Αυτό όμως που δεν ξέρει είναι πως ο Λάιλ φοβάται να τραγουδήσει μπροστά σε κοινό. Χρεωκοπημένος μετά από την αποτυχία του, αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον φίλο του στη σοφίτα του σπιτιού του. Όταν η Οικογένεια Πριμ μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, ο μικρός γιος, ο Τζος, δυσκολεύεται να  προσαρμοστεί στο νέο σχολείο του. Όλα όμως αλλάζουν όταν γνωρίσει τον χαριτωμένο Λάιλ. Οι δυο τους γίνονται γρήγορα οι καλύτεροι φίλοι, αλλά όταν ο Λάιλ απειλείται από τον γκρινιάρη γείτονα κύριο Γκραμπς, η οικογένεια πρέπει να μείνει ενωμένη.

Ο Καναδός ποπ σταρ Σον Μέντες δανείζει τη φωνή του στον μικρό κροκόδειλο και οι Γουίλ Σπεκ και Τζος Γκόρντον ακολουθούν τη στερεοτυπική συνταγή μιας χαριτωμένης κομεντί για μικρά κυρίως παιδιά. Ευτυχώς όμως υπάρχει ο δαιμόνιος Χαβιέ Μπαρδέμ, που με την απολαυστική γκροτέσκ ερμηνεία του δίνει πόντους σε αυτό το μελωδικό μεν -τη μουσική υπογράφουν οι οσκαρικοί Πεντζ Πάσεκ και Τζάστιν Πολ («La La Land», «The Greatest Showman»)-, αλλά χωρίς εκπλήξεις φιλμ, κατάλληλο για τις μέρες των Χριστουγέννων.

Δεν Είσαι η Μητέρα μου (You Are Not My Mother)

Σκηνοθεσία: Κέιτ Ντόλαν

Παίζουν: Χέιζελ Ντούπε, Κάρολιν Μπράκεν, Τζόρνταν Τζόουνς

Περίληψη: Η μητέρα της Σαρ, η Άντζελα, εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Όταν το επόμενο βράδυ επιστρέφει στο σπίτι, είναι ξεκάθαρο για τους δικούς της ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Κέιτ Ντόλαν από την Ιρλανδία είναι μια περιπέτεια ενηλικίωσης με στοιχεία horror.

Είναι η εβδομάδα πριν από το Halloween και η μητέρα της Σαρ, η Άντζελα, εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Απομένει μόνο το εγκαταλελειμμένο αμάξι της στη μέση ενός χωραφιού. Όταν το επόμενο βράδυ επιστρέφει στο σπίτι χωρίς να δίνει καμία εξήγηση για το τι της έχει συμβεί, είναι ξεκάθαρο για τη Σαρ και τη γιαγιά της, τη Ρίτα, ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Η Άντζελα μπορεί να φαίνεται και να ακούγεται η ίδια, αλλά η συμπεριφορά της είναι αλλοπρόσαλλη και τρομακτική, σαν να έχει καταλειφθεί από μια μοχθηρή δύναμη.

Η υπαινικτικότητα του πρώτου μέρους που δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα σταδιακά δίνει τη θέση της σε εύκολες μυθολογικές λύσεις, που μπερδεύονται με τα οικογενειακά τραύματα και τον σχολικό εκφοβισμό που δέχεται η Σαρ, καθώς προσπαθεί να βρει τον τρόπο να σώσει τη μητέρα της. Η Ντόλαν, επηρεασμένη από την ιρλανδική παγανιστική παράδοση, προσπαθεί να συνδυάσει το ψυχολογικό με το μεταφυσικό, αλλά τελικά οδηγείται σε ένα φινάλε, που εκθέτει ουσιαστικά τις κεντρικές της ηρωίδες.

Παίζεται ακόμα:

Σώσε το Δέντρο  (Salvar el árbol)

Σκηνοθεσία: Ικέρ Αλβάρεζ, Χαλζέα Πάστορ

 Με τις φωνές των (στα ελληνικά):

Περίληψη: Ο δήμαρχος μιας πόλης θέλει να κόψει τα δέντρα ενός πάρκου, αλλά η μικρή κόρη του και τα ξωτικά που τα προστατεύουν αγωνίζονται για τη σωτηρία τους.

Οικολογικό animation από την Ισπανία, υποψήφιo για βραβείο Γκόγια.

Σε έναν κόσμο, που έχει αποξενωθεί από το φυσικό περιβάλλον, έχουν απομείνει εκείνοι που αφηγούνται ιστορίες για δέντρα με υπερδυνάμεις. Μαζί τους από την πρώτη στιγμή βρίσκονται τα ξωτικά, τα οποία είναι οι αχώριστοι σύντροφοί τους. Καθώς τα δέντρα κινδυνεύουν με τον αφανισμό εξαιτίας του ανθρώπου, θα πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να επιβιώσουν.

Επαναπροβολές:

Μέρες του '36

Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος

Παίζουν: Κώστας Παύλου, Πέτρος Μάρκαρης, Χρήστος Καλαβρούζος, Πέτρος Ζαρκάδης, Χριστόφορος Κ. Νέζερ, Θάνος Γραμμένος, Βασίλης Τσάγκλος, Γιάννης Κανδήλας, Κώστας Σφήκας, Θανάσης Βαλτινός, Γιώργος Κυρίτσης, Τούλα Σταθοπούλου, Έρικα Δαροπούλου, Γιώργος Τσιφός, Γιάννης Σμαραγδής, Λάμπρος Παπαδημητράκης, Τιτίκα Βλαχοπούλου, Κυριάκος Κατριβάνος, κ.α

Περίληψη: Λίγους μήνες πριν από τη δικτατορία του Μεταξά, ένας πολιτικός κρατούμενος συλλαμβάνει σαν όμηρο στο κελί του έναν βουλευτή κι απειλεί την κυβέρνηση ότι θα προβεί σε αποκαλύψεις.

Η δεύτερη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου σε μια επετειακή επανέκδοση. (Βραβείο σκηνοθεσίας και φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου [Fipresci] στο Φόρουμ του Βερολίνου το 1972).

Σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο δολοφονείται ένας συνδικαλιστής. Οι υποψίες στρέφονται στον Σοφιανό, έναν πρώην συνεργάτη της αστυνομίας, που έχει πέσει σε δυσμένεια. Εκείνος αγωνίζεται μάταια ν’ αποδείξει την αθωότητά του. Απελπισμένος, κρατάει όμηρο στο κελί του έναν φίλο βουλευτή, που έχει έρθει να τον επισκεφτεί και απειλεί να τον σκοτώσει, αν δεν τον ελευθερώσουν. Παραμονές των εκλογών του 1936, και η κυβέρνηση Μεταξά, που μόλις στέκεται όρθια χάρη σ’ έναν δύσκολο συμβιβασμό ανάμεσα στις δυνάμεις της Δεξιάς και του Κέντρου, βρίσκεται σε δύσκολη θέση: αν αντισταθεί στον εκβιασμό του Σοφιανού, προκαλώντας τον θάνατο του βουλευτή, θα χάσει τη στήριξη της Δεξιάς. Αν, αντίθετα, υποκύψει στον εκβιασμό κι αφήσει ελεύθερο τον κρατούμενο, θα χάσει τη στήριξη του Κέντρου.

Γυρισμένη κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών και συγκεκριμένα το 1972, η ταινία εντάσσεται μαζί με τον «Θίασο» και τους «Κυνηγούς» στην τριλογία της Ιστορίας. Ο Αγγελόπουλος δίνει με τον πιο παραστατικό τρόπο την ωμή διακυβέρνηση της δικτατορίας του Μεταξά χωρίς συναισθηματισμούς, με ηθοποιούς αποστασιοποιημένους, θέλοντας να μιλήσει για τη δική του σύγχρονη πραγματικότητα. Κι ενώ προσπαθεί να ξεφύγει έντεχνα, και το καταφέρνει, από τα νύχια της λογοκρισίας, μοιάζει να πειραματίζεται αφενός πάνω στην υπαινικτική αφήγηση των γεγονότων αφετέρου πάνω στην αποστασιοποίηση. Έτσι σκηνοθετεί στιλιζαρισμένα, χορογραφεί στον χώρο τις κινήσεις των ηθοποιών και της κάμερας, αφήνοντας τους ήρωές του να κινούνται σαν πιόνια στη σκακιέρα, ενώ η πολιτική και η Ιστορία διαδραματίζονται ουσιαστικά κάπου στα κρυφά, στη σκιά, σε κλειστά γραφεία και σε μακριούς διαδρόμους. Ελάχιστοι διάλογοι, σιωπές και προσεκτικά επιλεγμένοι χώροι εισάγουν την αισθητική του υπαινιγμού, της αφαίρεσης, των μακρινών αργών πλάνων, της κάμερας-παρατηρητή, στοιχείων που συναντάμε κατεξοχήν αργότερα στη φιλμογραφία του Έλληνα auteur.

Η Παγίδα του Διαβόλου (Ďáblova Past/ The Devil’s Trap)

Σκηνοθεσία: Φράντισεκ Βλάτσιλ

Παίζουν: Βίτεσλαβ Βεϊράζκα, Μίροσλαβ Μαχάτσεκ, Σεστμίρ Ράντα, Βιτ Όλμερ, Κάρλα Χαντίμοβα, Βλάστιμιλ Χάσεκ

Περίληψη: Ένας ιερέας, μέλος της Ιεράς Εξέτασης, επισκέπτεται μια μικρή πόλη για να ερευνήσει τις δραστηριότητες του τοπικού μυλωνά, για τον οποίο υπάρχει η πεποίθηση ότι έχει κάνει συμφωνία με τον διάβολο.

Ο Τσέχος Φράντισεκ Βλάτσιλ ζωντανεύει τα πεδία μαχών του Mεσαίωνα με τη συγκλονιστική μουσική του συνθέτη Ζντένεκ Λίσκα.

Ένας ιερέας επισκέπτεται μία μικρή πόλη με μία μυστική αποστολή. Είναι μέλος της Ιεράς Εξέτασης και πρέπει να ερευνήσει τις δραστηριότητες του τοπικού μυλωνά, o οποίος είναι απόγονος μιας παλιάς οικογένειας και το προγονικό σπίτι κάηκε ολοσχερώς πριν από εκατό χρόνια. Με τον γιο του πλέον έχουν ξαναχτίσει την αυτοκρατορία τους από το μηδέν, κυρίως λόγω της μεγάλης γνώσης τους για τη γη και την αρχιτεκτονική, που παραδόθηκε μέσω πολλών γενεών στην οικογένειά τους. Η φήμη τους για την εύρεση νερού και την πρόβλεψη της σταθερότητας ενός κτίσματος έχει υποπέσει στην αντίληψη της Ιεράς Εξέτασης, οι οποίοι είναι βέβαιοι ότι η οικογένεια έχει κάνει συμμαχία με τον διάβολο.

Η «Παγίδα του Διαβόλου» (1962) προηγήθηκε της «Μαρκέτα Λαζάροβα» (1967) και θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πρόδρομός της, λόγω του παρόμοιου χρονικού πλαισίου στο οποίο διαδραματίζονται και οι δύο και της εστίασης στη θρησκεία. Επίσης, εδώ εμφανίζονται στοιχεία μιας πρώιμης μορφής του άβαν γκαρντ, στυλ που υιοθετεί αργότερα ο Βλάτσιλ, πράγμα που είναι εμφανές από τη συχνή χρήση πολύ κοντινών πλάνων και των λήψεων υπό γωνία.

Παράλληλα, ο Τσέχος δημιουργός επιλέγει να τοποθετεί τις ιστορίες του σε παλαιότερες εποχές, σχολάζοντας κατ’ ουσία τις διώξεις των αντιφρονούντων από το κομμουνιστικό κόμμα στην Τσεχοσλοβακία κατά τη δεκαετία του ‘50.