Οι ταινίες της εβδομάδας: O οσκαρικός Τζέιμς Μαρς παρουσιάζει μια σαρωτική αφήγηση της πολυδιάστατης ζωής του Μπέκετ

Αυτή την εβδομάδα οι ταινίες είναι πολλές. Ο οσκαρικός Τζέιμς Μαρς σκηνοθετεί τη βιογραφία του νομπελίστα θεατρικού συγγραφέα Σάμουελ Μπέκετ, ο Χονγκ Σανγκ-σου αποτυπώνει όσα μπορούν να γίνουν «Μέσα στη μέρα», η Άβα ΝτιΒερνέ εξερευνά διαφορετικά συστήματα καταπίεσης ανά τον κόσμο, ενώ η θρυλική «Προφητεία» αποκτάτοδικό της prequel.

Χορεύοντας με τον Μπέκετ (Dance First)

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μαρς

Παίζουν: Γκάμπριελ Μπερντ, Έινταν Γκίλεν, Φιον Ο' Σία, Μπρόνα Γκάλαχερ, Σαντρίν Μπονέρ

Περίληψη: Μια πολυπρισματική αφήγηση της πολυδιάστατης ζωής του Σάμουελ  Μπέκετ.

Νομπελίστας συγγραφέας, θεατρικός σκηνοθέτης και ποιητής, παριζιάνος μπον βιβέρ,  διανοούμενος, άπιστος σύζυγος, μοναχικός, ο Μπέκετ υπήρξε μια από τις σημαντικότερε προσωπικότητες του 20^ου αιώνα. Xωρίς να αρνηθεί, αλλά ούτε και να αποδεχτεί το βραβείο Nόμπελ, έδωσε το χρηματικό έπαθλο στο Trinity College, νεαρός έφυγε για το Παρίσι, όπου έγινε μέλος της γαλλικής αντίστασης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εργάστηκε ως γραμματέας του Τζέιμς Τζόις με τον οποίον ανέπτυξε μία βαθιά φιλία, που καθόρισε τη ζωή του, και έγινε θεμελιωτής του μοντέρνου θεάτρου.

Αν κάποιος δεν γνωρίζει πολλά για αυτή τη σημαντική προσωπικότητα, η ταινία του Μαρς αποτελεί μια καλή αρχή για να την ανακαλύψει. Η ανασκόπηση της ζωής του μεγάλου συγγραφέα γίνεται μέσα από τις σχέσεις με τους σημαντικούς άλλους της ζωής του -την καταπιεστική μητέρα του, τον Τζόις φυσικά, τη σύζυγό του Σουζάν και την επί δεκαετίες ερωμένη του Μπάρμπαρα -αλλά και ένα σκηνοθετικό εύρημα, όπου βλέπουμε τον Μπέκετ να συνομιλεί με τον ίδιο του τον εαυτό σε έναν απολογισμό των σφαλμάτων και των ενοχών του, στοιχείο που παραπέμπει στο «Περιμένοντας τον Γκοντό», ένα από τα πιο διάσημα θεατρικά του έργα.

Ο Μαρς, χωρίς να διατηρεί την μπεκετική αισθητική, αλλά έχοντας τα χέρια του ένα καλογραμμένο σενάριο, που απηχεί το μεγαλείο του πνεύματος του συγγραφέα, ξεκινάει από ένα περιστατικό που δεν έγινε- βλέπουμε τον Μπέκετ τη βραδιά της απονομής του Νόμπελ να λέει στη γυναίκα του με την ανακοίνωση του ονόματός του τη φράση «τι καταστροφή», ενώ εκείνος στην πραγματικότητα βρισκόταν στην Τύνιδα- και μας ταξιδεύει μέσα από μικρές βινιέτες στα πιο σημαντικά γεγονότα της διαδρομής του και στους λαβύρινθους της σκέψης του.

Με μία λυρική κινηματογράφηση, χωρίς μεγάλες πρωτοτυπίες, που όμως εστιάζει στον άνθρωπο και όχι στη μεγαλοφυΐα- κερδίζει το στοίχημα, αποτυπώνοντας τις βασικές θέσεις του σπουδαίου Ιρλανδού πάνω στη ζωή και στον θάνατο. Με πικρό χιούμορ και κυνική σοφία, ο Γκάμπριελ Μπερν, αν και δεν του μοιάζει εξωτερικά, ερμηνεύει τον γηραιό Μπέκετ με στοχαστική διάθεση, ενώ ο Φιον Ο’ Σία αναλαμβάνει τη νεανική του περίοδο, αποκαλύπτοντας την πιο ρομαντική και ευάλωτη πλευρά του.

Μέσα στη Μέρα (Uriui Haru/ In Our Day)

Σκηνοθεσία: Χονγκ Σανγκ-σου

Παίζουν: Κιμ Μιν-χι, Τζι Τζου-μπονγκ

Περίληψη: Δύο εναλλασσόμενες συζητήσεις φέρνουν αντιμέτωπους δυο σταρ με τα απωθημένα τους.

Η νέα ταινία Νοτιοκορεάτη Χονγκ Σανγκ-σου, που έκλεισε πέρσι το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες.

Με φόνο τη Σεούλ, παρακολουθούμε δύο εναλλασσόμενες συζητήσεις. Στην πρώτη, μια γνωστή ηθοποιός, που σκέφτεται να εγκαταλείψει την καριέρα της, μόλις έχει επιστρέψει στη Νότια Κορέα και συγκατοικεί με μια φίλη και τη γάτα της, ενώ μια κοπέλα ζητάει τις συμβουλές της. Στη δεύτερη, ένας διακεκριμένος ποιητής, που έχει χάσει τη γάτα του και έχει κόψει το αλκοόλ, δέχεται κατ’ οίκον επισκέψεις από νεαρούς καλλιτέχνες, που θαυμάζουν το έργο του.

Επιμένοντας στο χειροποίητο ψηφιακό σινεμά, που στηρίζεται στους διαλόγους και όχι στην πλοκή, ή στην κινηματογράφηση, ο παραγωγικότατος Χονγκ Σανγκ-σου («Η Γυναίκα που Έφυγε», «Η Ιστορία Μιας Μυθιστοριογράφου»), φτιάχνει ακόμη ένα κινηματογραφικό χαϊκού, που αποτυπώνει μέσα από σταθερά μακράς διαρκείας πλάνα την ομορφιά του ασήμαντου,την οποία εκτιμάμε μόνο όταν χάνουμε, επαναλαμβάνοντας γνωστά μοτίβα της φιλμογραφίας του.

Αν κάποιος έχει δει προηγούμενες δουλειές του Νοτιοκορεάτη Γούντι Άλλεν, όπως τον αποκαλούν, το «Μέσα στη μέρα», εκτός από τους μεσότιτλους, δεν έχει να προσθέσει και πολλά στα όσα ήδη ξέρει. Αν όμως δεν είστε εξοικειωμένοι με το έργο του, θα σας γοητεύσει σίγουρα το υποδόριο χιούμορ και η ανάλαφρη φιλοσοφική του ματιά πάνω στη ζωή.

Καταγωγή ( Origin)

Σκηνοθεσία: Άβα ΝτιΒερνέ

Παίζουν: Ονζανί Ελις-Τέιλορ, Τζον Μπέρνθαλ, Νίσι Νας, Όντρα ΜακΝτόναλντ, Βέρα Φερμίγκα

Περίληψη: Ένα φιλμικό υβρίδιο για την απώλεια και την  καταπίεση.

Η Άβα ΝτιΒερνέ («Selma») μεταφέρει στην οθόνη τη διατριβή της Ίζαμπελ Γουίλκερσον «Caste: The origins of our discontents».

Μια δημοσιογράφος, που θέλει να εγκαταλείψει την ενεργό δράση, με παραίνεση του εκδότη της αναλαμβάνει διερευνήσει την υπόθεση της δολοφονίας ενός νεαρού Αφρομερικανού. Η αποστολή της όμως την οδηγεί στο να εξετάσει τελικά τις σκοτεινές επιπτώσεις του φαινομένου της κοινωνικής κάστας και του ρατσισμού  σε παγκόσμιο επίπεδο. Ταυτόχρονα, η ίδια βιώνει μια ανυπολόγιστη προσωπική απώλεια, που της αποκαλύπτει την ομορφιά της ανθρώπινης αντοχής.

 Η βραβευμένη με Πούλιτζερ Γουίλκερσον, που η διατριβή της για τον ρατσισμό έγινε best seller στην Αμερική, αναζητά τις ρίζες του φαινομένου μέσα από την ιστορία των σκλάβων στις ΗΠΑ, την εξόντωση των Εβραίων από τους Ναζί και τη σκληρή κοινωνική διαστρωμάτωση της Ινδίας, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ο ρατσισμός δεν είναι φυλετικό, αλλά ταξικό φαινόμενο.

Η Ντιβερνέ με τη σειρά της, προσπαθώντας να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα επιστημονικό δοκίμιο, συνδυάζει τις θέσεις της Γουίλκερσον με την προσωπική της διαδρομή. Έτσι, παρακολουθεί την ηρωίδά της  στην καθημερινότητά της, όπου συναντιέται με φίλους, συγγενείς και γνωστούς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν άλλοτε με θαυμασμό και άλλοτε με δυσπιστία του εγχείρημά της. Παράλληλα, μας ταξιδεύει και στο Βερολίνο του ’33, όπου καταγράφει την περιπέτεια δύο ανθρωπολόγων. Όλα αυτά καταλήγουν σε ένα υβριδικό fiction, όπου η πλοκή και χαρακτήρες αντιμετωπίζονται απλώς ως το μέσο για να ακουστούν οι  θεωρίες της Γουίλκερσον σε ένα ευρύ κοινό, γεγονός όμως στερεί από την ταινία την κινηματογραφική της δυναμική.

Ο Πρώτος Οιωνός ( The First Omen)

Σκηνοθεσία: Αρκάσα Στίβενσον

Παίζουν: Σόνια Μπράγκα, Ραλφ Ίνεσον, Νιλ Τάιγκερ Φρι, Τσαρλς Ντανς, Τόφικ Μπάρομ, Μπιλ Νάι

Περίληψη: Όταν μια νεαρή Αμερικανίδα φτάνει στη Ρώμη για να αφιερώσει τη ζωή της στην υπηρεσία της Εκκλησίας, αποκαλύπτει μια τρομακτική συνωμοσία.

Prequel  της εμβληματικής ταινίας τρόμου «Προφητεία» (1976).

Το 1971 η νεαρή Μάργκαρετ, μία Αμερικανίδα δόκιμη μοναχή, φτάνει στη Ρώμη για αφοσιωθεί στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Εκεί συναντά ένα σκοτάδι, που την κάνει να αμφιβάλει για την πίστη της, ενώ αποκαλύπτει μία τρομαχτική συνωμοσία, η οποία στοχεύει στη γέννηση του κακού.

Σχεδόν πενήντα  χρόνια από τη μέρα που πρωτοεμφανίστηκε το κερδοφόρο franchise τρόμου του Ρίτσαρντ Ντόνερ , η Αρκάσα Στίβενσον, σκηνοθέτιδα επεισοδίων των τηλεοπτικών σειρών «Legion» και «Briarpatch», στο μεγάλου μήκους κινηματογραφικό της ντεμπούτο, έχει να αντιμετωπίσει μια μεγάλη πρόκληση, καθώς η «Προφητεία» θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Σε αυτή, για όσους δεν θυμούνται, ένας Αμερικανός διπλωμάτης, ο Ρόμπερτ Θορν, που ερμήνευε ο Γκρέγκορι Πεκ, συντετριμμένος από τον θάνατο του νεογέννητου γιου του, υιοθετεί ένα μικρό αγόρι, τον Ντέμιαν, αγνοώντας ότι ουσιαστικά πρόκειται για τον Αντίχριστο.

Η Στίβενσον έρχεται να μας αποκαλύψει πώς γεννήθηκε το σατανικό αγόρι, μέσα από ένα θρησκευτικό θρίλερ εποχής, που στέκει αυτόνομα. Με τόλμη, αντιμετωπίζει το κακό ως συνέπεια της θρησκοληψίας, αλλα και της αλαζονείας, που οδηγεί την επίσημη Εκκλησία σε αποτρόπαιες πράξεις, προκειμένου να διατηρήσει την απόλυτη εξουσία της, ενώ στον έξω κόσμο η νέα γενιά επαναστατεί κατά του συστήματος.

Με μία φεμινιστική οπτική, που δεν έλειπε και από την ταινία του Ντόνερ, η δημιουργός αφήνειξεκάθαρες αιχμές και για τα σεξουαλικά σκάνδαλα,που έχουν πλήξει κατά καιρούς την Καθολική Εκκλησία, σχολιάζοντας ταυτόχρονα την εκμετάλλευση του γυναικείου σώματος από ένα βαθιά πατριαρχικό σύστημα. Επενδύοντας περισσότερο στις κλειστοφοβικές ατμόσφαιρες και στα βλέμματα των ηρώων της,παρά σε κοινότοπα jumpscares, υπογράφει ένα prequel, που τιμά την παρακαταθήκη του Ντόνερ στο σινεμά του τρόμου, αν και μερικές φορές η διάθεσή της για εικαστικότητα την οδηγεί σε ένα στυλιζάρισμα, που λειτουργεί αρνητικά για τον ρυθμό.

Άρθουρ ο Βασιλιάς  (Arthur the King)

Σκηνοθεσία: Σάιμον Κέλαν Τζόουνς

Παίζουν: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Σίμου Λιού, Νάταλι Εμμάνιουελ, Άλι Σαλιμάν, Τζουλιέτ Ράιλανς

Περίληψη: Κατά τη διάρκεια ενός μαραθώνιου αγώνα περιπέτειας, ένας δρομέας  δημιουργεί έναν αδιάσπαστο δεσμό με έναν αδέσποτο σκύλο.

Σκυλίσια περιπέτεια με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα.

Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα περιπέτειας 10 ημερών και 700 χιλιόμετρων μέσα στη ζούγκλα, σφυρηλατείται ένας ισχυρός δεσμός ανάμεσα σε έναν επαγγελματία δρομέα, τον Μάικλ, και έναν αδέσποτο σκύλο, τον οποίο βαφτίζει Άρθουρ. Καθώς η ομάδα ωθείται στα όριά της, ο τετράποδος Άρθουρ θέτει νέες βάσεις για το τι είναι νίκη, πίστη και φιλία.

Ο Μίκαελ Λίντλορντ κατέγραψε στο best seller του «Arthur: The dog who crossed the jungle to find a home» την ιστορία ενός καταπληκτικού σκύλου, που βοήθησε μία ομάδα αθλητών να επιβιώσουν στη ζούγκλα της Δομινικανής Δημοκρατίας και να νικήσουν σε έναν απίστευτο αγώνα. Ο Βρετανός Σάιμον Κέλαν Τζόουνς χρησιμοποιεί όλα τα χολιγουντιανά κλισέ μιας τυπικής ζωοφιλικής περιπέτειας, επενδύοντας στη συγκίνηση, με τον χαριτωμένο τετράποδο πρωταγωνιστή να κλέβει την παράσταση.

Κάμπια Νύμφη Πεταλούδα

Σκηνοθεσία: Κύρος Παπαβασιλείου

Παίζουν: Μαρία Αποστολακέα, Χρήστος Σουγάρης, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιάννης Νιάρρος, Στεφανία Σωτηροπούλου

Περίληψη: Η ιστορία μιας σχέσης μέσα από ένα ταξίδι στον χρόνο.

Πειραματικό sci-fi από τον Κύρο Παπαβασιλείου («Εντυπώσεις Ενός Πνιγμένου»), που  απέσπασε το βραβείο κοινού τόσο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όσο και στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.

Σε έναν κόσμο, όπου ο χρόνος δεν είναι γραμμικός, οι άνθρωποι δεν ξέρουν σε ποια μέρα ζουν. Μπορεί λοιπόν να κοιμηθούν στο 2019 και να ξυπνήσουν στο 2013,  γνωρίζοντας τι έχει συμβεί, αλλά όχι το πώς. Μέσα σε αυτό το κατακερματισμένο σύμπαν, η σχέση ενός ζευγαριού, της Πηνελόπης και του Ισίδωρου, δοκιμάζεται, καθώς οι αναμνήσεις τους αλλάζουν αδιάκοπα.

Ο Παπαβασιλείου καταπιάνεται με ένα δύσκολο για τα ελληνικά δεδομένα είδος, αυτό της επιστημονικής φαντασίας, επενδύοντας όχι στο αισθητικό μέρος, αλλά σε μία πρωτότυπη σύλληψη ενός κόσμου, που δομεί με φαντασία, χωρίς να ενδιαφέρεται για την επιστημονική εγκυρότητα της ιδέας του. Το υπουργείο Χαμένου Χρόνου, ή η μεταφράστρια της σιωπής είναι κάποια αυτά από τα στοιχεία αυτής της δυστοπίας, όπου η ανορθόδοξη εμπειρίατου χρόνου και η επίγνωση του τέλους στερεί από τους ήρωες τη δυνατότητα ελεύθερης επιλογής.

Μέσα σε αυτό το απολυταρχικό τελικά καθεστώς, ο Κύπριος σκηνοθέτης  πραγματεύεται μια πληθώρα θεματικών -από τη μητρότητα και το τέλος, μέχρι την ανοχή και τη μνήμη, χωρίς να επικεντρώνεται όμως σε καμία. Παρ’ όλα αυτά, η πρωτοτυπία της ιδέας του, ο ευρηματικός τρόπος που χτίζει το δικό του κινηματογραφικό τοπίο, οι καλές ερμηνείες των ηθοποιών και κυρίως η πίστη του στον άνθρωπο κερδίζουν τις εντυπώσεις.

Επαναπροβολή:

Stop Making Sense

Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Ντέμι

Περίληψη: Οι τρεις συναυλίες των Talkin Heads στο Pantages Theater του Χόλιγουντ τον Δεκέμβριο του 1983.

Ο Τζόναθαν Ντέμι («Η Σιωπή των Αμνών», «Φιλαδέλφεια») σκηνοθετεί μια από τις σπουδαιότερες συναυλιακές ταινίες όλων των εποχών, που επανακυκλοφορεί σε μια νέα και ολοκληρωμένη ψηφιακή αποκατάσταση με αφορμή την 40η επέτειο της.

Λος Αντζελες, Pantaged Theater, Δεκέμβριος του 1983. Στο απόγειο της δόξας τους, οι Talking Heads δίνουν τρεις θρυλικές συναυλίες. Πίσω από την κάμερα ο Ντέμι, λάτρης της μουσικής και υπεύθυνος για τη σκηνοθεσία πολλών μουσικών βίντεο - ανάμεσά τους τα «American Girl» του Τομ Πέτι, «The Perfect Kiss» των New Order και φυσικά το οσκαρικό «Streets of Philadelphia του Μπρους Σπρίνγκστιν».

Η επετειακή προβολή θα συνδυαστεί με μια νέα deluxe εκδοχή του soundtrack της ταινίας, σε Dolby Atmos mix, η οποία θα περιλαμβάνει και δύο ακυκλοφόρητες ως τώρα εκδοχές των «Cities» και «Big Business / I Zimbra».

Παίζονται ακόμα:

Κόναν Η Βάρβαρη (Conann)

Σκηνοθεσία: Μπερτράν Μαντικό

Παίζουν: Κριστά Τερέτ, Ελίνα Λόουενσον, Αγκατά Μπουζέκ

Περίληψη: Σε έναν αλλόκοσμο τόπο, παρακολουθούμετις διαφορετικές μετενσαρκώσεις της Κόναν, μιας αιμοδιψούς Αμαζόνας, που ζει μεταξύ των ανθρώπων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Υπερρεαλιστική περιπέτεια από τον εικονοκλάστη Μπερτράν Μαντικό («Άγρια Αγόρια», «Βρόμικος Παράδεισος»).

Ο Κέρβερος, o φύλακας του Κάτω Κόσμου, έχει ακόμα μουσούδα, μόνο που εδώ τον λένε Ράινερ, έχει γυναικείο στήθος και γλυκιά φωνή, φοράει ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν με καρφιά και άλλα τρουκ, και κρατάει μια κάμερα με φλας, ιδανική για τους παπαράτσι. Μας μιλάει από το υπερπέραν και περιγράφει σε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τις διαδοχικές μετενσαρκώσεις της Κόναν της Βάρβαρης, μιας αιμοδιψούς Αμαζόνας, που ζει ανάμεσά μας από την αρχαιότητα.

Ένας παρορμητικός queer οραματιστής, που μοιάζει να γυρίζει ταινίες από τα σπλάχνα του, ο Μπερτράν Μαντικό στρέφει το φακό του σε μια φαντασιακή προϊστορία με έγχρωμα και ασπρόμαυρα πλάνα. Μέσα από μια σχολαστική χειροποίητη προσέγγιση, ασύγχρονο ήχο και ένα καθηλωτικό θεατρικό σκηνικό, που μοιάζει να σκηνοθετεί το βαθύτερο ασυνείδητό μας, ο Μαντικό δημιουργεί μια εθιστική, εκρηκτική και καινοτόμα εμπειρία.

Σε αυτή την αλυσίδα των έξι μαγευτικών σκηνών από το παρελθόν, στις οποίες πρωταγωνιστούν διαφορετικές ηθοποιοί, παρακολουθήστε προσεκτικά τη Λόουνενσον, την αλλοτινή μούσα του Χαλ Χάρτλεϊ  από τη δεκαετία του ’90, με την οποία ο σκηνοθέτης έχει δεσμευτεί να γυρίσει 21 ταινίες σε 21 χρόνια.

Μόνο για 4 μεταμεσονύχτιες προβολές (6, 13, 20, 27 Απριλίου) στον κινηματογράφο ΑΣΤΥ (Κοραή 4).

Άγρια Νερά (Something in the Water)

Σκηνοθεσία: Χέιλι ϊστον Στριτ

Παίζουν: Ίφτου Κουάσεμ, Λόρεν Λάλ, Νάταλι Μίτσον, Νικόλ Ρίκο Σετσούκο, Ελουίζ Σέξπιρ-Χαρτ

Περίληψη: Πέντε φίλες εγκλωβίζονται σε ένα νησί, περικυκλωμένες από καρχαρίες. Πρέπει να παλέψουν για τη ζωή τους, αλλά και τις μεταξύ τους σχέσεις.

Θρίλερ με αδηφάγους καρχαρίες.

Ένας γάμος σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία της Καραβαϊκής γίνεται η αφορμή για να σμίξουν πέντε κολλητές φίλες. Γρήγορα, ωστόσο αυτή η ονειρική περίσταση στα ανοιχτά νερά μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν η θάλασσα αποδεικνύεται πως δεν είναι μόνο ένα υπέροχο θέαμα.

Οι «Φιλενάδες» συναντούν τα «Σαγόνια του Καρχαρία» σε μία περιπέτεια  επιβίωσης στα εξωτικά νερά, με σαφές οικολογικό μήνυμα, που ταυτόχρονα  αναδεικνύει την αξία της γυναικείας φιλίας, μέσα από διαφορετικούς χαρακτήρες, που ο καθένας έχει τον δικό του ισχυρό συναισθηματικό πυρήνα.

Λεσβία

Σκηνοθεσία: Τζέλη Χατζηδημητρίου

Περίληψη: Η λεσβιακή κληρονομιά της Ερεσού.

Η Τζέλη Χατζηδημητρίου με το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ντοκιμαντέρ τηε  αφηγείται μια ιστορία σαράντα και πλέον χρόνων για το τι σημαίνει να νιώθει κανείς αποδεκτός.

Η Ερεσός της Λέσβου των 1.581 κατοίκων σήμερα, η Ερεσός της αρχαιότητας, συνδεδεμένη με τη λυρική ποιήτρια Σαπφώ, αποτελεί εδώ και δεκαετίες πόλο έλξης και ουτοπία μιας παγκόσμιας λεσβιακής κοινότητας. Τη δεκαετία του ’70 λεσβίες από όλο τον κόσμο καταφθάνουν εκεί, αναζητώντας αγάπη, ελευθερία και μια αίσθηση κοινότητας. Η συναναστροφή τους όμως με τους ντόπιους δεν ήταν ανέφελη .

Η Χατζηδημητρίου –που βρέθηκε στη μέση αυτής της διαμάχης  ως ντόπια και ως λεσβία- καταγράφει την πορεία της Ερεσού από τη δεκαετία του’70 έως σήμερα, διασώζοντας ταυτόχρονα ένα σημαντικό κομμάτιτης ΛΟΑΤΚΙ+ Ιστορίας. Μέσα από σπάνιο αρχειακό υλικό, ημερολόγια, φωτογραφίες, βίντεο και συνεντεύξεις των ανθρώπων, που καθόρισαν την ανθρωπογεωγραφία και το πνεύμα της περιοχής μέσα στα χρόνια, ξετυλίγεται η συναρπαστική  διαδρομή ενός τόπου, αλλά και μιας ολόκληρης κοινότητας, που αξίωσε συμπερίληψη και ίση μεταχείριση, ακόμα κι όταν αυτές οι έννοιες  δεν ήταν καθόλου αυτονόητες. Μια ιστορία τόσο παλιά καιταυτόχρονα επίκαιρη όσο ποτέ, τη στιγμή που στην Ελλάδα σήμερα δίνεται ξανά η μάχη για τα ίσα δικαιώματα.

Αντίλαλος  (El Eco /The Echo)

Σκηνοθεσία: Τατιάνα Ουέσο

Περίληψη: Στο απομακρυσμένο μεξικανικό χωριό Ελ Έκο που λειτουργεί  «αυτόνομα», εκτός χρόνου, τα παιδιά φροντίζουν τα πρόβατα και τους μεγαλύτερους, ενώ ο παγετός και η ξηρασία τιμωρούν τη γη.

Μεταφυσικό ντοκιμαντέρ από την Τατιάνα Χουέζο («Νύχτα της Φωτιάς»), που απέσπασε τα βραβεία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ και Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2023.

«Echo» ονομάζεται ένας απομονωμένος αγροτικός οικισμός του Βόρειου Μεξικού, στον οποίο λιγοστές οικογένειες φροντίζουν τη γη και διαιωνίζουν έναν κύκλο ζωής, άμεσα συνυφασμένο με τις απρόσμενες διαθέσεις της φύσης, τις αλλαγές των εποχών, τη γέννηση και τον θάνατο. Τη σκληρή καθημερινότητα αυτού του ξεχασμένου στο παρελθόν τόπου δεν βιώνουν όμως μόνο οι μεγάλοι, αλλά και τα παιδιά, αναγκασμένα να ενηλικιωθούν απότομα και να επαναλαμβάνουν συνήθειες και ιεραρχίες, που τους έχουν άδικα κληροδοτηθεί. Ένα από αυτά όμως θα επιχειρήσει να διακόψει αυτή την αναχρονιστική αλληλουχία.

Μια τρυφερή ταινία για την ηχώ όσων κολλάνε στην ψυχή, για την ασφάλεια που μας παρέχει το καταφύγιο των γύρω μας, για την εξέγερση και τον ίλιγγο μπροστά στη ζωή και όσα θεωρούνται δεδομένα.

Η Κιβωτός του Νώε (Noah's Ark)

Σκηνοθεσία: Σέρτζιο Μακάντο

Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Γιώργου Ευαγόρου, Μάριαν Κυπριανού, Ανδρέα Τσέλεπου, Ιωάννας Παπαμιχαλοπούλου, Μαρίας Κάνθερ κ.α

Περίληψη: Δύο περιπετειώδη ποντίκια γίνονται άθελά τους μάρτυρες της στιγμής που ο Θεός αναθέτει στον Νώε την κατασκευή της Κιβωτού, ώστε να σωθεί η πανίδα του πλανήτη. Τότε, το δαιμόνιο δίδυμο σκαρφίζεται έναν ευφάνταστο τρόπο να γίνει μέρος του ταξιδιού.

Animation, εμπνευσμένο από τους θρύλους της βραζιλιάνικης μουσικής, Βινίσιους Ντι Μοράες και Τομ Ζομπί.

Ο Bίνι και ο Tομ είναι δύο μποέμ ποντίκια, που γίνονται τυχαία μάρτυρες της στιγμής που ο Θεός αναθέτει στον Νώε το καθήκον να φιλοξενήσει και να διασώσει μόνο ένα ζευγάρι από κάθε είδος στην Κιβωτό του. Έτσι, βρίσκουν έναν ευφάνταστο τρόπο να συμμετέχουν κι αυτοί στην περιπέτεια.

Μέσα στο χάος του κατακλυσμού και με τους δυο πρωταγωνιστές να αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα και τις ιδιοτροπίες ενός άπληστου λιονταριού, η ταινία αποδεικνύεται ένας διασκεδαστικός πολιτικός μύθος, όπου η μουσική και η ποίηση αποτελούν τον αντίποδα στην αγριότητα και την τυραννία των ισχυρότερων.