Οι ταινίες της εβδομάδας: Δύο κορυφαίες σταρ στο δράμα του Τοντ Χέινς «May December»

Αυτή την εβδομάδα, ο Τοντ Χέινς, που καθοδήγει την Τζούλιαν Μουρ και τη Νάταλι Πόρτμαν σε ένα ψυχολογικό θρίλερ, ο Χιροκάζου Κορε-έντα, που απέσπασε το Βραβείο σεναρίου στο φεστιβάλ των Καννών, το πολιτικά φορτισμένο πορτρέτο της φωτογράφου Ναν Γκόλντιν, βραβευμένο με τον Χρυσό Λέοντα και η νέα ταινία του Περικλή Χούρσουγλου έρχονται στις σκοτεινές αίθουσες.

May December

Σκηνοθεσία: Τοντ Χέινς

 Παίζουν: Τζούλιαν Μουρ, Νάταλι Πόρτμαν, Τσαρλς Μέλτον

 Περίληψη: Είκοσι χρόνια μετά από το σκάνδαλο που προκάλεσε το ρομάντζο της τότε 36χρονης Γκρέισι και του 13χρονου Τζος, το ζευγάρι ζει μια φαινομενικά ειδυλλιακή ζωή. Η οικογενειακή τους γαλήνη όμως θα διαταραχθεί από την έλευση της Ελίζαμπεθ, μιας δημοφιλούς ηθοποιού, που θέλει να κάνει έρευνα για τον επερχόμενο ρόλο της ως Γκρέισι.

Ο Τοντ Χέινς («Velvet Goldmine», «Carol») σκηνοθετεί τις Τζούλιαν Μουρ και Ναταλί Πόρτμαν σε ένα πικρό μελόδραμα.

Η Γκρέισι, μια γυναίκα εξήντα πέντε ετών, ετοιμάζεται να υποδεχτεί στο σπίτι της μία ηθοποιό, τη γοητευτική Ελίζαμπεθ, που πρόκειται να πρωταγωνιστήσει στη βιογραφία της. Και αυτό γιατί η Γκρείσι πριν από πολλά χρόνια ενεπλάκη σε ένα σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης, όταν έκανε δεσμό με τον δεκατριάχρονο τότε μαθητή της, τον οποίο τελικά και παντρεύτηκε, αφού εξέτισε την ποινή της στη φυλακή. Από την πλευρά της, η Ελίζαμπεθ, μια σταρ της τηλεόρασης που βρίσκεται σε καλλιτεχνικό τέλμα, βλέπει αυτή την ταινία της ως μια ευκαιρία να ξεφύγει από τη μετριότητα.

Δυο γυναίκες που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, όπως και στην «Ρersona» του Μπέργκμαν, έρχονται αντιμέτωπες σε αυτό το ψυχολογικό  θρίλερ, που επίτηδες στήνει ο Χέινς σχεδόν  ως σαπουνόπερα, σατιρίζοντας βιτριολικά το αμερικάνικο star system, που αναζητά παντού πρωταγωνιστές, πάθη και ίντριγκες.

Βασισμένος σε μια αληθινή ιστορία, φτιάχνει μία εικαστικά άρτια ταινία γεμάτη σινεφιλικές  αναφορές, θέλοντας να ξεσκεπάσει την υποκρισία της σύγχρονης εικονικής πραγματικότητας, που κρύβεται εντέχνως πίσω από την  εικόνα μιας επίπλαστης ευτυχίας. Η ένταση λοιπόν υποβόσκει κάτω από την ανταγωνιστική σχέση δύο γυναικών διαφορετικής ηλικίας, οι εύθραυστες ισορροπίες μοιάζουν έτοιμες να σπάσουν και η ειδυλλιακή κατά τα φαινόμενα ζωή των ηρώων του να συντρίβεται εις στα εξ ων συνετέθη. Και ενώ όλα μοιάζουν απολύτως κομμένα και ραμμένα στο στυλ και τις αναζητήσεις του Αμερικανού δημιουργού, ο ίδιος χάνεται μέσα στην ομορφιά των πλάνων του, ξεχνώντας την ουσία. Ευτυχώς η Τζούλιαν Μουρ, αλλά και η Νάταλι Πόρτμαν, που είναι και παραγωγός, με τις δυνατές ερμηνείες τους κερδίζουν τις εντυπώσεις, βάζοντας πλώρη, όπως πολλοί θεωρούν, για τα Όσκαρ.

Το Τέρας (Kaibutsu/Monster)

Σκηνοθεσία: Χιροκάζου Κορε-έντα

 Παίζουν: Σακούρα Άντο, Σόγια Κουροκάουα, Σίντο Νακαμούρα

 Περίληψη: Η παράξενη συμπεριφορά ενός αγοριού κινητοποιεί τη μητέρα του, πράγμα  που τη φέρνει αντιμέτωπη με μια απρόβλεπτη κατάσταση, στην οποία εμπλέκει επίσης τη δασκάλα του μικρού.

Η νέα ταινία του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα, Χιροκάζου Κορε-έντα («Κλέφτες Καταστημάτων»), που απέσπασε το Βραβείο σεναρίου στο φετινό φεστιβάλ των Καννών.

Όταν ο Μινάτο, ο μικρός της γιος της Σαόρι, αρχίζει να συμπεριφέρεται περίεργα, εκείνη νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ανακαλύπτοντας ότι ένας δάσκαλος είναι υπεύθυνος, απαιτεί από το σχολείο να μάθει τι συμβαίνει. Καθώς όμως η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια της μητέρας, της δασκάλας και του παιδιού, η αλήθεια αποκαλύπτεται σταδιακά.

Ξεκινώντας με τη σκηνή ενός μπαρ, όπου μοναχικοί άντρες αναζητούν γυναικεία παρέα, να φλέγεται, την οποία παρακολουθεί ο Μινάτο, ο Κορε-έντα μάς εισάγει σε ένα μυστήριο που αναζητά τη λύση του: ποιος είναι τελικά ο υπεύθυνος για τη φωτιά; Στη συνέχεια μέσα από την ιστορία ενηλικίωσης ενός αγοριού, που ο αληθινός του εαυτός έρχεται σε σύγκρουση με  τον νταή, που οι συμμαθητές του θέλουν να γίνει, αναρωτιέται τελικά για το ποιος κατασκευάζει το «τέρας».

Ξεδιπλώνοντας αργά κρίσιμα στοιχεία της υπόθεσης του, παρακολουθεί από τρεις διαφορετικές οπτικές την ιστορία του για να αποκαλύψει τις βαθιές δυσλειτουργίες της οικογένειας, του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά και της κοινωνίας. Με τη σοφία ενός μεγάλου δημιουργού και επιμένοντας να κοιτάζει με αφοπλιστική ενσυναίσθηση ακόμα και τις πιο σκοτεινές πλευρές του ανθρώπου, ο Ιάπωνας auter παραδίδει ένα ακόμη τρυφερό αριστούργημα, κάνοντας έκκληση για την αποδοχή του διαφορετικού.

O Πατέρας του Στρατιώτη (Τirauillers)

Σκηνοθεσία: Ματιέ Βαντεπιέ

Παίζουν: Ομάρ Σι, Μπαμάρ Κέιν, Φρανσουά Σατό

Περίληψη: Ο Μπακαρί κατατάσσεται στον στρατό μετά από  την υποχρεωτική στράτευση του δεκαεφτάχρονου γιου του Τιερνό. Μαζί, πατέρας και γιος πρέπει να πολεμήσουν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο μέτωπο της Γαλλίας, μια χώρα που δεν γνωρίζουν καν, αλλά ο Tιερνό είναι έτοιμος να δώσει τη ζωή του για αυτή.

Πολεμικό δράμα με τον Ομάρ Σι, που έγινε μία από τις πέντε πιο επιτυχημένες γαλλικές ταινίες του 2023 στο γαλλικό box office, με πάνω από 1,1 εκατομμύριο θεατές.

1917.Ένας Σεναγαλέζος κατατάσσεται στον γαλλικό στρατό, προκειμένου να βρει τον δεκαεφτάχρονο γιο του, ο οποίος έχει επιστρατευτεί παρά τη θέλησή του και έχει σταλεί στα χαρακώματα του Βερντέν. Στο μέτωπο, οι δυο τους θα παλέψουν για τη ζωή τους, με τον πατέρα να κάνει τα πάντα, ώστε ο γιος του να βγει αλώβητος από αυτήν την κόλαση. Ταυτόχρονα, παρακολουθούμε τη σχέση ενός λευκού νεαρού ιδεαλιστή υπολοχαγού με τον αυστηρό αξιωματικό πατέρα του.

Μια ταινία-φόρος τιμής στην –μη αναγνωρισμένη- συμβολή των μαχητών από τις αποικίες της Γαλλίας, που πολέμησαν την περίοδο 1914-18, όταν οι Γάλλοι επιστράτευσαν Αφρικανούς λόγω έλλειψης ανθρώπινου δυναμικού. Τότε, περίπου 200.000 άνδρες από τη Δυτική Αφρική,  συμμετείχαν στις μάχες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, για μια πατρίδα που δεν γνώριζαν, ενώ υπολογίζεται ότι 30.000 από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Ήταν γνωστοί ως «Tirailleurs  Sénégalais» (Σενεγάλοι ακροβολιστές), καθώς οι περισσότεροι προέρχονταν από τη Σενεγάλη.

Έργο ζωής για τον σκηνοθέτη Ματιέ Βαντεπιέ, που συνεργάστηκε επί σειρά ετών με τον Ομάρ Σι, ο οποίος έθεσε ως μοναδικό όρο να μιλάει φούλα (τη σενεγαλέζικη διάλεκτο), η ιδέα της ταινίας προέκυψε το 1998 με τον θάνατο του τελευταίου Σενεγαλέζου στρατιώτη σε ηλικία 104 ετών, ο οποίος πέθανε μια μέρα πριν τιμηθεί για τη συνεισφορά του από τον πρόεδρο Σιράκ.

Ο παραλογισμός του πολέμου μέσα από την ιστορία των μαύρων Σενεγαλέζων, που εξαναγκάζονται διά της βίας από τους λευκούς αποικιοκράτες να πολεμήσουν σ’ έναν πόλεμο που δεν είναι δικός τους, αποτυπώνεται με ψύχραιμη ματιά από τον Βαντεπιέ, που αν και δεν κρύβει την πρόθεσή του να απευθυνθεί σε ένα μεγάλο κοινό, παραμένει μακριά από διδακτισμούς και εύκολα μηνύματα.

Εξέλιξη

Σκηνοθεσία: Περικλής Χούρσογλου

Παίζουν: Αλέξανδρος Λογοθέτης, Βασίλης Κολοβός, Δημήτρης Ναζίρης, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Ελένη Γερασιμίδου

 Περίληψη: Ο Νίκος μένει στην Αθήνα. Είναι σκηνοθέτης και διδάσκει σκηνοθεσία κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Μια μέρα ζητά από τον πατέρα του, τον κύριο Αντρίκο, να τον συνοδεύσει στην τελετή ορκωμοσίας για την εξέλιξη του στην ανώτερη βαθμίδα στο Πανεπιστήμιο.

Ο Περικλής Χούρσογλου εμβαθύνει στη σχέση ενός γιου με τον πατέρα του μέσα από ένα ταξίδι, όπου ο χρόνος κυλάει προς τα πίσω.

Ένας κινηματογραφικός σκηνοθέτης, που εργάζεται ως καθηγητής πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη, τη μέρα που αναβαθμίζεται, αποφασίζει να πάρει τον πατέρα του μαζί του τον πατέρα του στην ορκωμοσία. Τα προβλήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας, η άθλια εικόνα των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και οι αναζητήσεις της νέας γενιάς, που συχνά συγκρούεται με τις προηγούμενες, αποτελούν βασικό άξονα αυτής της αυτοβιογραφικής ταινίας του Χούρσογλου, ο οποίος επέλεξε να μην κρατήσει για τον εαυτό του τον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως έκανε στον «Διαχειριστή».

Θέλοντας να τιμήσει τον δικό του πατέρα, τον οποίο έχασε όταν ήταν 19 ετών, αλλά και να στείλει την ευχαριστήρια επιστολή του στο τμήμα κινηματογράφου του ΑΠΘ, στο οποίο διδάσκει από την ίδρυσή του το 2004, ο Έλληνας σκηνοθέτης με τη βαθιά ανθρωποκεντρική του μάτια δομεί ένα οδοιπορικό αυτογνωσίας, όπου καμία πλευρά δεν έχει απόλυτα δίκιο ή άδικο. Η εκπαίδευση ως πυλώνας της κοινωνίας, τα μελανά σημεία του συστήματος, το χάσμα των γενεών και ταυτόχρονα η βαθιά αγάπη που ενώνει αυτά τα διαμέτρου αντίθετα στρατόπεδα αποτυπώνονται μεευαισθησία μέσα από την κάμερα του Χούρσογλου, που αν και δεν αποφεύγει την αυτοαναφορικότητα, καταφέρνει να μεταδώσει μία ειλικρινή συγκίνηση για όλα αυτά τα μικρά όνειρα,που άλλοτε αποτυγχάνουν και άλλοτε γίνονται πραγματικότητα, χαρίζοντάς μας μικρές στιγμές ευτυχίας.

Κι αν τελικά αυτές οι μικρές στιγμές δεν είναι ικανές να ανατρέψουν την πορεία της Ιστορίας, στον ιστό της οποίας τελικά όλοι είμαστε μπλεγμένοι, ο Χούρσουγλου παραμένει τρυφερός απέναντι στα πρόσωπά του και με έναν τρόπο αισιόδοξος για μια πιθανή αλλαγή.

Τέσσερις Κόρες (Les Filles d'Olfa/Four Daughters)

Σκηνοθεσία: Καουτέρ Μπεν Ανιά

Περίληψη: Η σπαρακτική ιστορία της Όλφα, μιας μητέρας τεσσάρων κοριτσιών από την Τυνησία, που μια μέρα είδε τις δύο μεγαλύτερες κόρες της να εξαφανίζονται για να ενταχθούν στο Ισλαμικό Κράτος.

Η υποψήφια για Όσκαρ Καουτέρ Μπεν Ανιά («Beauty and the Dogs», «The Man Who Sold His Skin») αναδομεί  μια πραγματική ιστορία,

Η Όλφα Χαμρουνί, μια διαζευγμένη γυναίκα, έχει τέσσερις κόρες. Οι δυο εξαφανίστηκαν το 2015, όταν σε ηλικία 14 και 15 ετών εγκατέλειψαν την οικογένειά τους για να προσφέρουν τον εαυτό τους στο Ισλαμικό Καθεστώς και να καταταγούν στην ISIS. Η Όλφα έγινε διάσημη, όταν βγήκε δημόσια στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Τυνησίας και κατήγγειλε την Επανάσταση, τους τζιχαντιστές και την ισλαμική προπαγάνδα για τον χαμό των κοριτσιών της.

Επαγγελματίες ηθοποιοί, αληθινά πρόσωπα, αλλά και η ίδια η Όλαφ, που σε μερικές σκηνές αντικαθίσταται επίσης από μία ηθοποιό- σε αυτές που δεν μπορεί να αναπαραστήσει- ξαναζωντανεύουν μία αληθινή ιστορία γεμάτη προσωπικά τραύματα ανθρώπων, που αδυνατούν να καταλάβουν γιατί η μοίρα τούς έπαιξε ένα τόσο σκληρό παιχνίδι.

Η διακεκριμένη δημιουργός μέσα από ένα υβριδικό ντοκιμαντέρ μπρεχτικής λογικής, που δοκιμάζει τα όρια τεκμηρίωσης και μυθοπλασίας, αποκαλύπτει τόσο τις συνθήκες των γυρισμάτων, όσο και τις αντιδράσεις των ηθοποιών της, ακολουθώντας την ιστορία πέντε γυναικών, που διεκδικούν την ταυτότητά τους. Φωτίζοντας το ανεκπλήρωτο κενό από την εξαφάνιση δύο εξ αυτών, ακροβατεί διαρκώς μεταξύ πραγματικότητας και αναπαράστασης  και δίνει τον χώρο, που πραγματικά ανήκει σε αυτή την οικογένεια, να μιλήσει για τη μνήμη, τη μητρότητα και τη θέση της γυναίκας εντός ενός ασφυκτικού πατριαρχικού πλαισίου.

Όλη η Ομορφιά και η Αιματοχυσία (All the Beauty and the Bloodshed)

Σκηνοθεσία: Λόρα Πόιτρας

 Περίληψη: Η ταραχώδης ζωή και το έργο της κορυφαίας φωτογράφου Ναν Γκόλντιν.

Η ταινία της Λόρα Πόιτρας, που βραβεύτηκε με τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ταραχώδη ζωή και το έργο της κορυφαίας φωτογράφου Ναν Γκόλντιν.Ταυτόχρονα, όμως, καταγράφει τον επίμονο αγώνα της να ξεσκεπάσει τη δυναστεία μεγιστάνων φαρμακοβιομηχάνων, που κρυβόταν πίσω από τη θανατηφόρα επιδημία οπιοειδών OxyContin, η οποία στοίχισε τη ζωή σε μισό εκατομμύριο ανθρώπους. Η Γκόλντιν μετέτρεψε το προσωπικό της τραύμα σε σανίδα σωτηρίας για τους άλλους, αποδεικνύοντας ότι το να αλλάξεις τον κόσμο είναι η μεγαλύτερη μορφή τέχνης και η ύστατη πολιτική πράξη.

Η Ναν Γκόλντιν είναι διάσημη τόσο για τις φωτογραφικές απεικονίσεις προσωπικών της στιγμών και των οικείων της προσώπων, όσο και για την ακτιβιστική της δράση. Ούσα η ίδια εθισμένη στα οπιώδη, υπήρξε εκ των ιδρυτικών στελεχών της οργάνωσης P.A.I.N (Prescription Addiction Intervention Now), η οποία έχει σκοπό τόσο να ενημερώνει την κοινή  γνώμη για τους κινδύνους των φαρμακευτικών παρασκευασμάτων, κυρίως του OxyContin, αλλά και να φέρει αντιμέτωπη με τη δικαιοσύνη την οικογένεια των δισεκατομμυριούχων φαρμακοβιομηχάνων αλλά και μαικήνων της τέχνης Σάκλερ, οι οποίοι  γνώριζαν από την αρχή τις παρενέργειες των εν λόγω φαρμάκων, αλλά φυσικά τις αποσιώπησαν.

Η Βιετναμέζα Πόιτρας, περιγράφοντας με τόλμη περιστατικά της προσωπικής ζωής της  Γκόλντιν, όπως την αυτοκτονία της αδερφής της, αλλά και την καλλιτεχνική της δράση, φτιάχνει έναν ύμνο για την αξία της συλλογικότητας και του ιδιωτικού τραύματος, συνθέτοντας το πορτρέτο μιας γυναίκας, που όχι μόνο εναντιώθηκε στο σύστημα, αλλά πλήρωσε ακριβά το τίμημα της επιλογής της.

 Παίζεται ακόμα:

The Hunger Games: Η Μπαλάντα των Αηδονιών & των Φιδιών (The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes)

Σκηνοθεσία: Φράνσις Λόρενς

Παίζουν: Ρέιτσελ Ζέγκλερ, Τομ Μπλάιθ, Χάντερ Σάφερ, Βαϊόλα Ντέιβις

Περίληψη: Η Λούσι Γκρέι Μπερντ επιλέγεται από την Περιοχή 12 για να παλέψει μέχρι θανάτου στους 10ους Αγώνες Πείνας. Ο Κοριολάνους Σνόου βρίσκεται διχασμένος ανάμεσα στα καθήκοντά του στην Κάπιτολ και στα συναισθήματα, που αναπτύσσει για εκείνη.

Το πολυαναμενόμενο prequel του πετυχημένου franchise, βασισμένο στο μυθιστόρημα της Σούζαν Κόλινς.

Η Λούσι Γκρέι Μπερντ επιλέγεται ως φόρος της Περιοχής 12 για τους 10ους Αγώνες Πείνας. Όμως, λίγο πριν παλέψει για τη ζωή της στην αρένα, τα πράγματα περιπλέκονται εξαιτίας του μέντορά της, ο οποίος δυσκολεύεται να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στα καθήκοντά του και τα συναισθήματα που τρέφει για εκείνη.

Το  δημοφιλές saga των «Hunger Games» έχει ενθουσιάσει και αιχμαλωτίσει τη φαντασία του κοινού σε όλο τον κόσμο για περισσότερα από 15 χρόνια. Η συναρπαστική ιστορία και η μαγευτική μυθολογία tου βρίσκουν απήχηση σε όλες τις ηλικίες και έχουν μετατρέψει τη σειρά ταινιών σε παγκόσμιο φαινόμενο.

Το franchise, που γεννήθηκε από ένα εκδοτικό φαινόμενο, πλησιάζει το παγκόσμιο box office των 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τώρα, το κοινό θα δει επιτέλους πώς δημιουργήθηκε αυτός ο κόσμος, μέσα από την ιστορία προέλευσης του Κοριολανού Σνόου.

Επαναπροβολή:

Ουρανός

Σκηνοθεσία: Τάκης Κανελλόπουλος

Παίζουν: Αιμιλία Πίττα, Τάκης Εμμανουήλ, Φαίδων Γεωργίτσης, Νίκη Τριανταφυλλίδη, Ελένη Ζαφειρίου, Κώστας Μεσσάρης, Νίκος Τσαχιρίδης

Περίληψη: Ο πόλεμος της Αλβανίας μέσα από την προσωπική περίπτωση διάφορων ανώνυμων φαντάρων, που ποτέ δεν επέστρεψαν από το μέτωπο.

Η πρώτη ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου.

Με τη συνεργασία του Γιώργου Κιτσόπουλου στο σενάριο, ο Κανελλόπουλος επιχειρεί μια σύνθεση αληθινών ιστοριών από το έπος του 1940 στη μορφή μιας συγκλονιστικής αντιπολεμικής ταινίας, που εναλλάσσει τη δράση στο μέτωπο με την ποίηση στα μετόπισθεν, και τον ηρωισμό ως κινηματογραφικό στερεότυπο με μια ρηξικέλευθη ματιά πάνω στην ανθρώπινη γενναιότητα.

Ο Κανελλόπουλος στο σκηνοθετικά του ντεμπούτο δημιουργεί στην πραγματικότητα μια νέα φιλμική γλώσσα, ενσωματώνοντας σε ισόποσες δόσεις επιρροές από το σινεμά της Σοβιετικής Ένωσης, τη Νουβέλ Βαγκ, τον Αντρέι Βάιντα και τον Αλέν Ρενέ, διατηρώντας ωστόσο αυτόφωτη τη μελαγχολία του Μακεδονικού γάμου και τη γλυκόπικρη γιορτινή ατμόσφαιρα της Θάσου, για να παραδώσει ένα πραγματικά μοντέρνο, ανεξάρτητο και ταυτόχρονα βαθιά συγκινητικό σινεμά.

Μια ταινία τολμηρή σχεδόν σε κάθε της επιλογή και πολιτική με πολλαπλούς τρόπους, με κυριότερο τη διεκδίκηση μιας ελληνικότητας και ενός πατριωτισμού, που μοιάζει ακόμη και σήμερα σχεδόν αιρετικός.