«Past lives» -Η ρομαντική ταινία που λάτρεψαν οι Νύχτες Πρεμιέρας

Αυτή την εβδομάδα, η πιο ρομαντική ταινία της χρονιάς, που διεκδικεί με αξιώσεις το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας, η νέα ποιητική δημιουργία του Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν κι ένα θρίλερ του Λικ Μπεσόν έρχονται στις αίθουσες.

Περασμένες Ζωές (Past Lives)

Σκηνοθεσία: Σελίν Σονγκ

Παίζουν: Γκρέτα Λι, Τέο Γιό, Τζον Μαγκάρο

Περίληψη:  Η σχέση δύο φίλων που επανενώνονται ύστερα από δύο δεκαετίες, μόνο για να ερωτευτούν ακαριαία και ολοκληρωτικά. Ο καθένας τους όμως έχει επιλέξει διαφορετικό μονοπάτι, έτσι η συνύπαρξή τους μοιάζει με άπιαστο όνειρο.

To ντεμπούτο της θεατρικής σκηνοθέτιδας και συγγραφέα Σελίν Σονγκ, που έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βερολίνου και είναι πολύ πιθανό να βρεθεί στη short list των Όσκαρ.

Η Νόρα και ο Χε-Σαν, δύο βαθιά συνδεδεμένοι παιδικοί φίλοι, χωρίζονται, όταν η οικογένεια της Νόρα μεταναστεύει από τη Νότια Κορέα για τις ΗΠΑ. Δύο δεκαετίες μετά, επανασυνδέονται στη Νέα Υόρκη και περνάνε μία μοιραία εβδομάδα. Δώδεκα χρόνια  αργότερα ξανασυναντιούνται, όταν η Νόρα πια είναι παντρεμένη.Τότε θα βρεθούν αντιμέτωποι με το πεπρωμένο, την αγάπη και τις επιλογές που καθορίζουν μία ζωή.

Επηρεασμένη από τα προσωπικά τους βιώματα, η Καναδοκορεάτισσα δημιουργός ξεκινάει την αφήγησή της από την εικόνα τριών ανθρώπων που συζητούν σε ένα μπαρ. Δεν ξέρουμε ποιοι είναι, ούτε τι τους συνδέει. Δύο εξ αυτών είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές, όμως το αίνιγμα θα λυθεί πολύ αργότερα, όταν αυτή η μακρινή σκηνή θα αποκτήσει ήχο.

Το πνευματικό love story της Σονγκ αρχίζει από δύο παιδιά, που πριν καταλάβουν τι σημαίνει έρωτας αναγκάζονται να χωρίσουν, για να ξαναβρεθούν μέσω ιντερνέτ ως νέοι και να χαθούν και πάλι. Μέχρι που μετά από δώδεκα χρόνια, και αφού έχει ο καθένας έχει ακολουθήσει τη δική του πορεία, καλούνται να αντιμετωπίσουν το αναπόφευκτο της μοίρας.  Τι τους ενώνει πέρα από την εμφανή τους ψυχική ταύτιση; Το παρελθόν, οι  αναμνήσεις μιας αθωότητας, για τη Νόρα και η ιδέα μιας πατρίδας που έχασε για να κερδίσει μιαν άλλη, ή το Ι-γιουν, που πάντα βρίσκει τον τρόπο να ξαναφέρνει κοντά όσους έζησαν μαζί σε προηγούμενες ζωές;

Μέσα από αυτή την πολυπρισματική αντιμετώπιση, η Σονγκ διαχειρίζεται και ταυτόχρονα ανανεώνει δυναμικά τους κανόνες μιας ερωτική δραμεντί, που σε σημεία θυμίζει την «Ερωτική επιθυμία» του Γουόνγκ Καρ-Βάι και σε άλλα τα ρομερικά δράματα, ή τις γλυκόπικρες κομεντί του Γούντι Άλεν, όπου το πάθος συναντάει τη μελαγχολία και η ευτυχία τη σκληρή της ματαίωση.

Κι αν η ταινία της Σονγκ δεν είναι τέλεια, αυτή είναι και η γοητεία της – άλλωστε ούτε και ο αληθινός έρωτας είναι - γι’ αυτό και παραμένει αθεράπευτα ρομαντική, αγγίζοντας μύχιες σκέψεις και συναισθήματα.

Ξερά Χόρτα (Kuru Otlar Üstüne /About Dry Grasses)

Σκηνοθεσία:  Νούρι Μπιλγκέ Τσεϊλάν

Παίζουν: Ντενίζ Τσελίλογλου, Μερβέ Ντιζντάρ, Μουσάμπ Εκιτσί

Περίληψη: Ένας νεαρός δάσκαλος ελπίζει πως θα διοριστεί στην Κωνσταντινούπολη, έπειτα από την υποχρεωτική του θητεία σε ένα μικρό χωριό. Μετά από πολλή αναμονή, χάνει κάθε ελπίδα απόδρασης από αυτή τη μουντή ζωή. Ωστόσο, η συνάδελφός του Νουράι, τον βοηθάει αναθεωρήσει τις αντιλήψεις του.

H νέα ταινία του Νούρι Μπιλγκέ Τσεϊλάν («Χειμερία νάρκη»), βραβευμένη στις Κάννες για την εξαιρετική του πρωταγωνίστρια Μερβέ Ντιζντάρ, που είναι και η επίσημη υποβολή της Τουρκίας για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.

Ο Σαμέτ, ένας κυνικός δάσκαλος καλλιτεχνικών, διανύει τον τέταρτο χρόνο της υποχρεωτικής θητείας του σε έναν απομακρυσμένο, παραδοσιακό οικισμό της Ανατολίας, που τον χειμώνα θάβεται στο χιόνι. Βαριεστημένος παραδίδει συμβατικά τα μαθήματά του κι ονειρεύεται μια μετάθεση στην Κωνσταντινούπολη, ενώ αναπτύσσει μια αμφιλεγόμενη εμμονή με μία απ' τις μαθήτριές του. Όταν στην τσάντα του δεκατετράχρονου κοριτσιού βρεθεί ένα ερωτικό σημείωμα, ο Σαμέτ καταλήγει άδικα κατηγορούμενος για ανάρμοστη συμπεριφορά και αγωνίζεται να αποδείξει την αθωότητά του. Παράλληλα, η γνωριμία του με μία ακτιβίστρια δασκάλα, που έχει πέσει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης και έχει χάσει το ένα της πόδι, και η σχέση που αναπτύσσει μαζί της τόσο ο ίδιος όσο και ο φίλος και συγκάτοικος του Κενάν, του αλλάζει την κοσμοθεωρία.

Το ποιητικό σινεμά του Τσείλάν φημίζεται για τις μακράς διάρκειας διαλογικές σκηνές, που απαιτούν συγκέντρωση από την πλευρά του θεατή. Σε αυτό το τρίωρο έπος, ο Τούρκος δημιουργός υπογράφει ίσως την πιο δύσκολη αλλά πιο μεστή δημιουργία της καριέρας του, χρησιμοποιώντας τον Σάμετ, έναν χαρακτήρα που γίνεται έως και αντιπαθής, ο οποίος έχει χάσει την πίστη του στους ανθρώπους και σε κάθε είδους Ιδεολογία, ως μία εκδοχή του ίδιου του εαυτού.

Ταυτόχρονα, με τον γνώριμο λυρισμό του συνθέτει την τοιχογραφία της σύγχρονης Τουρκίας, διαπιστώνοντας με μία υπαρξιστική απαισιοδοξία τόσο την απελπιστική πολιτική κατάσταση της χώρας του, όσο και τα κατάλοιπα στερεοτυπικών αντιλήψεων, που ακόμα επιζούν. Η πατριαρχία, η δεινή θέση της γυναίκας, η υποκρισία, αλλά και η αριστερή ουτοπία που ονειρεύτηκε ένα καλύτερο αύριο για να διαψευστεί από τον καπιταλισμό και τον ατομικισμό συναντούν τα χιονισμένα τοπία της Ανατολίας σε μία κινηματογραφική ελεγεία, που αποτελεί τροφή για σκέψη.

Shayda

Σκηνοθεσία: Νούρα Νιασάρι

Παίζουν: Ζαρ Αμίρ Εμπραχίμι, Οσαμάχ Σάμι, Μοζεάν Αρια

Περίληψη: Μια Ιρανή μητέρα, κακοποιημένη από τον σύζυγό της, βρίσκει μαζί με την εξάχρονη κόρη της προσωρινή στέγη σε ένα γυναικείο κοιτώνα. Προσπαθώντας να πάρει διαζύγιο και μόνιμη άδεια παραμονής, αναζητά την ευκαιρία για μια καινούρια ζωή.

Η επίσημη πρόταση της Αυστραλίας για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας, που απέσπασε το Βραβείο Κοινού και Ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Σάντανς.

Μια Ιρανή μετανάστρια, η Σάιντα, κρύβεται με την κόρη της σε μια δομή φιλοξενίας γυναικών στην Αυστραλία, προκειμένου να ξεφύγει από τον κακοποιητικό της σύζυγο. Η θέση της είναι δύσκολη: αν γυρίσει στην πατρίδα της, θα χάσει την κηδεμονία του παιδιού της. Αν μείνει στην Αυστραλία, ο άντρας της δεν πρέπει να μάθει για το κρησφύγετό της, έως ότου ολοκληρωθούν οι διαδικασίες της για το διαζύγιο. Ολομόναχη στην προσπάθειά της να ορίσει μια καλύτερη ζωή, η Σέιντα μαθαίνει να υψώνει ανάστημα άφοβη απέναντι σε έναν σκληρό κόσμο.

Βασισμένη στη δική της ιστορία και στης μητέρας της, η γεννημένη στο Ιράν Αυστραλέζα Νούρα Νιασάρι υπογράφει ένα στιβαρό κοινωνικό δράμα, που καταφέρνει να αποκτήσει διαστάσεις ψυχολογικού θρίλερ, το οποίο χωρίς μεγάλες εκπλήξεις, αλλά με ειλικρίνεια και ευαισθησία, πραγματεύεται τόσο το θέμα της μετανάστευσης όσο και της γυναικείας χειραφέτησης. 

Οι σκηνές που η Σάιντα συναντάει τον σύζυγο, αλλά και  ο τρόπος που η δημιουργός χτίζει το σασπένς για την τύχη αυτών των δύο γυναικών, καταφέρνουν να εντείνουν την αγωνία και ταυτόχρονα αποτυπώνουν  με ακρίβεια και χωρίς καταγγελτική διάθεση πώς το σύστημα αποτυγχάνει να προστατεύσει τα θύματα της οικογενειακής βίας, αλλά και τους μετανάστες,  αφήνοντας τους έρμαια μιας αμφίβολης τύχης. Η Ζαρ Αμίρ Ιμπραΐμι, που γνωρίσαμε από την  «Ιερή Αράχνη», σε μια συγκλονιστική ερμηνεία γίνεται το σύμβολο όλων των γυναικών, που αγωνίζονται για τη ζωή και την ταυτότητά τους.

Dogman

 Σκηνοθεσία: Λικ Μπεσόν

Παίζουν: Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς, Τζόζο Τ. Γκιμπς, Κρίστοφερ Ντέναμ

Περίληψη: Ένας νεαρός, που έχει βιώσει διαδοχικά οδυνηρά τραύματα, προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο μέσα από τη συναναστροφή του με τα σκυλιά.

Θρίλερ διά χειρός Λικ Μπεσόν,  που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Ένας άντρας είναι ντυμένος Μέριλιν Μονρόε και οδηγεί ένα φορτηγό γεμάτο σκυλιά, όταν τον σταματά η αστυνομία. Το μέικ απ του άνδρα με τα μεταλλικά στηρίγματα στα πόδια, που μετακινείται με αμαξίδιο, είναι μουτζουρωμένο, ο ώμος του έχει μια πληγή από σφαίρα και το ροζ του φόρεμα  χάλια. Μια ψυχολόγος θα δοκιμάσει να λύσει το μυστήριο αυτού του εξωτικού πλάσματος, που ακούει στο όνομα Ντάγκλας, για να ανακαλύψει πως αυτός ο κεντρικός εκδικητής έζησε μία εφιαλτική παιδική ηλικία και ότι μοναδική συντροφιά του είναι τα σκυλιά, στα οποία τον έριχνε ο πατέρας του για να τον βασανίσει.

Κανείς δεν μπορεί να πει πως Μπεσόν δεν είναι ένας τολμηρός σκηνοθέτης και σίγουρα κανείς δεν αρνείται να του αναγνωρίσει το θάρρος να πειραματίζεται διαρκώς. Αυτή τη φορά με όχημα ένα σκοτεινό παραμύθι, πουστερείται αληθοφάνειας, αφηγείται, φτάνοντας στα όρια του κιτς, την ιστορία ενός παρία, που ως άλλος Τζόκερ, έχοντας στο πλάι του μία αγέλη σκυλιών, η οποία κάνει για εκείνον τα αδύνατα-δυνατά, θέλει να τιμωρήσει τον κόσμο που τον αδίκησε. Πέρα όμως από αυτό, ο Ντάγκλας είναι drag queen και στην τέχνη βρίσκει καταφύγιο για τις πληγές του, ενώ η ψυχολόγος που έχει αναλάβει την υπόθεσή του αρχίζει να συνδέεται διαισθητικά μαζί του.  Ο πολιτικός στοχασμός συναντάει το queer, το μελόδραμα και το μεταφυσικό σε έναν ακατανόητο αχταρμά, όπου ξεχωρίζει η υποβλητική ερμηνεία του αλμοδοβαρικού Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς.

Η Φανταστική Χώρα μου ( Mi País Imaginario)

Σκηνοθεσία: Πατρίσιο Γκουσμάν

 Περίληψη: Μια κινηματογραφική αναδρομή στην κοινωνική εξέγερση, που ξέσπασε στο Σαντιάγο της Χιλής το 2019, όταν ο λαός βγήκε στους δρόμους διεκδικώντας ισότητα, υγεία, παιδιά και περισσότερες ευκαιρίες εργασίας.

Ο σπουδαίος ντοκιμαντερίστας Πατρίσιο Γκουσμάν κινηματογραφεί τη Χιλή.

Πρόκειται για μια αφήγηση του Estallido, μια σειρά από μαζικές διαδηλώσεις που προέκυψαν το 2019 από μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Σαντιάγο, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για την αύξηση του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς, πράγμα που  ισοδυναμούσε σχεδόν με το ένα τρίτο του βασικού μισθού, αν κάποιος χρειαζόταν να μετακινείται καθημερινά. Οι αντιδράσεις εξαπλώθηκαν σε όλη τη χώρα, οδηγώντας σε ένα κοινωνικό ξέσπασμα που η Χιλή δεν είχε ξαναδεί και του οποίου η διάσταση και οι επιπτώσεις είναι δύσκολο να εκτιμηθούν.

Ο Γκουσμάν («Νοσταλγώντας το Φως»), καταγράφοντας από κοντά τις διαμαρτυρίες και ταυτόχρονα μέσα από τις αφηγήσεις των εξεγερθέντων, που εστιάζουν κυρίως σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής χωρίς να τοποθετούνται κομματικά, καταγράφει ακόμα μία σελίδα της Ιστορίας της χώρας, αυτή τη φορά από το παρόν και όχι από το παρελθόν.

Αυτή η καταγραφή δεν έχει αξία μόνο ως ντοκουμέντο, αλλά ως μία αφύπνιση, καθώς ο Γκουσμάν καταφέρνει να αφήσει ανοιχτή τη χαραμάδα της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον, βλέποντας  αυτή την εξέγερση σχεδόν ως το προοίμιο μιας «επανάστασης, αν και ο χρόνος δεν τον δικαίωσε τελικά.

 Παίζονται ακόμα:

Anselm

Σκηνοθεσία: Βιμ Βέντερς

Περίληψη: Το πορτρέτο ενός από τους σημαντικότερους και πιο πρωτοποριακούς ζωγράφους και γλύπτες του καιρού μας, του Άνσελμ Κίφερ

Ένα ενδοσκοπικό κινηματογραφικό πορτρέτο του Άνσελμ Κίφερ, μέσα από τις προσωπικές αφηγήσεις και τα έργα του.

Γυρισμένη σε 3D, η ταινία βυθίζει το κοινό σε ένα μοναδικό κινηματογραφικό ταξίδι, που διαπερνά το δημιουργικό έργο ενός άντρα, ο οποίος εμπνέεται από τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, τη μυθολογία και τη θρησκεία, ώστε να εξερευνήσει την ανθρώπινη ύπαρξη και την κυκλική φύση της Ιστορίας.

Για περισσότερο από δύο χρόνια, ο Βιμ Βέντερς ακολούθησε την καλλιτεχνική πορεία του Κίφερ, συνδέοντας στάδια της ζωής του με σημαντικά μέρη της καριέρας του, η οποία μετράει ήδη πάνω από πέντε δεκαετίες.

Γεννημένος το 1945 στη Γερμανία, ο Κίφερ είναι ένας από τους σημαντικότερους και πολύπλευρους καλλιτέχνες  της εποχής μας. Το έργο του αποτελείται από μία ποικιλία μέσων μεταξύ των οποίων η ζωγραφική, η γλυπτική, η φωτογραφία, η ξυλογλυπτική και η αρχιτεκτονική.

Έχοντας πρώτα σπουδάσει νομική, ο Κίφερ φοίτησε στις ακαδημίες καλών τεχνών στο Φράιμπουργκ και το Καρλσρούχε. Ως νεαρός καλλιτέχνης, δούλεψε στο πλάι του Γιόζεφ Μπόις.Οι πρώιμες δουλειές του επικεντρώνονταν στην ιστορία του Γ’ Ράιχ και την μεταπολεμική ταυτότητα της Γερμανίας, με σκοπό να λύσουν τη σιωπή που επικράτησε σχετικά με τις φρικωδίες του πολέμου.

Από το 1971 μέχρι και το 1992, όταν και μετακόμισε στη Γαλλία, δούλευε στο Όντενβαλντ. Εκεί, άρχισε να ενσωματώνει στα έργα του υλικά και τεχνικές που είναι πλέον εμβληματικά: γραφίτη, άχυρο, υφάσματα και ξυλογλυπτική, επηρεάστηκε από την ποίηση του Πάουλ Τσελάν και της Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν κι ενσωμάτωσε βιβλικές και ιουδαϊκές αναφορές. Αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, τα ταξίδια του στην Ινδία, την Ασία, την Αμερική και την Βόρεια Αφρική επηρέασαν καθοριστικά το καλλιτεχνικό του έργο, το οποίο άρχισε να εστιάζει στη συνδιαλλαγή ανάμεσα στον δυτικό και τον ανατολίτικο τρόπο σκέψης και πολιτισμό.

Εκτός από τη δημιουργία πινάκων, γλυπτών, βιβλίων και φωτογραφιών, επίσης έχει επέμβει και σε διάφορα τοπία. Σήμερα, ζει και εργάζεται έξω από το Παρίσι.

Ο Εξορκιστής: Πιστός (The Exorcist: Believer)

Σκηνοθεσία; Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν

Παίζουν: Λέσλι Οντομ Τζούνιορ, Αν Ντάουντ, Τζένιφερ Νετλς, Νόρμπερτ Λίο Μπατζ, Λίντια Τζουέτ, Ολίβια Μάρκαμ, Έλεν Μπέρστιν

Περίληψη:Δώδεκα χρόνια αφότου η έγκυος συζύγός του πέθανε κατά τη διάρκεια ενός σεισμού στην Αϊτή, ο Βίκτορ Φίλντινγκ μεγαλώνει μόνος του την κόρη τους, η οποία εξαφανίζεται με τη φίλη της στο δάσος. Τρεις μέρες μετά, τα κορίτσια επιστρέφουν, χωρίς να έχουν καμία ανάμνηση για το τι τους συνέβη.

Μετά από τον θρίαμβο της αναβίωσης του «Haloween», ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν  επιχειρεί το sequel μιας από τις πιο τρομακτικές ταινίες όλων των εποχών.

Μετά από τον τραγικό θάνατο της εγκύου συζύγου του στον φονικό σεισμό στην Αϊτή πριν από  δώδεκα χρόνια, ο Βίκτορ Φίλντινγκ έχει μεγαλώσει μόνος του την κόρη τους, Άντζελα. Αλλά όταν η εκείνη και η φίλη της, Κάθριν, εξαφανίζονται στο δάσος και επιστρέφουν τρεις μέρες αργότερα, χωρίς καμία ανάμνηση του τι συνέβη, ξεκινάει μία σειρά από αλυσιδωτά γεγονότα, που θα αναγκάσουν τον Βίκτορ να αντιμετωπίσει το απόλυτο κακό. Μέσα στην απόγνωση και τον τρόμο του, θα αναζητήσει το μοναδικό άτομο που έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο: την Κρις ΜακΝιλ.

Πριν από πενήντα  χρόνια, ο σπουδαίος σκηνοθέτης Γουίλιαμ Φρίντκιν  με τον «Εξορκιστή», άλλαξε την έννοια του κινηματογραφικού τρόμου, μεταφέροντας αριστουργηματικά στη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Πίτερ Μπλάτι.

Όταν κυκλοφόρησε στις αίθουσες, η ταινία έκανε ρεκόρ εισιτηρίων και απέσπασε 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ, ενώ ήταν η πρώτη ταινία τρόμου που μπήκε στη λίστα των υποψηφιοτήτων για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας

Το σενάριο αυτού του sequel υπογράφει ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν με τον Πίτερ Σάτλερ («Camp X Ray») το σενάριο, βασισμένο στην ιστορία των Σκοτ Τιμς («Η νύχτα με τις μάσκες 2)» και Ντάνι ΜακΜπράιντ (τριλογία «Η νύχτα με τις μάσκες») και στους χαρακτήρες που δημιούργησε ο Μπλάτι.

Για πρώτη φορά μετά από την ταινία του 1973, η βραβευμένη με Όσκαρ Έλεν Μπέρστιν επιστρέφει στον θρυλικό ρόλο της Κρις ΜακΝιλ, μιας ηθοποιού που η ζωή της άλλαξε για πάντα μετά από αυτό που συνέβη στην κόρη της Ρίγκαν πριν από πέντε δεκαετίες.

Το Μεγάλο Ταξίδι του Μικρού Γκρίζλι  (Big Trip: Special Delivery)

Σκηνοθεσία: Νατάλια Νίλοβα, Βασίλι Ροβένσκι

 Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Κώστα Τερζάκη, Τάσου Νταπαντά, Κωνσταντίνου Τσουμπάρη, Βαγγέλη Χαλκιαδάκη, Κώστα Αποστολίδη, Χρήστου Λαγκούση, Μυρτούς Ναούμ

Περίληψη: Η λανθασμένη παράδοση μωρού ενός πελαργού οδηγεί δύο αγαπημένους φίλους, τον αρκούδο Μικ Μικ και τον λαγό Όσκαρ, σε μια ξέφρενη περιπέτεια.

Τετράποδες animated περιπέτειες.

Οι μέρες περνούν μες στη χαλάρωση για τον αξιαγάπητο αρκούδο Μικ Μικ και τον πανέξυπνο λαγό Όσκαρ. Αλλά δεν είναι γραφτό τους να απολαύσουν την ηρεμία τους για πολύ καιρό, γιατί ξαφνικά η περιπέτεια τούς χτυπά την πόρτα: μια μέρα, το κλάμα ενός μωρού -ενός γλυκύτατου νεογέννητου αρκουδομωρού- ακούγεται κοντά στο σπίτι του. Εκείνοι δεν πιστεύουν στα αυτιά τους. Άλλη μια λανθασμένη μωρό-παράδοση από τον πελαργό έχει γίνει πια δικός τους μπελάς. Σύντομα οι δύο τους, με τη βοήθεια παλιών και νέων φίλων, θα βάλουν μπροστά για να παραδώσουν το μωρό στους γονείς του στην άλλη άκρη του κόσμου, χωρίς να γνωρίζουν ότι δεν θέλουν όλοι να φτάσουν στον προορισμό τους…

Ένας παμπόνηρος γύπας, που έχει τα δικά του σχέδια για το δάσος, θα κάνει τα πάντα για να τους σταματήσει, στήνοντάς τους διάφορες παγίδες, αλλά θα τα βρει σκούρα με τη συγκεκριμένη τρελοπαρέα. Αρκεί, βέβαια, ο Όσκαρ να καταφέρει να κρατήσει τον Μικ Μικ μακριά από τον πειρασμό της... χειμερίας νάρκης!

 Επαναπροβολή:

Πολίτης Κέιν (Citizen Kane)

Σκηνοθεσία: Όρσον Γουέλς

 Παίζουν: Όρσον Γουέλς, Τζόζεφ Κότεν, Άγνκες Μούρχεντ, Ντόροθι Κόμινγκορ, Έβερετ Στόουν

Περίληψη: Ένας δημοσιογράφος ερευνά τη ζωή ενός μεγιστάνα του Τύπου, για να ανακαλύψει το νόημα της λέξης «rosebud» που εκστόμισε πριν ξεψυχήσει.

Ο Όρσον Γουέλς υπογράφει μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Ο μεγιστάνας και μεγαλοεκδότης Τσαρλς Φόστερ Κέιν λίγο πριν από τον θάνατό του, αναφωνεί τη λέξη «rosebud» (ροδανθός). Ένας νεαρός δημοσιογράφος, προσπαθώντας να καταλάβει το νόημα της λέξης, θα ξεκινήσει μία έρευνα για να ανακαλύψει ποιος ήταν πραγματικά ο Κέιν. Στην έρευνά του θα αναζητήσει και θα μιλήσει με ανθρώπους, που σημάδεψαν τη ζωή του.

Με την τεχνική των φλας μπακ, ο Γουέλς επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία του ήρωά του, ξεκινώντας από την παιδική του ηλικία και φτάνοντας στο πώς έχτισε την αμύθητη περιουσία  ως μεγιστάνας του Τύπου, αλλά και την αποξένωση και απαξίωση που δέχτηκε λόγω της μεγαλομανίας και του εκκεντρικού του χαρακτήρα. Εκείνο που ξάφνιασε την εποχή εκείνη είναι ο μοντέρνος τρόπος κινηματογράφησης, η πολυμορφία του ύφους, οι τεχνικές καινοτομίες και η αέναη φιλοσοφική αναζήτηση για τις σημαντικές ανθρώπινες αξίες.

Ο Γουέλς έχασε και ο ίδιος τους γονείς του σε μικρή ηλικία και αναγκάστηκε να μεγαλώσει με έναν ξένο, ακριβώς όπως ο μικρός Κέιν στο έργο, ενώ και στη σκιαγράφηση του ενήλικου ήρωά του, τα προσωπικά στοιχεία που προσθέτει είναι πάρα πολλά, ερμηνεύοντας καταπληκτικά τον πιο σημαντικό ρόλο της καριέρας του.