«Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες»: Το best-seller κάνει πρεμιέρα στη μεγάλη οθόνη

Αυτή την εβδομάδα, το παγκόσμιο best-seller «Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες» μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, η Τίλντα Σουίντον και ο Ίντρις Έλμπα ταξιδεύουν στα παραμύθια της Χαλιμά, ενώ ο «Ήρωας» του Ασγκάρ Φαραντί προκαλεί ηθικά διλήμματα.

Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες (Where the Crawdads Sing)

Σκηνοθεσία: Ολίβια Νιούμαν

Παίζουν: Ντέιζι Έντγκαρ-Τζόουνς, Τέιλορ Τζον Σμιθ, Χανς Ντίκινσον

Περίληψη: Για χρόνια, οι φήμες για την «Πιτσιρίκα του Βάλτου» στοίχειωναν το Μπάρκλι Κόουβ, απομονώνοντας την Κάια από την κοινότητά της. Όταν δύο νεαροί από την πόλη γοητεύονται από την ομορφιά της, ανοίγεται σε μια νέα ζωή, αλλά όταν ο ένας από τους δύο βρεθεί νεκρός, εκείνη θεωρείται ύποπτη. Καθώς η υπόθεση εξελίσσεται, η ετυμηγορία για το τι πραγματικά συνέβη περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, απειλώντας να αποκαλύψει τα πολλά μυστικά που κρύβονταν μέσα στον βάλτο.

To ομώνυμο best-seller της Ντέλια Όουενς μεταφέρεται στον κινηματογράφο σε παραγωγή της Ρις Γουίδερσπουν.

Η Κάια, από όταν η κακοποιημένη μητέρα της εγκατέλειψε τον βίαιο πατέρα της, μεγαλώνει χωρίς φροντίδα στο Μπάρκλι Κόουβ της Βόρειας Καρολίνας κατά τη δεκαετία του ’50. Στη συνέχεια, όταν κι αυτός εξαφανίζεται ξαφνικά, μένει εντελώς μόνη της. Δεν πηγαίνει σχολείο και κανείς δεν ενδιαφέρεται για το πώς επιβιώνει η «Πιτσιρίκα του βάλτου», εκτός από δύο εγχρώμους γείτονες. Μεγαλώνοντας ερωτεύεται για πρώτη φορά τον Τέιτ, όταν όμως κι εκείνος φεύγει, η Κάια για ακόμα μια φορά πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια της και να συνεχίσει. Ιδιοφυής και χαρισματική, σχεδιάζει με λεπτομέρεια όλα τα είδη που ζουν στον βάλτο, μέχρι που συναντάει ένα πλουσιόπαιδο, τον Τσέις. Όταν εκείνος βρεθεί νεκρός, η Κάια θα βρεθεί κατηγορούμενη για τον φόνο του. Με τη βοήθειά ενός δικηγόρου παλεύει να αποδείξει την αθωότητά της και να κερδίσει πίσω τη ζωή, που με κόπο κέρδισε.

Το  βιβλίο της βιολόγου Όουενς θεωρείται εκδοτικό φαινόμενο, αφού μέχρι στιγμής έχει σημειώσει 15 εκατομμύρια πωλήσεις ανά τον κόσμο. Η ιστορία της Κάια, πέρα από ένα  δικαστικό δράμα, είναι κατά βάση μια μελέτη της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και  το περιβάλλον, και παράλληλα η υπόθεση ενός κοριτσιού που ενηλικιώνεται βίαια σε έναν σκληρό κόσμο. Η φεμινιστική οπτική της Όουενς τράβηξε την προσοχή της Γουίδερσπουν, που ενδιαφέρεται να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τα τελευταία χρόνια ιστορίες χειραφετημένων γυναικών.Έτσι εξασφάλισε τα δικαιώματα του βιβλίου και ανέθεσε στην Ολίβια Νιούμαν την κινηματογραφική του μεταφορά.

Η Λούσι Άλιμπαρ, που έχει αναλάβει τη σεναριακή διασκευή, ακολουθεί τα αφηγηματικά  φλας μπακς της Όουενς και μένει πιστή στην πλοκή, αλλά όχι και στο πνεύμα της. Η  Νιούμαν με τη σειρά της προσπαθεί να αναδείξει και το οικολογικό υπόβαθρο του βιβλίου, κινηματογραφώντας τον βάλτο με τρόπο που τον χρίζει πρωταγωνιστή, χωρίς όμως να αποφεύγει την ωραιοποίηση. Έτσι, η λάσπη που λειτουργεί ως σύμβολο- της κοινωνίας, αλλά και της ίδιας της Αμερικής- γράφει αρκούντως ειδυλλιακά στην εκδοχή της.

Το βασικό πρόβλημα όμως είναι ότι παρά τις καλές προθέσεις των δημιουργών, η πλάστιγγα γέρνει προς την ερωτική ιστορία, που τελικά επισκιάζει κάθε άλλη πλευρά. Προβλήματα στο μοντάζ δημιουργούν κενά, γεγονός που δεν βοηθά στο χτίσιμο του σασπένς, το θέμα της διαφορετικότητας της Κάια θυσιάζεται σε μια clean cut εικόνα μιας καλοβαλμένης ενζενί, ενώ οι υπόλοιποι χαρακτήρες κινούνται σε σχηματικά επίπεδα καλών και κακών. Ευτυχώς, η νεαρή Ντέιζι Εντγκαρ-Τζόουνς με τη δυναμική ερμηνεία της υπερβαίνει τους μελοδραματικούς τόνους, χαρίζοντας μια αύρα girl power σε ένα εγχείρημα, που αν και διαθέτει καλές στιγμές, σώζεται στο παρά πέντε από τη λογική του σινερομάντζου.

Ένας Ήρωας (Ghahreman /A Hero)

Σκηνοθεσία: Ασγκάρ Φαραντί

Παίζουν: Αμίρ Τζαντιντί, Μοχσέν Ταναμπαντέ, Σαχάρ Γκολντούστ

Περίληψη: Ο Ραχίμ βρίσκεται στη φυλακή εξαιτίας ενός χρέους προς τον κουνίαδο του, που δεν μπόρεσε να αποπληρώσει. Κατά τη διάρκεια μιας διήμερης άδειας, προσπαθεί να πείσει τον πιστωτή του να αποσύρει την καταγγελία του για ένα μέρος του ποσού. Όμως τα πράγματα δεν γίνονται πάντα όπως τα σχεδιάζουμε.

Κοινωνικό δράμα του Ασγκάρ Φαραντί, που απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ Κανών και μια υποψηφιότητα ξενόγλωσσης ταινίας στις Χρυσές Σφαίρες, αλλά ενέπλεξε τον δημιουργό του σε μια υπόθεση λογοκλοπής.

Ο Ραχίμ σε μια προσωρινή τιμητική άδεια από τη φυλακή, όπου κρατείται εξαιτίας ενός χρέους, βρίσκει μια τσάντα με χρυσά νομίσματα. Κι ενώ με αυτό τον μικρό θησαυρό μπορεί να εξοφλήσει τον οφειλέτη του και να κερδίσει την ελευθερία του, εκείνος με τη βοήθεια της αγαπημένης του προσπαθεί να βρει τον κάτοχο της τσάντας, γεγονός που θα τον μπλέξει σε μια απίστευτη περιπέτεια. 

Ο Φαραντί («Ένας Χωρισμός», «Ο Εμποράκος») κατηγορήθηκε από μια μαθήτριά του, τη σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ «All Winners All Losers» Αζαντέ Μασιχζαντέ, ότι της έκλεψε την ιδέα, η οποία βασίζεται σε μια αληθινή, αλλά όχι γνωστή ιστορία που συνέβη στο χωριό της. Το δικαστήριο σε πρώτη φάση δικαίωσε τη Μασιχζαντέ, ο Φαραντί την αντιμήνυσε,  αλλά τελικά αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι «δανείστηκε» την ιδέα της μαθήτριάς του, χωρίς να αναφέρει το όνομά της στα credits, με την υπόθεση να είναι ακόμα ανοιχτή.

Παρ' όλα αυτά, η συγκεκριμένη ιστορία ταιριάζει απόλυτα στον Ιρανό δημιουργό και στον ρεαλισμό  που υπηρετεί, καθώς αποτυπώνει πώς μια μικρή κοινωνία, σαθρή κατά βάση και δέσμια προκαταλήψεων, από τη μια στιγμή στην άλλη ηρωοποιεί και αποκαθηλώνει πρόσωπα, χωρίς να ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Ο Φαραντί σκηνοθετικά και σεναριακά δοκιμάζει συνεχώς την ηθική των κεντρικών χαρακτήρων και μαζί των θεατών, στήνοντας  ένα ψυχολογικό θρίλερ, που επιμένει στις ανθρώπινες σχέσεις και διαδρομές, χωρίς να επιλέγει στρατόπεδα. Με αντικειμενική ματιά και κομψότητα, καταγράφει αντιδράσεις και συμπεριφορές, χωρίς να τις κρίνει, όπως άλλωστε συνηθίζει, για να καταλήξει σε ένα φινάλε ρευστό, που αφήνει ανοιχτά όλα τα ερωτήματα και δεν αναζητάει εύκολα συμπεράσματα.

Τρεις χιλιάδες χρόνια προσμονής (Three Thousand Years of Longing)

Σκηνοθεσία: Τζορτζ Μίλερ

Παίζουν: Τίλντα Σουίντον, Ίντρις Έλμπα, Ααμίτο Λαγκούμ, Νικολά Μουάβαντ

Περίληψη: Η Δρ. Αλήθεια Μπίνι είναι μία ακαδημαϊκός ικανοποιημένη από τη ζωή της, ένα πλάσμα ταγμένο στη λογική. Ενώ βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη για ένα συνέδριο, συναντά ένα Τζίνι που της προσφέρει τρεις ευχές με αντάλλαγμα την ελευθερία του.

Η Τίλντα Σουίντον  και ο Ίντρις Ελμπα πρωταγωνιστούν σε μια μοντέρνα εκδοχή των «Χιλίων και μία Νυχτών» σε σκηνοθεσία του Τζορτζ Μίλερ («Mad Max»).

Η Αλήθεια Μπίνι είναι μια μοναχική ερευνήτρια μύθων και ιστοριών, απολύτως  ικανοποιημένη από τη ζωή της και οπαδός της λογικής. Σε ένα συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη θα έρθει στα χέρια της ένα μαγικό μπουκάλι, στο οποίο βρίσκεται φυλακισμένο ένα Tζίνι.  Όταν το απελευθερώνει, εκείνο απεγνωσμένα της ζητάει να της εκπληρώσει τρεις ευχές. Η Αλήθεια όμως είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους, που δεν έχουν καμία επιθυμία, συν ότι  λόγω επαγγέλματος γνωρίζει τους κινδύνους που κρύβει μια λάθος ευχή. Φανατική οπαδός των ιστοριών, ακούει τις γοητευτικές αφηγήσεις του Τζίνι, που ξεκινούν από το βασίλειο της Σαβά και φτάνουν στο παλάτι του Σουλεϊμάν, μέχρι που αποφασίζει τελικά να κάνει μια ευχή, εκπλήσσοντας ακόμα και τον εαυτό της.

Ο Μίλερ, εμπνευσμένος από το βιβλίο  της Βρετανίδας Αντόνια Σούζαν Μπάιατ με τίτλο «The Djinn in the Nightingale’s Eye» φτιάχνει μια ανατρεπτική ρομαντική κομεντί, που στην ουσία μιλάει για τις ιστορίες. Σύμφωνα με μια έρευνα της Οξφόρδης, οι άνθρωποι αρχίζουν να αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς, όταν μοιράζονται ιστορίες και ο Μίλερ ως κινηματογραφιστής σίγουρα δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτή τη θέση. Με αφορμή λοιπόν την ερωτική ιστορίας μιαςλευκής συντηρητικής Αγγλίδας και ενός μαύρου γοητευτικού Τζίνι, που τολμάει να αφήνεται σε μεγάλα πάθη χωρίς φόβο, αν και ξέρει  πώς θα τα πληρώσει ακριβά, στην ουσία αποθεώνει τη δύναμη της αφήγησης.

Έτσι, ένα παραμυθένιο ρομάντζο που θα μπορούσε να έχει γυριστεί από τα στούντιο της Disney ως μια ενήλικη παραλλαγή του «Αλλαντίν, στα χέρια του Μίλερ- αλλά και τηςΤίλντα Σουίντον, που η ποιότητα της ερμηνείας της είναι καθοριστική- μεταμορφώνεται σε ένα  κινηματογραφικό δοκίμιο για την ανάγκη του να μοιραζόμαστε ιστορίες και μέσα από αυτές να  καταλαβαίνουμε και τελικά να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, το οποίο καταλήγει σ’ ένα ενδιαφέρον και απροσδόκητο φινάλε, που θα γοητεύσει ακόμα και τους ορθολογιστές, όπως η Δρ. Μπίνι.

Εκκόλαψη(Pahanhautoja/Hatching)

Σκηνοθεσία: Χάνα Μπέρχολμ

Παίζουν: Σίρι Σολαλίνα, Σοφία Χέικιλε, Γιάνι Βόλανεν, Ρέινο Νόρντιν

Περίληψη: Μια έφηβη αθλήτρια ενόργανης που προσπαθεί απεγνωσμένα να ευχαριστήσει την απαιτητική μητέρα της, ανακαλύπτει ένα περίεργο αυγό. Το κρύβει και το κρατάει ζεστό, αλλά όταν εκκολάπτεται, αυτό που αναδύεται τους σοκάρει όλους.

Θρίλερ τρόμου από τη Φινλανδία με την πρωτοεμφανιζόμενη Χάνα Μπέρχολμ.

H δωδεκάχρονη Τίνια είναι αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής, μόνιμα αγχωμένη να ικανοποιήσει την πάντα χαμογελαστή, αλλά καταπιεστική μητέρα της, που μέσα από την κόρη της προσπαθεί να πραγματοποιήσει τα δικά της απωθημένα.Υστερικά χαρούμενη    καταγράφει η ίδια την «ειδυλλιακή« τους ζωή σε βίντεο, που αναρτά στο δημοφιλές vlog της  στο YouTube, με τίτλο «Lovely Everyday Life», ενώ ο πατέρας της οικογένειας, άβουλος και αδρανής, παρακολουθεί τις εξωσυζυγικές της περιπέτειες με τον χήρο Τέρο. Μια μέρα ένα κοτσύφι ορμά στο σαλόνι του σπιτιού τους και στραγγαλίζεται από τη μητέρα μπροστά στα μάτια της Τίνια. Πληγωμένη και τρομαγμένη η μικρή, την επομένη, όταν ανακαλύπτει στο δάσος ένα τραυματισμένο πουλί, το κρύβει στο δωμάτιό της. Το πουλί όμως γεννάει ένα αυγό, που όταν εκκολάπτεται, κρύβει μια εφιαλτική έκπληξη.

Η Μπέρχολμ μέσα από μια αλληγορία, συνηθισμένη στο σινεμά του φανταστικού, επιχειρεί να βάλει στο μικροσκόπιο τον θεσμό της οικογένειας και το «τέλειο σκανδιναβικό μοντέλο ζωής», τους εφηβικούς φόβους και τη σκληρή πορεία προς την ενηλικίωση. Από την παστέλ τρομο-παραβολή της όμως δεν λείπουν οι σεναριακές ακροβασίες και οι υπερβολικές  ερμηνείες, που συχνά μοιάζουν με ανέκδοτο.

Πτώση (Fall)

Σκηνοθεσία: Σκοτ Μαν

Παίζουν: Γκρέις Κάρολαϊν Κάρεϊ, Βιρτζίνια Γκάρντνερ, Μέισον Γκούντινγκ, Τζέφρι Ντιν Μόργκαν

Περίληψη: Δυο φίλες που επιδίδονται σε extreme αναρριχήσεις δοκιμάζονται, όταν αποφασίζουν να ανέβουν σε μια εγκαταλελειμμένη κεραία, την υψηλότερη στις ΗΠΑ.

Δυο κολλητές φίλες, η  Μπέκι και η Χάντερ, έχουν βάλει στόχο της ζωής τους να ξεπερνούν  τις φοβίες και τα όριά τους, επιχειρώντας επικίνδυνες αναβάσεις, τις οποίες φυσικά ποστάρουν στο διαδίκτυο, αποσπώντας χιλιάδες likes. Όταν όμως αποφασίσουν να σκαρφαλώσουν στην κορυφή μιας εγκαταλελειμμένης κεραίας ύψους 600 μέτρων, δεν θα έχουν τρόπο να κατέβουν. Οι αναρριχητικές τους δεξιότητες και οι μεταξύ τους σχέσεις  δοκιμάζονται, καθώς αγωνίζονται απεγνωσμένα για να επιβιώσουν ενάντια στις καιρικές  συνθήκες, σε σαρκοβόρους γύπες και την ανθρώπινη αδιαφορία.

Με πανοραμικά πλάνα που κόβουν την ανάσακαι επικίνδυνα κασκαντερικά, ο Μαν πετυχαίνει από τη μία να δημιουργεί σασπένς και να προκαλεί ταχυπαλμίες, πλην όμως δεν καταφέρνει να εκμεταλλευτεί κανένα από τα θέματα που ανοίγει. Η απώλεια, η εμμονή με τα social media, το άγριο παιχνίδι της επιβίωσης, η προδοσία, η ανθρώπινη αναλγησία, οι φόβοι και το πού μπορεί να μας οδηγήσουν είναι μόνο μερικά από αυτά, που αν και πέφτουν στο «τραπέζι», όλα εξαντλούνται σε μερικά ενσταντανέ για να κατακρημνιστούν αμέσως σ’ ένα b-movie, που δυσκολεύεται να εκμεταλλευτεί την αρχική καλή ιδέα του.

Επαναπροβολές:

Η φλόγα που τρεμοσβήνει (Le Feu Follet)

Σκηνοθεσία: Λουί Μαλ

Παίζουν: Μορίς Ρονέ, Ζαν Μορό, Αλεξάντρα Στιούαρτ, Ιβόν Κλες, Ιμπέρ Ντεσάν, Αλέν Μοτέτ, Μπερνάρ Νοέλ

Περίληψη: Oι τελευταίες ώρες της ζωής ενός αυτοκτονικού αλκοολικού συγγραφέα.

Ένα από τα αριστουργήματα της νουβέλ βαγκ και ίσως η καλύτερη ταινία του Λουί Μαλ, που απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1963.

Ένας αλκοολικός συγγραφέας, ο Αλέν, αναρρώνει σε μια κλινική απεξάρτησης στις Βερσαλλίες. Έχει χωρίσει από τη σύζυγό του, η οποία ζει στη Νέα Υόρκη, και είναι βυθισμένος στην απελπισία. Έχοντας πάρει την απόφαση να αυτοκτονήσει, για είκοσι τέσσερις ώρες θα περιπλανηθεί στο Παρίσι και θα συναντήσει παλιούς έρωτες, φίλους και γνωστούς, που μοιάζουν να έχουν πια συμβιβαστεί, ή απαρνηθεί το ατίθασο παρελθόν τους.

Βασισμένος στο μυθιστόρημα του Πιέρ Ντριέ Λα Ροσέλ, ο Γάλλος auteur επιχειρεί μια διεισδυτική μελέτη της ατομικής και κοινωνικής μελαγχολίας, αφιερωμένη σε όσους νιώθουν πως δεν ανήκουν πουθενά. Άγχος, αγωνία, απελπισία, αυτοσαρκασμός, αδιέξοδο σμίγουν με έναν τρόπο προσωπικό, απόλυτα ειλικρινή, σχεδόν σπαραχτικό κι ανυπόφορο, ίσως εξαιτίας των αυτοβιογραφικών στοιχείων που ο Μαλ ενσωμάτωσε σε μία από τις καλύτερες ταινίες του, με τον Μορίς Ρονέ σε μια μοναδική ερμηνεία.

 Το πνεύμα του μελισσιού (El Espíritu de la Colmena)

Σκηνοθεσία: Βίκτορ Ερίθε

Παίζουν: Φερνάντο Φερνάν Γκόμεθ, Τερέζα Γκιμπέρα, Άνα Τόρεντ, Ιζαμπέλ Τελέρια, Κέτι ντε λα Καμάρα, Εστάνις Γκονζάλεθ

Περίληψη: Ένα μικρό κορίτσι επηρεάζεται από τον Φτανκενστάν, που έχει δει στο τοπικό σινεμά και θεωρεί πως το πνεύμα του παραμένει ζωντανό στο πρόσωπο ενός αντάρτη.

H θρυλική ταινία του Βίκτορ Ερίθε, μια από τις καλύτερες στιγμές του ισπανικού σινεμά,  που ενέπνευσε τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο  για τον «Λαβύρινθο του Πάνα» κυκλοφορεί σε επανέκδοση με νέες κόπιες.

Το 1940 ο κλασικός «Φρανκενστάιν» με τον Μπορίς Καρλόφ προβάλλεται στο μικρό επαρχιακό κινηματογράφο ενός χωριού της Καστίλης. Η μικρή Άννα υποβάλλεται από τη μορφή του τέρατος. Η μεγαλύτερη αδελφή της την καθησυχάζει, πείθοντάς τη πως το τέρας είναι ένα αθάνατο πνεύμα, που ζωντανεύει εύκολα παίρνοντας ανθρώπινη μορφή. Η Άννα αναζητά το πνεύμα και πιστεύει πως το βρίσκει στο πρόσωπο ενός αντάρτη, που κρύβεται στην περιοχή.

Πρόκειται για την πρώτη από τις μόλις τρεις ταινίες του Ισπανού δημιουργού (μία ανά κάθε δεκαετία από το 1970 έως το 1990), που τον έφερε στην πρώτη γραμμή των σημαντικών κινηματογραφιστών της εποχής μας.

Το «Πνεύμα του Μελισσιού» αποτελεί το καλύτερο εισιτήριο στον κόσμο του Ερίθε. Ένα ταξίδι μύησης μέσα από τα μάτια της εκπληκτικά εκφραστικής και αινιγματικής Άννα Τόρεντ (για πολλούς της καλύτερης παιδικής παρουσίας στην Ιστορία του σινεμά). Ένα ταξίδι στον κόσμο της πραγματικότητας, αλλά και του φανταστικού, αφού τόσο η  Άννα όσο και η ίδια η ταινία μετακινούνται συνεχώς ανάμεσα στους δυο κόσμους. Ένα ταξίδι μυστήριο και μαγικό, συχνά επικίνδυνο και σκληρό, όμως πάντα απίστευτα γοητευτικό. Το σινεμά, η αίθουσα, η μηχανή προβολής και ο μυθικός κινηματογραφικός «Φρανκενστάιν» ηρωίδας και των γύρω της και θα ξαναζωντανέψουν το «πνεύμα του μελισσιού», σηματοδοτώντας μια νέα αρχή. Κι όλα αυτά, μέσα από τη μοναδική ματιά του Βικτόρ Ερίθε και τις πανέμορφες  εικόνες του Λουίζ Καντράδο (αυτή ήταν η τελευταία δουλειά του μεγάλου διευθυντή φωτογραφίας, ο οποίος είχε ήδη αρχίσει να χάνει το φως του εξαιτίας ενός όγκου στον εγκέφαλο, που τον οδήγησε στον θάνατο λίγα χρόνια μετά).