The Sandman: Όσα πρέπει να ξέρεις για τη σειρά που σαρώνει στο Netflix
Από τους πιο σημαντικούς παραμυθάδες της εποχής μας, ο Νιλ Γκάιμαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 δημιούργησε για λογαριασμό της DC την αυτόνομη ιστορία του Sandman, κερδίζοντας το κοινό. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Γκάιμαν απέκτησε πιστούς οπαδούς και ο Sandman του αποτελούσε μήλον της έριδος για τους κινηματογραφιστές, χωρίς όμως τελικά ποτέ να φτάνουν σε συμφωνία με τον δημιουργό. Έτσι, δημιουργήθηκε ένας θρύλος γύρω από το εν λόγω κόμικ, το οποίο σταδιακά κατατάχθηκε στην κατηγορία «unfilmable».
Η είδηση ότι το Netflix θα αναλάμβανε τελικά την τηλεοπτική μεταφορά του, σε συνεργασία με τη Warner, αλλά και με τον ίδιο τον Γκάιμαν σε ρόλο εκτελεστικού παραγωγού, προκάλεσε ενθουσιασμό, με τους φανατικούς του κόμικ να παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις σχετικά με το καστ και την οργάνωση παραγωγής. Ο Γκάιμαν μάλιστα συνδράμει τη σεναριακή ομάδα, που αποτελείται από τους Ντέιβιντ Σ. Γκόγιερ («Σκοτεινός Ιππότης») και Άλαν Χάινμπεργκ («Wonder Woman»), με τους οποίους και έγραψαν από κοινού το πρώτο επεισόδιο.
Τα δέκα επεισόδια του εναρκτήριου κύκλου βασίζονται στο πρώτο βιβλίο με τίτλο «The Sandman, Βιβλίο 1: Πρελούδια και Νυχτωδίες», ενώ καλύπτουν κι ένα μέρος του δεύτερου, δηλαδή του «Κουκλόσπιτου». Ο Μορφέας λοιπόν, γνωστός και ως Sandman ή Dream, είναι ο ηγέτης του βασιλείου του ύπνου και ο δημιουργός των ονείρων. Επίσης, είναι ένας από τους «Αιώνιους», δηλαδή τα επτά αθάνατα αδέρφια, που ελέγχουν από μια μορφή της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα υπόλοιπα είναι: ο Θάνατος, η Επιθυμία, που παρουσιάζεται ως non-binary (στη σειρά παίζεται και από non-binary ηθοποιό, γεγονός που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις), το Πεπρωμένο, η Απελπισία, το Παραλήρημα και η Καταστροφή. Ένας Άγγλος μάγος όμως φυλακίζει τον Μορφέα για έναν αιώνα, οπότε το βασίλειό του καταρρέει με οδυνηρές συνέπειες. Πλέον, πρέπει να βρει έναν τρόπο να δραπετεύσει, να σώσει την ανθρωπότητα και να ανακαλύψει τον εαυτό του. Σε αυτή την περιπέτεια θα φτάσει στις πύλες της κόλασης, θα έρθει αντιμέτωπος με θεούς και δαίμονες, αλλά και την ίδια του την οικογένεια. Συνδυάζοντας μοντέρνους μύθους και σκοτεινή φαντασία και μεταβαίνοντας από τη σύγχρονη μυθοπλασία στο ιστορικό δράμα και στους θρύλους, η σειρά έχει ως κεντρικό θέμα τους ανθρώπους και τα μέρη που επηρεάζονται από τον Μορφέα, καθώς εκείνος προσπαθεί να επανορθώσει για τα κοσμικά -και ανθρώπινα- λάθη που έκανε κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του.
Η αισθητική του Γκάιμαν, που παντρεύει τη φαντασία με τον μαγικό ρεαλισμό, εμπλουτίζοντάς τον με σουρεαλιστικές πινελιές και εξπρεσιονιστικές φωτοσκιάσεις ήταν από τα βασικά χαρακτηριστικά, που έκαναν τον Sandman τόσο δημοφιλή. Στην καλόγουστη τηλεοπτική μεταφορά όμως το ιδιαίτερο στιλ του δημιουργού δεν μπορεί να αποτυπωθεί, οπότε εικαστικά κινείται περισσότερο στους δρόμους ενός fantasy film, καλογυρισμένου και προσεγμένου, που δεν απογοητεύει μεν, αλλά δεν καταφέρνει να κάνει τη διαφορά.
Όποτε, αυτό που μένει από το αρχικό υλικό είναι η πρωτοτυπία των ιδεών του και οι ανατρεπτικές του θέσεις σχετικά με τη διαφορετικότητα, τη σεξουαλικότητα και τις υπαρξιακές αγωνίες περί θανάτου και μιας άλλης ζωής, που μας βασανίζουν όλους. Κι αν όλα αυτά σήμερα μοιάζουν δεδομένα, το 1989 δεν ήταν, όποτε ο Γκάιμαν διαχειρίζεται το υλικό του όχι με έναν επιβεβλημένο από τα trends της εποχής τρόπο, αλλά με θάρρος και τόλμη, που ακόμα τον κάνουν να ξεχωρίζει από τον σωρό. Έτσι τα διανοήματά του έχουν ουσία, δεν συμβαίνουν απλώς στα πλαίσια μιας πολιτικής ορθότητας, που επιβάλλει στους δημιουργούς να μιλούν επί παντός του επιστητού, χωρίς όμως τελικά τις περισσότερες φορές να εμβαθύνουν.
Αυτό το στοιχείο ευτυχώς διατηρείται και στη σειρά, που δεν επενδύει τόσο στην πλοκή αλλά στην αποτύπωση εννοιών, με τα επεισόδια 5 και 6, όπου ο Ντέινιβτ Θιούλις ενσαρκώνει μοναδικά έναν από τους πολυσύνθετους villain του σύμπαντος της DC, τον John Dee, να ξεχωρίζουν σαφώς. Παραμένοντας στην ουμανιστική γραμμή του κόμικ, η τηλεοπτική εκδοχή θέτει ερωτηματικά σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη και τα όνειρα, χωρίς να πέφτει στην παγίδα της εκλαΐκευσης, αποδεικνύοντας ότι ο Γκάιμαν έχει δίκιο που έδωσε την έγκρισή του.
Τέλος, ο Τομ Στάριτζ, που έγινε γνωστός από την τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ», με μια γκόθικ μελαγχολία προσδίδει έναν τόνο ανθρωπιάς στον αιθέριο Μορφέα με τις υπερφυσικές δυνάμεις και ακολουθώντας τα χνάρια του Ρόμπερτ Πάτινσον στον «Βatman», χωρίς τον μιμείται, φτιάχνει έναν ρομαντικό καταραμένο υπερήωα, που θα μπορούσε να είναι και ποιητής.
