Γιατί όλος ο πλανήτης βλέπει το «Παιχνίδι του Καλαμαριού»
«Πρωτόγνωρη» χαρακτηρίζουν οι υπεύθυνοι της δημοφιλούς πλατφόρμας του Netflix την τεράστια επιτυχία της νέας σειράς από την Κορέα με τίτλο «Squid Game» («Παιχνίδι του Καλαμαριού» στα ελληνικά) που έχει προκαλέσει φρενίτιδα, κυρίως στα social media. Πρόκειται μάλιστα για την πρώτη μη αγγλόφωνη παραγωγή της πλατφόρμας, που καταφέρνει να έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο κοινό, γεγονός που σηματοδοτεί για πολλούς μια νέα εποχή.
Η υπόθεση της σειράς, που αποτελείται από εννέα επεισόδια, περιστρέφεται γύρω από μια ομάδα οικονομικά εξαθλιωμένων ανθρώπων -εργαζόμενοι με χρέη, άνεργοι νέοι, άτομα από το περιθώριο, εκπρόσωποι της μεσαίας τάξης που αντιμετωπίζουν προβλήματα- οι οποίοι δέχονται να συμμετάσχουν σε ένα αλλόκοτο παιχνίδι. Σύμφωνα με τους κανόνες του, οι παίκτες είναι υποχρεωμένοι να περάσουν μια σειρά από δοκιμασίες, που δεν είναι πάρα γνωστά παιδικά παιχνίδια. Αν κερδίσουν προχωρούν, αν όμως χάσουν τότε εκτελούνται. Ο τελικός νικητής θα πάρει ένα τεράστιο χρηματικό έπαθλο και ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτή η θανατηφόρα διαδικασία είναι να ψηφίσουν όλοι οι παίκτες ότι θέλουν το παιχνίδι να τελειώσει.
Οι συγκρίσεις με το «Hunger Games» και τα οσκαρικά «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν-Χο είναι αναπόφευκτες, καθώς και οι δυο ταινίες λειτουργούν ως παραβολή, παρόλα αυτά ο σκηνοθέτης και δημιουργός της σειράς Χουάνγκ Ντονγκ-Χιου ξεκαθαρίζει: «Ξεκίνησα να σχεδιάζω το Squid Game το 2008 και άρχισα να γράφω το σενάριο το 2009... Oι ομοιότητες που επισημάνθηκαν είναι καθαρά συμπτωματικές και δεν υπάρχει αντιγραφή από κανένα από τα δύο».
Και για να είμαστε δίκαιοι, λέει αλήθεια, αφού, αν και μιλάμε για το ίδιο είδος, η δική του εκδοχή είναι πιο pop, με έμπνευση από τα video games: σκεφτείτε μόνο πως οι «εκτελεστές» είναι ντυμένοι με ροζ φόρμες, που περισσότερο θα σας θυμίσουν το «Casa del papel».
Ο θρίαμβος της σειράς οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι οι χαρακτήρες είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι από το κορεάτικο κοινό, όπου η ψαλίδα και το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών μεγαλώνει επικίνδυνα. Το περίεργο όμως είναι πως εξίσου μεγάλη απήχηση έχει τόσο στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, όσο και πιο φτωχές περιοχές του πλανήτη. Αν λάβει κανείς υπόψη ότι αυτό το νοτιοκορεάτικο θρίλερ είναι στην ουσία μια αλληγορία για το αρπακτικό πρόσωπο του καπιταλισμού και το πώς η σύγχρονη πραγματικότητα όχι απλώς επιτρέπει, αλλά επιβάλλει την εκμετάλλευση και τον άκρατο ανταγωνισμό, καταλαβαίνουμε γιατί πλήθος ερευνητών έχουν πέσει πάνω από τη συγκεκριμένη εκπομπή, προσπαθώντας να εξάγουν κοινωνιολογικά συμπεράσματα.
Οι τρομερές κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες που πλέον παρατηρούνται στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη σύμφωνα με μελέτες του ΟΗΕ και αποτελούν βασικό άξονα της σειράς δικαιολογούν απόλυτα την εμμονή των θεατών με το «Squid Game». Μάλιστα πολλοί ήταν αυτοί που δήλωσαν στα social media ότι θα έκαναν το ίδιο με τους ήρωες της σειράς, ειδικά μετά από την καραντίνα, που άφησε οικονομικά κατεστραμμένους χιλιάδες ανθρώπους ανά τον κόσμο.
Ο νομός του χρήματος που είναι και ο μόνος ισχυρός, η νέα μορφή της δημοκρατίας όπως εμφανίζεται στις σύγχρονες κοινωνίες, η έλλειψη κάθε σεβασμού στη ζωή, είναι μόνο μερικά από τα θέματα που βάζει στο τραπέζι ο Χουάνγκ Ντονγκ-Χιου, στηλιτεύοντας την ωμή βία, που πλέον θεωρείται επιβεβλημένη και απόλυτα συνυφασμένη με την επιβίωση. Και μπορεί να μη λέει τίποτα καινούριο κι ανατρεπτικό, όμως το κάνει με έναν τρόπο παιδικό και ταυτόχρονα τόσο εφιαλτικό, που σε κάνει να κολλάς κι ας μην αντέχεις.
Τρομακτικές πάντως είναι οι δηλώσεις της Αρέουμ Γιόνγκ του Πανεπιστημίου Σιτσουάν, η οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει στη Washington Post: «Οι νέοι σήμερα αισθάνονται αποκαρδιωμένοι και απογοητευμένοι για τα υψηλά ποσοστά ανεργίας. Οπότε, η προοπτική να κερδίσουν μεγάλα χρηματικά ποσά ίσως φαίνεται πολύ ελκυστική, ακόμα και εάν βάψουν τα χέρια τους με αίμα».
Πάντως το «Squid Game», που πήρε το όνομά του από ένα παιχνίδι στο οποίο χρησιμοποιείται ένας πίνακας σε σχήμα καλαμαριού, είναι προϊόν μυθοπλασίας, κι όχι, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, όπως αρκετοί πίστεψαν στην αρχή.
Αυτό όμως που υπάρχει στην πραγματικότητα είναι τα παιδικά παιχνίδια στα οποία συμμετέχουν οι ήρωες -είναι πολύ γνωστά, όχι μόνο στην Κορέα, αλλά παγκοσμίως. Επιπλέον, το γεγονός ότι αθώα παιδικά παιχνίδια μπορούν να κοστίσουν τη ζωή των παικτών ενέχει μια ειρωνεία που φαίνεται πως αρέσει στο κοινό. Αρκετοί, δε, Κορεάτες θεατές λένε ότι η σειρά τούς έχει ξυπνήσει νοσταλγικές μνήμες. Για παράδειγμα, στο τρίτο επεισόδιο θα δείτε το παιχνίδι με την κηρήθρα, όπου οι παίκτες πρέπει να κόψουν προσεκτικά ένα σχήμα από ένα λεπτό κομμάτι κυψέλης με μια βελόνα. Αν το γλύκισμα σπάσει, τότε χάνουν, άρα στη συγκεκριμένη περίπτωση πεθαίνουν.
Ένα ακόμα πραγματικό στοιχείο της σειράς είναι το νούμερο, όπου καλούν όσοι θέλουν να δηλώσουν συμμετοχή στο παιχνίδι. Δυστυχώς, ο συγκεκριμένος αριθμός που εμφανίζεται πεντακάθαρα στις οθόνες μας, ανήκει σε μια γυναίκα, που καμία σχέση φυσικά δεν έχει με τη σειρά. Η άτυχη ιδιοκτήτρια του αριθμού έχει χάσει τον ύπνο της, καθώς συνεχώς δέχεται κλήσεις και μηνύματα, όμως δεν θέλει με κανέναν τρόπο να αλλάξει νούμερο, γιατί κάτι τέτοιο θα πλήξει την επιχείρησή της, όπως υποστηρίζει, την οποία διατηρεί εδώ και 16 χρόνια.
Τώρα, σχετικά με το ενδεχόμενο να υπάρξει κι ένας δεύτερος κύκλος, πράγμα που το Netflix επιθυμεί διακαώς, ο Ντονγκ-Χιου είπε στο Variety: «Δεν έχω σκεφτεί κάποιο καλό σχέδιο για το Squid Game 2. Είναι πολύ κουραστικό και μόνο να το σκέφτομαι».