Έκθεση: «Η Αποκατάσταση της Αισιοδοξίας» στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων

Ο Δήμος Αθηναίων παρουσιάζει την έκθεση «Η Αποκατάσταση της Αισιοδοξίας», σε επιμέλεια Βικτώριας Ζυγούρου, Κώστα Νικάκη και Στέιση Βεντούρα, η οποία θα διαρκέσει έως 3 Νοεμβρίου, στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, με έργα από τις μόνιμες συλλογές της.

Η έκθεση, που υλοποιείται από τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ), εντάσσεται στο πλαίσιο των επετειακών εκδηλώσεων του Δήμου Αθηναίων «1974 & 1944: Η Αθήνα γιορτάζει την Ελευθερία της», που τιμά παράλληλα δύο σημαντικές επετείους για την Αθήνα, την συμπλήρωση 80 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης από τη γερμανική κατοχή και 50 χρόνων από την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Το σκεπτικό της έκθεσης διαπνέεται από το δίπολο δημοκρατία/διάλογος και προτείνει μια μεταμοντέρνα θέαση θέτοντας ερωτήματα, προκαλώντας έντονα συναισθήματα και ανακαλώντας εμπειρίες και βιώματα.

Με κύριο κορμό τα έργα των μονίμων συλλογών, οι επιμελητές εντάσσουν στην έκθεση καλλιτέχνες με σύγχρονες εικαστικές προτάσεις σε μία προσπάθεια να προσδώσουν μια διαφορετική αίσθηση στη θεματική της.

Έργα ζωγραφικής, χαρακτικής, γλυπτικής, σχέδια και κατασκευές αντανακλούν τη σύγχρονη ιστορία και φέρνουν στο φως έννοιες που την έχουν διαμορφώσει.

Μεταξύ άλλων συναντάμε τις «Αρχόντισσες» του Τάσσου, αξέχαστες μορφές και αναμνήσεις της βιωμένης ιστορίας που υπηρέτησε ενεργά κι ένα σπάνιο χαρακτικό της Βάσως Κατράκη, που μέσα από την τέχνη της υπηρέτησε τους ιδεολογικούς στόχους και τα κοινωνικά αιτήματα της εποχής της με εργαλείο την αμεσότητα της εξπρεσιονιστικής τραχύτητας.

Επιπλέον Στα κάρβουνα της Άννας Κινδύνη, συνυπάρχουν οι φριχτές μνήμες του πολέμου, της κατοχής και της εξαθλίωσης. Ο «Έφηβος» του Χρήστου Καπράλου, μεταβάλλεται σε καθολικό σύμβολο αντίστασης και αισιοδοξίας. Ο Γιώργος Βακιρτζής στις «Ειρωνείες και επικλήσεις» ασκεί κριτική και καταγράφει με εξπρεσιονιστικό ιδίωμα τις κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες της εποχής αλλά και την ελπίδα της αντίστασης.

Στο σχέδιο του Δημήτρη Μεγαλίδη, αποδίδονται τα δεινά της κατοχής. Οι ξυλογραφίες του Λάμπρου Ορφανού στο βιβλίο «Η μεγάλη νύχτα» του 1945, προκαλούν αισθήματα ελευθερίας και αισιοδοξίας. Οι αρχέτυπες μορφές στα «Προσωπεία» της Δήμητρας Σιατερλή θέτουν αγωνιώδεις εκφραστικές αναζητήσεις και υπαρξιακά ερωτήματα. Δύο έργα της Ρίκας Πανά αντανάκλαση της ανθρώπινης ερημιάς, όπως η ίδια τη βίωσε μέσα στα χρόνια της χούντας. Τα σχέδια με πενάκι των Μίνου Αργυράκη και Δανιήλ Παναγόπουλου αντικατοπτρίζουν την αισιόδοξη πλευρά ενώ η «Υπόσχεση» της Εύας Μελά συμβολίζει την ανάγκη για δημοκρατία και ελευθερία όλων των λαών. Το έργο του Πάνου Σαραφιανού, έκφραση του ανθρώπινου δράματος, αλλά και της εξέγερσης που εμπεριέχει τον σπόρο της λύτρωσης. Στη «Μνήμη του ‘73», η Αλίκη Σκουλικίδη καταθέτει με σεμνότητα, σεβασμό και ευαισθησία την σπασμένη καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου.

Στα έργα των Θεοφιλακτόπουλου, Μαρκίδη και Καραπάνου η ανθρώπινη μορφή γίνεται διαπραγμάτευση καταστάσεων και κοινωνικών προβληματισμών, ενώ η κόκκινη φιγούρα του Φασιανού μας οδηγεί σε ονειρικές περιπλανήσεις και αισιόδοξες διαδρομές.

Οι 18 συμμετέχοντες καλλιτέχνες, ως αναδυόμενοι εκθέτες προσεγγίζουν με τον δικό τους σύγχρονο εικαστικό λόγο τη θεματική.

Την έκθεση θα συνοδεύει πρωτότυπη μουσική σύνθεση που έγραψε η μουσικός Μαρκέλλα Σκούρτη.