Ποιος κέρδισε τελικά στην αντιπαράθεση; Ο Μακρόν ή ο μαθητής;

Παρατηρήσεις για τον 15χρονο προς τον Πρόεδρο: Δεν είναι ότι του απευθύνθηκε με το μικρό του όνομα. Δεν είναι ότι του μίλησε στον ενικό.

Δεν είναι το αίσθημα οικειότητας που πήγε να του πουλήσει. Δεν είναι η φιγούρα στην παρέα του. Δεν είναι η αμηχανία που ένιωσε. Δεν είναι η ντροπή που έκρυψε. Δεν είναι η πολιτική θέση που νόμιζε ότι εκφράζει. Δεν είναι η (ψευτο)επανάσταση που θέλησε να κάνει. Δεν είναι η ψευτομαγκιά.

Παρατηρήσεις του Προέδρου προς τον 15χρονο:

Δεν είναι το μάθημα που βρήκε την ευκαιρία να του κάνει δημοσίως. Δεν είναι ο τρόπος που του έκοψε τον τσαμπουκά. Δεν είναι η αυστηρότητα με την οποία τον αντιμετώπισε. Δεν είναι η ξαφνική (και δική του) αμηχανία. Δεν είναι η υπερβολή που επέδειξε. Δεν είναι η διόγκωση που ακολούθησε. Δεν είναι η έλλειψη χιούμορ που φάνηκε να τον χαρακτηρίζει. Δεν είναι ότι «δεν έχει ο ίδιος παιδιά».

Το περιστατικό που συνέβη στη Γαλλία, στο πλαίσιο των εορτασμών της 18ης Ιουνίου 1940, είναι αποκαλυπτικό και για τις δύο πλευρές.

Κυρίως όμως, για την νεολαία -γιατί σε τελική ανάλυση, αυτή είναι που μας ενδιαφέρει.

Watch what happened when a teenager called French president @EmmanuelMacron by the nickname "Manu". Read more on this story here: https://t.co/JUZSQTh74x pic.twitter.com/2Yc4aTV3ar

Κι αν ο 15χρονος Γάλλος δεν είναι ο καθρέφτης της γενιάς, αποτελεί ωστόσο μια προβολή της σύγχρονης πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που τείνει, στον βωμό της φράσης του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο (από τη «Φιλουμένα Μαρτουράνο») «τα παιδιά είναι παιδιά» να χαϊδεύει τα αφτιά τους, να βρίσκει δικαιολογίες, να τα συγχωρεί.

Χωρίς κριτήρια και σίγουρα χωρίς τιμωρία.

Είναι μια νοοτροπία που βασίζεται στην εξιδανίκευση της ηλικίας. Στην άποψη «είμαι νέος και αρκεί» και όχι σε εκείνη που λέει «είσαι νέος, απόδειξέ το». Η έννοια της ευθύνης, της ευγένειας, ή του σεβασμού στον άνθρωπο, στις αξίες, στα ιδανικά, δεν προκύπτει ξαφνικά.

Μαθαίνεται, καλλιεργείται, διδάσκεται.