Η Βίκυ Βολιώτη σκηνοθετεί την πρώτη της παράσταση
Το θέατρο είναι τρόπος ζωής για την Βίκυ Βολιώτη. Η απόλυτη αφοσίωσή της σε αυτό έφερε γρήγορα την αναγνώριση του ταλέντου της.
Η ηθοποιός δοκιμάζεται σε κάτι εντελώς διαφορετικό στη θεατρική σκηνή. Αυτή τη φορά δεν θα ενσαρκώσει την ηρωίδα μιας ιστορίας. Θα είναι εκείνη που θα δώσει σκηνοθετικές οδηγίες για το ανέβασμα μιας παράστασης που θα συγκινήσει.
«Ευτυχείτε» ή «2 εύθυμες ιστορίες για ανθρώπους που δεν ξέρουν να μιλούν» είναι ο τίτλος της παράστασης που θα επιχειρήσει να αφουγκραστεί ανθρώπους που ζουν μικρές, καθημερινές ιστορίες, οικείες σε μας. Αυτοί οι άνθρωποι την ίδια στιγμή διαπράττουν μοιραία και ασυνήθιστα εγκλήματα. O Franz Xaver Kroetz γράφει τα μονόπρακτα «Τα αγαπημένα μας τραγούδια» και «Δουλεύοντας στο σπίτι» και μιλά για τους ανθρώπους που δεν έχουν επίγνωση του τι ζουν.
Είναι ανυποψίαστοι γι’αυτό που μας συμβαίνει.
H υπόθεση:
Σε ένα δυάρι διαμέρισμα κάπου στην Αθήνα μία γυναίκα επιστρέφει μόνη στο σπίτι μετά τη δουλειά. Κλείνει την πόρτα πίσω της, τακτοποιεί τα ψώνια, φοράει πιτζάμες, ξεβάφεται, ανοίγει το ραδιόφωνο, τρώει, πίνει κρασί, διαβάζει, πίνει κρασί, πλένει τα δόντια της, πέφτει στο κρεβάτι, δεν μπορεί να κοιμηθεί. Μήπως βοηθήσουν ένα – δυο Lexotanil;
Λίγο πιο πέρα, σε ένα άλλο διαμέρισμα, ένας άντρας και μια γυναίκα ζουν μια πολύ ιδιαίτερη και ανορθόδοξη ιστορία αγάπης και προσπαθούν να βρουν απάντηση στο ερώτημα : Είναι ευτυχία ένα παιδί ή μήπως όχι;
Την μετάφραση του έργου υπογράφει η Έφη Ρευματά.
Παίζουν: Γυναίκα: Άντρια Ράπτη
Άντρας: Γιάννης Στόλλας
Φωνή ραδιοφωνικού παραγωγού: Αλέξης Κωστάλας
H παράσταση κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 4 Μαίου.
Ας θυμήθουμε τι είχε δηλώσει η Βίκυ Βολιώτη για την σχέση της με το θέατρο, σε συνέντευξή της στη BOVARY:
«Το θέατρο μπήκε πολύ νωρίς στη ζωή μου. Δεν ξέρω πότε το αγάπησα τόσο πολύ ούτε πως μπορεί να δικαιολογηθεί το ενδιαφέρον μου. Ηδη από την έκτη δημοτικού ήμουν στον θεατρικό όμιλο της Γερμανικής. Αλλά μέχρι να τελειώσω το σχολείο δεν είχα σκεφτεί ότι θα το κάνω δουλειά. Τελειώνοντας το σχολείο και δίνοντας Πανελλαδικές είναι από τις μοναδικές φορές που πολύ συνειδητά και ψύχραιμα συζήτησα με τον εαυτό μου και αναρωτήθηκα αν αυτό είναι που θέλω να κάνω είναι να μπω στο Πανεπιστήμιο. Ηταν βέβαια και μια υπόσχεση που είχα δώσει στον πατέρα μου -ίσως γιατί εκείνος πριν από μένα είχε καταλάβει ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο. Μου είχε πει «κάνε ό,τι θες», αλλά μπες στο Πανεπιστήμιο. Ουσιαστικά του το όφειλα, και το έκανα. Μπήκα στην Πάντειο...(...) Αλλά ήξερα ότι αυτό που ήθελα να κάνω ήταν το θέατρο. Πολύ γρήγορα έδωσα εξετάσεις στη Δραματική του Εθνικού. Στο Πανεπιστήμιο δεν πάτησα το πόδι μου. Μετά από πολλά χρόνια αποφάσισα να τελειώσω τη σχολή, ξαναπήγα, άρχισα να παρακολουθώ αλλά πάλι δεν την τελείωσα. Είναι πολύ δύσκολο όταν δουλεύεις...».