Μαρία Κατσανδρή: «Ωραία που είναι η Ζωή! Πάμε!»

Η Μαρία Κατσανδρή είναι ηθοποιός και σκηνοθέτις.

Κάποτε μια φίλη της τής είπε ότι μόνο ηθοποιός θα μπορούσε να είναι στη ζωή της. Η Μαρία Κατσανδρή έβαλε στοίχημα ότι αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να συμβεί. Το στοίχημα το έχασε. Μια μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία έκανε την φιγούρα της αναγνωρίσιμη στο ευρύ κοινό, αλλά αυτό το βήμα της είναι μόνο μια μικρή παρένθεση στο βιβλίο της ζωής της. Ακολούθησαν άλλα, ακόμα πιο συναρπαστικά βήματα.

Η Μαρία Κατσανδρή πάει κόντρα στο φόβο, που όπως δηλώνει στο bovary.gr, είναι «της μόδας» και σκέφτεται τι ωραία που είναι η ζωή. Φέτος, πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ψέμα στο Ψέμα», αλλά στην ίδια δεν αρέσουν καθόλου τα ψέματα. Κυρίως αυτά που οι άνθρωποι συνηθίζουν να λένε στον εαυτό τους.

«Γεννήθηκα στο Σικάγο αλλά από κει έχω μόνο μνήμες μυρουδιών και ήχους, αφού ο μπαμπάς μου είχε σνακ μπαρ. Ήμουν 17 μηνών όταν ήρθα στην Ελλάδα. Μεγάλωσα στο πατρικό της μαμάς μου στο Λόφο Σκουζέ.

Πέρασα στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης αλλά και στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Στη Θεσσαλονίκη δεν πήγα ούτε για την εγγραφή. Τα χρόνια της, που δεν ήταν μόνο η σχολή, ήταν τα πιο καθοριστικά και ουσιαστικά της θεατρικής μου ζωής. Το πρωί πρόβα, το μεσημέρι σχολή και το βράδυ παράσταση. Μεγάλο μάθημα. Μετά, ακολουθώντας τον αγαπημένο, πήγα Παρίσι. Έμεινα εκεί τρία χρόνια. Άλλο μάθημα. Πάλι τα μαθήματα που ακολουθούσα ήταν 10ωρα ή 8ωρα. Δεν ξεχνιούνται αυτά τα χρόνια.

Το θέατρο το αγαπούσα από μικρή. Πήγαινα με τη μαμά μου στο Εθνικό, στο Ηρώδειο, ώσπου στα 15 πήγα εγώ τη μαμά μου στο Θέατρο Τέχνης. Από τότε δεν έχασα καμιά παράσταση αλλά δεν έβλεπα ποτέ τον εαυτό μου πάνω στη σκηνή, αυτό που ήθελα ήταν να σπουδάσω φιλοσοφία και να το προσεγγίσω θεωρητικά. Και τότε, όταν έδινα εισαγωγικές, ήρθε το στοίχημα. Μια φίλη επέμενε ότι μόνο ηθοποιός μπορούσα να γίνω. Για την πείσω ότι κάνει λάθος έδωσα εξετάσεις. Ε! Μάλλον είχε δίκιο. Εχασα το στοίχημα».

«Απ΄τον Κάρολο Κουν θυμάμαι τα πάντα. Πώς να ξεχαστεί άλλωστε; Αλλά αυτά που με καθόρισαν ήταν η μεγάλη του αγάπη για τον ηθοποιό, για το θέατρο, η αφοσίωσή του, η πίστη του.

Η ζωή στο Παρίσι

Έμεινα στο Παρίσι τρία υπέροχα χρόνια. Εχω κρατήσει στη μνήμη μου το μουσείο Ροντέν, τη βροχή, το Μπομπούρ, το ποτάμι. Τις άπειρες ώρες στη Σινεματέκ...

Το πρώτο βήμα

Η πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση έγινε στα Πέτρινα Λιοντάρια στην ΕΡΤ. Μετά από πολλά χρόνια ήρθε το Καρέ της Ντάμας. Τα πάντα θυμάμαι και με νοσταλγία και κυρίως με αγάπη.

Γιατί και στη μια και στην άλλη δουλειά, κυρίως στο Καρέ της Ντάμας, αγαπιόμασταν πραγματικά, δύο χρόνια κάθε μέρα μαζί δεν είναι και λίγο. Αυτό που κάναμε γινόταν με κέφι, με όρεξη, με αγάπη».

Φυσικά και υπάρχει φιλία στο χώρο μας. Οι φίλοι μου από το χώρο του θεάτρου είναι αν είσαι από τα 18 σου κλεισμένος σε μια σχολή, σε μια σκηνή κι αυτό να συνεχίζεται μέσα στα χρόνια, από πού αλλού να είναι οι φίλοι σου;

Δεν υπάρχει ένα μόνο γεγονός που μπορεί να άλλαξε καθοριστικά τη ζωή μου. Μάλλον ο χρόνος είναι αυτός που αλλάζει τη διαχείριση των γεγονότων. Για μένα λοιπόν δεν είναι τα γεγονότα που σου αλλάζουν τη ζωή, είναι ο τρόπος διαχείρισής τους.

Κάθε συνεργασία αφήνει κάτι. Κάτι που είναι σαν θησαυρός. Και μετά ανοίγεις το μπαουλάκι και θαυμάζεις και μαθαίνεις και όλα αυτά αποτελούν την ιστορία σου. Και κάθε συνεργασία αφήνει το δικό της ανεξίτηλο σημάδι. Ακόμα και οι αδιάφορες αφήνουν το «σημάδι» της αδιαφορίας. Είναι κι αυτό όμως ένα μάθημα.

Ο ρόλος στην παράσταση «Ψέμα στο Ψέμα»

Η γυναίκα αυτή, λοιπόν, (κάποιας ηλικίας), θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει Αλτσχάιμερ. Μπορεί και να έχει. Πάντως σίγουρα έχει βρει έναν τρόπο να αντιμετωπίζει τη δυστυχία. Και ίσως να είναι η μόνη που κάνει ό,τι της κατέβει στο κεφάλι.

Μπορώ να πω ότι αυτή η γυναίκα απέχει πολύ απ ’αυτό που είμαι. Κυρίως δεν είμαι μια δυστυχισμένη γυναίκα. Δεν είμαι παντρεμένη, δεν έχω μια κόρη και τα σκυλιά μου δεν έχουν χαθεί. Μάλλον δεν έχω αλτσχάιμερ. Καμία σχέση.

Το έργο είναι διαχρονικό. Αναφορές υπάρχουν και θα υπάρχουν όσο υπάρχει το Ψέμα και η Αλήθεια.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι με το ψέμα τους και τη αλήθεια τους.

Αφού αγαπώ τον χρόνο, αφού με αγαπώ, μια χαρά σχέση έχω με τη εξωτερική μου εμφάνιση που ούτως ή άλλως είναι αντανάκλαση της εσωτερικής συνθήκης.

«Νοσταλγώ πάντα τη θάλασσα κι ας είμαι κάποιο χρόνο δίπλα της. Τη νοσταλγώ πάντα. Έχω μετανιώσει για αρκετά πράγματα στη ζωή μου. Τι να σας λέω τώρα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Έτσι δεν είναι ;

Αφού αγαπώ τον χρόνο, αφού με αγαπώ, μια χαρά σχέση έχω με τη εξωτερική μου εμφάνιση που ούτως ή άλλως είναι αντανάκλαση της εσωτερικής συνθήκης. Κι αν έχω κάποια ανασφάλεια αυτή δεν αφορά σε κάτι εξωτερικό αλλά στο αν είμαι την κάθε στιγμή «Εκεί» με την καρδιά μου. Κι αν έχω κάποιο «δυνατό» όπως λέτε «σημείο» μάλλον θα πρέπει να είναι ότι κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια όταν μου απευθύνονται. Μάλλον αυτό».

Έχω μετανιώσει για αρκετά πράγματα στη ζωή μου. Τι να σας λέω τώρα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Έτσι δεν είναι ;

Μια συμβουλή που πήρε και την ακολουθεί πάντα

Από τον πατέρα μου: «Μη κάνεις ποτέ αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν» αλλά την έχω συμπληρώσει αυτή τη συμβουλή: «Μην κάνεις ούτε αυτό που δεν θέλει ο άλλος».

Ένα μεγάλο απωθημένο:

Να ζήσω σε ένα ιστιοφόρο.

Τι σκέφτεται όταν κοιτάζεται στον καθρέπτη

«Ωραία που είναι η Ζωή! Πάμε!»

Τι θα ήθελε να αλλάξει στη ζωή της

«Αν αλλάξω εγώ θα αλλάξει και η ζωή μου. Οχι πως έχω παράπονο. Δόξα τω Θεώ. Κι αν έχω Ελπίδα, -που έχω-, κι αν έχω Πίστη, -που έχω-, τότε όλα θα γίνουν καλύτερα.

Σε πείσμα και κόντρα στην ιδεολογία του Φόβου που είναι τώρα της μόδας.

Η Μαρία Κατσανδρή πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ψέμα στο Ψέμα» του Άντονυ Νίλσον που ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου «Μουσούρη», σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη.

Την μετάφραση υπογράφει ο Θοδωρής Πετρόπουλος.

Πρωταγωνιστούν: Πέτρος Φιλιππίδης, Παύλος Χαικάλης, Κώστας Τριανταφυλλοπουλος, Μαρία Κατσανδρή, Παναγιώτης Κατσώλης, Ελευθερία Μπενοβία, Ευγενία Παναγοπούλου, Χριστίνα Σπατιώτη