Αποστόλης Τότσικας: «Δίνω σημασία στη σιωπή, όχι μόνο στον λόγο»

Ο Aποστόλης Τότσικας, λίγο πριν τα τριανταπέντε, μοιάζει να έχει βρει τον δρόμο του και να προχωρά πιο συνειδητά στη ζωή και στη δουλειά του. Ισως γιατί στο ένα χέρι κρατά γερά τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσε και στο άλλο την αγαπημένη του Ρούλα Ρέβη και τα παιδιά τους. Και παραμένει ωραίος....

«Γεννήθηκα στη Λάρισα. Mεγάλωσα στον Βόλο. Την Αθήνα την ήξερα, πάντα την ήξερα, γιατί ερχόμασταν στις διακοπές, εκτός από το Πάσχα που πηγαίναμε στη Λάρισα. Ο χάρτης της Αθήνας ήταν πάντα μέσα στο μυαλό μου. Οταν πήρα αυτοκίνητο, ήξερα ήδη τους δρόμους. Από την άλλη ο Βόλος, είναι μια όμορφη μικρή πόλη. Δεν χάνεσαι με τίποτα. Εζησα πολύ ανέμελα και χαρούμενα παιδικά χρόνια. Ημουν συνέχεια έξω και έπαιζα. Δεν ξέρω αν θα ήμουν καλός μαθητής, γιατί δεν ασχολήθηκα ποτέ. Αλλά ευτυχώς είχα ένστικτο και αντίληψη που με βοήθησαν πολύ. Ισως γιατί ήξερα, υποσυνείδητα, που θα καταλήξω. Ημουν ένα παιδί της γειτονιάς, της ομάδας -να παίξουμε, να κερδίσουμε.

Ο πατέρας μου (σ.σ. Γιάννης Τότσικας) δούλευε στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος και πηγαίναμε πάντα στις πρεμιέρες. Θυμάμαι ορισμένες εξαιρετικές παραστάσεις και γενικότερα θυμάμαι πόσο ωραίο θέατρο βλέπαμε. Οπως στην Επίδαυρο, τότε που πηγαίναμε και μέναμε στις σκηνές -εκεί που τώρα είναι το πάρκινγκ... Στον Βόλο δεν έβλεπα πολύ θέατρο, αλλά έβλεπα σινεμά -είναι μεγάλη μου αγάπη ο κινηματογράφος.

«Δεν ξέρω αν είναι αυτονόητο να γίνεις ηθοποιός επειδή είναι και ο πατέρας σου. Φαντάζομαι ότι έχει να κάνει με τη συγκυρία και το DNA. Για μένα υπήρχε πάντα η ιδέα στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλά κατέληξα σ΄ αυτό έναν μήνα πριν τις εξετάσεις στο Εθνικό. Το είπα στον πατέρα μου κι εκείνος μου είπε «κάνε ό,τι θες, πήγαινε σπάσε το κεφάλι σου..». Δεν είχα πρόβλημα με την οικογένειά μου. Η μητέρα μου ήταν πάντα θεατρόφιλη, αγαπούσε τις τέχνες, διάβαζε βιβλία, αν και πολιτικός μηχανικός. Ο αδελφός μου ο Θανάσης είναι κινηματογραφιστής και τώρα ετοιμάζει την πρώτη του μεγάλη μήκους ταινία... Κανένας μας δεν γλίτωσε από την τέχνη. Γιατί και σε εμένα τελικά λειτούργησε υποσυνείδητα.

Η εικόνα, η εμφάνιση, δεν παίζουν κανέναν ρόλο αν το μέσα σου δεν βγάζει κάτι. Φαντάζομαι ότι θα ήταν ένα συν η εμφάνισή μου αλλά δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα καλή σχέση με τον εαυτό μου. Αντιλαμβανόμουν ότι ήμουν ένα ωραίο παιδί, αλλά ως εκεί. Προσωπικά, ειδικά μικρός, έκανα ό,τι μπορούσα για να πετύχω το αντίθετο. Δεν υπήρχε καμία συνοχή της εικόνας μου. Δεν με αφορούσε και πολύ. Με το σώμα μου είχα καλύτερη σχέση....

Αυτό που ήξερα από την αρχή στη δουλειά ήταν ότι δεν θέλω να επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα. Το έλεγα στους σκηνοθέτες και σιγά-σιγά το έχτισα..

Τι είναι η δουλειά μου; Να πειραματίζομαι κάθε μέρα πάνω σε αυτό που κάνω, να το ψάχνω

Σίγουρα κουράζεσαι πολύ να αποδείξεις πολλά σε πολλούς, και μαζί ότι δεν είσαι ελέφαντας. Υπάρχει αυτού του είδους η «κούραση»... Ημουν όμως τυχερός γιατί από την αρχή έκανα ωραίες δουλειές. Τυχερός; Δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη. Ενας συνδυασμός προετοιμασίας και timing, σωστής στιγμής. Σίγουρα δούλεψα πολύ, χωρίς ωστόσο να είναι επώδυνο, γιατί πάντα το έβλεπα σαν παιχνίδι. Δουλεύω παίζοντας...

«Η πρώτη μου δουλειά ήταν οι «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη, ένα τεράστιο σχολείο. Στίβεν Μπέρκοφ, Ντάμιαν Λιούις, Σάντρα Φερεόλ, η γυναίκα του Σκορσέζε η Μπάρμπαρα Ντε Φίνα... Δεν σου δίνεται εύκολα κάτι τέτοιο. Είχα περάσει οντισιόν. Αργότερα έμαθα ότι με πήραν όχι γιατί ήμουν όμορφος, γιατί ο Παντελής κοιτάει πολύ το μέσα σου, αλλά γιατί είχα το ύφος εκείνης της δεκαετίας, εκείνης της εποχής. Στο casting πηγαίνω προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια. Δεν αφήνω τίποτα στην τύχη. Αν εκτός από το υποκριτικό έχεις και την εμφάνιση, ακόμα καλύτερα.

Εκανα οντισιόν και για την «Ηλέκτρα» του Πέτερ Στάιν και για την «Οδύσσεια» του Μπομπ Ουίλσον κι είναι οι μοναδικές οντισιόν που έχω κάνει. Νιώθω μεγάλη τιμή που με επέλεξαν. Ο Στάιν ζητούσε υλικό και ο αδελφός μου έκανε ένα μοντάζ από τον «Γιο του φύλακα», όπου ήμουν τελείως αλλαγμένος και το στείλαμε. Και ο Στάιν ζήτησε να με δει. «Ετσι και σε επιλέξω, θα σε βάλω κάτω» μου είπε. «Επιλέξτε με λοιπόν», του είπα κι εγώ.

Το «Δίχτυ» είναι το τραγούδι μου: Μ΄αυτό πέρασα στη σχολή, μ΄αυτό με πήρε ο Ουίλσον... Στον Ουίλσον, άρεσε η χροιά της φωνής μου, έτσι μου είπαν. Και ομολογώ ότι απέκτησα μια βαθιά επαφή μαζί του. Τον καταλάβαινα στις παύσεις, στις σιωπές του. Ισως γιατί κι εμένα μου αρέσει να παρακολουθώ, να παρατηρώ και μετά να παίζω. Δίνω σημασία στη σιωπή κι όχι μόνο στον λόγο. Δεθήκαμε πολύ. Περάσαμε μαγικά στην «Οδύσσεια» και στην Αθήνα αλλά και στο Μιλάνο, όπου κάθε βράδυ βγαίναμε εννιά φορές για υπόκλιση. Επελέγη ως η καλύτερα παράσταση της χρονιάς.

Εχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα βρω κι άλλον χρόνο για να είμαι με τα παιδιά, αν και τα καταφέρνω ήδη μια χαρά

Εχω κάνει μια ταινία στην Αμερική -δεν έχει βγει ακόμα. Είχα όμως την εμπειρία. Δεν περιγράφεται ο τρόπος δουλειάς τους. Εμένα με επέλεξαν ανάμεσα σε επτακόσιους Αμερικανούς. Ημουν όμως τυχερός. Είχα κάνει αίτηση για το casting και είχα πάει διακοπές στο Λος Αντζελες -τότε που παντρεύτηκα κιόλας. Κι έτσι όταν ήρθε η απάντηση, ήμουν εκεί και πήγα να με δουν. Ηρθε κι έδεσε. Τρομερή εμπειρία, μαγικό να ζεις και να δουλεύεις εκεί. Σε κάθε γωνιά, σου δίνεται η αίσθηση ότι κάτι σε περιμένει, ότι κάτι θα γίνει. Σαν να είναι έτσι φτιαγμένη η πόλη...

Ο τρόπος που γίνονται εκεί οι δουλειές δεν περιγράφεται. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Μιλάμε για άλλα μεγέθη και το λέω από την πλευρά των budget, γιατί σε ό,τι αφορά ηθοποιούς και τεχνικούς δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα...

Μ΄αρέσει να συνεργάζομαι με ξένους -έχω κάνει μια γαλλική μικρού μήκους, μια γερμανική. Λατρεύω και τον κινηματογράφο. Τι είναι η δουλειά μου; Να πειραματίζομαι κάθε μέρα πάνω σε αυτό που κάνω, να το ψάχνω. Και μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το δούναι και λαβείν με τους άλλους. Εχω πάρει πολλή γνώση από τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί».

«Χαίρομαι που αναμετριέμαι σ΄αυτό το πράγμα που λέγεται σανίδι. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια είμαι διαρκώς εκεί πάνω, σ΄αυτή τη ζωντανή στιγμή που είναι το θέατρο. Ονειρεύομαι όμως και το σινεμά γιατί μου αρέσει η διαδικασία της ταινίας.

Φυσικά και μπορείς να έχεις ιδιωτική ζωή, εκτός αν προτιμάς να ασχολούνται οι άλλοι μαζί σου, κάτι που είναι πολύ εύκολο. Εγώ προτιμώ τα δύσκολα. Να εκθέσω τη ζωή μου για ένα εξώφυλλο; Δεν με ενδιαφέρει. Είμαι της άποψης του Κρίστιαν Μπέιλ, ότι τον κόσμο δεν τον αφορά η προσωπική μας ζωή. Αλλωστε ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας να προστατέψουμε την προσωπική μας ζωή.

Οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας ορίζουν μερικές φορές και την πραγματικότητά μας

Μου αρέσει το Instagram, ειδικά στη δουλειά μας είναι εξαιρετικά χρήσιμο, αλλά με κουράζουν λίγο τα ανούσια πράγματα. Μεγάλο το ερώτημα της τεχνολογίας και που θα μας πάει. Είναι κυρίως θέμα χρήσης, θέμα ορίων. Εμείς που ζήσαμε και την εποχή πριν το κινητό ή το τάμπλετ, έχουμε κι ένα μέτρο σύγκρισης. Το θέμα είναι στις νεώτερες γενιές. Ολο αυτό το σύστημα θα φέρει νέες ηθικές αξίες, μόνο που δεν ξέρουμε ποιες θα είναι αυτές.

Είναι υπέροχο να είσαι μπαμπάς. Κι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα βρω κι άλλον χρόνο για να είμαι με τα παιδιά, αν και τα καταφέρνω ήδη μια χαρά. Είμαι της ποιότητας του χρόνου. Βλέπω εμένα στα παιδιά. Εζησα σε μια οικογένεια από όπου πήρα πολλή αγάπη. Μέσα μου ήμουν πάντα πολύ ευαίσθητος και απέναντι στις γυναίκες και στα κορίτσια. Από παιδί, στον Βόλο, όταν οι άλλοι της παρέας έκαναν καφρίλες, ένιωθα άσχημα. Οχι ότι δεν έκανα χαζομάρες, αλλά δεν το έπαιζα μάγκας. Ο,τι έκανα το έκανα μετά το δέκα οκτώ μου -κάπνισα, ήπια. Μου άρεσε να υπάρχω σε μια παρέα, να είμαστε όλοι καλά και να περνάμε ωραία. Το ίδιο θέλω και στη δουλειά μου».

«Εμαθα να είμαι αληθινός σ΄αυτό που κάνω κι αυτό θέλω να το δώσω στα παιδιά μου. Αν λες την αλήθεια δεν χρειάζεται να θυμάσαι τίποτα, έλεγε, νομίζω, ο Μαρκ Τουέιν και μου αρέσει αυτή η φράση. Γενικά μπορείς να καταλάβεις πολύ εύκολα αν λέω ψέματα ή όχι. Δεν μου πάει, έτσι έμαθα. Μπορεί να την πατήσω πολύ εύκολα, γιατί δεν έχω καχυποψία απέναντι στον άλλον, έχω κάτι το αγνό.

Ο πατέρας μου, όποτε έφευγα από το σπίτι, μου έλεγε «κοίτα να είσαι παλικάρι»

Αισθάνομαι ότι έχω αρχίσει να βρίσκω τον δρόμο μου. Οι επικίνδυνες άκρες και γωνίες μου έχουν λειανθεί. Εχω βρει κάποια πατήματα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ξέρω τίποτα ακόμα. Ο στόχος μου είναι να πετύχω υποκριτικά την αλήθεια, όπως στα ντοκιμαντέρ. Οπως στην «Αναπαράσταση» του Αγγελόπουλου, που πρωταγωνιστούσε ο πατέρας μου. Δεν ήξερα αν αυτό που έβλεπα ήταν αλήθεια ή σινεμά. Υπάρχει η ζωή μέσα στην τέχνη. Στην ταινία η γυναίκα που κυνηγάει τον πατέρα μου στην κλούβα όταν τον πάνε φυλακή είναι μια γυναίκα από το χωριό, που είχε πιστέψει ότι είχε κάνει φόνο...

Ο έρωτας καθόρισε τη ζωή μου. Οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας ορίζουν μερικές φορές και την πραγματικότητά μας. Η Ρούλα μού άλλαξε όλο μου τον κόσμο προς το καλύτερο. Μου μετακίνησε τον εσωτερικό μου κόσμο και την αντίληψη στα πράγματα. Με βοήθησε πάρα πολύ. Είναι κι εκείνη στον χώρο και ξέρει πολλά. Είναι πάντα η πυξίδα μου σε οτιδήποτε κι αν κάνω. Είμαστε πολύ δεμένοι.

«Ημουν πάντα ένας άνθρωπος πολύ ανοιχτός, προσαρμοστικός. Οταν έχεις το όνειρο να κάνεις μια οικογένεια, είναι ευχής έργο να το κάνεις με κάποιον που εμπιστεύεσαι και μαζί να μεγαλώσεις τα παιδιά σου -και να μεγαλώσεις κι εσύ μαζί του. Είναι σημαντικό να έχει δοκιμαστεί η σχέση πριν την οικογένεια. Η διαδρομή που έχουμε με τη Ρούλα χτίζει χαρακτήρες και βάζει γερά θεμέλια για το μέλλον.

Ο πατέρας μου, όποτε έφευγα από το σπίτι, μου έλεγε «κοίτα να είσαι παλικάρι». Αυτό το «παλικάρι» έχει μέσα του τόσους κώδικες ηθικής: Να είσαι σωστός απέναντι στους άλλους για να είναι κι εκείνοι απέναντι σε σένα. Να είσαι μάγκας με τη σωστή την έννοια... Να είσαι αντράκι σωστό.

Κάτι άγριο συμβαίνει εκεί έξω και αναρωτιέμαι αν το προκάλεσε η κρίση και μόνο

Αυτό μου ενέπνευσε ο πατέρας μου κι αυτό θέλω να περάσω στα παιδιά μου. Είναι μια εμπειρία να μεγαλώνεις παιδιά κι άλλη μία να μεγαλώνεις δίδυμα. Συμβαίνουν πολλά ταυτόχρονα. Από τη στιγμή που άρχισαν να περπατάνε, είναι πιο εύκολο. Είναι και πιο εξελιγμένα τα παιδιά σήμερα.

Πάντα έχω στο μυαλό μου να μοιράζομαι πενήντα - πενήντα ανάμεσα στα δύο, να μην χάνω την ισορροπία. Τώρα πιο πολύ είναι ο μικρός μαζί μου και η μικρή με τη γυναίκα μου, αλλά αλλάζουν αυτά.
Δυστυχώς σήμερα δεν έχουμε τον χρόνο να αφουγκραστούμε τα πράγματα, να χαλαρώσουμε και να αντλήσουμε μια δημιουργικότητα. Αν και προσωπικά χάνομαι εύκολα.

«Ημουν πάντα φειδωλός, δεν έδινα ούτε δίνω μεγάλη σημασία στα υλικά, χωρίς να σημαίνει ότι είμαι εκτός παιχνιδιού. Δεν υπάρχει επανάσταση απέναντι σ΄αυτό. Ετσι κι αλλιώς έχει τελειώσει η επανάσταση, η πραγματική αντίσταση.

Υπάρχει κάτι άγριο κι όλοι πάμε προς τα εκεί. Κάνω krav maga, μια ισραηλινή πολεμική τέχνη και σκέφτομαι ότι όλοι ψάχνουμε τρόπο άμυνας. Κάτι άγριο συμβαίνει εκεί έξω και αναρωτιέμαι αν το προκάλεσε η κρίση και μόνο. Η κρίση δυστυχώς παρακμάζει τη ζωή... Ολα είναι μισά, κι όλα είναι επικίνδυνα όταν δεν είναι ολόκληρα. Παίζεται καθημερινά η ζωή μας. Κι εμένα δεν μ΄ αρέσει καθόλου το κακό, με αηδιάζει, το αποστρέφομαι. Δεν μπορώ να ζήσω έτσι.

Προσωπικά είμαι της γαϊδουρινής υπομονής. Πολύ δύσκολα βγαίνω εκτός εαυτού. Δεν θυμώνω ιδιαίτερα -εκτός από την ώρα που είμαι στο αυτοκίνητο. Βέβαια αν πρέπει να υπερασπιστώ τη γυναίκα, τα παιδιά μου, τον εαυτό μου, γίνομαι άλλος άνθρωπος.

Οι «Ιδιωτικές ζωές» είναι μια κωμωδία καταστάσεων, και θεωρώ το είδος πολύ δύσκολο, όταν το αντιμετωπίζεις σοβαρά -όχι σαν μπαλαφάρα με χοντροκομμένα αστεία. Ο τρόπος που το διασκεύασε και το σκηνοθετεί ο Αλέξης Ρίγλης διαθέτει μια αισθητική και ένα υψηλό επίπεδο. Δουλεύει το κείμενο σε βάθος. Εχουμε μια ωραία παρέα φτιάξει στο θέατρο: Και οι οκτώ είναι υπέροχοι, θα έλεγα. Οπως και στην κωμωδία που κάνω τώρα στην τηλεόραση, αν και είναι δύσκολο σπορ το καθημερινό, περνάμε όμορφα».

Ο Αποστόλης Τότσικας παίζει στις «Ιδιωτικές Ζωές» του Νόελ Κάουαρντ σε σκηνοθεσία Αλέξη Ρίγλη μαζί με τους Ζέτα Μακρυπούλια, Μιχάλη Οικονόμου, Γεωργιάννα Νταλάρα, Εφη Γούση, Αμαλία Αρσένη, Γιώργος Παπαπαύλου, Παναγιώτης Σούλης στο θέατρο Γκλόρια.

Στην τηλεόραση πρωταγωνιστεί στην καθημερινή σειρά «Παρθένα Ζωή» (Antenna).