H Λίλα πήρε ένα πρωί οκτώ βαλίτσες και τα τρία της παιδιά και έφυγε για τη Στοκχόλμη

Η Λίλα Ρουμελιώτου, είναι η απόδειξη ότι σε αυτή τη ζωή έχουμε δεύτερες και τρίτες και όσες ευκαιρίες θέλουμε.

Ενα πρωινό του Οκτώβρη, πριν από 3,5 χρόνια, φόρτωσε τα πράγματά της σε 8 βαλίτσες και με τα τρία της παιδιά, μπήκαν στην πτήση για Στοκχόλμη. Μετά από σκαμπανεβάσματα, περιπέτειες και πολλή αγάπη, η Λίλα και τα παιδιά είναι πιο ευτυχισμένοι από ποτέ.

Της ζήτησα να μου πει τη μικρή ιστορία του φευγιού της..

«Με λένε Λίλα και είμαι καλά!!! Είμαι ΚΑΛΑ!
Πριν από 6 χρόνια, καλοκαιράκι, αποφάσισα με τον τότε σύζυγό μου να κάνουμε ένα ταξιδάκι αναψυχής. Πού αλλού; Μα στην Στοκχόλμη. Ναι, από τότε ήμουν κάπως διαφορετική. Νησάκια οι άλλοι, Σκανδιναβία εγώ κατακαλόκαιρο!

Και πριν προσγειωθεί το αεροπλάνο...είχα ήδη ερωτευτεί! Εδώ θα ζήσω, είπα, και φυσικά κανείς δεν με πίστεψε. Επιστροφή λοιπόν στην Ελλάδα και 3,5 χρόνια μετά, καλοκαιράκι και πάλι, αποφασίσαμε πως ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσουμε αυτό που κανείς δεν πίστευε».

«Εως εκείνη στην στιγμή εργαζόμουν ως δασκάλα αγγλικών με ειδίκευση στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες αλλά και ως Executive Personal Assistant σε διάφορες κατά καιρούς εταιρίες.

Αγαπούσα την δουλειά μου. Τη λάτρευα. Και οι μαθητές μου ήταν παιδιά μου. Ενα κομμάτι μου σκίστηκε, ξεσκίστηκε φεύγοντας εκείνο το βράδυ».

«Το σπίτι ανοιχτό για το αντίο. Ολοι μουδιασμένοι. Είχε αρχίσει ήδη να φαίνεται η τάση, η ανάγκη των Νεοελλήνων για μετανάστευση. Τρία παιδιά, 8 βαλίτσες και χωρίς ίχνος «τι πάω να κάνω η τρελή», ξημερώνοντας 6 Οκτώβρη το αντίο.

Και έκλαψα.... έκλαψα για αυτούς που άφηνα πίσω... την Ολγα, τον Νίκο, την Μεταξούλα και τα κορίτσια της, τον Αντρέα, τους μαθητές μου, τους γονείς τους που τόσα χρόνια μου εμπιστεύονταν τα παιδιά τους και την μόρφωσή τους.

Ηταν εκεί για να δουν το αυτοκίνητο να χάνεται μέσα στην νύχτα με προορισμό το αεροδρόμιο. Και έκλαψε και ο πιο δυνατός! Μα δεν θα πω ποιος ήταν... μην του χαλάσουμε την εικόνα του σκληρού!»

«Θυμάμαι κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, κάθε μου μουδιασμένη κίνηση, κάθε φορά που τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα εκείνο το ξημέρωμα. Κάθε φορά που τα παιδιά μου με κοίταζαν, τους έκλεινα το μάτι και έλεγα «Ολα καλά! Ολα καλά θα πάνε!» και το πίστευα...ή τουλάχιστον έπειθα τον εαυτό μου πως το πίστευα».

2 χρόνια μετά...
«Δεν θα μιλήσω για τα τυπικά... τους νόμους που θεσπίζονται για να τηρούνται, τα δικαιώματα που έχουν όλοι όσοι ζουν στην Σουηδία και όχι οι λίγοι, το επίπεδο διαβίωσης, το επίπεδο της εκπαίδευσης, τις υποδομές... αυτά είναι χιλιοειπωμένα και παγκοσμίως γνωστά μιας και η Σουηδία συγκαταλέγεται στις χώρες με το υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης και βρίσκεται μάλιστα στις πρώτες θέσεις.

Θα μιλήσω για τα απλά, τα καθημερινά, αυτά που στην χώρα μου μού φάνταζαν ως πολυτέλεια λόγω του τρόπου ζωής που μας έχουν επιβάλλει».

Και εξηγούμαι: «Οχι δεν έχω ακόμα την δουλειά των ονείρων μου, όχι δεν έχω αγοράσει ακριβό αυτοκίνητο, ούτε και σπίτι με πισίνα. Μα απολαμβάνω μια ποιότητα ζωής την οποία δεν είχα καν φανταστεί.

Απολαμβάνω ηρεμία που ποτέ δεν είχα. Η ζωή μου πια είναι χρωματιστή και όχι γκρίζα. Δουλεύω πολύ, μα τον ελεύθερό μου χρόνο κάνω ό, τι αγαπώ, έχω την ψυχική ηρεμία να απολαύσω και τα πιο απλά.

Ατέλειωτους περιπάτους με την φωτογραφική μου μηχανή ανά χείρας, ανεξάντλητα ερεθίσματα για να τα κάνω κείμενα για το ihappy με το οποίο συνεργάζομαι τον τελευταίο χρόνο, συναντήσεις με φίλους στα πιο απίθανα μέρη, εικόνες που σου κόβουν την ανάσα, υπέροχα χρώματα, ευδιάκριτη εναλλαγή εποχών.

Τα παιδιά μου είναι χαρούμενα, βλέπουν πια το σχολείο σαν μια ευχάριστη δραστηριότητα της ημέρας και όχι σαν καταναγκαστική εργασία, μιλούν σε μόλις 2 χρόνια άπταιστα Σουηδικά και κάνουν όνειρα για το μέλλον τους».

«Και βέβαια υπάρχουν αρνητικά. Η γη της επαγγελίας δεν υφίσταται. Μα αντισταθμίζονται τόσο αρμονικά με τα θετικά. Ενα από τα βασικά αν όχι το βασικότερο είναι φυσικά ο καιρός. Πολύ δύσκολες συνθήκες. Κρύο, χιόνι, πολλές ώρες σκοταδιού για αρκετούς μήνες το χρόνο. Μα οι υποδομές τα κάνουν όλα πιο εύκολα, πιο προσιτά. Οι δρόμοι δεν κλείνουν με το πρώτο χιόνι, οι συγκοινωνίες δεν σταματούν... η ζωή συνεχίζεται ακόμα και αν ο υδράργυρος δείξει -30!

Και η ζωή συνεχίζεται!
Το «θέλω να ευτυχίσω» από το «μπορώ»,
τα χωρίζει μόνο η λέξη φοβάμαι!