Το δριμύ κατηγορώ μιας λεσβίας που δε μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα με τη σύντροφό της

Μια ομοφυλόφιλη γυναίκα που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της γράφει στην εφημερίδα The Guardian τις αναμνήσεις της από ένα πρόσφατο ταξίδι στο Λονδίνο. Την πόλη, δηλαδή, που της έδωσε την ευκαιρία να νιώσει πιο σπάνιο, για εκείνη, είδος ευτυχίας. Να μπορεί να κυκλοφορεί περήφανα και να φιλάει ελεύθερα την κοπέλα της στο δρόμο χωρίς να νιώθει ότι όλα τα βλέμματα είναι καρφωμένα πάνω τους.

«Είναι το πρώτο μέρος που επισκέφτηκα στο εξωτερικό. Η πρώτη πόλη που είδα όταν ταξίδεψα έξω από τα σύνορα της χώρας μου. Και αυτή όπου ένιωσα ότι μου επιτρέπεται να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να ντρέπομαι γι' αυτό. Για 8 απίστευτες ημέρες, το διάστημα όπου έμεινα δηλαδή, μου έζησα τη ζωή που πάντα ήθελα.

Προέρχομαι από μια χώρα όπου το να αγαπάς μια άλλη γυναίκα θεωρείται προσβολή. Για πολλά χρόνια, έκρυβα επιμελώς από τον κόσμο αυτή την πλευρά μου και μάλλον θα συνεχίσω να το κάνω και για το υπόλοιπο της ζωής μου. Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνοντας στο Λονδίνο δεν είχα σκοπό να φερθώ διαφορετικά, αλλά αυτή η πόλη με απόδέχτηκε με τον τρόπο που έχω επιλέξει να υπάρχω. Φίλησα το κορίτσι μου στο αεροδρόμιο του Χίθροου και κανείς δε γύρισε να μας κοιτάξει σοκαρισμένος.

Την αγκάλιασα στην Oxford Street και κανείς δε μας κοίταξε σαν να κάνουμε κάτι ανάρμοστο ενώ όταν εκείνη με φίλησε με πάθος πάνω στη γέφυρα του Λονδίνου με φόντο τα φώτα από τα ψηλά κτίρια που υψώνονταν απέναντί μας, κανείς δε γύρισε το κεφάλι του να δει τι κάνουμε. Αργότερα, όταν ήμασταν μέσα στο μετρό, την κοίταζα στα μάτια με τρυφερότητα και κανείς δεν ψιθύρισε πίσω από την πλάτη μας.

Περπατήσαμε χέρι-χέρι πάνω στη γέφυρα του Westminster κι ένα άλλο ζευγάρι μας χαμογέλασε.

Επισκεφτήκαμε το Στόουνχετζ και καθίσαμε μαζί στο γρασίδι. Θυμάμαι ότι έκανε κρύο, αλλά ήθελα να «ρουφήξω» κάθε λεπτό από εκείνη την όμορφη στιγμή μαζί της. Κανείς δεν μας κοιτούσε απαξιωτικά. Εκείνη με έσφιξε στην αγκαλιά της για να με προστατέψει από το κρύο. Άφησα τη ζεστασιά της να με διαπεράσει χωρίς να φοβάμαι. Τη φίλησα δημόσια, κάτω από τα αστέρια, για πρώτη φορά και μπορούσα να ακούσω την καρδιά μου να χτυπάει από αγάπη, όχι από πανικό.

Όταν ζητήσαμε από μια κυρία στο δρόμο να μας βγάλει μια φωτογραφία μαζί κοντά στον Πύργο του Λονδίνου, δεν μας κοίταξε καχύποπτα. Στο λεωφορείο γύρισα προς την κοπέλα μου και της χαμογέλασα και κανείς δε σταμάτησε αυτό που έκανε για να μας «τσεκάρει».

Αυτές είναι μόλις μερικές από τις μοναδικές στιγμές που μου χάρισε το Λονδίνο. Αυτή η πόλη μου έδειξε πόσο όμορφη και απλή μπορεί να είναι η ζωή.

Πήγαμε νυχτερινή βόλτα με το πλοιάριο στον Τάμεση και η ξεναγός με ρώτησε αν γιορτάζουμε κάτι ιδιαίτερο. Της χαμογέλασα και της είπα ότι ήταν η πρώτη φορά που βγαίναμε ραντεβού για φαγητό με την κοπέλα μου. Εκείνη το ανακοίνωσε στο μεγάφωνο και όλοι οι επιβάτες μας χειροκροτούσαν.

Όταν έφτασε η ώρα του αποχωρισμού στο αεροδρόμιο, μετά από πολλά φιλιά, χαμόγελα και δάκρυα, αποδεχτήκαμε ότι είχε εθει η στιγμη να πούμε «αντίο» και η κάθε μία να γυρίσει στη χώρα της.

Έχω επιστρέψει σπίτι μου τώρα. Αγαπώ τη χώρα μου και την οικογενεία μου και κάνω ό,τι μπορώ για να είναι ευτυχισμένοι, αλλά ποτέ δε θα σταματήσω να κρύβω ένα κομμάτι του εαυτού μου προκειμένου να είμαι αποδεκτή στους γύρω μου. Το ίδιο θα κάνει και η κοπέλα μου πίσω στη δική της χώρα.

Στο Λονδινο όμως ζήσαμε τη ζωή που πάντα ονειρευόμασταν. Αυτό το ταξίδι, ήταν πολύ πιο σπουδαίο απ' όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ».