Γιάννης Στάνκογλου: Δεν μεγάλωσα σαν ωραίος, ούτε του χωριού ούτε του σχολείου

Ο Γιάννης Στάνκογλου συνδυάζει δύναμη και ευαισθησία, περιπέτεια και οικογένεια, ελευθερία και σταθερότητα. Ισως γιατί ο 43χρονος ηθοποιός έχει ήδη καταλάβει πως όλα αυτά μαζί κάνουν πιο γοητευτικό το ταξίδι της ζωής μέσα στην τέχνη και της τέχνης μέσα στη ζωή.

«Είμαι παιδί ερωτευμένων γονιών. Γεννήθηκα γιατί υπήρχε ένας μεγάλος έρωτας μεταξύ τους. Ηταν αρκετά νέοι. Μου έδωσαν ελευθερίες. Σίγουρα υπήρχε μια αυστηρότητα, αλλά όχι τέτοια που να μην με αφήσει να προχωρήσω, που να με εγκλωβίσει.
Ο έρωτας είναι καθοριστικός, αλλά δεν διαρκεί. Ερχεται, φεύγει, ξανάρχεται. Η αγάπη είναι αυτή που πραγματικά μένει. Νομίζω ότι δεν γίνεται να μην αφήνεσαι στον έρωτα. Οταν ο άλλος φεύγει μακριά, συνειδητοποιείς ότι είσαι μισός... Το για πάντα δεν το πιστεύω για όλα τα πράγματα. Κάποια πράγματα όμως θα είναι για πάντα. Η αγάπη για τα παιδιά μου, η αγάπη μου για τη γυναίκα μου, ό,τι και να συμβεί.

Μεγαλώνοντας δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα αλλάξει πολλά επαγγέλματα αν και είχα ασχοληθεί με το θέατρο σε ηλικία δώδεκα ετών. Με κατέβαζε ο πατέρας μου από τον Περισσό στην πλατεία Κουμουνδούρου και κάναμε κάτι παραστάσεις. Μετά χάθηκα λίγο. Δουλειές, στρατός. Κάποια στιγμή γνώρισα δύο φίλους που μου έλεγαν τι έκαναν στη δραματική σχολή. Εφυγα από τη δουλειά πήρα την αποζημίωσή μου και έριξα τα λεφτά μου στη σχολή του Κιμούλη. Οχι για να γίνω ηθοποιός, αλλά για να ζήσω αυτή την διαδικασία.

«Ο Κιμούλης είναι εξαιρετικός δάσκαλος. Το να είσαι ηθοποιός πρώτης γραμμής και παράλληλα να έχεις τέτοια θεωρητική και όχι μόνον κατάρτιση, είναι τρομερό. Μας έδινε πατήματα για το μέλλον. Τότε δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός, έλεγα ότι το κάνω για να εκτονωθώ. Οταν έγινε η παράσταση του Κιμούλη με τον Κοριολανό, σε σκηνοθεσία του Στούρουα, έλιωσα... Και είπα: Αυτό θέλω να κάνω και θα προσπαθήσω όσο μπορώ.

Μου αρέσει η ελευθερία. Ετσι έχω μεγαλώσει κι έτσι θέλω να μεγαλώνω και τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να αλλάξω. Ζω έτσι. Προτιμώ τα κάμπινγκ από τα καλά ξενοδοχεία. Μου αρέσουν τα εναλλακτικά. Κι αυτά με κρατάνε και μου δίνουν την ώθηση για να κάνω διαφορετικά πράγματα. Να μην τυποποιηθώ. Ρισκάρω. Και θέλω να κάνω πράγματα που δεν έχω κάνει μέχρι τώρα. Θα μπορούσα να κλειστώ στο καβούκι μου και να μην κάνω ελεύθερη πτώση από 5.000 πόδια, εγώ πάω και το κάνω. Εχω ξεκινήσει και μέσα στον επόμενο χρόνο θα πετάω μόνος μου.

Με ρώτησε η γυναίκα μου πως ένιωθα στην πτώση και δεν ήξερα να της απαντήσω. Μετά από δύο τρεις μέρες, που έκατσε λίγο αυτή η εμπειρία, της είπα ότι είναι σαν να ξαναγεννιέσαι. Την ώρα που πέφτεις από το αεροπλάνο, παίρνεις μια ανάσα, και δεν έχεις τίποτα μπροστά σου, είναι σα να βγαίνεις από την κοιλιά της μάνας σου και παίρνεις την πρώτη σου ανάσα».

«Είμαι περιπετειώδης τύπος, αλλά μεγαλώνοντας ψάχνω και έναν δείκτη ασφαλείας, μέτρα προστασίας. Με έχει επηρεάσει ότι έχω δύο παιδιά, φυσικά. Από την άλλη δεν θα πω στα παιδιά μου να μην το κάνουν. Μ΄αρέσει το ρίσκο, να δοκιμάζεις. Όλα αυτά είναι πράγματα που σε πάνε παρακάτω, σε κάνουν να ξεπερνάς τους φόβους σου. Είναι πολύ σημαντικό για μένα. Εχω κάνει κι άλλα: scuba diving, παρά πέντε. Κι όλα αυτά με έχουν επηρεάσει να μην φοβάμαι ούτε στην προσωπική μου ζωή ούτε στη δουλειά, να μην φοβάμαι να ρισκάρω. Ανοίγομαι, αν και έχω φάει πολλές φορές τα μούτρα μου, ωστόσο εξακολουθώ να ανοίγομαι. Η αναγνωρισιμότητα είναι λίγο περίεργη για μένα, δεν την έχω ακόμα συνηθίσει.

Θέλω τα παιδιά μου, πρώτα απ΄ όλα, να είναι ελεύθερα και να μην φοβούνται. Να εκφράζονται, να λένε τη γνώμη τους, να γίνουν καλά πλάσματα.

Ο ρόλος του πατέρα δεν είναι για μένα καθόλου δύσκολος. Είναι ο πιο σημαντικός και ο πιο ωραίος. Παίρνω τρομερή ενέργεια από τα παιδιά μου, τρομερή χαρά. Τώρα πια ανυπομονώ, κάθε που τελειώνει το θέατρο, να γυρίσω να τα πάρω αγκαλιά. Ενώ παλιότερα ήθελα να πάω για ποτά. Όπως μ΄αρέσει το πρωί να ξυπνήσω και να τα πάω σχολείο. Μου δίνουν τρομερή ενέργεια, κι ας με κουράζουν σωματικά.

Η γενιά μου είναι αυτό που λέει ο Ετεοκλής στους «Επτά επί Θήβας»: «Γενιά μου δύστυχη, χαραμισμένη». Το πιστεύω απόλυτα. Στο μέλλον θα ήθελα να δω και πιο νέους από μένα να παίρνουν θέσεις, υψηλές, να έχουν ευθύνες. Νομίζω ότι εκεί χάσαμε την μπάλα. Φοβηθήκαμε πάρα πολύ, στηριχθήκαμε σε μεγαλύτερους και γι΄αυτό συμβαίνουν όσα συμβαίνουν. Κάποιοι νεώτεροι, όχι όλοι, μπορούν να κάνουν καλύτερα πράγματα. Οπως και κάποιοι παλιοί. Δεν θέλω να γενικεύσω. Απλώς παρατηρώ ότι τα τελευταία χρόνια δώσαμε, σαν χώρα, σε νεώτερους κάποιες ευθύνες...»

«Εχει γίνει τόσο περίεργο το πολιτικό σκηνικό σήμερα, που δεν ξέρω ούτε από που να το πιάσω ούτε που να το αφήσω. Εχουμε μπερδευτεί και απογοητευθεί. Πίστευα σε κάτι καλύτερο αλλά βλέπω ότι τα πράγματα κινούνται σε μια άλλη κατεύθυνση τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Αλλάζουν αλλά όχι προς το καλό. Ελπίζω αλλά το βλέπω δύσκολο.

Δεν μεγάλωσα σαν ωραίος, ούτε του χωριού ούτε του σχολείου. Υπήρχαν πολύ ωραιότεροι από εμένα στο σχολείο. Οπότε η ομορφιά δεν με βοήθησε. Ισως το περίεργο πρόσωπο, που μου επιτρέπει να κάνω διαφορετικές ράτσες και φυλές, κι ίσως το βλέμμα μου. Τι να τον κάνεις τον ωραίο, αν δεν εκπέμπει τίποτα...

Νομίζω ότι η ομορφιά μου είναι ότι μεγάλωσα στον Περισσό, ότι έπαιξα σε αλάνες, ότι έκανα πράγματα που δεν έκαναν πολλοί, ότι αγαπούσα τα μαθήματά μου και χωρίς να διαβάζω τελείωσα το σχολείο, κι ας μην σπούδασα. Οτι βρήκα τον δρόμο μου.

Μου δόθηκε η δυνατότητα κι ήμουν τυχερός τελικά να βρω αυτό που μ΄αρέσει να κάνω. Και το κρατάω ακόμα. Θα μπορούσα στη ζωή μου να μην έχω καταφέρει να έχω αυτή την ευτυχία που έχω κάποιες στιγμές, όχι πάντα.

Από τότε που τελείωσα τη σχολή, ήθελα να βρω τι θέλω να κάνω. Γι΄αυτό και τα πρώτα χρόνια δούλεψα με τον Θόδωρο Τερζόπουλο, με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, με την Αντζελα Μπρούσκου, με τον Νίκο Καραθάνο στην πρώτη του σκηνοθεσία, ήθελα να κάνω σινεμά, θέατρο. Τώρα έχω τη δυνατότητα να μπορώ να επιλέγω, μαζί με κάποιους ανθρώπους που με εμπιστεύονται και με στηρίζουν είτε καλλιτεχνικά είτε σαν παραγωγή. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό και το εκτιμώ αφάνταστα».

«Μ΄αρέσει να δουλεύω με τη γυναίκα μου, αλλά όχι συνέχεια. Ετσι είμαι και σαν άνθρωπος. Μ΄αρέσει να φεύγω από την ομάδα, να επιστρέφω μετά. Δεν θέλω να κατατάσσομαι κάπου. Θέλω να συνεργάζομαι με διαφορετικούς ανθρώπους, με νέους..

Η κόρη μου είναι οκτώ χρόνων, και από τότε που ήταν ενάμιση έχει δει όλες τις παραστάσεις μου. Ο γιος μου παρακολούθησε όλο τον Καλιγούλα. Νομίζω ότι τα παιδιά μου έχουν καταλάβει τι είναι η δουλειά μου. Ιδίως η κόρη μου. Πριν από μια βδομάδα ανέβασαν με τους συμμαθητές της, στην πλατεία Κουμουνδούρου τον «Οιδίποδα Τύραννο» σε μετάφραση Βολανάκη…. Πήγε πολύ καλά, είχε κόσμο. Και τις προάλλες τους κάλεσαν στην πλατεία Εξαρχείων να το ξαναπαίξουν. Της αρέσει πάρα πολύ, οπότε της δίνω τη δυνατότητα να ασχοληθεί με αυτό. Γιατί αν δεν της τη δώσω, τότε θα ασχοληθεί σίγουρα.

«Κατάγομαι από την Ανδριανούπολη, οι παπούδες μου, ο πατέρας μου κι εγώ. Εχω το χωριό μου στον Εβρο. Εκεί επέστρεψε κι ο πατέρας μου τώρα που πήρε τη σύνταξή του. Και χαίρομαι που τον Ιούλιο θα παίξω στην Ορεστιάδα την τραγωδία του Αισχύλου. Το περιμένω πως και πως...

Πέρυσι, στην Επίδαυρο ένιωσα πολύ ωραία. Είναι ένας χώρος που σε βοηθάει να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, έχει τρομερή ενέργεια. Την γύρισα όλη. Στην πρώτη πρόβα, μόλις άρχισα να λέω τα λόγια μου άκουσα τη φωνή μου dolby surround και τα΄χασα. Είναι αυτές οι στιγμές που κάθεσαι όλη τη νύχτα και κάνεις πρόβες μέσα σ΄αυτόν τον μαγικό χώρο με το φεγγάρι…».

O Γιάννης Στάνκογλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Επτά επί Θήβας" του Αισχύλου από το ΚΘΒΕ
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις
Με τον Γιάννη Στάνκογλου στον ρόλο του Ετεοκλή
Πρεμιέρα: 24 Ιουνίου στο Θέατρο Δάσους - Θεσσαλονίκη
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου: 30 Ιουνίου & 1η Ιουλίου
Θα ακολουθήσει περιοδεία