Αύγουστος Κορτώ: Δεν θα περιμένω να ετοιμαστεί η κοινωνία για να γίνω πατέρας -Αυτό αφορά εμένα και το παιδί

Ο Πέτρος Χατζόπουλος, ο γιος της Κατερίνας, δεν είναι άλλος από τον συγγραφέα Αύγουστο Κορτώ, έναν άνθρωπο που έχει αποφασίσει στη ζωή του να μην κρύβεται: Από τους λίγους που έχουν μιλήσει ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία, τον γάμο του με τον Τάσο και τη διάθεσή του να αποκτήσει παιδί, ο Κορτώ (ξέρει ότι) και ενοχλεί και προκαλεί, αλλά και συγκινεί, όπως φάνηκε από την παράσταση που βασίζεται στη ζωή του.

Πως οδηγηθήκατε από την ιατρική στη γραφή; Ήταν δύσκολη η αρχή; Πότε είπατε "είμαι συγγραφέας"....

«Δεν είχα τα κότσια να γίνω γιατρός, ούτε το κουράγιο να αφοσιωθώ στην οποιαδήποτε επιστήμη. Οπότε στράφηκα ενστικτωδώς στην
αυθαιρεσία της δημιουργίας, όπου τίποτα ποτέ δεν είναι 'λάθος' - πολλώ δε μάλλον μοιραίο για κάποιον ασθενή».

Είναι τελικά ένα μέσο αυτο-ψυχανάλυσης για εσάς η γραφή;

«Όχι, σε καμία περίπτωση - εξ ου και δεν μπορεί από μόνη της να με θεραπεύσει. Ως ψυχαναλυόμενος, είμαι σαν το κουβάρι στην κατηφόρα - ως συγγραφέας, ένας συγκροτημένος μανιακός».

Πως αντιδράτε στις προσωπικές αιχμές που έχετε κατά καιρούς δεχτεί; Σας απασχολεί η γνώμη των άλλων;

«Υπάρχει πάντα ο πειρασμός να προσπεράσεις ορισμένες χυδαιότητες με βουδιστική στωικότητα - κάτι ανάμεσα σε ζεν και 'κλάσε μας μια μάντρα' - αλλά κάποιες φορές οφείλω να σκεφτώ τα πιτσιρίκια που θα 'ρθουν μετά από μένα, και τα οποία δεν πρέπει επ' ουδενί να λουστούν την ίδια κόπρο που λούστηκε η γενιά μας, να τα προστατεύσω όσο και τον ίδιο μου τον εαυτό».

Γράφετε, μεταξύ άλλων, για θέματα ταμπού: τρέλα, ερωτικά βίτσια, αυτοκτονία.

«Η ζωή μου τα σέρβιρε - εγώ τα πιάτα διακοσμώ».

Η επίθεση είναι η δική σας άμυνα; Σας αρέσει να προκαλείτε;

«Παλιά δεν έκανα άλλη δουλειά. Πλέον κουράζομαι εύκολα, κυρίως με τον εαυτό μου. Πολλά που ίσως εκλαμβάνονται ως προκλήσεις έχουν να κάνουν με τα διαβάσματα που με διέφθειραν - ευλογημένα να 'ναι».

Πως βιώσατε τον ρατσισμό για τις προσωπικές σας επιλογές;

«Θέλουμε ένα τέρμινο γι' αυτή την κουβέντα. Όπως πλείστοι Έλληνες ομοφυλόφιλοι, έχω φάει πολλή βρομιά κι ασχήμια κατάμουτρα. Αλλά με τον αδιάκοπο αγώνα χρόνων έχω κερδίσει το θάρρος της ελεύθερης ζωής».

Ποτέ νοιώσατε ότι πρέπει να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας;

«Όταν οι επιθέσεις θίγουν ανθρώπους της καρδιάς μου».

Πιστεύετε ότι η κοινωνία αποδέχεται τελικά αυτό που η ίδια θεωρεί διαφορετικό;

«Έχει σημειωθεί τεράστια πρόοδος, κι εξακολουθεί να σημειώνεται καθημερινά. Η κοινωνία εκπαιδεύεται όπως ακριβώς και οι άνθρωποι που τη συνθέτουν».

Έχει αλλάξει ο κόσμος απέναντι στην ομοφυλοφιλία; Πιστεύετε ότι έχετε συμβάλει σε αυτό;

«Μακάρι, αν και πλήθος άλλοι, παλαιότεροι και σύγχρονοί μου, άνοιξαν τον δρόμο, κι έφαγαν τα πρώτα - ουρανομήκη - κύματα βίας και λάσπης».

Είστε ακτιβιστής και μιλάτε ανοιχτά. Γιατί είναι λίγοι αυτοί που ακολουθούν το παράδειγμα σας; Υπάρχει ακόμα πολύς φόβος;

«Υπάρχει, και είναι απολύτως εύλογος. Η πλήρης και απόλυτη ισονομία σε ζητήματα θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένει σε πολλά μέρη του κόσμου - όπως και στην Ελλάδα - σε εκκρεμότητα. Και φόβος υπάρχει, και ενοχή, και ένα σωρό ψυχικά και κοινωνικά δεινά. Αλλά η λύση παραμένει μία και μοναδική: να διατρανώνεις περήφανα την ανθρώπινη φύση σου, όποια μορφή κι αν έχει αυτή».

Είναι υποκριτική η κοινωνία μας;

«Αρκεί κανείς να παρατηρήσει έναν απ' τους μαινόμενους ιερείς μας - αν και υπάρχουν μυριάδες καλύτεροι τρόποι να σπαταλήσει κανείς τον χρόνο του».

Η εκκλησία παίζει καθοριστικό ρόλο στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας;

«Η εκκλησία, τουλάχιστον συγκεκριμένοι ιεράρχες ,μοιάζει να είναι σε μια μόνιμη αποστολή δολιοφθοράς εναντίον όποιας κοινωνικής μεταρρύθμισης άπτεται των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Πουριτανισμός είναι η βασανιστική υποψία ότι κάποιος κάπου είναι ευτυχισμένος, αυτό αφορά, απολύτως, ανθρώπους σαν τον Ανθιμο».

Πιστεύετε;

«Είμαι αγνωστικιστής. Δεν είμαι καν άθεος, είμαι ένας πράος αγνωστικιστής. Είναι πολύ δύσκολο να μην είσαι με τον κλήρο της Ελλάδας. Ο θεός μας φύλαξε και δεν έζησε παραπάνω ο Χριστόδουλος. Είναι τόσο ανάξιοι λόγου».

Ωστόσο δεν υπάρχει αντίδραση από την κοινωνία. Μοιάζει σαν υπνωτισμένη...

«Μου είναι πολύ δύσκολο να σκεφτώ την κοινωνία, με τον τρόπο που μιλάμε γι΄ αυτήν. Σαν να είναι μια γυναίκα που καθυστερεί να φορέσει το σουτιέν της… Η κοινωνία εκπαιδεύεται, όπως εκπαιδεύεται και ο κάθε άνθρωπος μεμονωμένα. Ο καθένας εκπαιδεύει τους γύρω του, κι όλο αυτό μέσα σε ένα πλαίσιο νομοθετημάτων, γιατί αλλιώς δεν μπορούν να επέλθουν ουσιαστικές κοινωνικές αλλαγές στα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα. Αυτή η σούπα περί κοινωνίας, είναι κάτι το σχηματικό, δεν μπορεί να υπάρξει. Μας βοηθά μόνον να αναλύσουμε κάποια φαινόμενα. Στην πραγματικότητα είναι υποτιμητικό για τους ανθρώπους μέσα στην κοινωνία που αγωνίζονται. Ως λέξη, η κοινωνία όπως και η νεολαία, εξαιτίας της κατάχρησής τους έχουν καταστεί κενές νοήματος».

Η Λένα Παπαληγούρα στο ρόλο της Κατερίνας

Εσάς τι σας κάνει να αγανακτείτε σήμερα;

«Προσπαθώ να μην αγανακτώ - το μένος με κουρελιάζει ψυχικά σε χρόνο μηδέν».

Είχατε ελπίδες με την αριστερά; Σας απογοήτευσε;

«Η ελπίδα είναι πολύ ζωτική υπόθεση για να την επενδύεις σε πολιτικούς».

Πιστεύετε ότι το σύμφωνο συμβίωσης ήταν κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ πίστευε ή "έπρεπε" να το κάνει για να είναι politically correct;

«Ουδόλως με απασχολούν τα κίνητρα του κυβερνώντος κόμματος - έπρεπε να γίνει, έγινε, μπράβο σε όσες και όσους το εκπόνησαν και το ψήφισαν, πάμε παρακάτω: γάμο, τεκνοθεσία, και άλλα πολλά που επείγει να νομοθετηθούν»

Σαν ενδιαφέρει προσωπικά η υιοθεσία;

«Φυσικά. Θα υιοθετήσουμε ένα παιδί. Το κατά πόσο ο ένας εκ των δύο μας δεν θα μπορεί να είναι γονέας σε ό,τι αφορά στο νομικό αντίκρυσμα, δεν θα μας εμποδίσει. Θα περιμένουμε να αλλάξει ο νόμος. Αλλά ως τότε δεν πρόκειται να χάσουμε χρόνο. Δεν επρόκειτο ποτέ να ρωτήσω ούτε να περιμένω να ετοιμαστεί η κοινωνία για να γίνω πατέρας. Αυτό αφορά εμένα και το παιδί».

Είναι συντηρητικοί οι πολιτικοί που μας κυβερνούν;

«Όλοι αυτοί, Τσίπρας, Καμμένος, Μητσοτάκης, Θεοδωράκης, Γεννηματά, έχουν ένα κοινό γνώρισμα, εξαιρετικά ελπιδοφόρο: είναι συγκλονιστικά πρόσκαιροι».

Η νίκη του Μακρόν στην Γαλλία δεν είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα;

«Η ήττα της ακροδεξιάς είναι πάντα ελπιδοφόρο μήνυμα. Δεν επενδύω όμως σε πρόσωπα. Η ελπίδα είναι πολύ ιδιωτική διαδικασία για να την σπαταλήσω σε συγκεκριμένους πολιτικούς. Γιατί επένδυσαν τόσο πολλά σε αυτούς; Υπάρχει τόση διάψευση τόση ματαίωση… Κάποιοι μπορεί να έχουν καλές προθέσεις, να έχουν υπάρξει καλοί στη δουλειά τους αλλά είναι επαγγελματίες. Μου φαίνεται λίγο αυτοκαταστροφικό να κρεμιέσαι από έναν πολιτικό επειδή θεωρείται φέρελπις. Δεν σημαίνει τίποτα. Είναι λέξεις που τις κοιτάω με καχυποψία. Κι εμένα με έχουν χαρακτηρίσει φερέλπιδα».

Η «Κατερίνα» πρώτα ως βιβλίο και μετά ως παράσταση, με την τόσο μεγάλη επιτυχία, τι συναισθήματα σας προκάλεσε; Ήταν μια δικαίωση για τη μητέρα σας, για εσάς;

«Τεράστια δικαίωση, χαρά, ανάσα στον καθημερινό βιοποριστικό μόχθο. Ευγνωμονώ το βιβλίο αυτό όσο και την ίδια μου τη μάνα».

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να βλέπει κανείς τη ζωή του στη σκηνή;

«Είναι πάρα πολύ δύσκολο, πάρα πολύ σκληρό για μένα να βλέπω τη ζωή μου στη σκηνή. Πράγματα που έζησα, πράγματα που δούλεψα για να διαχειρίζομαι ψυχαναλυόμενος, πράγματα που έπρεπε να επισκεφτώ και πάλι όταν έγραφα το βιβλίο. Η παράσταση είναι τόσο καλή, η Λένα μπαίνει τόσο βαθιά στο πετσί του ρόλου, ο Γιώργος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά κι όλο αυτό είναι πολύ δύσκολο για μένα. Δεν μπορώ να το απολαύσω, ίσως να μην υπάρχει και λόγος. Είναι σκληρή παράσταση. Γι΄ αυτό και δεν έχω μπορέσει ποτέ να τη δω ολόκληρη, κάπου σηκώνομαι και φεύγω, επιστρέφω μετά... Δεν φτιάχτηκε για μένα αυτή η παράσταση»

Η υπερέκθεση μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά; Η χρήση των social media μας κάνει συχνά να χάνουμε το μέτρο. Έχει αντίκτυπο στον συγγραφέα;

«Παρέα είναι, μωρέ - όχι πάντα ευπρόσδεκτη, αλλά πολύτιμη, τουλάχιστον για μένα».

Γράφετε εύκολα και γρήγορα, μερικές φορές. Η ποιότητα του κειμένου, η γλώσσα, μπορεί να κινδυνέψουν από το πολύ και το γρήγορα;

«Αφάνταστα, εξ ου και τους αλλάζω τον αδόξαστο στη φάση της επιμέλειας».

«Ρίτα & Ντύλαν & Φαίδρος & Φάμκε» Η παράσταση του Αύγουστου Κορτώ στο Σύγχρονο Θέατρο

Ένα καινούργιο έργο σας, ακυκλοφόρητο, παίζεται αυτήν την εποχή στο Σύγχρονο. Τελικά σας αρέσει το θέατρο;

«Θα δανειστώ τη ρήση του Γούντι Άλλεν περί φύσης: είμαι δύο με το θέατρο. Οχι, δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με το θέατρο. Εγώ είμαι μοναχοφάης».

Νοιώθετε επιτυχημένος; Ευτυχισμένος;

«Αποφεύγω το μένος… Ευτυχισμένος είμαι και πολύ μάλιστα. Περισσότερο από όσο πίστευα ότι θα ήμουνα όταν φανταζόμουνα τον εαυτό μου, αν τον φανταζόμουν ποτέ, στην ηλικία που είμαι τώρα. Στα είκοσι δεν τολμούσα να ξεστρατίσω ως την ηλικία των σαράντα. Τώρα τα βλέπω χωρίς φόβο. Είναι τύχη όλο αυτό. Η τόση προσπάθεια που κατέβαλα συνδυάστηκε σε μια ευτυχή, προς ώρας, κατάληξη. Δεν είναι κατόρθωμα.

Δεν θα ήμουν όμως τόσο ευτυχισμένος αν δεν είχα γνωρίσει τον Τάσο. Γνώρισα τον Τάσο, από μια ευτυχή σύμπτωση, από μια συγκυρία. Ολο αυτό μας οδηγεί σε καταστάσεις λιγότερο ή περισσότερο ευτυχείς, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε να είμαστε πιο ευτυχείς ή τουλάχιστον να γινόμαστε. Δεν νομίζω ότι κανείς μοχθεί για τη δυστυχία του».