Γλυκερία Σκάρκου: Δρομέας αντοχής, ετών 12 και κάτι

«Αν δεν πρόκειται να κερδίσω, δεν θα τρέξω» είχε πει ο Harold M. Abrahams στους «Δρόμους της Φωτιάς», για να του απαντήσει η Sybil Gordon σε μια έκρηξη ειλικρίνιας «Αν δεν τρέξεις, δεν πρόκειται να κερδίσεις».

Είναι νωρίς το απόγευμα και η κίνηση στο Παλαιό Φάληρο δοκιμάζει τα όρια των οδηγών. Το ραντεβού μας με τη Γλυκερία δόθηκε στις 4.30 στο Δημοτικό Στάδιο. Μια ώρα που το φυσικό φως είναι στα καλύτερά του και βοηθά τον φωτογραφικό φακό να απαθανατίσει την αλήθεια. Το κρύο αεράκι κι ένα ψιλόβροχο που μια σταματούσε-μια ξεκινούσε, δεν φάνηκε να πτοούν τους αθλητές που είχαν προπόνηση εκείνη την ώρα. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ζέσταμα, διατάσεις, σφυρίχτρες, οδηγίες, τρέξιμο, κοιλιακοί. Ένας ζωντανός οργανισμός, δύο βήματα από την πολύβουη και μποτιλιαρισμένη λεωφόρο Ποσειδώνος.

Η Γλυκερία με υποδέχτηκε στον φυσικό της χώρο, το ταρτάν, με την ζωντάνια ενός παιδιού και την ευγένια ενός ενήλικα. Ανταλλάξαμε τους πρώτους τυπικούς (αλλά θερμούς) χαιρετισμούς και ξεκινήσαμε να μιλάμε.

«Αυτή είναι η τρίτη φορά που συμμετέχω σε κάποιον από τους παράλληλους αγώνες του Μαραθωνίου της Αθήνας» μου λέει η Γλυκερία «είχα κερδίσει τις δύο προηγούμενες φορές στον παιδικό αγώνα των 1.200 μέτρων και φέτος κατέκτησα την 5η θέση στα 10.000μ.
Το χάρηκα πάρα πολύ. Στόχος μου δεν ήταν η θέση αλλά να πετύχω μια καλή επίδοση την οποία για μένα πέτυχα. Θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικό να βελτιώνεσαι, γιατί μια θέση σε έναν αγώνα δεν είναι πάντα αντικειμενική».

Με δομημένη σκέψη και εντυπωσιακή εκφορά του λόγου, η Γλυκερία με ξαφνιάζει γιατί -μάλλον κακώς- δεν περιμένω ένα κορίτσι 12μιση ετών να δείχνει τέτοια ωριμότητα.

Η Γλυκερία Σκάρκου

Τι σκεφτόσουν όταν έτρεχες τη ρωτάω..

«Ότι έπρεπε να προσπαθήσω να φτάσω την μπροστινή αθλήτρια και μετά την επόμενη και να τις περάσω και πάνω απ' όλα να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι που δεν είχε σχέση με τον αγώνα»...

Γενικά δεν νομίζω ότι κάνω κάποια θυσία. Βλέπω το τρέξιμο ως μεγάλη ευχαρίστηση και όχι ως καταπίεση

Και δεν κουράστηκες κάποια στιγμή; δεν είπες "θέλω να σταματήσω";

«Όχι, δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή που να είπα ότι θέλω να σταματήσω. Αυτός ο αγώνας ήταν πολύ πιο εύκολος από ό,τι τον περίμενα. Στο σημείο που τελείωνε η ανηφόρα στα 6 χλμ -και θεωρείται το πιο δύσκολο κομμάτι στο δεκάρι- από την άλλη μεριά του δρόμου υπήρχε ο κόσμος που μας έδινε δύναμη με τα χειροκροτήματα και το έκανε πολύ πιο εύκολο για μας» μου απαντά αβίαστα.

Της ζητάω να μου πει λεπτομέρειες για τη μεγάλη της αγάπη, το τρέξιμο και πώς το συνδυάζει με τις υπόλοιπες δραστηριότητές της..

«Μ’ αρέσει πάρα πολύ το τρέξιμο και κάθε φορά που τρέχω το χαίρομαι πραγματικά. Γενικά θεωρώ ότι είμαι το παράδειγμα για πολλά παιδιά και κίνητρο να ασχοληθούν με τον αθλητισμό κι αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί πολύ γιατί όλοι πρέπει να αθλούμαστε. Εγώ προπονούμαι 4 φορές την εβδομάδα για περίπου μία ώρα κυρίως στον εθνικό Κήπο, στον Άγιο Κοσμά και στο Άλσος της Ν. Σμύρνης. Αλλά ταυτόχρονα, στην προπόνηση βλέπω τις φίλες μου, μιλάμε, οπότε περνάω ωραία. Γενικά δεν νομίζω ότι κάνω κάποια θυσία. Το βλέπω ως μεγάλη ευχαρίστηση και όχι ως καταπίεση. Είμαι πολύ καλή μαθήτρια. Δεν διαβάζω με τις ώρες, διαβάζω όσο χρειάζεται. Μελετάω και το Σαββατοκύριακο για να μπορώ να είμαι ελεύθερη την υπόλοιπη εβδομάδα, ώστε να πηγαίνω στην προπόνηση».

Είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι το πρωί και το τελευταίο το βράδυ;

«Ναι. Ακόμη και στα όνειρά μου βλέπω πολλές φορές ότι τρέχω».

«Στόχος μου είναι να τρέξω στο Μαραθώνιο» μου λέει όταν τη ρωτάω πού θέλει να φτάσει.. «Αν μου το επέτρεπε η ηλικία μου θα έτρεχα και τώρα. Μ’ αρέσει να δοκιμάζω τα όριά μου και θα ήθελα να το προσπαθήσω, επειδή όμως δεν γίνεται αυτή τη στιγμή είναι ο στόχος μου για το μέλλον».

Και ο προπονητής σου τι συμβουλή σου έχει δώσει;
«Επιμονή, υπομονή και όλα θα έρθουν στην ώρα τους».

Θέλω να μου περιγράψει πώς φαντάζεται τη ζωή της στα 23..εκεί όπου δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στη φοιτητική ζωή και τις υποχρεώσεις...

«Στα 23 με φαντάζομαι πάλι σε ένα στάδιο να τρέχω και να προετοιμάζομαι για έναν μεγάλο αγώνα στο εξωτερικό».

Και ποιον αθλητή θαυμάζεις; τη ρωτάω περιμένοντας να ακούσω μάλλον κάποιο ελληνικό όνομα..

«Τον Έλιουντ Κιπτσόγκε» μου απαντά «ο οποίος έσπασε τον Σεπτέμβριο το παγκόσμιο ρεκόρ στον Μαραθώνιο στο Βερολίνο. Τα πρότυπά μου είναι οι ξένοι αθλητές και κυρίως οι Κενυάτες, οι οποίοι κυριαρχούν στα αγωνίσματα που θέλω να ακολουθήσω».

Ο προπονητής Παναγιώτης Χαραμής

Με χρόνο 2.13.32 -τρίτη καλύτερη επίδοση Έλληνα σε Μαραθώνιο- ο προπονητής της Γλυκερίας, Παναγιώτης Χαραμής έχει καταφέρει να μεταδώσει στη νεαρή αθλήτρια, το πάθος του για τους αγώνες αντοχής.

«Το όνειρο κάθε προπονητή είναι οι αθλητές που γυμνάζει να ξεπεράσουν τους δικούς του χρόνους» μου εξηγεί.

Ωστόσο είναι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αθλητές αυτοί που έχουν καλύτερες επιδόσεις, όσον αφορά τις μακρινές αποστάσεις. Πώς εξηγείται αυτό; τον ρωτάω.

«Αυτό συμβαίνει γιατί οι πληροφορίες χρειάζονται χρόνια για να αφομοιωθούν από τον οργανισμό, χρειάζονται χρόνια προπόνησης, παρόλαυτά σίγουρα υπάρχουν κάποια ταλέντα -όπως η Γλυκερία- που από μικρά δείχνουν την τάση για να κάνουν κάτι καλό. Από κει και πέρα είναι πολυπαραγοντικό το θέμα της εξέλιξης. Για παράδειγμα, συτό που πρέπει να αλλάξει για να αποκτήσουμε καλούς δρομείς αντοχής στην Ελλάδα είναι να δουλέψουμε πολύ κοντά στα πρότυπα που δουλεύουν -ή καλύτερα που ζουν- τα παιδιά στην Αφρική. Δηλαδή πολλή φυσική κίνηση, πολλή αερόβια, ήπια άσκηση, με την έννοια της απασχόλησης σε φυσικό περιβάλλον» μου αναφέρει για να καταλήξουμε και οι δύο στην ωριμότητα της 12χρονης Γλυκερίας.

«Η Γλυκερία έχει φοβερή συγκρότηση. Αυτό είναι ένα πάρα πολύ καλό στοιχείο γιατί αυτός που θα γίνει πρωταθλητής γίνεται κυρίως από το μυαλό του» μου απαντά.

Και η Γλυκερία διαθέτει πολύ από αυτό, σκέφτομαι λίγο πριν τους αποχαιρετήσω.