Ρόζα Παρκς: Η γυναίκα που αρνήθηκε να σηκωθεί από τη θέση της για να καθίσει ένας λευκός

«Θα ήθελα να μείνω γνωστή ως ένας άνθρωπος που πάλεψε για την ελευθερία την ισότητα, τη δικαιοσύνη και την ευημερία όλων των ανθρώπων». Αυτά είναι τα λόγια μιας γυναίκας που κατάφερε με μια μικρή άρνηση να αλλάξει τον κόσμο.

Την 1 Δεκεμβρίου του 1955, η 42χρονη ράφτρα Ρόζα Παρκς μόλις είχε τελειώσει από τη δουλειά και το μόνο που ήθελε ήταν απλά να καθίσει. Πονούσε παντού, ένιωθε τα πόδια και τα χέρια της να τρέμουν. Έτσι όταν πήρε στο λεωφορείο για την επιστροφή στο σπίτι, και πλήρωσε το εισιτήριό της, είδε μια κενή θέση στην πρώτη σειρά, ακριβώς μετά το τέλος του τμήματος όπου κάθονταν οι λευκοί. Πλησίασε και κάθισε. (Εκείνη την εποχή ήταν σε εφαρμογή οι νόμοι Jim Crow που πήραν το όνομά τους από μια καρικατούρα. Οι απαράδεκτοι αυτοί νόμοι διαχώριζαν τους έγχρωμους από τους λευκούς. Για το σχολείο, οι λευκοί μαθητές μπορούσαν να πάρουν το λεωφορείο, αλλά τα μαύρα παιδιά έπρεπε να περπατήσουν. Οι τάξεις ήταν χωρισμένες, οι δημόσιες τουαλέτες, οι βρύσες, οι μεταφορές...)

Στα μέσα της διαδρομής επιβιβάστηκε ένας λευκός άνδρας, έψαξε να καθίσει αλλά δεν υπήρχαν κενά καθίσματα στη λευκή περιοχή. Τότε ο οδηγός που τον παρατηρούσε, σταμάτησε το λεωφορείο, σηκώθηκε από τη θέση του και πήγε στη Ρόζα. Την κοίταξε και της ζήτησε να σηκωθεί από τη θέση της για να καθίσει ο λευκός άνδρας.
Η Ρόζα τον κοίταξε στα μάτια για λίγο και αρνήθηκε. Ο οδηγός του λεωφορείου εξαγριώθηκε και κάλεσε την αστυνομία. Η Ρόζα συνελήφθη. Αργότερα θα έλεγε: «Δεν το είχα σχεδιάσει, απλά συνέβη. Ο οδηγός μού ζήτησε να σηκωθώ κι εγώ δεν ένιωσα ότι έπρεπε να το κάνω. Ήμουν πολύ κουρασμένη, δούλευα όλη τη μέρα».

Δεν γνώριζε ότι αυτό το γεγονός θα είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο στην καταπιεσμένη κοινότητα των έγχρωμων. Μετά τη σύλληψή της ορκίστηκε ότι όσο υπήρχε ο διαχωρισμός στις θέσεις, δεν θα έμπαινε ξανά σε λεωφορείο. Αυτή της η απόφαση, ξεκίνησε ένα κύμα αντιδράσεων με τους όλο και περισσότερους έγχρωμους να αρνούνται να μπουν σε λεωφορεία, μέχρι να σταματήσει ο διαχωρισμός.

Η πράξη αυτή πολιτικής ανυπακοής θα έμενε στην ιστορία ως «Το μποϋκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερι», ενώ θα γεννούσε κι ένα κίνημα κατά του φυλετικού διαχωρισμού στην πόλη.

Οι εταιρείες που μίσθωναν τα λεωφορεία άρχισαν να χάνουν κάθε μέρα και περισσότερα χρήματα, επειδή σχεδόν κανείς πλέον δεν έμπαινε στα λεωφορεία. Προκειμένου να σταματήσει το μποϋκοτάζ των 381 ημερών οι εταιρείες αποφάσισαν να δεχθούν τα αιτήματα των έγχρωμων και να άρουν τον διαχωρισμό.

Όλη την υπόλοιπη ζωή της θα αγωνιζόταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μάλιστα ένας από τους διοργανωτές του κινήματος αυτού, ήταν και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο οποίος τελικά αναδείχθηκε σε κεντρική πολιτική φιγούρα στην Αμερική.

Για τους λόγους αυτούς, η Ρόζα Παρκς σήμερα αναφέρεται ως «Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων». Το 1996 της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας. Το 1999 τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου για τον αγώνα της κατά του ρατσισμού.

Είναι η πρώτη γυναίκα της οποίας η σορός εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στη Ροτόντα του Καπιτωλίου.