Η Αναστασία πήρε τις βαλίτσες της και πήγε να ζήσει σε μια χώρα που της θυμίζει Ελλάδα, την Ιρλανδία

Η Αναστασία είναι η απόδειξη του ότι αν θες, μπορείς να τα καταφέρεις στο εξωτερικό.

Πριν πέντε χρόνια μάζεψε τις βαλίτσες της από την ιδιαίτερη πατρίδα της, την Πάτρα για να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον και εργασία στο εξωτερικό, όπως έκαναν τόσοι Έλληνες πριν από αυτή. Δικός της προορισμός ήταν η πρωτεύουσα της Ιρλανδίας, το Δουβλίνο.

Μας αφηγείται την ιστορία της απόφασής της να φύγει από την Ελλάδα...

Είμαι η Αναστασία και ζω στο Δουβλίνο, εδώ και περίπου πέντε χρόνια. Η δική μου ιστορία είναι συνδυασμός δυο κοινότυπων σοφισμάτων. Πρώτον, ότι μία στιγμιαία απόφαση μπορεί να αλλάξει ριζικά την ζωή μας και δεύτερον, το «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού».

Σαν προσωπικότητα, είχα πάντα τάσεις φυγής και απίστευτη περιέργεια. Η πρώτη απόπειρα για να ζήσω στο εξωτερικό ήταν όπως για πολλούς το Erasmus. Τελευταία στιγμή αποφάσισα να αλλάξω επιλογή πόλης και να πάω μόνη μου αλλού (η τυχαία επιλογή που λέγαμε). Τελικά γνώρισα την φίλη μου που είχε προσωπικές σχέσεις με Ιρλανδούς και έγινε ο σύνδεσμος για να μεταβούμε λίγο αργότερα, εγώ και με την σειρά τους άλλοι, στην Ιρλανδία. Παρεμπιπτόντως, ευχαριστούμε Έλενα!

Όσον αφορά στο δεύτερο σόφισμα, πρωτοήρθα σε αυτή την τρομακτικά επίπεδη και πράσινη χώρα το Σεπτέμβρη του 2013 για λίγους μήνες, το είδα σαν περιπέτεια και μια ευκαιρία να εμπλουτίσω λίγο την καριέρα μου καθώς τότε ήμασταν ήδη στην κρίση και μόλις είχα τελειώσει το Πανεπιστήμιο. Σαν δασκάλα που ήμουν, δε μπορούσα να βρω πουθενά εργασία. Δούλεψα για λίγο σε ένα νηπιαγωγείο και όντως γύρισα στην Ελλάδα εκείνο το καλοκαίρι.

Παρόλα αυτά ήμουν σίγουρη ότι ο κύκλος μου στην Ιρλανδία δεν είχε ολοκληρωθεί και αφού απογοητεύτηκα πάλι με την εύρεση εργασίας στην Ελλάδα, σε μια μέρα μάζεψα πάλι τις βαλίτσες μου, οπότε ένα χρόνο, ένα μήνα και δυο μέρες από την πρώτη μου επίσκεψη ξαναπάτησα την βρεγμένη μου γαλότσα στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου.

Δούλεψα πάλι στο ίδιο νηπιαγωγείο και παρόλο που η δουλειά δεν με ικανοποιούσε, έμεινα μέχρι να βρω κάτι διαφορετικό. Το καλό σε αυτή την χώρα είναι ότι δεν είσαι ότι έχεις σπουδάσει, ούτε παίζει τόσο ρόλο αν είσαι ντόπιος ή όχι και μπορείς να αλλάξεις δουλειά και κλάδο σχετικά εύκολα.

Πλέον, δουλεύω σε μια μεγάλη εταιρεία, σαν Online Advertising Specialist. Πώς βρέθηκα εγώ από εκπαιδευτικός εδώ άραγε; Αρχικά, ζητούσαν κάποιον για την ελληνική αγορά, και αφού πέρασα τις συνεντεύξεις και τα αντίστοιχα τεστ, είμαι ήδη δύο χρόνια εκεί και πια δεν περιορίζομαι μόνο στην Ελλάδα.

Δεν θα πω ψέμματα, δεν έχω την ονειρεμένη δουλειά, αλλά μου δόθηκε η δυνατότητα να κάνω κάτι διαφορετικό, είμαι οικονομικά ανεξάρτητη και στέκομαι στα πόδια μου από την στιγμή που ήρθα στη χώρα.

Η Ιρλανδία είναι μια χώρα που δεν ήταν ευρέως γνωστή στην Ελλάδα, πέρα ίσως από το ότι έχουμε δει στο Braveheart, στο Game of Thrones, στο Vikings και, για μας τα κορίτσια, στο P.S: I love you. Λοιπόν, δεν εντυπωσιάστηκα όταν πρωτοείδα το Δουβλίνο, ναι, έχω δει και ομορφότερα μέρη αλλά έχει αυτό το κάτι που το καταλαβαίνεις μόνο μόλις μείνεις εδώ.

Είναι μια ζωντανή πολυπολιτισμική φιλόξενη πόλη, με πολλές pub και αρκετή μουσική. Η ανάπτυξή της τα τελευταία χρόνια είναι ραγδαία, καθώς εδώ βρίσκονται, τα Ευρωπαϊκά Headquarters πολλών μεγάλων εταιρειών, όπως της Google, του Facebook κτλ. Αλλά έξω από το Δουβλίνο παραμένουν ανεπηρέαστοι με τα λιβάδια τους, τα τοπία τους και τα ζωντανά τους. Άλλωστε, είναι η χώρα όπου ο πληθυσμός των προβάτων ξεπερνά των αριθμό των ανθρώπων.

Για μένα αυτό το νησί με την φιλοσοφία και τους ρυθμούς που έχει θα έπρεπε να βρίσκεται κάπου πιο χαμηλά και πιο συγκεκριμένα να κολυμπά μέσα στην Μεσόγειο. Παράδειγμα, πολλοί Ιρλανδοί μένουν με τους γονείς τους μέχρι να κάνουν οικογένεια και οργανώνουν Κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια. Καλέ, ποιους μου θυμίζουν;

Βέβαια και εδώ θα πρέπει να πω ότι όλα δεν είναι τέλεια και πάρτε βαλίτσες παιδιά, σκυλιά, γατιά και ελάτε όλοι εδώ. Τα πάγια έξοδα είναι ιδιαίτερα υψηλά και η εύρεση σπιτιού είναι ένα μόνιμο κυνήγι κρυμμένου θησαυρού, το οποίο στο τέλος το πληρώνεις ίσα με τον θησαυρό, αν το βρεις. Οι μισθοί ακολουθούν βέβαια τα έξοδα αλλά δεν τα καταφέρνουν πάντα. Ακόμα, μεγάλο δράμα είναι φυσικά ο καιρός και όπως λένε και οι ίδιοι οι Ιρλανδοί, καταλαβαίνεις ότι είναι καλοκαίρι όταν η βροχή γίνεται θερμότερη και η εποχή αυτή κρατά και ίσα με 2-3 ολάκερες μέρες. Αλλά μεταξύ μας και αυτό συνηθίζεται.

Συμβουλή σε όποιον ποτέ πάρει την απόφαση να κάνει αυτό το βήμα, μετά από πέντε χρόνια στο εξωτερικό και από μια βιαστική επιλογή που σε γενικές γραμμές μου βγήκε σε καλό, αν το κάνετε, μην ζήσετε με το ένα πόδι εκεί που είστε και με το άλλο πίσω. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να χάνεις στιγμές και να στεναχωριέσαι.

Για παράδειγμα, εδώ το πιο δύσκολο για μένα είναι φυσικά η οικογένεια μου και ειδικά τα ανίψια μου που πιστεύουν προφανώς ότι είμαι λάπτοπ καθώς μόλις δουν ένα, φωνάζουν «Αναστασία»! Θα ήθελα να μου βρείτε αυτόν που έφτιαξε τις βιντεοκλήσεις να τον φιλήσω!

Τέλος, μετά τα ταξίδια που μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω, καθώς δεν είμαστε δέντρα και μπορούμε να γυρίσουμε πίσω ή να πάμε αλλού, θεού θέλοντος, και όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, διασκεδάζω στο ενδιάμεσο. Και όταν με το καλό πατώ το πόδι μου στην μαμά πατρίδα, θα πίνω το μαγικό ελιξήριο που λέγεται freddo espresso και θα τρώω την χορτόπιτα της μαμάς.

Οπότε, προς το παρόν, θα περνάω καλά με την υπέροχη παρέα που έχω, ναι, είμαι από τις τυχερές, θα πίνω Guinness και κάθε 17 Μάρτη, του Αγίου Πατρικίου, θα είμαι Ιρλανδή, όπως οφείλει να είναι όλος ο κόσμος αυτή την μέρα.

May the luck of Irish be with us!